Þjóðólfur - 16.05.1890, Blaðsíða 7

95
eski, klædd í frakkneska, rauða einkenn-
iskjóla, svo að þýsku hermennirnir verða
sefðari en ella í að miða á þann einkenn-
ishúning. Reyklausa púðrið breytir allri
hernaðaraðferð. Ósýnilegir óvinir, sem
senda ósýnilega kúludrífu hverijr á aðra—
það verður, segir blað eitt, liið einkenni-
legasta við næstu styrjaldir.—Það er eig-
inlega rangnefni, að kalla reyklausa púðr-
ið því nafni, því að það er hvorki að sam-
ansetningu nje útliti í minnsta máta líkt
almennu púðri. Það samanstendur af
smáblöðum, ferhyrntum og hvíigulum að
lii, en efnasamsetningu þess er auðvitað
haldið leyndri, svo að menn vita ekki um
hana með neinni vissu.
Emin Pascha talar 27 tungumál, þeg-
ar afríkanskar máliskur eru reiknaðar
Með- Hann talar og skrifar 6 Evrópu-
eins vel og móðurmál sitt, þýsku.
í Neapel kunna 81 af 100 borgarbúa
ekki að skrifa nafnið sitt. Á götunum
Þar eru skrifstofur undir beru lopti. Skrif-
ararnir, „hinir lærðu menn“, sem alþýðan
kallar þá, koma á hverjum degi út á göt-
ana með borð, stóla, pappír, penna og
blek 0g er jafnan mikill mannfjöldi í
kfinguni þá; þar fá menn fyrir borgun
skrifuð biðilsbrjef og önnur brjef. Hring-
inn í kring um borðin sitja menn, lesa
skrifaranum fyrir og stara með undrun og
aðdáun á pennann, sem gerir orðin af
vörum þeirra sýnileg á pappírnum.
Þegar menn mæta líkfylgd á götu í
París, taka menn ofan og standa berhöfð-
aðir, meðan hún fer fram hjá.
Kvennprestur. í Ameríku mega kvenn-
menn ekki síður en karlmenn vera prest-
ar. Bærinn Kalamazor í Pennsylvaníu
hefur heiðurinn af því, að þar hefur söfn-
uður fyrstur allra safnaða kosið sjer
kvennprest. Þessi fyrsti kvennprestur þar
í landi heitir Carrie Bartlett, hefur lært
guðfræði við Havardháskóla, er orðlögð
fyrir ræðusnild og ekki síður fyrir fegurð.
Menn eru þess vegna í nokkrum vafa um
það, hvort hin mikla guðrækni og kirkju-
rækni, sem skyndilega hefur gagntekið
alla unga menn í söfnuði hennar, er að
þakka ræðum hennar eða fegurð. Hún
kvað vera 19 ára gömul og aldrei vera í
messuskrúða við messugjörðir, heldur er
klædd svörtum klæðum, og á höfðinu hef-
ur hún svartan hatt með löngum, hvítum
strútsfjöðrum.
Leiðarvísir til lífsáhyrgðar fæst ókejpis
li.já ritstjórunum og hjá dr. med. J. Jónassen, sem
einnig gefur peim, sem vilja tryggja líf sitt, allar
nauðsynlegar upplýsingar. 267
Nýprentað:
„Helgi hinn magri“
dramatiskar sýningar eða söguleikur í
fjórum þáttum
eptir
síra Matthías Jochumson
á stærð 8 arkir í litlu 8 blaða broti,
kostar 1 kr. í kápu, fæst til kaups hjá
bóksölum bjer, og verður sendur með
næstu strandferðum til bóksala út um
land.
Einn merkur maður hefur, eptir að
hafa lesið söguleik þenna, sent mjer ept-
irfylgjandi álit sitt á honum:
„Yjer kunnura sira Matthíasi Jochumssyni sjer-
stakar pakkir fyrir hans nýja leikrit: Helga hinn
magra. Þar hefur honum tekist framúrskarandi
vel sem dramatisku skáldi; orðfærið er ágætt, og
allur práðurinn i leiknum einkar-fastur. — Því er
miður, að slíkt leikrit getur ekki náð rjetti sínum
hjer hjá oss, ]>ar allt hið sceniska vantar. Á hin-
um stóru leikhúsum i öðrum löndum væru scen-
urnar í pessum leik afbragð eins og líka þetta
sögulega drama myndi fá það hrós, sem það á sann-
arlega skilið.“
Aðalumboðssala er hjá:
Sigfúsi Eymundssyni.
72
Liðsforinginn froðufelldi af reiði. Hann vildi fyrst
senda aðgöngumiðana til baka aptur eða að minnsta
kosti peninga fyrir þá, en því mótmæltu þær harð-
lega.
„Það sæmir með engu móti að vera svo ókurteis
við mann, sem eiginlega aldrei hefur gjört okkur annað
en gott“.
„Það er alveg rjett, mamma!“ sagði Teresa og
hugsaði um dansleikinn og valsinn.
Um kveldið, þegar söngurinn var búinn á leikhús-
iuu, hittir Jónas Dúgge — af hendingu — þær mæðgur
°? lðsforingjann fyrir utan leikhúsið. Jeg þarf ekki
a jo yrða um pa^ þær þökkuðu honum með mörg-
um ögrum orðum fyrjr aðgöngumiðana, en liðsforing-
inn nísti tönnum af iiiskU
„Catalani syngur eins og engill", sagði Jónas Dúgge,
„en liðsfbringjanum finnst víst allt annað; það leynir
sjer ekki, og ef til vill geðjast honum ekki að söng
yfir höfuð. Mig skal ekki fUrða það, því að þessi
endalausi bumbusláttur, sem tíðkast hjá herliðinu, hlýt-
ur loks að eyðileggja alla sönglega hæfileika. Og þó er
songlistin öldungis nauðsynleg. Þegar yjer erum óánægð-
lr’ iluSgur hún oss; þegar vjer erum hamingjusamir,
eykur hún hamingju vora. Sá, sem hefur ekki, eða sá,
/ sem hefur misst allan smekk fyrir sönglist, er þess
69
hefði ekki einmitt hitst svo á, að það var „vals“: því
hví skyldi hún einmitt vera ein af þeim, sem ekki
dansaði „vals“ við bezta „vals“-dansarann á dans-
leiknum? Hún tók því boðinu og sveif þegar af stað,
eins og hún hefði vængi. Það var „guðdómlegur vals“!
Þegar hann var á enda, leiðir Jónas Dúgge hana að
veitingaborðinu og býður henni „ís og kökur“, sem hún
þáði; hann biður liana að fara varlega . . . að borða
ekki ísinn of fljótt . . . heilsa hennar er svo dýrmæt
fyrir alla . . . ef til vill fremur fyrir hann, en nokk-
urn annan.
Teresa varð hálffeimin við fagurmæli hans, en varð
þó hvorki stygg eða reið við.
„En“, segir hún eins og til þess að leiða talið að
öðru, „blómið í hárinu á mjer er líklega rjett dottið“.
„Ef jeg má, skal jeg setja það aptur á sinn stað“,
sagði Jónas Dúgge og festi blómið í hið mikla, hrafn-
svarta hár hennar. Maður má sannarlega hafa gott
auga til að finna hæfilegan stað fyrir þetta öfundsverða
blóm“.
„Nú! er það nú á rjettum stað?“ spurði Teresa,
sem ekki hafði neinn spegil að líta í. „Er jeg nú
falleg?“
„Jeg vildi, að jeg gæti sagt nei“.
„Hvers vegna það?“