Þjóðólfur - 29.01.1889, Blaðsíða 3

19
Hannslát. „Á gamlaárskveld andað-
ist að lieimili sinu merbisbóndinn Páll
Ingimundarson áMýrartungu“, faðirG-ests
Pálssonar, og á nýjársnótt andaðist Pjet-
Hr bóndi Gestsson að Hríshóli í Peyk-
hólasveit, merkismaður og sveitarhöfðingi.
Sjera Björn Þorláksson á Dvergasteini
hefur verið dæmdur í landsyfirdómi 7.
þ. m. í 200 kr. sektir og málskostnað
fyrir meiðyrði um Einar Thorlacius sýslu-
ttiann á Seyðisíirði fyrir rjetti.
Alþingismaður Jón Olafsson hefur
Verið dæmdur í undirdómi í 150 króna
sekt og málskostnað fyrir sams konar
brot gegn bæjarfógeta Halldóri Daníels-
syni. Það mál er nú fyrir yfirdómi.
Frjettir af Hornströndum frá 11. f. m
„Sumarið var hagstætt, en grasbrestur
Var hjer víða. Haustið var blítt til vet-
urnótta, en frá nóvemberbyrjun hafa ver-
ið sifelldar kafalshríðar með afarmikilli
fannkomu, svo að hjer er meira fann-
dýpi komið nú, en nokkurn tíma kom í
fyrra vetur, og eru hjer allar skepnur
komnar á gjöf fyrir 15 dögum, þar á
meðal hestar. Fiskafii hefur verið hjer
í betra lagi, en sjógæftir litlar“.
Yarlega með eldinn- Handiðnapilt-
ur í húsi einu hjer i bænum vaknaði I
eina nótt fyrir skömmu, kveykti á eld-
spítu og leit á klukkuna. Síðan fleygði
hann eldspítunni frá sjer og sofnaði.
Eptir nokkurn tíma vaknaði hann við
það, að hann ætlaði varla að ná andan-
um fyrir reykjarsvælu. Hann sá glóra
í eld. Eldurinn varð fljótlega slökktur.
Eldspítan hafði lent á buxum piltsins og
hafði brunnið nokkuð af þeim.
Búnaðarfjelag Suðuramtsins hefur
nýlega gefið út skýrslu um aðgjörðir og
efnahag sinn. Fjelagið átti í árslok
1887 í sjóði liðugur 18 þús. kr., eru
vextirnir af sjóðnum þegar orðnir marg-
falt meiri en tillög fjelagsmanna. I
skýrslunni er prentað
Ojafabrjef Þorleifs Kolbeinssonar á
Háeyri. Meðbrjefi þessu gaf hann Stokks-
eyrarhreppi hálfa jörðina Hæringstaði með
hjáleigum. Með afgjöldunum á að stofna
sjóð. er verði 60 þús. kr., sem síðan á
að verja til mjög margvíslegra framfara
i Stokkseyrarhreppi. Sýnir brjefið, að
haun hefur verið stórhuga í mörgu. Dugn-
aðinn vill hann efia, „Þar á móti á sá
óframsýni og eyðslumaðurinn, svallarinn
og letinginn, yfir höfuð ónytjungar og
óreglumenn ætíð að mæta afganginum“.
Þurfamenn vill hann eigi fá neitt af
sjóðnum, því að reynslan hafi sýnt, að
fátækt manna sje „optar meðfram sprott-
in af óframsýni, óspilun og óreglu í
búnaðarháttum; vil jeg ekkert af þessu
nje þvílíku ala með gjöf þessari“.
Landamerkjadómur í máli milli Grenj-
aðarstaðar og Halldórsstaða var staðfest-
ur í landsyfirdómi í gær.
Póstskipið Laura hafði stormasama
ferð frá Kaupmannahöfn. Það var 4
daga i Færeyjum. Með því komu kaup-
menn: J. Ó. V. Jónsson, 8ímon Alexíus-
son, Guðm. Isleifsson, Svæbjörn Þorvalds-
son og Barteis, enn fremur bakari J. E.
Jensen með konu sinni.
Eldur í Lauru. Þegar Laura var
milli Orkneyja og Færeyj a, vaknaði mat-
suðusveinn á henni við reykjarþef kl. 3
um nótt. Hann vakti'menn, opnuðu þeir
þá framlestina og stóð loginn upp úr.
Skipverjar gátu samt slökkt eldinn; hafði
kviknað af sjáifu sjer i oliukápum, sem
áttu að fara til kaupmanns eins hjer í
bænuin.
Kaupmaður Fischer er dáinn. Það
var nýrnaveiki, sem dró hann til dauða.
Fisoher var framúrskarandi sem kaup-
maður.
Tk. Thorsteinsson bakari frá ísafirði
20
þegar hinir skóghöggvararnir höfðu lengi flatmagað og
reykt pípur sínar. Og seinna fór hann að leigja aðra
til að hjálpa sjer þessi kveld við þá vinnu, sem einn
maður getur eigi gjört aleinn, og þannig byggði hann
hús sitt. í flmm ár hefur hann unnið að því; en svo
— já, þú veist nú sjálfur, hvernig það stóð þar með
gulrauðum hliðum, fallegum gluggum og útskornu skrauti
allt í kring um þakið — beinlínis skrautlegt að sjá.
Það var kominn dálítill laglegur bændagarður á mýr-
inni, og hvað er nú langt síðan, að presturinn talaði
um litla Maxel fyrir okkur eins og fyrirmynd í sparn-
aði og vinnusemi ? í næsta máuuði ætlaði liann að
gipta sig; og að komast á þennan hátt af verðgangi
og verða góður húsfaðir og húseigandi, — fýrir því
skaltu beygja þig, dreugur! — En nú er allt liorfið allt
í einu. Öll iðnin og öll vinnan í þessi mörgu ár hefur
verið til ónýtis. Maxel stendur í sömu sporum, eins og
hann stóð áður“.
Jeg hafði þá alla mína guðhræðslu úr biblíunni og
svaraði því sögu föður míns: „Vor himneski faðir hef-
ur líklega refsað Maxel, af því að hann hefur sótt ept-
ir hinu tímanlega eins og heiðingjarnir og ef til vill
hirt, lítið um hið eilífa. Sjáið fugla himinsins, þeir sá
ekki, þeir safna eigi í hlöður-------“.
„Þegiðu!“ sagði faðir minn hastur, „sá, sem sagði
17
inni. Brak og snark heyrðist ekkert; hið fallega nýja
hús, vsem var fullgjört rjett fyrir nokkrum vikum síð-
an, brann eins og olía. Það var saggi í loptinu, stjörn-
urnar sáust eigi á himninum; stundum drundi þruma,
en óveðrið fjarlægðist smátt og smátt í áttina til Birk-
feld og Weitz.
Maðurinn, sem hafði vakið oss, sagði að ein elding-
in hefði slagað nokkrum sinnum fram og aptur, gjört
leyndardómsfullt tákn á himninum, og svo hefði lienni
slegið niður. En hún hefði ekki slokknað; ljósdepillinn
í neðri enda hennar hefði vaxið fljótt og þá liefði hann
hugsað: „Sjá, nú hefur hún hitt hús litla Maxels“.
„Við verðum að fara og reyna að hjálpa“, sagði
faðir minn.
„Hjálpa þar“, svaraði liinn. „Þar sem eldingu
slær niður, snerti jeg ekki nokkurn hlut. Maðurinn á
ekki að setja sig á móti guði, og þegar hann slöngvar
sínum eldi niður í eitthvert hús, þá vill hann einnig,
að það skuli brenna. Og þar að auki veistu það vel,
að slíkur eldur verður alls eigi slökktur11.
„En sú óttaleg heimska", hrópaði faðir minn, og
öskraði framan í manninn svo reiður, að jeg hef aldrei
sjeð hann eins: „Þú ert líka óttalega heimskur!11
Hann .ljet hann standa þarna og leiddi mig í burtu
þaðan. Við gengum ofan í dalinn og fram með ánni,
L