Þjóðólfur - 08.03.1884, Blaðsíða 2

34
Eggert Gunnarsson borgaði þetta, og nefnd-
um vér þetta á mjög hlífðarsamlegan og nœr-
gœtinn hátt, fengum og loforð Eggerts um,
að hann skyldi senda borgun út þá með
skipinu ; en það fór í prettum.
I hverju hefir hans sýnt að sig tœki sárt
til Norðmanna þeirra, sem lánuðu honum
kornið í hitt ið fyrra (um 2000 kr.) og sem
hann lofaði að borga þegar samsumars, en
hefir ekki borgað enn í dag ?
Er það vottr um, að hann láti sér sárt um
að menn bíði skaða við að lána honum —
að hann nú fer húsgang um allt vestrland til
að slá nýjar phitur, taka ný lán, þar sem bæði
honum og hverjum öðrum, sem kunnugt er
um hag hans, getr ekki annað en verið full-
ljóst,að hann getr aldrei endrgoldið þessi lán ?
Ritstj. Isaf. endar á því, að »ástand Egg-
erts sé eigi nándarnærri svo ískyggilegt«,
sem vér höfum gjört það; og að »kunnugir
og skynberandi menn hafi töluverða von'
um, að alt geti farið skaplega enn«; um
»fullkomna ráðvendni [!!] hans« hafi enginn
ástæðu til að efast.
Yér vitum vel, að ritstjóri Isafoldar, svo
sannleikskær og vandaðr maðr í alla staði,
hefir ritað grein sína í bezta tilgangi, af
vorkunn og mannúðartilfinningu við Eggert
og þá, sem honum standa nærri, og virðum
vér það í alla staði. En satt að segja virð-
ist oss honum naumast hafa tekizt svo fim-
lega þessi grein, eins og honum er vant að
takast alt, sem hann annars ritar.
En vér efumst líka um, að hann hafi full-
komlega gjört sér ljóst, hverjar afleiðingar
grein hans kynni að geta haft? því það
má hann vita, að hans orð hafa hvervetna
mikla þýðingu.
Ef afleiðingin yrði sú, að einn eða fleiri,
sem fyrir grein vora hefðu verið orðnir tor-
tryggnir og ekki þorað undir Eggert að eiga,
skyldu nú, til hvattir að treysta honum af
grein Isafoldar, lána honum ærna fé, vill
þá ritstjóri ísafoldar bera þá siðferðislegu
ábyrgð (vér tölum ekki þá peningalegu),
sem af þessu leiðir?
Vér biðjum hann að svara oss þessu með
höndina á hjartanu blátt á fram. Vér vit-
um, að hann svarar oss einlæglega, ef hann
svarar þessari spurningu. En svari hann
henni ekki, leyfum vér oss að skilja þögn
hans sem þegjandi viðrkónning um, að hann
beri ekki það traust til E. G., að hann vilji
slíka ábyrgð bera ?
f>ví er nú miðr — því er æ verr og miðr,
að vér erum hræddir um, að E. G. sé orðin
sú meinsemd á verzlunar- og viðskiftalík-
ama vors lands, sem ekki verði bætt með
neinum plástrum eða græðismyrslum. Slíkt
læknar ekkert nema hnífrinn. Honum höf-
um vér beitt, og vonum að af verði heilsu-
samleg lækning', þótt það svíði í svipinn. —
Bn það er of snemt að fara að græða nú þeg-
ar fyrir stúfinn. Fyrst verðr að brenna burtu
drepið úr sárinu.
Svar til hr. .Gruðin. (xuðmumlssonar.
I.
í þjóðólfi nr. 7., 28. febr. 1884 stendr
grein nokkur eða ritgjörð eftir herra odd-
vita Guðmund Guðmundsson f Landakoti
um fiskiveiðasamþykt í suðrparti Gull-
bringusýslu.
I þessari grein höfundarins lýsir hann
mér undirskrifuðum svo illa, að varla er
dæmi meiri lyga og svívirðu; og lýsi óg þá
fyrst fyrnefndan greinarhöfund ósanninda-
mann að því, að ég á sýslufundi á hausti
næstliðnu hafi talað eða borið mig til eins
og hann segir. Eg hafði á móti að þverlína
eða svokölluð vestrlína kæmist á, líka lagði
ég fram skjal fyrir sýslunefndina frá hrepps-
búum mínum viðvíkjandi ósk þeirra ogvilja
í þessu efni, og mælti með að sýslunefndin
tæki það til greina. Að Hríshólavarða sem
mið hafi verið nefnd á fundiuum, eru einber
ósannindi.
Nú víkr sögu hans og sakargiftum til
frammistöðu minnar í mínum hreppi, við-
víkjandi undirbúningi undir héraðsfundinn,
þar segir herra oddvitinn, að ég hafi vakn-
að, öslað og ætt, þó ekki sem grenjandi
ljón, því maðrinn sé að náttúrunni í meira
lagi hæglátr. þetta sýnir mótsögn hjá
höfundinum, ab vera undir eins hæglátr
og þó öslandi og æðandi; að eg sé í minna
lagi hreinlyndr get ég ekki betr skilið en
hann meini mig sem falskan — það snertir
æru mína og tnannorð, og get ég ekki sætt
mig við þann dóm, hversu auðvirðilegr sem
ég kann að vera í augum hans, og treysti ég
því, að enginn beri mér þann vitnisburð,
nema ef skyldi vera einhverjir aðrir eins
hatrsmenn og mannorðsníðingar.
Að ég boðað hafi sveitunga mína á fund
og leitazt við á þeim fundi að snúa þeim ,
þetta eins og annað er ranghermt upp á mig
og hrein ósannindi; eg boðaði engan fund,
hreppsnefndin boðaði hann í því skyni að
fá að vita skoðanir, ósk og vilja hreppsbúa,
sem og líka á hvað mörgum væri von á
þann boðaða Njarðvíkrfund; ekki hvatti
ég heldr þá til að koma. sem ekki þóttust
hafa atkvæðisrótt.
þá komið var á hóraðsfundinn, fylti ég
flokk hreppsbúa minna eftir eigin sannfær-
ingu, samkvæmt því sem ég áór hafði látið
í Ijósi meðnefndarmönnum mínum.
Nú fer að hitna of mikið blóðið hjá herra
oddvitanum, og velr hann mér meiðandi
hrakyrði svo smánarleg sem hugsazt geta,
líkir mór við hræfugla og ég held hunda og
ketti, sem allir góðir menn sjá að er af fúl-
mensku'og hatri sprottið, og er þá ekki
að búast við betra af manni þeim, sem lýsir
sér sjálfum sem æðisgengnum. Fer hann nú
að trúa að draugur hafi ruglað mig, og til
nefnir Skagadrauginn forna, sem hann hefir
heyrt eins og ég, að hafi fyrir löngu verið
kveðinn niðr, hefir höfundrinn þá eftir því
vakið hann upp og sent inn á Skaga; en ég
segi honum það satt, að eg hefi ekki orðið
var við hann, annaðhvort hefir höfundinum
ekki tekizt að vekja drauginn upp eðahann
hefir sent'hann annað, bara jað. hann hafi
nú ekki vilzt til hans sjálfs og ruglað hann
þegar hann fór að rita um frammistöðu
mína.
Að endingu óskar höfundrinn, að sýslu-
formaðrinn hefði ekki marga háseta ásýslu-
ferju sinni eins og mig illa vana, sem stingi
á þegar á að róa áfram.
þetta eins og annað lýsir hans áliti um
mig, sem ég kýs heídr að eiga undir annara
dómi en hans.
Útskálum 1. marz 1884. Helgi Sigurðsson.
II
það hefir verið mikil gleði fyrir mig, að
heyra alla nær og fjær ljúka upp sama
munni um son minn Helga, hvað mannkosti
sne^tir og ráðvendni, hversvegna hann hefir
áunnið ser annara hylli, virðing og tiltrú;
einkanlega hefir þetta verið gleði efni fyrir
mig, þar sem eg sjálfr sem bezt hefi þekt
hann allra manna, hefi aldrei komizt að öðru
en að hann nafi viljað af fremsta megni
vanda orð sín og verk bæði leynt og ljóst, án
þess nokkurn tíma að viðhafa fals og undir-
ferli við nokkurn mann, og viljað þessvegna
vera öllum til góðs en engum til ils; þess-
'vegna hefi ég bæði hugsað og vonað, að
hann engan óvin ætti, en sú ætlan mín
hefir nú brugðizt, því eftir þvf sem eg hefi
héyrt í J>jóðólfi seinast, hefir Guðmundr
Guðmundarson á Landakoti fundið innvort-
is hvöt og ástæðu, til að ganga í berhögg
við hann, bg sýna sig sem hans grimman
óvin og hatrsfullan fjandmann með því,
með heiftarfullri frekju að velja honuni
ærumeiðandi orð og svívirðilegustu atyrði,
sem hann sjálfsagt mátti vita að mér seW
föður mætti vera til mestu særandi skap-
raunar
|>essi orð og ummæli hans um Helga
lýsa sér sjálf, eins og þau lýsa bezt mannin-
um, sem þau lét úti, og munu fá sinn dóm
hjá öllum heiðvirðum mönnum, sem elska
sannleikann, en hata lygi, þvi þeir sem rótt
þekkja Helga munu bezt geta dæmt um
það, hvort að hann eigi það skilið, sem þesði
fjandmaðr hans og hatrsmaðr ber honum é
brýn, sem mér finst vera einhver in mesta
svívirðing, sem einn getr um annan upphug9'
að, því þó hann liki honum ekki hvað fraW'
göngu snertir eða hæglæti við inn vonda,
sem guðsorð segir um, að gangi um kriné