Þjóðólfur - 13.04.1888, Blaðsíða 4

76
Úr Grindavík er oss skrifað 7. þ. m.:
„Ágætis afli þessa viku í Grindavík og Herdís-
arvík, upp að 70 til hlutar á dag, allt á lóð. Eitt
skip hefur stundað færi og fiskað einsvel að
hlutfalli. Beitt rægsnum og hrognum og hafsíld,
og lítt mögulegt að greina, að hverju hest gengur.
Hafsíld mjög treg. Hæstur hlutur í Staðarveri
kominn 330 (-f- 37 af karfa og miklu heilagflski),
af því um 30 keila og ísa. Fisklaust í Höfnum“.
Tíðarfar hefur alstaðar, þar sem til hef-
ur spurst, verið óstöðugt í f. m.
Sunnanlands hefur verið góð tíð það, sem
af er þessum mánuði.
Suður-Þingeyjarsýslu, 20. f. m. „Tíðin er
mjög óstillt, ýmist norðanstórhríðar eða sunnan-
drifahlákur; jarðir notast því mjög illa. í norð-
angarði 13.—14. þ. m. rak hafísslæðing inn á
Eyjafjörð, og Langanespósturinn segir, að tals-
verður ís sje á Þistilfirði, Axarfirði og Skjálfanda,
en 18. og 19. þ. m. var sunnanhláka með allmiklu
veðri; eru því líkur til, að ísinn hafi rekið frá
landi“.
Húnaviitnssýslu, 25. f. m. . . . „Tíðarfar hef-
ur nú um tíma verið mjög óstöðugt, en hagar nóg-
ir. Heybirgðir almennt góðar, og hefur eigi beyrst
getið um heyleysi hjá neinum hjer í austursýslunni,
nema e i n u m bónda, sem ætlar til Ameríku í vor“.
28. f. m. . . . „Yeturinn hefur verið mildur og
þess vegna nægur heyforði, ekki mjög mikill
bjargarskortur enn sem komið er, en samt er jeg
mjög hræddur um bjargarskort, ef skip koma seint.
Eldiviðarieysi fram úr öllu hófi“.
Úr Miðfirði, 31. f. m. . . . „Á mánudaginn var
gerði snöggt hríðaráhlaup af norðri, sem stóð í 2
daga; fje var alstaðar úti er hríðin skall á; þó
hefur eigi heyrst um fjárskaða, nema litilsháttar
á 2 bæjum. Eigi rak hafis inn í því kasti, nema
hroða inn með Scröndunum, en haft er eptir há-
karlaskútum, að mikill ís sje fyrir Horni“,
AUGLÝSINGAR
1 samfeldu máli með smáletri kosta2 a. (þakkaráv. 3 a.)
hvert orð 15 stafa frekast; m. öðru letri eða setning,
1 kr. fyrir þumlung dálks-lengdar. Borgun útíhönd.
Leidarvisir til lífsábyrgðarfæst ókeypis
hjá ritstjórunum og hjá Dr. med. Jónassen, sem
einnig gefur þeim, sem vilja tryggja líf sitt, allar
nauðsynlegar upplýsingar. 133
Sá sem fékk ísl. Þjóðsögurnar hjá mjer, skili þeim
þegar aptur.
Pálmi Pálsson. 134
Pjármark mitt er geirstúfrifað hægra, hamrað
vinstra.
Oddsstöðum í Staðarhreppi.
Stefán Stefánsson. 135
Þakkarávarp. Jeg get ekki bundist innilegr-
ar þakklátssemi við ýmsa, sem rjettu mjer og
manninum mínum sál. hjálparhönd í þau 3*4 ár,
sem hann þjáðist af veikindum sínum, er drógu
hann til dauða, þrátt fyrir allar lækningatilraunir,
sem hægt var að gera bæði norðanlands, og suður
í Reykjavík af hr. landlækni Schierbeck. Það yrði
oflangt mál að telja hjer upp alla, þá sem hjálp-
uðu mjer til að útvega honum læknishjálp og gera
honum lífið bærilegt i hinum löngu veikindum
hans, eða tilfæra, á hvern hátt þeir gerðn það. En
meðal þeirra vil jeg sjerstaklega nefna hinn góð-
kunna nágranna minn, hreppsnefndaroddvita Jón
Guðmundsson á Guðlaugsstöðum, sem auk þess hef-
ur iðulega veitt mjer og heimili mínu margskonar
hjálpsemi, sem jeg fæ aldrei fullþakkað. Þessar
velgjörðir bið jeg góðan guð að launa af náð sinni
og miskun.
Höllustöðum í Blöndudal 2. mars 1888.
Elín .Jánsdóttir. 136
Hinir heiðruðu kaupendur og útsölumenn
að búnaðarriti Hermanns Jónassonar, sem enn
þá eigi hafa greitt andvirði þess, eru vinsamlega
beðnir að borga það sem allra fyrat annaðhvort til
útgef. eða SigurðarKristjánssonarbóksalaiReykja-
vík. 137
Eldgamla ísafold, 138
Eigandi og ábyrgðarmaður:
Þorleifur Jónsson, cand. phil.
Skrifstofa: á Bakarastíg.
Prentsmiðja S. Eymundssonar og S. Jónssonar.
66
hreysti það. „í svona rammgjörðu húsi getum við með
níu riflum og helmingi fleiri skammhissum varist miklu
fjölmennari óvinaher, en þessi er“, sagði hann.
Einni klukkustund síðar komu Indíanarnir, og gerðu
fyrst vart við sig með óttalegum óhljóðum. Pað leit út
fyrir, að þeir undruðust það mjög, að hitta þar manna-
hyggð. Allur hópurinn færðist nær, þangað til þeir voru
komnir því nær í skotfæri. Þá söfnuðust þeir saman
til skrafs og ráðagerða. Að því búnu komu fjórir heim
til bæarins. Heimamenn, sem höfðu skipað sjer við skot-
augun uppi á loptinu, höfðu vandlega gætur á Indíönun-
um. Þegar þessir fjórir sendimenu voru svo sem 50
skref í burtu, sagði Jón: „Þarna er foringinn, grái Bjór.
Jeg hef optar enn einu sinni samið frið við hann. Bíð-
ið þið við, jeg ætla að fara út og spjalla við hann. Án
þess að sinna bænum konu sinnar, fór hann út og opn-
aði hurðina í sama bili, sem Indíanarnir komu þangað.
Indíanaforinginn hrökk til baka, þegar hann sá
framan í Jón, sem hann þekkti svo vel. En hann var
ekki lengi að átta sig og sagði: „Að hitta Vísunda-
fax hjer!“ (Indíanar kölluðu Jón svo af því, hve mikið
skegg hann hafði). „Hvernig gengur það bróðir?“ „Það
gengur svei mjer vel", svaraði Jón, „og hvernig Kður
þjer bróðir, grái Bjór?“ „Vel, og blómi hinna svörtu
fjalla (o: dóttur hans) einnig vel“. „Hefur bróðir minn,
67
grái Bjór, grafið upp stríðsöxina ?“ „Ekki móti vinum
mínum. En slæmir hvítir menn hafa sest að í veiði-
landi gráa Bjórs. Vísundafax veri vinur hinna rauðu
manna! Ekki að búa í húsum hvítra manna, held-
ur fara með gráa Bjór og taka blóm hinna svörtu
fjalla fyrir konu!“ „Jeg get ekki, jeg á konu þarna
inni“. Indianaforinginn horfði lengi þegjandi áhannog
sagði síðan sorgbitinn: „Blóm hinna svörtufjalla deyr,
deyr af sorg. Vísundafax ekki lengur vinur gráa Bjórs“,
sagði hann síðan óður og ær, „að vera hans óvinur!
Höfuðið á Visundafaxi skal verða flegið og skinnið
brennt í húsi gráa Bjórs“. Síðan fór hann og fylgdar-
menn hans til fjelaga sinna.
Eptir langa ráðagerð fór allur hópurinn burt upp
á lága hæð eina; þar settust þeir að og tóku sjer það
náðugt. Það var því auðsætt, að þeir ætluðu að fresta
öllum árásum, þangað til dimmt væri orðið, en það var
næsta óheppilegt fyrir þá Guttorm, af því að tunglskins-
laust var. Hinir frakknesku aðkomumenn lögðu það
til, að jafnskjótt sem dimmt væri orðið, skyldu þau öll
yfirgefa húsið, fara í bátana og bjarga lífi sínu :'á flótta.
En það var ekki komandi nærri því við Jón. „Það væri
skárri vitleysan, að yfirgefa heimili sitt baráttulaust,
þegar svo margir væru til varnar, eins og þeir voru“.
Guttormur og synir hans fjellust á það. í ferðinni til