Þjóðólfur - 07.06.1884, Síða 3

87
Því og hagnýtir það [til lestrs], þá skal hann
að lögum skoðast sem áskrifandi, hvort sem
hann hefir beðið um blaðið eðr ekki.
7- l>ó að kaupandi hafi borgað fyrir fram
1)la('b þá verðrhann að segja þvf upp reglu-
e8a, ef hann vill vera laus við það að liðn-
þeim tfma, er hann borgaði fyrir, ella
skoðast hann sem kaupandi framvegis, og
losnar ekki við borgunarskyldu sfna fyrri
en hann segir blaðinu upp, 0g sé þó þá
skuldlaus við utgefanda fyrir blaðið.
, l,.?n Það eru nú líka sjálfsagt öðruvísi
, sem þar eru. það eru blöð, sem tala
æmi ega» og með virðingu umyfirvöld og em-
Jæ ísmenn. það er öðruvfsi tónninn í þeim,
e r en stundum heyrist f blöðunum hérna.
blikan ósóma eru menn ekki að ala þar.
mtaf n a menn með silkihönzkum á öllum
míúti sletta yfir aðfinuingar með
mjuklátn kurteysi og hæversku..
Þe88u llkt hugsa margir víst hér.
Viö skulurn snöggvast sjá !
fö Iangútbreiddasta blað þar f landi er
vár n<s<' ,,ln* 1 ^GW York, sém hafði, þá er
eridQ1 a?,.71SaUm th> UIn 308þúsundir kaup-
frmA'" «* St^rl Þess er Charles A. Dana,
j. i ma *■,miklh °8 mikilsvirtr maðr, nú
Ve’ a 1 rllniolnn, af einni inni merkustu
°g gofgustu ætt.
nfí?r8^Um lalta h<Jr upp sem sýnishom
nrnum í ameríkskum hlöðum kafla úr
, arP' inaðsms til lesenda sinna við árs-
Þar BeSlr meðal annars svo :
ar 2 u - fir andstygð á svikurum, aumk-
sfins i°8io,yrir“11 si4i,byrgi"gs-
Lfrno ., An0 1080 það sem fyrri
hegna snkurunum, fræða einfeldningana og
flet a ofan af sjálfbyrgings-þrákáhunum . .
fvririu?1 6r næ8tkoinandi verða 4 ár síðan
Þióðaringr daldarhokkr fótum-tróð vilja
stnddn k ’ Þe:lr, sem drýgðu og
þeim so°n §læP’ fial(la enn embættum
1880? Innii's arl876> verða endrtekinn
mútugjörn 0vðlíatUgl?ÓÍ8t “eð Því> að
ist á laggirnar f Washin’T* St]ÓrU2 S6tt'
vann ótrauðlega að þvf af °m lllað vort
bófaflokki og brjóta á bak aft^ofr! ,ÞeS8Um
Inir sömu menn hafa nú allar Wl ! dhans-
að koma foringja sínum og sjálfum sér afo
Þau valdasæti, er gremja þjóðarinnar rak
Þ' ur. Skyldi þeim hepnast þetta?
KQmandi ár mun svara þessum mikilsverðu
spurningum. En blað vort skal fylgja þeim
tall'1 x* VÍ'!'^ að Því, að kosningar voru
fn Z r ? t°rseta-kjör Bandarikjanna 1876.
> y ar forsetakosningar fara fram 4. hvert ár.
-) arant forseti og hans ráðaneyti. Ritstj.
með árvökru auga, skýra frá viðburðunum,
jafnótt og þá ber að höndum, og ljóslega og
éinarðlega benda á þýðingu þeirra og það,
í hverju hlutfalli þeir standi við sannleika,
rétt og þörf þjóðarinnar*.
Enginn höfðaði mál út úr þessari grein,
né ótal fleirum slíkum, sem á hverjum degi
sjást í inum beztu og áhrifamestu blöðum
þar vestra.
jþjóðin dæmir alt slíkt sínum dómi, sýkn-
andi eða sakfellandi eftir atvikum. jpað
vita þeir, sem fyrir verða, og þeir vita það,
að þjóðarinnar dómr er sá eini, sem þjóðin
metr sjálf.
pjóðin í dómarasæti er par í landi meira
metin í slíkum málum, en 10 Magnúsar.
Hugrekkisraun
íslenzks ritstjóra í Ameríku.
Oss hefir sent verið af blaðinu «Sun.i, er
kemr út í Winnipeg, tölublaðið sem út kom
15. marz í vor. J>ar er ritstjórnargrein í
með sömu fyrirsögn, sem er yfir þessari
grein vorri.
þess er þar getið, að daginn áðr (inn 14.)
hafi um kvöldið í ljósaskiftunum komið
maðr inn á skrifstofu blaðsins; hitti hann
þar fyrir aðstoðar-ritstjóra þess. Maðr-
inn kvaðst vilja trúa ritstjóranum fyrir
leyndarmáli. Hann sagðist heita Helgi
Jónsson, og þekti ritstjóri þá þegar, að
þetta var útgefandi ins íslenzka hlaðs nLeifn,
er kemr út þar í borginni.—Helgi hafði ný-
lega látið leika þar «ÍJtilegumenninan á ís-
lenzku, og ætlað inntektina til stuðnings
blaðinu; hafði hann leigt dýrt hús til leik-
anna og kostað miklu til að láta mála leik-
tjöld o. 8. frv. En í ábata stað hafði hann
skaða einn á fyrirtækinu1.
l>á er lekrinn var úti (síðasta kvöldið),
kvaðst hann hafa boðið áhorfendunum að
taka upp veðmál móti sór um það, að
hann gæti komið með mann, sem vildi
rétta liönd. sína út í logandi cldsbál,
og lialda honni þar Jangaö til hún
væri brnnnin af honurn..— «En fólkið
var farið að tínast út, og var orðum mínum
lítill gaumr gefinn», sagði hann. «Nú er það
mitt erindi við yðr, að biðja yðr að geta
þessa tilboðs míns í blaði yðar á éinn eða
annan hátt; og ‘ef þér getið fengið nokkurn
til að veðja við mig um þetta, þá skal óg
horga yðr vel fyrir það».
Arneríkski ritstjórinn reyndi að sýnahon-
nm fram á, að ólíklegt væri, að nokkur vildi
I) Oss er skrifað að vestan, að hann niuni hafa
beðið 7—goo kr. tjón við |>að fyrirtæki.
Ritstj. þjóð.
veðja peningum um þetta, en kvaðst eigi
undan skorast að geta um þetta sem nýjung.
Jafnframt lét hann á sér heyra, að hér ætti
líklega einhver brögð í tafli að hafa, eins
og þegar sjónhverfingamenn brytja menn
niðr lim fyrir lim á leiksviði, en alt er með
sjónhverfingum gjört.
»Nei, hór eru engin svik í tafli!« sagði
íslenzki ritstjórinn hálfstyggr við ; »ég skal
koma með mann, sem heldr höndinni í bál-
inu, þar til hún fellr af honum. Hann
gjörir það ekki fyrir neitt smáræði; en
hann er í fjárþröng, og fái hann nógu hátt
véðmál, þá er hann fús á að þola þessa
raun, til þess að bjarga fyrirtæki sínu«.
»En þó að einhver vildi nú hætta stórfé
í veðmáli til þess, að sjá náunga sinn pynda
svona sjálfan sig, þá mundi lögreglustjórn-
in aldrei leyfa slíkt«.
»Hvorki mundi lögreglustjórnin verða
látin vita af fyrri, en alt væri um garð
gengið, enda kemr henni þetta ekki við, og
engum nema þeim sjálfum, sem í hlut á.«
»Hver er maðrinn ?«
Eftir nokkra undarfærslu lét hr. Helgi
það uppskátt, að það væri hann sjálfr.
Hann kvaðst hafa byrjað blaðfyrirtæki sitt
með nokkrum efnum, en eytt öllu til að
halda því við ; nú væri landar sínir í Minne-
sota og Dakota andstæðir sér og gjörðu
alt til að ríða niðr blaðið, því að þeir vildu
hafa íslenzkt blað út gefið í Bandaríkjunum
(Winnipeg er í eignum Bretadrotningar).
Hann kvaðst nú verða að hætta við blaðið,
ef hann gæti ekki aflað fjár á einhvern hátt
til framhalds því; og með því að allar
aðrar tilraunir í þá átt hefðu mishepnazt
sér, þá kvaðst hann þessa vilja freista, því
að hann vildi með engu móti láta fyrirtæki
sitt niðr falla. Kvaðst hann glaðr skyldi
láta aðra hönd sína, ef hann gæti méð því
móti trygt fyrirtækið. 1 Winnipeg-borg
væri nú um 1000 íslendingar, en í hórað-
inu öllu að bœnum með töldum væru um 3
þúsundir landa ; og í Dakota og Minnesota
í Bandaríkjum væri nálega jafnmikill fjöldi
íslendinga,
Ameríski ritstjórinn segir þannig sögu
þessa. Hvetr hann borgarmenn til þess að
styðja hr. Helga til að halda fram blaðinu,
þó án þess að heimta af honum höndina,
og bendir á, að það sé vinningr fyrir borg-
armenn, að blaðið geti haldið fram að koma
þar út og þurfi ekki að hrekjast til Banda-
ríkjanna eða falla niðr. Hann endar á þvf,
að maðr, sem vill það til vinna, til að geta
haldið fram slíku fyrirtæki, að brenna af
sér aðra hendina, sé auðsjáanlega «Spart-
verja ígildi.«