Þjóðólfur - 09.02.1884, Page 3

19
alkn daginn, þá er ekki tiltök að kom-
komalt 1 ^olu’ °s þeir. sem inn
Eurtí a’fi.getf bulZt Við að slePPa «kki
tu aftr fynr þrengslum, og- p-ntt
SanundUirgnr °g ,kvennÞjoð trfðst
kumla na meiðist 111 ör'
er?gþaðaerefariVðOað8le0sa umf'n Kf
á öðrum, svo ekk??Uu hver 1 munninn
bréfanna kkert heyrist, og hávaði
sem ekki en U13.?er lesinn, er til manna,
eru, hevra Vlð’ af þeim, sem við
aí þetLetf n í hVað 'esiS "■ t>ví si5''
liðleera virA- álgazt bref sín,—Miklu
>eSm itvitrio:,r"d:vera'ef “p.»-
sen, e b “i s 5leP'. en þeir.
í röð, eftir k . Þmu, væru afgreiddir
og svo hpinfV!'- Setn Þeir komast að,
ótt «g þeir er? 'Pfð ^ tafarlaust’ Jafn-
En sPvn t rafgreiddir-
hésrúm, 0íyrftl auðvitað Jika stærra
rétt á aA SV0 a aJmenningr fullan
við póstafcrrn^A^ieiStarinn ^efi sl£ allan
4 feS otáfn unni Þi er P“'" eru
um í skina a?ln eyði ekki tíma sín-
komandi Pstör gI^VTUr ,eða onnur ovið-
ast eftir aðhafa baí hann einnigslægj-
vegna há a nendi launanna
an mann < * hann að halda sérstak-
til þeirra g serstakt afgreiðsluhús
en hann hÍffí^?111 Var Jaunalítill 1 fyrstu,
v*r Snt ett't? *«• ni.
sér’ eins OR vér r'u m0tr því f sJ,ilfu
Látum hann haf.,t kurn fram á þingi.
unandi laun- P d sotnasamleg og við-
heimta, að’ ha^nn61" /erðum Þá og að
smni, að fullnægt sú *Tdl ,svo 1 stoðu
Um og þörfuni ,-,1 nngJ°rnum krof-
"•eystuttí að t„ennÍ.ni!S’ °« vér
^eistari tatrí k nn nuverandi póst-
4« "e', 1 stið K^fð“ra.rrum 'Þee-
reym að færa P iaD. ð Jetðast Þeim’ °.g
sem honum er untg 6fUr ^011^11111 Það>
Þess virðist oss aim
vaenta af hnn„™ almenmngr megi
Tir n^„ee„.raun Það 4
• v , Slt,ávegis
— «Er það synd»
föðr sinn, -«að mér þ’ykh-??1 StÚlka skrifta-
heyri því hrósað að ég sé Mð\Um þegar
ið. “itt., svaraði hann; «það
að gleðjast yfir lýginni,. e ávalt synd
3*7 ,Sonr minn’ ég hlýt að refsa þér bví
kennarnm þinn segir, að þú sért meÞ8ti
uyttastrákrmn í öllum skólanum».-„Svo!
otfbú :8;ri?aUUalUf Ummig’ aðÞaðséeins
i l ;1 k0minn’ Þ°gar Þá varst á
uum alari, þar sem ég sé».
‘Hefirðu heyrt síðasta járnbrautar
slysið?» sagði maðr við nágranna sinn.—
»Nei?»—«Hún tengdamóðir mín kom með
jámbrautinni í gærkvöld til að heimsækja
okkr og dvelr hér í viku».
Bréfaskrína fjóðólfs.
2. — Isafjarðarsýslu, í jan. 1884. — Hr.
ritstjóri 1 Svo stóð á í haust, að þurfamaðr
einn með konu og 2 börnum átti sveit í
Steingrímsfirði í Strandasýslu, en dvaldi í
sumar með hyski sínu í Súðavíkrhreppi hér
í sýslu, líður svo fram á haust, að manni
þessum er ekki hreift; en þá er vetra tók
eða í miðjum, nóvember, er snjóar og ill-
viðri voru komnir, var þurfalingr þessi með
konu og börnum fluttr á stað, eftir boði sýslu-
manns, áleiðis til sveitar sinnar. En héðan
er yfir langan fjallveg að fara til Steingríms-
fjarðar, er eigi verðr farinn á vetrardag nema
af fullhraustum mönnum í góðu veðri, sízt
með kvennfólkogbörn. þurfamaðrinn dagar
því uppi á Langadalsströnd, og hreppsnefnd-
in í Steingrírösfirði (í framfærsluhrepp hans)
neitar að borga með honum, þar eð inn
fyrirskipaði flutningr á honum var byrjaðr.—
Hver á nú að borga? A framfærsluhreppr-
inn að gjöra það ? Eða hefir sýslumaðr
heimild til að fyrirskipa slíkan flutning á
vetrardag eftir þeim ástæðum, sem fyrir
hendi voru ? Og só það ekki, á hann þá
ekki að bera kostnaðinn?
— SVAB : þegar maðr verðr þurfandi í
öðrum hreppi, en sínuin framfærsluhreppi,
þá á sá hreppr, sem maðrinn er 1, að veita
honum nauðsynlegan styrk í bráð (sem hann
svo fær endrgoldið frá framfærsluhreppnum);
en hreppsnefndin á tafarlaust að tilkynna
þetta framfærsluhreppnum, og á hans
(framf.hr.) valdi er það þá, hvort hann vill
biðja hinn hreppinn að sjá fyrir manninum
áfram til næsta vors, eða hann vill leggja
honum sjálfr þangað, sem hann er (ef því
verður viðkomið), eða heimta þurfalinginn
fluttan 'til sín. Ef framfærsluhrepprinn
hefir heimt manninn fluttan til sín, þá á
hann auðvitað að bera ábyrgðina á því, ef
hann heimtar þetta á þeim tíma, að flutn-
ingum getr eigi framgengt oróið.—En hvern-
ig sem er, þá á framfærsluhrepprinn að
borga framfæri síns ómaga eftir sanngjörnum
reikningi. — Hafi sýslumaðr tekið það á-
stœðulaust upp hjá sjálfum sér, að skipa að
fiytja þurfalinginn um þennan tíma, þó
kynni að geta verið spurning um, að hann
ætti að borga—ekki allan íramfærslukosnað-
inn, heldr að eins — það, sem kostnaðrinn
af þessu yrði meifi, en ef þurfalings hyskið
hefði alt kúrt þar kyrt, sem það komið
var að haustdegi.
ísafjarðar prófastsdæmi frá næstkomandi
fardögum.
S. d. veitti konungr hjeraðslækni í öðru
læknishéraði pórði Guðmundsen lausn
frá embætti í náð eftirlaunalaust.
S. d. setti ráðgjafinn cand. juris Jóhannes
Olafsson til þess fyrst um sinn að hafa
á hendi málafærslu við landsyfirréttinn.
15, s. m. -skipaði landshöfðingi skipasmið
Jón Gunnlaugsson vitavörð á Eeykjanesi
frá 1. ágúst næstkomandi að telja.
28. s. m. setti biskup prestiun að Hesti,
síra Janus Jónsson, til þess fyrst um sinn
að gegna prófastsstörfum í Borgarfjarðar
prófastsdæmi.
S. d. veitti landshöfðingi prestinum í Efri-
Holtaþingum 1 Eangárvalla prófastsdæmi,
síra Benedikti Eirikssyni lausn frá em-
bætti frá næstkomandi fardögum með
370 kr. eftirlaunum úr landssjóði.
EMBÆTTASKIPANIE OG LAUSN FEÁ
EMBÆTTI.
10. jan. 1884 skipaðþkonungr prest að Holti
og prófast í Vestr-ísafjarðarprófastsdæmi,
síra Stefán Pétrsson Stephensen sóknar-
prest í Vatnsfjarðar prestakalli í Norðr-
Inn 16. apríl f. á. andaðist á 66. ári að
aldri óðalsbóndi Egill Hallgrímsson í Minni-
Vogum. Hann var fæddr í Görðum á Akra-
nesi, 28. okt. 1817, sonr merkishjónanna
séra Hallgríms Jónssonar og Guðrúnar Eg-
ilsdóttur (alsystur Dr. Svb. Egilssonar rekt-
ors). Hann misti, er hann var á 8. ári, föðr
sinn ; tók þá móðurmóðir hann og síðari
maðr hönnar sveininn til fóstrs að Innri
Njarðvík. Var hann þar lengst um, unz
hann vorið 1840 varð ráðsmaðr móður sinn-
ar, er þá var orðin ekkja aUnað sinn, í
Minni Vogum. Vorið 1843 reisti hann bú
á Minni- Vogapartinum Arahól, sem venju-
lega er kallaðr Austrkot. Breytti hann al-
drei síðan til dauðadags um bústað; þótt
hann síðar eignaðist alla Minni- Vogatorf-
una. Ári síðar, 8. júlí, kvongaðist hann
yngisstúlku fmríði Sigrbjörgu Klemensdótt-
ur frá Stapakoti. Varð þeim 10 barna
auðið ; 5 þeirra dóu í æsku, en 5 lifa hann,
3 synir og 2 dœtr. Auðnaðist honum að
sjá 3 þeirra (2 syni og 1 dóttir) farsællega
gipt og 9 barnabörn sín, en 5 þeirra lifa
hann.
það er alkunnugt að Egill var að mörgu
sannr höfðingi í bezta skilningi orðsins,
enda var honum flest það gefið, er höfðingja
Hiá prýða. Gáfur voru mjög góðar, einkum
þó næmi og minni staklega mikið. Lundin
var ör og fjörmikil, frábitin hverskonar und-
irhyggju, óhreinskilni eða falsi. Hjartað
var eitt ið viðkvœmasta og trúasta, enda
var hann trúmaðr mikill og bar ina dýpstu
lotningu fyrir öllu heilögu og viðbjóð á öllu
ljótu og ókristilegu í fari manna. Hann
var því staklega ástríkr eiginmaðr og faðir
og inn traustasti og óbrigðulasti vinr vina
sinna. Hús hans var heimili guðsóttans
og þeirrar reglusemi, er fáir ókunnugir geta
haft hugmynd um, en jafnframt heimili
starfsemi og atorku undir stjóru ins glað-
lynda, framtakssama og atorkusama hús-