Þjóðólfur - 08.01.1892, Blaðsíða 4

8
Fákænn faðir. Bðndi nokkur, sem var stadd-
ur á samsöng ásamt ungum syni sínum, sagði við
hann, meðan sunginn var tvisöngur (,,Duet“): „Af
hví að klukkan er nú orðin 10, syngja Jieir tveir
saman, svo að þeir verði fljðtari".
Nífalt hrygghrot. Maður nokkur bað sér
einhverju sinni stúlku, sem ekki er í frásögur
færandi, og sárbændi hana með mörgum fógrum
orðum að taka sér. Hún svaraði, að faðir sinn
réði mestu um þetta og yrði hann þvi að tala við
hann: „Nei, það dettur mér ekki í hjartans hug
að gjöra framar“, svaraði biðillinn, „því að eg hef
nú upp á siðkastið farið í sams konar erindagjörð-
um að minnsta kosti til 9 feðra og fengið afsvar
hjá öllum, svo að eg er nú orðinn fullþreyttur á
]>ví rápi“. („Fliegende Blatter“).
Örlög. Tveir fornkunningjar hittast á veit-
ingahúsi. Dá segir annar: „Manstu eptir fröken
B . . ., sem við dönsuðum opt við á stúdentaárum
okkar við háskólann ? Hinn hugsar sig um dálitla
stund, en segir svo: „Jú, það var þessi fallega, en
ákaflega léttúðuga stúlka, sem þú svo opt talaðir
um, og sagðir, að þú hlytir að kenna í brjðst nm
þann mann, sem fengi hana fyrir konu. Hvað er
orðið um hana?“ „Hum! Hvað orðið um hana!“
mælti hinn. „Hún er nú orðin konan mín“.
(„Fliegende Blatter“).
JSTýprentaður leiðarvísir til lífsábyrgðar fæst nú
ókeypis hjá ritstjðrunum og hjá Dr. Jónassen, sem
einnig gefur allar nauðsynlegar upplýsingar um
lífsábyrgð. 5
3Vteð því eg er orðinn eigandi að eyði-
kotunum Grundargerði og Strjúgsseli, er
bæði liggja í Pólstaðarhlíðarhreppi í Húna-
vatnssýslu — kot þessi, sem um undan-
farin ár ekki hafa byggzt og vonlaust um
að aptur byggist sitt í hvoru lagi, enda
ekki lífvænleg býli á þann hátt, en til
samans eru þau allgott býli, — þá hef
eg ákveðið, að bæði fyrgreind kot séu hér
eptir ein jörð með nafninu „Káralilíð“,
er eptir núgildandi jarðamati verður þá
4,6. hndr. að dýrleika.
Þetta óska eg, að herra ritstjóri „Þjóð-
ólfs“ láti sitt heiðraða blað birta almenn-
ingi.
Gunnsteinsstöðum 30/n 1891.
6 Pétur Pétursson.
Eptirfylgjandi jarðapartar fást keyptir:
Vií Kvíarholt í Holtamannahreppi,
J/2 Hólshús í Gaulverjabæjarhreppi,
b/13 Súlholts í Villingaholtshreppi, og
Langholtskot í Hrunamannahreppi.
Lysthafendur snúi sér til
Giiðm. Tliorgrimsens,
7 Reykjavik.
Hænuegg ný eru keypt í
8 verzlun Sturlu Jónssonar.
Haröfiskur
Haröfiskur — Haröfiskur
fæst í verzlun
Sturlu Jónssonar.
. Ekta anilínlitir
CS
e3
4sS
w
fást hvergi eins góðir og ódýrir eins og
í verzlun
Sturlu Jónssonar
Aðalstl'æti Nr. 14.
ö
e*r
c-t-
-
p
63
<-t
•jpiiuiiiuu UJIIH
10
Dr. med. W. Zils, læknir við konung-
legu liðsmanna-spítalana í Berlín ritar:
Bitterinn „Brama-lífs-elexír“ er fram-
úrskarandi hollt og magastyrkjandi
meðal.
Berlín. Dr. med. W. Zils.
Einkenni á vorum eina ekta Brama-lífs-elixir
eru firmamerki vor á glasinu og á merkiskildin-
um á miðanum sjest blátt Ijón og gullhani, og
innsigli vort MB & Lí grænulakkier á tappanum.
Mansfeld-Bullner & Lassen,
sem einir búa til hinn verðlaunaöa Brama-lífs-elixír
Kaupmannahöfn.
Vinnustofa: Nörregade No. 6. 11
Eigandi og ábyrgðarmaður:
Hannes Þorsteinsson, cand■ tlieol.
Félag sprentsmiðj an.
þarfir vísindanna, þar sem hann að öðrum kostí, fyr eða
síðar, mun komast í hendur böðulsins, ef við látum
hann Iausan“.
Eg gat sjálfur hvorki séð Engler né Langner, en
það var auðheyrt, að þeir voru að tala um mig og við
þá hugsun fór hrollur um mig allan, þvi að það var
bersýnilegt, að þeir ætluðu sér að gjöra einhverja hættu-
lega tilraun við mig, ekki til að bjarga lífi mínu, held-
ur að eius til gagns fyrir læknisfræðina.
Reyndar þóttist eg fullviss um, að þeir myndu leita
samþykkis míns til þessa, en eg skildi alls ekki, hver
tilgangur þeirra gæti verið. Það hlaut að vera eitthvað
voðalegt, þar eð þeir gjörðu ráð fyrir, að það kynni að
hafa dauðann í för með sér. En eg þurfti ekki lengi að
bíða til að fá að heyra allan þennan voðalega sannleika,
því að eptir Iitla þögn tók annar þeirra aptur til máls
á þessa leið:
„Það er þegar fyrir löngu viðurkennt, að hið eigin-
lega lífsafl er í blóðinu, er með réttu mætti nefna hina
verulegu uppsprettu lífsins. Það sem mig langaði til
að sýna fram á, Langner minn, er þetta: Það er klaufa-
skapur að láta nokkurn mann deyja af blóðmissi einum
saman, en eigi að síður kemur það opt fyrir, og þó
hafa menn læknislyf til að endurnýja þennan mikilvæga
Kfsvökva, þau lyf, er hljóta að geta afstýrt dauðanum
þegar svona stendur á. Reyndar eru fáein dæmi til
þess í sögunni, að þegar einhverjum hafði blætt nær til
ólífis, lét annar opna sér æð og spýta blóði sínu inn í
æðar hins dauðvona manns, og eins og yður er kunn-
ugt hefur þessi aðferð jafnan haft hin æskilegustu áhrif.
En á hinn bóginn er mikill ábyrgðarhluti að svipta
annan mann því blóði, er hann þarfnast, þar eð hinn
fær á þann hátt líf og nýja krapta frá þeim, er leggur
svo mikið í sölurnar fyrir hann“.
„Eg hygg einnig, að þessi skoðun hafi ekki við
nein gild rök að styðjast“, mælti Langner. „Það er
ennfremur miklum erfiðleikum bundið að fá nokkurn
mann, þá er mest á liggur, til að „blæða fyrir aðra“,
því að þessi blóðtaka er jafnan mjög ísjárverð“.
„Það er mjög eðlilegt“, mælti Engler, „að menn
séu tregir til þess. En nú eigum við að nota tæki-
færið, er við höfum þennan mannræfil á valdi voru.
Frægð okkar flýgur um allan heiminn, ef tilraunin tekst
vel. Eg vonast til að geta sýnt yður, félagi góður, að
þótt eg taki hvern blóðdropa úr manuinum þarna, þá
skal hann komast aptur á kreik innan fárra stunda“.
„Eg er yður alveg samdóma“, mælti Langner, „eg
veit ekki til, að það sé neitt, sem ætti að geta aptrað
okkur frá þessu. Hin vísindalega rannsókn heimtar að