Þjóðólfur - 25.11.1887, Qupperneq 3

211
sínu upprunalega lagi fram í odd.
Sverðið er eineggjað og með bakka,
lítið eitt fatt á bakkann. f>að er slegið
fram sljett frá bakkanum og til eggj-
ar og hvorki laut eða hryggur eptir
því. Brandurinn er frá hjöltum fram
í odd 1 al. og 1 þuml., en breiddin
upp við hjöltun er nær 1 þuml.; með-
alkaflinn er frá hjöltum og aptur úr
B1/, þuml., og hafa verið negldar utan
hann á kinnar, líklega úr horni. Hjölt-
un eru bein og heldur mjó, slegin
ferstrend beggja megin, sem út stend-
ur, 53/é þuml. á lengd. Það er ein-
kennilegt á þessu sverði, að út úr
uaiðjum hjöltunum gengur spaði, er
beygist aptur á við til hlifðar við
höndina; er þetta á þeirri hlið sverðs-
ins, sem frá snýr. Aptan á meðal-
kaflanum er ekkert hjalt, sem stend-
ur út, nema til hliðanna, og er það
sjálfgert. Sverðið er liðlega smíðað
Og járnfagurt og mjög stinnt að finna,
jafnvel þótt það sje orðið mjög þunnt
að framan. — Samkvæmt lögun á hjölt-
inum á sverði þessu og fleiru hygg
Jeg, að það muni vera frá síðara hluta
13. aldar, en getur jafnvel verið frá
Sturlungatíð (sbr. skýrslur Forngripa-
safnsins I. bls. 88.—84.). Hj er á Forn-
gripasafninu eru 2 sverð, sem eru að
öliklu leyti samkynja þessu sverði,
og eru þau öll þrjú frá líkum tíma,
en þetta hefur lang bezt haldið sjer, af
því að það lá í sendinni jörðu. Eng-
um getum skal jeg um það leiða,
bvernig sverðið hefur komizt þangað
sem það fannst; líklegast hefur það
týnzt þar á förnum vegi.
Reykjayík, 23. nóv. 1887.
Sigarður Vig/ússon.
Reykjavík, 25. nóv. 1887.
Tíðiirfar hefur verið gott, en nokk-
Uð óstöðugt, nú um tíma. 22. þ. m.
blánaði og var þýtt 23., en í gær
borðangarður.
Aflabrögð, Fiskafli hefur til þessa
verið ágætur við Faxaflóa. Haustver-
tíðin er, það sem af er, einhver hin
bezta, sem menn muna. Hlutir sum-
staðar orðnir talsvert á annað þúsund.
Húsbruni. Af Eyrarbakka hefur
frjetzt, að þar hafi brunnið aðfaranótt
19. þ. m. veitingahús, og að litlu sem
engu hafi orðið bjargað úr því.
Póstskipið Laura ókomið enn; átti
að koma 20. þ. m.
Með póstuin, sem nú eru nýkoinn-
ir, bárust engar sjerlegar frjettir. Tíð-
arfar allgott viðast hvar.
Þrír rauðskeggjaðir.
Prásag'a frá Austurlöiiduiii.
Akmeð Bbn Kalab lagði höndina á höfuð
Selims, sonar síns, og sagði með veikum róm:
„Allah er Allah! Jeg finn, sonur minn, að
jeg á ekki langt eptir ólifað. Farðu vel með
lítilræði )iað, sem jeg hef aflað mjer með margra
ára erfiðismunum, eyddu ekki þeim fjármunum,
sem jeg læt eptir mig handa fijer, og hlustaðu
nú á síðustu orð föður þíns : Yaraðn jiig jafn-
au 4 rauðskeggjuðum mönnum!“ — Þegar Ak-
með haíði þetta mælt, andvarpaði haim þung-
legá og gaf upp andann.
Selim jarðaði föður sinn, syrgði hann í 8
daga og 8 nætur, tók síðan saman allan sinn
arf þrjú hundruð gullpeninga og fjórtán svart-
ar perlur, ijef þetta í malpoka, setti haun á
öxl sjer, yfirgaf Damaskus og fór til Bagdað.
Innan um glaðværð höfuðborgarinnar vonaðist
hann eptir að finna rjetta meðalið við þeirri
sorg, sem nú gagntók hjarta hans. Á leiðinni
þangað náði Selim um kveldið, dasaður og þreytt-
ur af ganginum, til Belzóra, þar sem ölmusu-
munkuriun vitri átti heima. Selim tók sjer
gisting hjá Ibrahim, veitingamanninum í veit-
ingahúsi einu, sem nefndist „líkkista Múha-
meðs“, og áður en iiann gekk til sængur, bað
hann, til þess að vera enn öruggari, veitinga-
manninn að geyma pokann með 300 gullpen-
ingunum og 14 svörtu perlunum; því að um
þær mundir voru menn engan veginn öruggir
um eigur sínar í Belzóra, og opt bar það við,
að ferðamenn urðu fyrir hroðalegum stuldi.
Selim var því mjög hreykinn yfir, hversu hygg-
inn hann hefði verið, að hiðja veitingamanninn
fyrir pokann; gekk síðan til hvílu og sofnað-
ist vel um nóttina innan um inndæla drauma
um dýrðina í Bagdað. Hann valtnaði ekki
fyrri ennokkrir nærgöngulir sólargeislar höfðu
stundarkorn leikið urn andlit honum, svo að
liann lmerraði.
„Allah hjálpi þjer“, sagði Ibrahim veitinga-
maður í „Líkkistu Múhameðs", sem kom inn í
þessu augnábliki og sagði Selim, að hann yrði
að flýta sjer, ef hann 'ætlaði að ná til Bagdað
fyrir næstu nótt,
„Jeg þakka þjer mikillega“, sagði Selim,
sem var mjög kurteis, og stökk á fætur, þó að
hann væri ekki betur vaknaður en svo, að
hann var enn að núa stýrurnar úr augunum á
sjer. Hann komst þó fljótt á fætur, þakkaði
veitingamanninum fyrir næturgreiðann og bað
um pokann með 300 gullpeningunum og 14
svörtu perlunum.
Ibrahim. leit alveg hlessa á hann, kvaðst
geta dáið upp á það, að hann hefði ekki feng-
ið til geymslu neina gullpeninga nje svartar
perlur.
„Það hjelt jeg ekki að þú værir svona spaug-
samur“, sagði Selim hlægjandi, „en þú hefur
sjálfur sagt, að jeg verði að flýta mjer, ef jeg
eigi að ná Bagdað i dag. Yertu þess vegna
ekki að tefja mig með þessu spaugi, fáðu mjer
pokann og hafðu margfalt þakklæti fyrir greið-
ann“. Nú varð veitingamaðurinn í “Líkkistu
Múhameðs11 fokvondur og öskraði upp, svo að
kona hans og öll hjú hans komu hlaupandi.
„Lítið á þennan asna, þennan svikara, sein
ætlar að steypa vönduðum manni í ógæfu“,
kallaði hann. „Hann segist liafa fengið mjer
gull og perlur til geymslu. Fleygið honum út
þorparanum þeim arna, þessum heimskingja og
þrælmenni“.
Selim varð alveg agndofa, og þegar haun
rankaði við sjer aptur, lá hann endilangur út
á götunni, þar sem hundar höfðu þyrpzt í kring
um hann og voru að þefa af honum. Hann
var allur útataður og lemstraður, en stumraði
þó á fætur, og htjóðaði hástöfum, svo að menn
söfnuðust i kring' uin hann.
„Yeitingamaðurinn i „Líkkistu Múhameðs11
er rauðskeggjaður hljóðaði Selim hvað eptir
annað. Ilann er rauðskeggjaður. Ó! Akmeð,
faðir minn, þú hafðir rjett fyrir þjer, Ibrahim
er rauðskjeggjaður! Æ, gullpeningarnir mínir
fögru!
„Yitfirringur!“, sögðu menn með meðaumkv-
un og fðru leiðar sinnar. Að ein3 einn af
mannþyrpingunni, maðnr hníginn 4 efra aldur,
varð eptir, og gekk nú nær Selim, sem barm-
aði sjer stöðugt og grjet, svo að tárin streymdu
niður eptir kinnum honum.
„Vertu rólegur maður minn!“, sagði hinn
gamli maður. „Hvað er þetta, sem þú ert að
tala um rauðskeggjaðan mann? Jeg get ef
til vill hjálpað þjer eittlivað“.
Hið góða viðmót gamla mannsins gerði Selim
hugrakkari, svo að hann sagði gamla mannin-
um frá raunum sínum.
„Mikill dæmalaus aulahárður ertu!“ sagði
gamli maðurinn, þegar hann hafði heyrt sögu
Selíms, „farðu til dómaraus og kærðu þetta
fyrir honnm. í ríki Harsúns al Baskíðs hefur
enn enginn misst. rjett sinn“.
Þetta ljet Selim eigi segja sjer tvisvar, held-
ur hljóp rakleiðis til dómarans.
„Vitri og rjettláti dómari“, sagði Selím og
kraup niður, svo að hann snart jörðina með
enninu. „Jeg hef orðið tyrir megnu ranglæti
Ibrahim, veitingamaðurinn í „Líkkistu Múha-
meðs“, sem jeg í hjartans einfeldni fjekk eigur
mínar til geymslu, — 300 gullpeninga og 14
svartar perlur — Ibrahím, þessi fantur, sem
hlýtur að verða útilokaður frá Múhameðs para-
dís, hann er rauðskeggjaður — Ó, faðir minn