Þjóðólfur - 22.05.1891, Síða 3

95
XJppþot gegn yfirvaldi. Frjetst hefur,
en ógreinilega samt, að allinargir (40—60)
menn undir Eyjafjöllum liafi gert samtök
um að gera sýslumanni Páli Briem aðför
og taka með valdi úr varðhaldi bónda
einn þar í sveitinni, sem sýslumaður liafði
sett í varðhald fyrir þá sök — eptir því sem
vjer höfum frjett — að hann hafi neitað að
svara spuruingum rjettarins — hafði auk
þess flutt úr sveitinni í annað lögsagnarum-
dæmi (Yestmannaeyjar) tvo af mönnum
þeim, sem eru undir ákæru rjettvísinnar
og eigi máttu burt íara, — en ekki fyrir
þá sök, að hanu „hafði gerst lieldur tann-
hvass út af atgerðum sýslumanns“, eins
og stendur í ísafold eða „að nefndur bóndi
hefði átt að tala ógætilega um gerðir sýslu-
manns“, eins og Fjallkonan segir. Atför-
unni varð þó afstýrt og kvað tveir af
forsprökknnum hafa verið settir í varðhald.
Þetta er nýr vottur um ólöghlýðni manna
hjer á landi. f stað þess að vera sýslu-
manni þakklátir fyrir að hreinsa til í þjófn-
aðar- og óþokkamálum undir Fjöllunum,
leggja þeir fyrir liann ýmiskonar tálmanir,
„einn nefndarbóndi! í sveitinni“ eða „einn
hinna merkari! bænda í því hjeraði“ þver-
skallast við að svara spurningum rjettarins,
kemur sakamönnum undan og fjöldi manna
ætlar að taka með valdi fanga úr varð-
haldi. Það er þó fáheyrð ólöghlýðni og
frámunalegt virðingarleysi fyrir lögum og
rjetti.
Munnslát. í fyrra dag dó sjera Jón
Steingrímsson í Graulverjabæ úr blóðspýt-
ingi. Hann var einn af efnilegustu ungu
prestum landsins og mikill mannskaði að
honum. Hans verður minnst nákvæm-
ara í næsta blaði; í þetta sinn er það ekki
hægt, með því að fregnin um andlát hans
barst ekki liingað fyr en blaðið var albú-
ið undir prentun.
Myndasýning’ heldur kaupmaður Þorlákur Ó.
Johnson þessa daga á Hotel Island kl. 11—2 fyrri
part dags, en kl. 4—7 síðari hluta dagsins, siðast
á suunudag. Myndirnar eru oleographi af ýmsum
fallegum landshyggðum og merkum mönuum i út-
iöndum.
Amtmanns- og hringjaramálid. Menn
muna víst, hvað á gekk hjer í vetur, er fyrsta blað
Eeykvíkings kom út; Jiað var eins og höfuðborgin
ætlaði að forganga, prentsmiðjunni, sem prentað
hafði blaðið, var úthúðað á allar lundir fyrir það,
sakamálsrannsókn hafin og fl. og fl. Það voru,
sögðu menn, í blaðinu þær æruleysisskammir um
amtmann, sem engu tali tók, og amtmaðurinn hóf
herferð á móti aumingja hringjaranum, sem var á-
byrgðarmaður blaðsins, höfðaði mál móti honum og
krafðist, að hann yrði fangelsaður um marga mán-
uði. En hvað verður svo úr öllu samau ? Ofur-
lítil sekt, einar 50 kr., sem hringjarinn var dæmd-
ur til að greiða með dómi, sem uppkveðinn var í
undirrjetti í gær af setudómara i málinu, landrit-
ara Hannesi Hafstein, og er það magur sigur, ekki
síst þegar litið er til alls þess umtals, sem varð
út af vitnaframburðinum í málinu.
Til sveitamanna.
Hjer með leyfi jeg mjer að tilkynna
bændum, sem vilja eiga kaup við mig
eins og í fyrra með fje í haust, að
þeir nú í kauptíð geta fengið hjá mjer
mínar ágætu vefnaðarvörur og fleira, einn-
ig nokkuð af matvöru, kaffi og sykri, með
því að borga þetta í fje í haust.
Þeir sem vilja sinna þessu, snúi sjer til
herra Magnúsar Eyjólfssonar á Neista-
stöðum í Flóa, til lierra Tómasar Gunn-
arssonar á Apavatni í Grímsnesi og til
lierra Þórðar Guðmundssonar á Hálsi í
Kjós, sem láta menn fá ávísanir til mín.
Öðrum en þeini, sem koma með ávísanir
frá ofannefndum, get jeg ekki sinnt nema
jeg þekki þá áður.
Reykjavik 21. maí 1891.
182 Þorlákur 0. Jolmson.
Peningabudda með nokkrum aurum í hefur
fundist. Eigandí vitji hennar á skrifstofu Þjóð-
ólfs. 183
80
um mjög mikið um auðmýkt Karólínu, þar sem hún
skoðaði sig seka, án þess að hafa orðið á nokkur yfir-
sjón.
„Það er ekki, nema um eitt að gjöra“, hugsaði
hann með sjer, „greifinn verður sjálfur að losa liana
við þetta óorð, sem breiðst hefur út um hana, og það
gerir liann, ef hann er eins göfuglyndur, eins og sagt
er“.
Sjera jóhannes tók brjóstnálina og fór með hana til
Vogna greifa. Hann varð að bíða heilan klukkutíma í
salnum heima hjá honum; en þá kom hann loks vin-
gjarnlegur og brosandi, eins og haus var vandi til.
Það er í frásögur fært, hversu Vogna greifi var
fallegur maður og hve mikið kvað að lionum. Hann
var sköllóttur, en andlitið undur-fagurt og góðlátlegt.
Hann var hár vexti og beinvaxinn, og hinn skrautlegi
einkennisbúningur hans gerði liann enn tilkomumeiri og
tígulegri á velli. Oss er ókuunugt um framkvæmdir
-* ifans sem sendiherra, en hafi þau net, sem hann lagði
í einbættisverkum sínum, verið jafnviðsjál og veiðisæl,
sem snörur þær, er hann lagði fyrir kvennfólkið, þá
hefur stjórnvitringurinn Metternich verið lireinn og beinn
skóladrengur í samanburði við hann. Hann var allra-
“ mesti bósi; en víst bað enginn honum bölbæna af þeirri
ástæðu. Eins og Júpiter kom hann með gullregn, en
77
laus stúlka hlustar á fagurmæli hans, getur það ekki
orðið til annars en koma óorði á hana, og brjóstnálin,
sem fannst í vörslum hennar, án þess að hún gæti gert
grein fyrir, hvernig hún var þangað komin — tekur
af allan efa. Já, herra minn. þegar fátæk stúlka er á
gangi með sendiherrum og þess konar mönnum, þýðir
það gimsteina, svik, sorg og . . . .; en jeg verð að biðja
yður að fyrirgefa; nú hef jeg ekki tíma lengur til að
tala um þetta; nú verð jeg að fara upp í yfirdóm-
inn“.
Sjera Jóhannes kvaddi hann og fór í burt. Hanu
fór að finna Karólínu. en hún var þá farin frá ekkj-
unni; fósturforeldrar hennar höfðu sótt hana, og var það
því heppilegar, sem hún var orðin sjúk og um langan
tíma þurfti nákvæmustu aðhlynningu.
Sjera Jóhannes heimsótti hana opt og sá, að hún
var bæði hjartagóð og vel að sjer í öllu, sem menntað-
ar meyjar eru vanar að læra. Honum þótti æ meira
varið í hana, og einn góðan veðurdag bað hann henn-
ar sjer til handa og gat þess um leið, að hann liefði í
hyggju að stofna kvennaskóla, sem hann ætlaðist til að
þau stjórnuðu í sameiningu.
Þegar hann hafði borið upp bónorðið, svaraði hún
með hryggðarbrosi:
„Yfirdómarinn hefur kveðið upp dóm yfir mjer.