Þjóðólfur - 16.10.1891, Page 3

199
sagt að láta annað skip koma eptir fjenu
á Borðeyri.
Fjárflutningur Zöllners til Eng-
laiuls verður í liaust likur og að undan-
förnu; allt að 20000 fjár mun það alis
verða, sem liann flytur til Englands í haust
víðs vegar af landinu. Annars kemur
síðar nákvæmari skýrsla um fjárkaup hans
og fjárverslun í haust,
f Hinn 13. júlí næstl. ljest að Lækjar-
botnum í Landsveit bóudinn Sæmundur
Guðbrandsson. Hann var fæddur þar 17.
dag ágústmán. 1815 og ól þar alian sinn
aldur. 14. dag júlímán. 1840 kvæntist hann
eptirlifandi ekkju Katrínu Brynjólfsdóttur;
þeim varð 16 barna auðið og eru 8 þeirra
á lífi, hin mannvænlegustu.
Þótt Sæmundur heitinn hefði fyrir fjöl-
skyldu mikilli að sjá, stóð hann jafnan
vel straum af henni, enda var hann tal-
inn búliöldur góður og ber eignar- og á-
búðarjörð hans órækt vitni um það, sem
hann bætti að miklum mun. Um mörg
ár var hann lireppstjóri sveitar sinnar og
á seinni tíð var hann og i sókna- og
sveitanefudum og leysti hann öll þau störf
vel af hendi. Hann var fjörmaður hinn
mesti og trúmaður og sótti jafnan kirkju
sína meðal hinna bestu. Sæmundur lieit-
inn var hinn skemmtilegasti maður í allri
viðkynningu og hinn gestrisnasti, enda
mun Adða Adðbrugðið gestrisni hans. Hans
er því mikill söknuður í sveitarfjelaginu,
eigi einungis sem hins uppbyggilegasta
manns, heldur og hins eptirbreytnisverð-
asta. E. Th.
Fjallkonu-myndin.
Út af auglýsingú í 47. töiubi. Þjóðólfs
þ. á. leyfi jeg mjer að geta þess, að Sig-
urður málari á engan þátt í þeirri mynd
af „Fjallkonunni11 sem stendur framan á
Sýnisbók Boga Melsteðs. Jeg teiknaði þessa
mynd eptir mynd, sem er framan við fyrra
bindið af hinni ensku þýðingu á íslensk-
um þjóðsögum, en sú mynd er frumgerð
af enskum listamanni eptir fyrirsögn meist-
ara Eiríks Magnússonar. Þessa mynd
teiknaði jeg eptir og ljet haua sitja á
jökli, og var hún prentuð á þjóðhátíðar-
myndinni sem jeg gerði 1874, en í skýr-
ingunni, sem fylgdi þjóðhátíðarmyndinni,
er þessi Fjallkonumynd eignuð Siðurði mál-
ara, og er það rangt.
Reykjavík, 9. október 1891.
Ben. Gröndal.
Krókur íl mótl bragöl. Maður einn ofan úr
landinu kom einu sinni til Luudúna, og settist aö
á gistihúsi einu. Af því að hann var logandi
hræddur við vasaþjófa, bað haun skrifarann á
gistihúsinu að geyma fyrir sig 20 pd. sterling (360
kr.). Næsta dag bað hann skrifarann um pening-
ana, en brá heldur en ekki í brún, er skrifarinn
með mesta einlægnÍBSVÍp neitaði, að hann hefði
beðið sig að geyma nokkra peninga. Maðurinn
fer til málfærslumanns og biður hann ráða. „Farðu“,
sagði málfærslumaðurinn, „til gistihússinB og biddu
skrifarann að nýju í votta viðurvist að geyma fyr-
ir þig 20 pd. sterling; segðu að þú hafir ekki gott
miuni, þjer hafi skjátlast með hin 20 pd. og biddu
hann fyrirgefningar á þvi. Síðan skaltu koma til
mín aptur“. Maöurinn gerir þetta og kemur svo
aptur til málfærslumannsins. „Farðu nú“, sagði
hann, „aptur einn til skrifarans og biddu hann án
þess að nokkur sje viðstaddur um þessi 20 pd. st.
Hann mun þegar fá þjer peníngana, af þvi að þú
hefur vitni að því, að hann tók við þeiin. Á morg-
un skaltu svo taka vitniu með þjer, fara til skrif-
arans og heimta 20 pundin, sem þú hafðir beðið
hann að geyma. Af því að euginn var viðstaddur
er hann afhenti þjer þau, kemst liann ekki undan
að borga þjer þau 20 pd. aptur, sem hann ætlaði
að hafa af þjer“. Allt fór eins og málfærslumað-
urinn sagði og maðurinu varð feguari en frá verði
sagt að fá peningana sína aptur.
Fyrirspurnir og svör.
1. Mjer er leigð þurrabúð; má jeg þá ekki taka
einhleypa húskonu, án leyfis þurrabúðareigandans.
156
Aftökustaður var ákveðinu hjá Klofasteinum hinum
efri í Möðrufelishrauni.
Hraun þetta gengur niður frá fjalli niður með
Skjálgdalsá að norðan, vær því ofan á miðjan flata.
Norðan fram með því gengur íiói allmikill og lágur
eins og breiður og grunnur dalur allt til íjalls.
Úr neðanverðu hrauninu gengur tangi allmikill
norður í móana við flóann; tangi þesai er grasi vaxinn,
en á honum standa nokkurir ákaflega stórir steinar
eins og hús. Tveir þeirra standa svo náið, að að eins
má ganga eða ríða á milli. Steinar þessir hafa einhvern
tíma í fyrndinni verið einn steinn, en klofnað og fallið
í sundur fyrir óminnilega löngum tíma.
Þessi staður sjest allvíða til, og svo er þar lands-
lagi farið, að mikill fjöldi manna getur verið þar í
kring, og sjeð hvað fram fer.
— Laugardaginn fyrstan í sumri var hægt og síg-
andi frost, himininn lieiður og blár.
Útbúuaður sá, er til þurfti, var þar þegar kominn.
Sunnan undir steinunum var grafinn niður reka-
drumbur mikill, á að giska þrjár álnir á hæð; var
liann liöggvinu sljettur á þá hliðina, sem upp vissi;
hann lá frá norðri til suðurs, og var lítið eitt upp úr
jörðu; lítið eitt fyrir neðan endann þann, er í suður
vissi, var fellt ofan í hann þvertrje eitt nokkuru syttra
153
„Mikið óguðlegir geta bölvaðir mennirnir verið að
ljúga svona upp á mig“, sagði Bisi, og ljet sem sjer
væri um ekkert annara, en að komast sem fyrst til
sýslumanns að frelsa sig af áburði þessum.
— Það voru 12 dagar liðnír frá því að lík Jóns
fannst — það fannst 1. febrúar — þangað til málið var
tekið fyrir. Þar játuðu þeir allir þrír að þeir hefðu
hjálpast að því að vinna á Jóni, og hefðu þeir gert það
eptir hvötum Bisa. Bar þeim öllum svo saman, að engu
manaði, eins og frásagan hjer að framan greinir.
Síðastur allra var Jón bisi látinn koma fram fyrir
rjettinn. Hann var ekkcrt nema auðmýktin tóm, ogr
þóttist ekkert vita, annað en það, að hann hefði heyrt
það á Helga fyrir skömmu, að þeir bræður mundu vita,
hvar Jón væri viður kominn. Fór hann mörgum orð-
um um, hve óvandaðir strákar þessir væru, að hafa
tekið sig saman um að bendla sig við þetta ódáðaverk;
væri allur framburður þeirra „ídel uppljóstur og lýgi“..
Dómur fjell í máli þessu 22. dag febrúarmánaðar í
Saurbæ í Eyjaiirði. Hjeldu þeir þar áfram orðrjettum
framburði sínum, en Bisi þverueitaði sem fyrr. Yar
honum dæmdur synjunareiðr, og vann liann eiðinn með
slíkri ró og hugrekki, að flestum reis hugur við. Síð-
an fór hann heim til sín.