Þjóðólfur - 08.05.1891, Page 3

87
Flutningur Fróðárkirkju.
(Niðurl.). Nft líður og bíður, Jiar til á engja-
slætti í sumar, að enn kemur fuudarboðuu, og }>að
frá prófasti sjálfuin. Nú skyldi til skarar skríða.
Vjer Innsóknurmenn lilupum frá orfunum, ]>ví virk-
ur dagur var það, og sóttum fundinn; Jiar kom
prófastur og prestur, en örfáir aðrir úr Ólafsvík.
Prófastur hjelt veujulega skoðunargjörð á kirkj-
unni. Gjörði fyrirspurnir viðvíkjandi presti og
söfnuði. En um kirkjumálið talaði liann lítið. Hann
sagðist hafa í höndunum atkvæðaskrá, sjer afhenta
at presti. En af þvi hún væri ekki yggjalaus,
gæti hún ekki fuilnægt; en í þetta sinn yrði ekki
gengið til atkvæða, af því það væru rangindi.
Prestur hlyti þvi að kalda enn fund, sem afgjörði
málið. Hann ljet enn fremur í ljósi, að hann væri
með máli prests og gaf oss í skyn, að biskup hefði
sagt, að kirkjan ætti að standa i Ólafsvík. Nú
kom sá tími, að þessi allskerjar siðasti fundur átti
að lialdast. En það varð keidur ekki fundur, þvi
prestur og einn eða tveir fylgismenn hans, Ijetu
sjer nægja að skrífa nafuið, eptir að hafa spurt:
„Vilt þú fá kirkjuna i Olafsvík?11 og það jafnvel,
þótt svarið væri: „Hjer stendur á sama“, í staðinn
fyrir já. iPar með votu notuð og talin atkvæði
manua, sem ekki voru þá heimilisfastir í sókninni.
Voru þeir sex að tölu, sem ekki höfðu dvalið ár-
langt, og sumir af þeim áttu löglieimiii annarstað-
ar, en voru róðrarmenn í Ólafsvík. Níu inanna
nöfn voru á atkvæðaskránui, sem skulduðu fátækra-
sjóði, og enn tveir, sem liðið hafa skipbrot á
mannorði sínu. Það getur verið, að allir, sem
gjalda kirkju, sjeu góðir og gildir til atkvæða-
greiðslu í kirkjulegum máletnum, þótt þeir hafi
ekki fullkoinin maunrjettindi i öðrum inálum. En
ólíkiegt %er, að lögheimilislausir menu í sókninni,
viuuuuienn og lnusamenn annara sókna, hafi at-
kvæðisrjett hjer í þessu máli, þafnvel þó þeir ætli
sjer að verða hjer heimilisfastir einhvern tíma.
Með öllu þessu svona fengnu og tiltíndu, teljast
presti s/8 atkvæða vera með kirkjufærslunni.
Nú spyrjum vjer: Er svona löguð meðferð máls-
ins, af þálfu prests og prófasts, samkvæm lögum
og rjetti? Hefur klerkastjettin ótakmarkaðan ein-
veldisrjett, til að boða og halda svo og svo marga
fundi, og slíta þeim eptir cigin hugþótta, og hag-
felldu útliti fyrir því, að þeirra eigiu uppástunga
fái fráingang? Höfum vjer, Innsóknarmeun, ekki
rjett til að eiga sigurinn í þessu rnáli, þar eð vjer
bæði höfum sótt alla fundi, er sóknarprestur vor
hefur boðað, og sömuleiðis fund þann, er próf-
astur boðaði, þótt haun vildi ekki taka á móti
atkvæðum vorum, auðsjáanlega af þeirri ástæðu, að
flokkur prestsins var svo þunnskipaður. Yjer Inn-
sóknarnienn Fróðárkirkju, vildum ékki vera rændir
lögum og rjotti. Ma'rgir at oss höfum alllanga leið
að fara til kirkju. En þar við bættist þó Va leiö-
ar við færsluna, og enginn sjer nú meiri vand-
kvæði á, fyrir Ólafsvíkurbúa, að sækja kirkju að
Fróðá en verið hefur um unilanfarnar aldir, sem
kirkjan hefur staðið óátalið af öllum hingað til.
Yæru Ólafsvíkurbúar andlega volaðri en vjer, þá
er hið góða húslyf, presturinn, við höndina. Eptir
skyldu sinni vanrækir haun ekki að sá og planta,
vökva og hlúa, ávöxtu trúarinuar; þess geta allir
í Ólaísvik orðið aðnjótandi, dags daglega, þar sem
hann býr mitt á meðal þeirra. Allt annað er fyrir
oss, sem erum svo langt i burtu frá prestin-
um. Vjer skulum enn fremur geta þess áður en
vjer yfirgeíum þetta mál, að á næstliðnu hausti
var boðaður hjeraðsfundur í Stykkishólmi, þar sem
mál þetta .átti með fieiru að ræðast til lykta. En
á þeim fuudi mættu ekki nema þrír eða fjórir af
hjeraðsfundarmönnum. Hvernig þessi fámenni fuud-
ur hefur afgreitt þetta mál, er oss að sönnu ekki
ljóst, eu leyfum oss að spyrja, hvort hjeraðstund-
urinn samkvæmt giidaudi lögum, svo fámennur, geti
leitt svo mikilsvarðandi mál til lykta, þar eð við-
komandl safnaðarfulltrúi var ckki mættur á nefud-
um fundi. Af öllu því, sem að traman er tekið
fram, íiunst oss óheppileg uppástunga að íæra kirkj-
una fjær oss, og ef segja mætti um oss, að vjer
sækjurn nú sleitulega kirkju, er ólíklegt, að kirkju-
rækni vor yrði líflegri við færsluna. Þess skal
getiö presti vorum til lofs og dýrðar, að hann hef-
ur ekki notað sjer ylirlýsingu prófasts, að kirkjan
væri ómessufær. Hann lieíur cmbættað eptir sem
áður í Fróðárkirkju, að hlutfalli. Ekki muu alveg
laust við, að sundurlyndisueisti hafi kviknað í hin-
um mótstríðandi pörtum saínaðarius, síðau alvara
fór að sjást af heudi beggja flokkanna, eu vjer
vouurn, að ekki einungis prestur, heldur öll vor
andlega stjórn stuðli að þvi, að vjer höldurn rjetti
vorum í þessu máli, og með því „varðVeiti einingu
andans i bandi friðarius“.
Grein þessi er samin að ráði hlutaðeigandi inu-
sóknarmanna i Fróðárkirkjusókn og sainþykkt.
Kitað 14. janúar 1891.
Grímúlfur Óiafsson. Sturla Bjiirnsson.
Tíðarfnr. Kuldar og hvassviðri ýinist
á norðan eða austan haía gengið síðan á
suniarmálum, opt með allmikiu frosti.
Vcrðlagsskrár. Fra miðjum maí í ár til
miðs maí 1892 er meðalalin í A.-Skaptaf.s.
52 a., V.-Skaptaf.s. 49 a., Raugv.s. 51 e.,
Vesim.ey.s. 51 e., Árness. 57 a., Grbr.- og
K.s. og Rvík 59 a., Borgarfj.s. 58 a., Mýras.
59 a., Snæf. og Hnappad.s. 62 a., Dalas. 56a.,
Barðastr.s. 60 a., ísafj.s. og kaupst. 56 a.,
Straudas. 57 a., Húnav.s. B'd1^ e., Skagafj.s.
54 a., Eyjafj.s. og Akureyri 51 e., Dingeyj.s.
ðl1/^ e., N.-Múias. 58x/2 e., S.-Múlas. 55 a.
Mcrkilegt er það, hvernig stundum
kemst upp um glæpamenn í útlöndum, og
sýnir það meðal annars þetta atvik: í
1 Elsass var slátrari einn skotinn til bana
í des. 1889. Þrátt fyrir nákvæma eptir-
grennslun fannst morðinginn ekki og hið
eina, sem meun höíðu við að styðjast,
voru brunnin pappírssnipsi, sem morðing-
inn hafði notað sem forhlað; pappírssnipsi
þessi voru vandlega sett saman og fannst
þá, að þau voru eitt blað (bis 33—34) úr
almanaki einu fyrir árið 1889. Ári síðar
komu þessi pappírssnipsi upp um morð-
ingjann. í vetur skýrði kemiari einni lög-
reglunni frá því, að hann ætti 1 eint. af
þessu aimanaki og hefði nýlega sjeð, að
áðuruefnt biað vantaði í það; bðkina liefði
hann einu sinni lánað syni manns nokk-
urs, sem lijet Ebel og fengið liana frá hon-
um aptur. Ebel var þegar tekiun fastur
og meðgekk morðið.
^Lilbúinn fatnaður, vandaður, með góðu
verði, fæst í
161 verslun Sturlu Jónssomir.
er ekki
ekta
nema á
hverjum
pakka
standi eptirfýlg-jandi einkenni.
!°
£
£
ÉH
Nærfatnaður lianda börnum og fuliorðn-
um, bæði karlmönnum og kvennfólki. fæst í
163 verslun Sturlu Jónssonar.
Dr. med, A. Groyeri, keisaral. kgi. Jier-
og yíirlæknir i Berlín riiar:
„Þeir lierrar, Mansfeld-Buliner & Lassen
í Kaupmannahöfn, lmfa sent, mjer fyrir
löngum tíma síðan Brama-lífs-élixír til ná-
kvæmrar rannsóknar. Þótt, jeg væri tor-
trygginn gagnvart siíku inaðali, eins og
öllum slíkum meðulum, sem hrósað er, not-
aði jeg það þó við lækningar mínar og
verð að játa, að það hefur reynst betur,
en jeg bjóst við.
Enginn bitter, enginn líkör í heiminum
getur náð þeirri frœgð, sem Brama-lífs-élix-
ír Mansfeld-Bullner & Lassens liefur afl-
að sjer á tiltölulega skömmum tíma! Far-
sœll er sá maður, sem tékur til þessa niaga-
styrkjandi meðals á rjettum tímau.
Berliu. Dr. med. A. Hroyen,
keisaral. kgl. her- og yflrlæknir m. m.
Einkcnni á vorum eina ekta Brama-lífs-elixir
eru firmamerki vor á glasinu og á merkiskildiu-
um á miðanum sjest blátt Ijóu og gullhani, og
innsigli vort MB & L i grænu lakki er á tappanuin.
Hansfeld-BíiJlner & Lassen,
sem eiuir búa til hinn verfllaunaOa Erama-lífs-elixír
Kaupmannahöfn.
Vinnustofa: Nörregade No. 6. 164
Skófatnaður af öllum tegundum, handa
fullorðnum og börnum, fæst í
165 verslun Sturlu Jónssonar.
Gralantcri-vörur, ýmsir fallegir og ódýr-
ir munir fást í
166 vcrslun Sturlu Jónssonar.