Þjóðólfur - 19.06.1891, Qupperneq 3

115
áður nær hún yiir 6 kafla reikningskennsluunar.
Eigi er þess að vænta að börn geti lært allar þess-
ar greinar á einum vetri, það geta ekki nema
þroskaðir menn, eða þeir, sem vel eru lagaðir fyrir
reikning, en bðkin er sjerstaklega ætluð alþýðuskól-
um, en þar eiga börn að nema og þau eru óþrosk-
uð. Til þesB að læra vel svo mikinn reikuing, sem
þessi bók nær yíir, þurfa börn að minnsta kosti
3—4 ár. Fyrst að svo er, mundi margur segja að
bókin væri oflítil, það væri of fá dæmi í henni.
Þessi viðbára er að nokkru leyti á rökum byggð,
ef svo ætti að skilja, að engin dæmi ætti að gefa
börnunum önnur en þau, sem standa í bókinni, þá
yrði æfingarnar offáar, til þess þyrfti mjög stóra
reikningsbók, svo stóra, að einstökum mönnum væri
lítt mögulegt að gefa hana út á íslensku. Það
verður að vera kennaranna verk að gefa nemend-
um sínum dæmi, þegar dæmi þau, sem eru i bók-
inni, þrjóta, ef þeim þá sýnist þess þuría, bókin
gefur kennurunuin líka góðar bendingar í þessu
skyni, þar sem húu þyngist stig af stigi, svo kenn-
arinn getur gefið lærisveinura sínum hæfileg dæmi
eptir því á hvaða stigi þeir eru i reikningnum, án
þess að kennsla þuríi að verða á reiki. Þessi reikn-
ingsbók er því besti leiðarvisir fyrir kennarana. Á
íslandi má hvert einasta heimili álítast sem skóli,
þar sem hin fyrstu uudirstöðuatriði almennrar fræðslu
eru kennd; margir þurfa leiðbeiningar við til þess
að kenna vel þessi frumatriöi fræðslunnar og einna
helst i reikninguum. Það er mín sannfæring, sem
byggð er á reynslu, að sje þessi bók almennt not-
uð við reikningskenusluna í skólum og á heimilum,
þá leiðrjetti hún og bœti yfir liöfuð reikningskennsl-
una á þessu landi, og ætti þvi að vera á hverju
heimili. Ögmwndur Sigurðsson.
Thyra lagði af stað hjeðan áðfaranótt 13. þ. m.
vestur og norður fyrir land með fjölda af farþegj-
um.
Laura fór hjeðan 15. þ. m. suðnr og austur fyr-
ir land. Með henni fóru um 400 farþegjar, þar á
meðal sjera Oddur Gíslason til Yestmanneyja i
bjargráðaerindum.
Af Hðlaskóla útskrifuðust í vor 5 piltar.
Slysfarir. Maður af nafni Oddur Jónsson frá
Eyjaseli í Múlasýslu varð úti á svonefndri Hellis-
heiði 2. maí. Aðfaranótt 5. maí varð maður að
nafni Jón Jónsson frá Hólum í Öxnadal úti á
hálsi fyrir ofan Auðni. Aðfaranótt 10. mai drukkn-
aði Norðmaður að nafni Thorkel á Eyjafirði einn á
bát. í vor fórst maður í snjóflóði i Hjeðinsfirði.
Dáinn. Hiun 7. maí ljest sjera Bergur Jónsson
prófastur i Vallauesi, 66 ára.
l’iski- og síldarafli nokkur á Eyjafirði frá því
snemma í maí.
Fólkstala ií íslandi 1890. Eptir fólkstölu-
skýrslum frá I. nóv. síðastl. er fólkstala á landinu
rúmar 70,000 og er það rúmlega 2000 færra en
var 1880.
Landsreikninguriun 1890. Tekjur landsins
1890 hafa verið rúmlega 585,000 kr. en útgjöld
483,000, tekjuauki er því 102,000 kr.; eru það
gleðitiðindi fyrir land allt. Kaffi- og sykurtollur
hefur á árinu gefið af sjer rúml. 120,000 kr.
Ölfusárbrúin. Slys. Danskur verkfræðingur
að nafni Kipperda, er kom með „Lauru“ og annar
enskur að nafni Vaughan frá Newcastle, er brúna
hefur smíðað og koin með Magnetic, eru austur við
Ölfusá ásamt Tryggva Gunnarssyni og starfa að
því að koma brúnni á ána. Að kveldi 15. þ. m.
vildi það slys til að flutningsbátur klaðinn járni,
er draga átti yfir um á streng, sökk á miðri áuni,
og enskur unglingspiltur drukknaði, er af unggæðis-
leguin gáska og þrátt fyrir viðvaranir anuara, er
við voru staddir, ætlaði að fara yfir um í bátnum.
Óvíst er, hvort tekst að ná bátnum upp með kleðsl-
unni og tefur það þá eigi lítið fyrir að koma
brúnni á.
Tíðarfar. Seinustu daga hefur rignt endrum og
sinnum en jafnframt verið hlýindi, og er því gras-
veður besta. Gæftir góðar, en lítið vill aflast.
Yert að lesa!
Allar bátaviðgjörðir bestar og ódýrastar bjá und-
irskrifuðum.
222 B. H. Bjarnason.
Vatnsstígvjel, lítið brúkuð, ern til sölu.
Ritstjóri vísar á. 223
Munið eptifr að enginn hjer hefur lært eins
ýtarlega þilskipasmíði sem undirskrifaðnr, og getið
þið því beðið haun fyrir hverja þá helst að-
gjörð sem vera skal, t. d. ef þið þurfið að láta
byrða skip upp að nýju, láta iunviði í skip, láta
dekk eður bita í skip.
Af þvi til eru ýmsir sjervitringar, sem opt á
tíðum álíta sig hafa betur vit á verkinu en liand-
iðnamaðurinn sjálfur, þá kýs jeg lielst skriflega
samninga, þanuig lagaða, að verkið sje í alla staði
svo vel af hendi leyst, að það geti staðið fyrir
dómi útlendra og innlendra skynberandi manua.
224 H. B. Bjarnason.
92
beggja vegna, en á honum miðjum er gosbrunnur mik-
ill af marmara, er gýs vatni silfurtæru í líáalopt.
Síðan gengum við til gistihúss, og sváfum þar af
til morguns. Morgunkaffið fengum við kl. 5, og ruk-
um svo óðara á fætur aptur; við ætluðum þar upp í
hálsana til þess að skjóta fugla okkur til skemmtunar.
Við liöfðum feugið strák til fylgdar, sem Pedrilló lijet,
og vildi gestgjafinn ábyrgjast piltinn upp á æru og trú.
Svo lijeldum við af stað.
Pedrilló var um 12 ára gamall. En liann var hert-
ur og skerptur af skorti og örbyrgð, og vitrari mörgum
fullorðnum manni. Andlit hans var gulgrátt á lit, og
fremur dýrslegt en mannlegt. Augun voru kolsvört og
tindrandi og vel greindarleg. Allur fatnaðurinn á lion-
um var gauðrifinn skyrturæfill og stuttbuxnagarmar og
hetta á höfði. Hann hafði zinkhringa í eyrunum, og var
í öllu nauðalíkur ítölskum Lazzaróna.
Greindur var hann vel, og það runnu upp úr hon-
um skrýtlur og smásögur, og urðu þær þvi voðalegri,
sem við fleygðum optar í hann einum peseta (spænskur
smápeningur). En mest sagði liann okkur frá stórvirkjum
einhvers Júan Róa, sem optast var nefndur de Ante-
'iuera, sem þá var á vakki þar um fjöllin; hann sagði
hann skryppi stuudum ofan úr fjöllunum, stundum einn,
en stundum raeð marga menn, til þess að ræna hjá frið-
89
sjera Jóhannes fjekk einn góðan veðurdag bendingu frá
veitingarvaldinu um að sækja um feitt prestakall eittr
sem þá var laust. Hann sótti um það og fjekk það;
allir furðuðu sig á því, þótt enginn væri, sem ekki taldi
liann þess maklegan. Sjera Jóhannes komst brátt á
snoðir um, að þetta var Vogna greifa að þakka, sem
liafði vakið eptirtekt konungsins á honum og mælt með
honum við liann. Hann fór þess vegna til greifans og
þakkaði honum með mörgum fögrum orðum velvilja þann,
sem hann hafði sýnt honum.
„Það er allt of mikið þakklæti, kæri prestur. Vjer
stjórnbragðamenn komum svo margri ógæfunni af stað
hjer í heimi, að vjer rnegum skoða oss sjerstaklega
hamingjusama, þá sjaldan vjer getum gert dálítið gott . . .
En hvernig líður hinni ungu ágætu frú yðar? . . . jeg
hef sjaldan sjeð svo fallegar hendur og fætur, sem hún
hefur . . . jeg hef gott vit á öllu þess kouar; það er
sannarlega heldur ekki vegna vetrarríkisius bjer í Svía-
ríki, að jeg kann svo vel við mig hjer . . . En lofið þjer
mjer, að láta engan vita af því, að jeg eigi nokkurn
þátt í því, að þjer fenguð þetta góða prestakall, því að
þá gæti vel komið fyrir, að jeg væri beðiun um slíkt
hið sama af ótal eins fögrum lconum, sem jeg væri miklu
skuldbundnari, og það skuluð þjer vita, að öll presta-