Þjóðólfur - 21.12.1888, Blaðsíða 4

236
Bækur
Jiessar kaupir undirskrifaður:
Reikningsbók, 5'“'.?“?.”' ,J,"‘ P‘" ’
Smámunir, «*»»>«»n«i..k»w,
Felsenborgarsögur, prentaðar á Akureyri.
Banding-inn í Chillon.
Manfred.
NÝ SUMARGJÖF, (öii árin).
S V A V A.
Rvík. Sigrurður Kristjánsson. 590
Vátryggingarfjelaqið„ Commereial „I n-
ion“ tekur í ábyrgð fyrir eldnvoða hús,
alls konar innanhússmuni vörubirgðir, o. }
fl. o. fl. fyrir lægsta ábyrgðargjald. Um- j
boðsmadur í Reykjavík er Sigh vatur Bjarna- j
son bankabókhaldari. 591
1 ”2 cS *
:0
o- *r? 'eð
§•* « ”•
^ 00
JS ^ g Ö
■p p
5 8 ^ §
r—J b£l Í3 »0
2 VCÖ 'CÖ
-C . ;o
* I n
♦O «ÍH
Gð »9
CO
cn ..
c2 ^3
O *
oS 'Cð
bi) s
œ |
'Ö rO
Ö C8
oð 'p
H-?
crf 'Ó
<0 g
td) =£3
<3
cð _Q
<o
03 .S
* ö
fc, t
:0 'S
'S ^
o bi)
05^
ÍH CC
C8 03
a
o
09
09
w
.6c
$
bfl I
ö 1
aa -s
88
cs
b£) '
^ cð
p .2
« 2
æ 2 -
Ö
09
rö
^ ö
>
v3 03
'f J
cö 2
«0 s
cð S
fl '
bc
ö
r-J •
§2
Ö
*0

cS
►“D

bc
rS Ö
1 <3
d
ní
ð
03
M-l
Ja d
I, S
►4 3*
►»
Ph
Siðastliðið haust voru mjer undirrituðum dregn-
ir 2 lambgeldingar, livítir, með rjettu marki
mínu: sýlt hægra og biti framan vinstra (annar
dálítið auðkenndur). Þar eð jeg kannast eigi við,
að lömb þessi sjeu mín eign, má hver sá, sem sann-
að getur eignarrjett sinn á beirn, vitja andvirðis
Jreirra til mín; ef hann jafnframt borgar mjer
kostnað við auglýsingu þessa 0. fl., og semur við
mig um markið.
Huppahlíð i Miðfirði, 7. des. 1888.
(íuðmundur Guðmundssou. 592
Á næstliðnu hausti hefl jeg tekið á móti and-
virði fyrir lamb, sem jeg ekki átti, með minu
marki; blaðstýft framan liægra, hálftaf apt. vinstra,
sem er erfðainark mitt. Skora jeg því á þann,
sem mark þetta brúkar, að gefa sig fram sem
fyrst.
Stóra-Botni í Borgarfjarðarsýslu, 10. des. 1888.
Sveinbjörn Bjarnason. 594
ess skal hjer með opinberlega getið, að á síð-
astliðnu sumri sendi herra kaupmaður Ey-
þór Felixson í B.eykjavik mjer að gjöf 100 krónur.
— Fyrir þessa höfðinglegu gjöf, votta jeg gefand-
anum mitt virðingarfyllsta þakklæti.
Efri-Brunná, 20. nóv. 1888.
Margrjet Magnúsdöttir. 595
Á næstu krossmessu (14. mai), getur gðð-
ur fjárhirðir fengið vist á bæ í Árnessýslu, ein-
ungis til að hirða fje. Ef kaun hefur góð með-
mæli frá áreiðanlegum manni, má hann búast við,
að hafa betri kjör, eu vinnumenn almennt hafa.
Ef nokkur vill sinna þessu, gefi hann sig fram við
er ekki
clita
nema á hverjum pakka standi eptirfylgjandi ein-
kenni:
MANUPACTURED EXPRESSLY
by
J. LICHT!:MCER
Copenhagen. ^597
Eigandi og ábyrgðarmaður:
JÞorleifur Jónsson, cand. phil.
Skrifstofa: í Bankastræti nr. 3.
Prentsm. Sigf. Eymundssonar.
206
lækkaði í pelaglösumim og þriggja pela flöskunni hjá
Jóni; áður enn komið var á miðja leið, var hann far-
inn að halda kappræður og enda sanna orð sín með gíf-
uryrðum.
Hann hlífði engum, þegar svo vár komið.
Þau Sigríður og Björn höfðu ekki sjeð hann svo
drukkinn, sem hann var nú, í ein 4—5 ár.
Það rifjaðist þá upp fyrir þeim gamalt slys, sem
hafði komið fyrir Jón.
Þau höfðu öll verið saman í kaupstaðarferð, og
voru að koma úr kaupstaðnum. Hjer um bil á miðri
leið var tekið ofan og hestarnir hvíldir.
Jón og annar maður, sem var í förinni, voru orðn-
ir mjög ölvaðir, og voru farnir að komast í kappræðu.
Báðir voru greindarmenn, og báðir allvel að sjer,
en báðum hætti við að gleyma sjer við vín.
Og svo fór þá; þeir fóru að hnakkrífast út af Jóni
biskupi Arasyni; hjelt annar með honum, en annar mót.
Svo lauk, að þeim þóttu orðin ekki nóg, lieldur ljetu
hnefana sanna mál sitt að síðustu.
Þetta var á árbakka. Leikurinn endaði með því,
að báðir ruku fram af bakkanum á kaf í ána, áður en
nokkurn varði. En til allrar hamingju var eigi svo
djúpt við bakkann, að þeim varð náð ódrukknuðum eptir
nokkur þvæling; Jón varð jafngóður eptir, en hinn mað-
207
urinn lagðist, er hann kom heim, og dó fáum dögum
síðar.
Pessa minntust þau nú bæði í einu, og vildu nú
fyrir hvern mun reyna að afstýra því, að Jón drykki
meira en komið var.
Björn veik sjer því að systur sinni og sagði:
„Q-óða Sigga, reyndu til þess að hafa hann Jón upp
með þjer á undan og heim; hann stórvonskast þó lík-
lega aldrei við þig“.
„Æ, hver veit það?“ svaraði Sigríður, „jeg má til
að reyna það“.
Jón og annar samferðamaðurinn sátu þar ofurlítið
frá; Jón með flöskuna en hinn með tunnuna, og voru
þeir að kíta um eitthvað; Jón var farinn að gerast loð-
mæltur, og Ijet hverri setningu, sem hann sagði, fylgja
vindhögg með hendinni út í loptið.
Það var auðheyrt á orðalagi þeirra, að þeir voru
hjer um bil komnir á miðja leið, að því að fara að fljúg-
ast á; þegar brígsl og skammir, sem ekkert snerta um-
talsefnið, er orðið að aðalsönnunum í umtalsefninu, þá
er sjaldan langt eptir.
Sigríður gekk að þeim, þar sem þeir lágu, klappaði
hönd sinni á öxl Jóni og sagði blíðlega:
„Kondu og talaðu ögn við mig“.
„Láttu mig vera, tæfan þín!“