Þjóðólfur - 22.01.1892, Side 3

15
FiskiYerkunariiiálið. 16. þ. m. var
haldinn fundur hér í bænum til að ræða
og samþykkja fiskiverkunarreglur m. fl.
Fundarstjóri var kosinn Gunnl. Briem verzl-
unarstjóri í Hafnarfirði, er liafði boðað til
fundarins. Yar hann allvel sóttur af bæjar-
búum og Seltirningum, en úr öðrum veiði-
stöðum hér nærlendis komu sárfáir, og er
slíkt ámælisvert áhugaleysi þegar um jafn
þýðingarmikið málefni er að ræða sem þetta,
er sjávarbændum að minnsta kosti ætti að
vera alvarlega annt um að fá kippt í betra
horf. Það yrði ekki neitt smáræðistjón,
eða lítilfjörlegur hnekkir fyrir alla lilut-
aðeigendur, ef svo skyldi fara, að sunn-
lenzkur saltfiskur yrði óútgengileg vara
á Spánarmarkaðinum, sem talsverðar líkur
eru til, ef ekki verða nú þegar reistar
rammar skorður við því hirðuleysi, er hing-
aðtil hefur átt sér stað i þessu efni.
Á fundinum voru ræddar og samþykkt-
ar nýjar fiskiverkunarreglur, að miklu leyti
samllljóða hinum eldri frá 1886, en þó
meiri áherzla lögð á nokkur einstök atriði.
Svo voru einnig kosnar nefndir fyrir Reyk-
javík, Seltjarnarnes, Yatnsleysuströnd og
Njarðvíkur til eptirlits yfirhöfuð en einkum
til að sjá um, að reglunum yrði hlýtt í
þessum fiskiplássum. Sams konar nefndir
á siðar að velja í öðrum veiðistöðum.
Að siðustn var rætt um skipan reglu-
Iegra fiskimatsmanna (ragara) og kom
mönnuin saman um að fela kaupmönnum
og helztu bændum að nefna þá, en yfir-
valdið léti þá vinna eið og gæfi þeim er-
indisbréf. Það er mjög áríðandi, að þess-
ari ákvörðun verði framgengt, því að gegni
þessir menn skyldu sinni rækilega, fæst
fyrst nokkurn veginn trygging fyrir því,
að fiskiverkunarreglurnar komi að tilætl-
uðum notum. Að voru áliti ættu þessir
eiðfestu matsmenn einnig að hafa eptirlit
( með, hvernig kaupmenn gættu skyldu sinn-
ar í meðferð fisksins, eptir að hann er
kominn í þeirra hendur, því að það verð-
ur ekki varið, að sumir kaupmenn hér
syðra hafa að sínu leyti stuðlað til að
koma þessu óorði á sunnlenzka saltfiskinn
á Spánarmarkaðinum, ekki að eins með
því að slengja illa verkuðum fiski saman
við vel verkaðan, heldur einnig með hirðu-
lauslegri meðferð hans yfirhöfuð, útskipun
í illviðri o. s. frv. Viðtakandi (kaupmað-
urinn) verður að gæta skyldu sinnar í
þessu efni, ef vei á að fara, engu síður
en sá, er verkar og afhendir fiskinn. Að
öðrum kosti koma allar flskiverkunarregl-
ur ekki nema að hálfum notum.
Aflahrögð. Þeir sem fóru héðan til
fiskileita suður í Garðsjó fyrir næstliðna
lielgi eru nú flestir eða allir komnir heim
aptur, sumir með dálítinn afla en margir
með tvær hendur tómar, enda gæftir nær
engar, þar eð veðurátta hefur verið mjög
stirð og umhleypingasöm.
Nýtláinn Guðmundur bóndi Jónsson á
Stórafljóti í Biskupstungum, allmerkur
maður í sinni stétt.
HITT OG ÞETTA.
Þl'.jú l'ífl. Eptir aö Karl keisari 5. hafði sigr-
að Pranz 1. Frakkakonung í orustunni yið Payia
og tekið hann höndum, kom hanu nokkru síðar til
Parisar og heimsótti Franz konung, jiegar hann
var laus orðinn úr varðhaldinu. Við það tækifæri
sagði hirðfífl konungs yið húsbónda sinn: „Nú er
eg ekki lengur eina fíflið, því að nú þekki eg
þrjú“.
„Hver eru þau?“ spurði kouungur.
„Eitt er Karl keisari, þar eð hanu dirfist að
koma hingað, annað þér sjálfur, þar eð þér not-
ið ekki tækifærið til að taka hann höndum, og hið
þriðja er eg sjálfur, sem dirfist að tala þannig“.
Háskólakennari nokkur, sem opt þótti vera ann-
ars kugar, rak sig einhverju sinni á kú. Hann
varð þá svo ruglaður, karltetrið, að hann tók ofan
hattiun og sagði stamandi: „Eg hið yður auð-
16
Dauðinn hafði með liinni bitru sigð lagt að velli
vandamenn hennar hvern eptir annan, og nú stóð hún
alein eptir í heiminum, alveg eins og gamla tréð, sem
beið dauðadóms síns.
Hve margar endurminningar voru þó bundnar við
þetta tré, sem hafði staðið þarna fyrir framan gluggaun,
frá því að hún fyrst mundi eptir, því að í þessu húsi
var hún borin og barnfædd, og þar hafði hún alið all-
an aldur sinn.
Þarna í trjáganginum á virkisgarðinum hafði hún
leikið sér í barnæsku, og þar liafði hún gengið um sem
ung stúlka, fyrst ein, en síðar með öðrum.
Hún mundi enn einkarvel eptir því, er hún sá
hann í fyrsta skipti. Hún sat þarna við gluggann, ein-
mitt á sama stað, sem nú.
Nú var hún orðin gráhærð, lasburða og hrukkótt
í framan, en }>á var hún ung og fríð með rjóðar kinn-
ar og glóbjart hár.
Hann leit þá upp í gluggann til hennar og þau
roðnuðu bæði.
Síðar gekk hann á hverjum degi þar fram hjá og
loksins tók hann að heilsa henni.
Hún tók kveðju hans. Það var ef til vill ekki rétt
gjört af henni, en hann var svo blíðlegur á svipinn og
kurteis í látbragði, að hún gat ekki stillt sig um það.
13
Nú getið þér haft þá áuægju að vita, að þér eruð
jafnheill og hraustur sem áður. En jafnframt verðum
við að segja yður, að þér í raun og veru höfðuð öll
þau sjúkdómseinkenni, er einmtt koma fram hjá manni,.
er blóð hefur misst og er það sönnun fyrir því, að lík-
aminn getur stundum þjáðst af hinni heimskulegustu
fjarstæðu ímyndunaraflsins“.
Efasemd, undrun og gleði yfir því að vera hvorki
dauður né dauðvona börðust í brjósti mér, en því næst
réð eg mér ekki fyrir reiði yfir því, að læknarnir hefðu
kvalið mig svo vægðarlaust. En þegar eg ætlaði að
láta í ljósi gremju mína út af þessari meðferð, þaggaði
Engler brátt niður í mér og mælti:
„Að vísu höfðum við ekki fullkominn rétt til að
gjöra slíka tilraun við yður, en við liugðum, að yður
mundi þó þykja þetta mun skárra, heldur en að kom-
ast í betrunarhúsið fyrir iunbrotsþjófnað, eins og auð-
vitað hefði orðið, ef við hefðum selt yður lögregl-
unni í hendur. Þér getið kært okkur ef þér viljið,
en gætið þér að því, góðurinn minn, livort þér
munduð hafa nokkuð gott af því. Eg held ekki. Að
öðru leyti viljum við fúslega greiða yður dálitlar skaða-
bætur fyrir harmkvælin, er þér hafið þoiað“.
„Þegar svona stóð á“, lauk Georg Martin máli sínu,
„liugði eg snjallast að fara að ráðum þeirra, og láta
!