Þjóðólfur - 20.09.1889, Blaðsíða 4

180
„Sj álfsfræðarinn“.
Þar sem ekki einu sinni kafa fengist
full 200 áskrifenda að Sjálsfræðaranum —
þar af milli 20 og 30 einir, sem hafa borg-
að 1. bókina—og þar sem alþingi neitaði
öllum styrk til þessa fyrirtækis, svo að
unnt væri að selja bækurnar enn væg-
ara verði og auka þannig útbreiðslu
þeirra, þá virðist þjóð og þing samdóma
um það, að það sje ekki æskilegt, að
menntun og nytsamur fróðleikur breið-
ist of almennt út meðal alþýðu. Það
verður því eigi auðið að búast við mik-
illi útbreiðslu á ritum þossum, og því
verður beldur eigi unnt, að selja þau
við því afarlága verði, sem ráðgjört var,
ef þau næðu almennri útbreiðslu.
Því auglýsist bjer með, að upp frá þessu
verður eigi tekið við áskrifendum að
„Sjálfsfræðaranum“, og að verð bókanna
verður eptirleiðis frá 80 a. til 1 kr. fyrir
bverja bdk í bandi eptir stærð og mynda-
fjölda.
Ný-útkomið er:
Sjálfsfræðarinn. Fyrri flokkur. Önnur
bók. Jarðfræði eptir Þorvald Thorodd-
sen. Með mörgum myndum. Innbundin
90 a. Aður útkomin: Stjörnufræði,
eptir Björn Jensson. Innbundin 90 a.
Sigfús Eymundsson. 379
Muniö eptir
hinu stóra uppboði
fyrir F ó 1 k i ð
í Good-Templarhúsinu í Reykjavík.
27. 38- sePt- næstk.
Alls konar
Vefnaðarvörur
svo sem bvít ljerept,
linlakaljerept,
alls konar kjóla- og svuntutau,
borðdúkar, sirz, yfirsængurver,
millumskirtur og millumskirtutau,
sængurdúkur, tvist-tau o. fl.
|Sjá ísafold frá 18. sept. þ. á.
Porl. O, Johnson. 380
Jf'jármark sjera Eggerts Pálssonar á Breiðaból-
stað í Eljótshlið: Geirsýlt hægra, tyírifað í stúf
vinstra. Brennimark: E. P. Brb. 381
Skósmíðaverkstæði
Og
leðurverslun
lijörns Kristjánssonar
382 er í YESTUEGÖTU nr. 4.
Hin alþekkta
skósmíða-vinnustofa
mín í Veltusundi nr. 3
er opin hvern virkan dag frá kl. 6—7 á morgnana
til 9—10 á kveldin. — Allt, sem unnið er á vinnu-
stofu minni, er bæði íijótt og vel af hendi leyst,
eins og best sjest á því, að hinir sömu skipta-
vinir mínir versla við mig nú, sem byrjuðu á því,
þegar jeg kom hingað frá Kaupmannahöfn 1878.—
Á vinnustofu minni eru jafnan nægar birgðir af
yfirleðrum á skó og stígvjel af hesta tægi og á
hverri stærð, sem óskað er.
Korksóluðu skóna og stígvjelin ferjeg
nú að smíða til vetrarins.
Korksólaðir skór og stígvjel frá vinnustofu minni
hafa hlot.ið almennt lof, eins og sjest á vottorðum
þeim, er jeg ljet prenta í blöðunum í fyrra, og jeg
hef til sýnis hverjum sem hafa vill. Slík vottorð
hefur enginn annar.
Hinn margeptirspurði vatnsstígvjelaáburð-
Ur minn er nú til og vonast jeg eptir, að hafa
hann til framvegis.
Reykjavik, 19. sept. 1889.
Rafn Sigurðsson. 383
—
Bókbandsverkstofa, Thorvardson & Jen-
sen, Bankastræti 12 (húsi Jóns Ólafss. alþm.). 384
Eigandi og ábyrgðarmaður:
Þorleifur Jónsson, cand. phil.
Skrifstofa: í Bankastræti nr. 3.
Prentsm. Sigf. Eymundssonar.
154
Hvað átti tiann að gera? Honura datt í hug að
drepa sig. Síðan flaug honum í hug, að kasta sjer fyr-
ir fætur keisarans. segja honum allt og flýja síðan burt
með konu sína og láta aldrei sjá sig þar framar.
En skyldurækni hans stöðvaði hann. Hann hafði
hjer komist á snoðir um morðráð eða eitthvað þvílíkt,
og nú var áríðandi, að finna glæpamennina og koma
upp um þá. Hann þurfti ekki annað en senda brjeflð;
óbótamaðurinu hlaut þá að koma. Hann vissi þegar,
hvað þessi maður hjet; liann lijet Nikolson, og var lík-
lega einhver Englendingur eða Ameríkumaður, sem var
leikinn í að búa tii sprengiefni, eða ef til vill einungis
rússneskur stúdent, sem liafði breytt nafni sínu.
Brjeflð var sent sína leið; sama kveldið voru þau
hjónin, prinsinn og kona hans, stödd í leikhúsinu ; hann
var fölur sem nár, skjálfandi af geðshræringu og leit
út fyrir að vera 10 árum eldri, en hann var; hún var
aptur á móti fegri og yndislegri en nokkru sinni áður.
„Þjer er illt“, sagði lmn brosandi við mann sinn,
er þau óku heim um kveldið.
„Á hverju sjerðu það?“ sagði hann í þungu skapi.
„Þú hefur ekki verið afbrýðissamur í kveld?“
III.
Að vikutíma liðnum sagði lögregluráðgjafinn við
155
konu sína: „Það er á fimmtudaginn, sem keisarinn fer
frá Pjetursborg", og ljet ekki á öðru bera, en sjer stæði
alveg á sama um það.
„Á?11 sagði lmn, „á fimmtudaginn; blöðin liafa þó
sagt allt annað“.
„Já, en þau voru ekki látin vita annað, til þess,
að villafyrir þeim, sem kunna að sitja um líf keisarans“.
Síðan fór liann að tala um allt annað, en dáðist
með sjálfum sjer að því, hve rólega kona hans tók þess-
um frjettum.
Sama daginn var hann látinn vita, að kona hans
hefði sent svoliljóðandi málþráðarskeyti, — til hvaða
manns, er hægt, að geta sjer til — : „Það er á fimmtu-
daginn. Yerið viðbúinn“. Náttúrlega leið fimmtudagur-
inn svo, að hvorki keisarinn nje lögregluráðgjafi lians
færu af stað. Þegar kona hans heyrði það, varð hún
mjög óróleg.
Næsta dag kom maður nokkur tíguglegur í höll
prinsins.
„Hvers óskið þjer, herra minn?“ sagði dyravörður-
inn, sem var einn af leyni-lögregluliðinu.
„Jeg ætla að finna prinsessuna; jeg ætla að flytja
henni kveðju frá móður liennar. Jeg er doktor Nikol-
son“.
„Það er rjett“, svaraði dyravörðurinn. „Prinsess-