Þjóðólfur - 11.03.1892, Blaðsíða 3

47
Ái'ncssýslu (Biskupstungum) 1. marz:
»Hér er tíðindalaust, nema liarðindi og
hagleysur síðan fyrir jól. Fénaðarköld
allgóð. Bráðapest hefur víða gjört vart
við sig, en hvergi til muna. Heybirgðir
nægar, einkanlega ef jörð færi að koma
upp, sem nú er útlit fyrir, því að nú er
hann genginn til sunnanáttar i bili með
þíðu. Heilsufar fólks með betra móti.
Ekki eru hér miklar framfarir; þó er hér
í hreppi jarðabótafélag og lestrarfélag,
hvorugt í stórum stýl, enda bæði ung“.
Fyrirlestur, er nefndist „Verði ljós“,
hélt séra Ólafur Ólafsson í Guttormshaga
hér í bænum 3. þ. m. Efni lians var að
miklu leyti allófögur en því miður ofsönn
lýsing á nokkrum helztu þjóðlöstum vor-
um samfara djarfmannlegri ámiuningu og
hvöt til frekari framtakssemi. Fyrirlest-
urinn var áheyrilegur og fluttur með all-
miklum mælskukrapti. Yerður hann prent-
aður innan skamms og mun þá verða
náuar minnst á hann hér í blaðinu.
Harðindi eru mikil um þessar mund-
ir. í vikunni fyrir síðustu helgi voru þíð-
ur nokkra daga, en með helginni brá til
norðanáttar og hefur síðan verið aftaka-
frost einkum 8. og 9. þ. mán. Mestur
varð kuldinn aðfaranótt hins 9. 201/,, stig
á Celsius, en 18 stiga kuldi um miðjan
dag hinn 8., og hefur ekki jafnmikið frost
komið hér næstliðin 22 ár. Harða vetur-
inn 1881 var mestur kuldi 20 stig (að-
faranóttina 21. marz). ísalög eru því ó-
venjulega mikil nú. Höfn bæjarins er
lögð út fyrir Effersey og allar fiskiskútur,
sem lágu á henni, frosnar inni, en ísinn
svo traustur, að ekið hef'ur verið á sleð-
um út í þær vistum og veiðarfærum.
Faöir og sonur.
Það er auðsætt af grein, sem próf. Þórarinn
Böðvarsson hefur skrifað í ísafold 5. þ. m., að hon-
um er illa við, að haldið sé á lopti framkomu
hans sem forseta við atkvæðagreiðsluua um fjár-
veitinguna til skólaiðnaðar á þingiuu í sumar, og
er honum það engan veginn láandi, því að opt er
sanuleikuv eyrum beiskur. En þótt eg vildi hlífa
honuin við frekara umtali um þetta mál, þá kemst
eg ekki hjá því að mótmæla sumu af því, sem
hann segir i þessari grein sinni. Hann heldur því
fram, að hann hafi ekki neitað þingmanni að taka
til máls um fyrirkomulag á atkvæðagreiðslunni, og
þó stendur það i gjörðabók neðri deildar með lians
eigin undirslcript, að hann „neitaði umrœðum uni
það“ (sbr. alþ.tíð. B 1140. d.), auk þess, sem það er
sannað með vitnisburði alþingismanna Jóns á Reykj-
um og Þorláks Guðmundssonar, og gefst mönnum
ef til vill síðar kostur á að sjá á prenti orðréttan
vitnisburð þeirra.
Það er sömuleiðis ranghermt, sem prófasturinn
segir, að „öll deildin" hafi „samþykkt“ það fyrir-
komulag á atkvæðagreiðslunni, sem hann við hafði,
eins og bezt sést á því, sem merkur þingmaður í
Norðurlandi skrifar mér; hann skrifar á þessa leið:
„Mér þykir það merkilegt, sem Jón á Reykjum
skrifar mér, að forsetinn sé ko'minn í inál við þig
út af „slöjdinu" í sumar. Jeg hef optlega ásakað
sjálfan mig fyrir það, að við skrifuðum eigi þing-
menu á móti konum og sýndum fram á, hversu
berlega liann b .... 36. gr. þingskapanna, þegar
hann ber eigi undir atkvæði deildarinnar skriíiega
uppástungu frá okkur 8 . . . og svo var það rang-
liermt hjá honum, að deildin samþykkti þessa nýju
reglu hans. Henni var beinlínis mótmælt bæði
af mér og öðrum“.
Að þetta sé rétt ritað eptir mér sýndu frum-
riti af bréfi frá alþingismanni i Norðlendingafjórð-
ungi, dagsettu 30. des. f. á., það vottast hér með
notarialitor eptir nákvæmau samanburð.
Notarius publicus i Reykjavík 8. marz 1892.
Halldór Daníélsson.
Þetta segir þingmaðurinn, sem er fullt eins merk-
ur og heiðvirður maður og próf. Þór. Böðv. — Það
eru fleiri til frásagnar en Þ. B.; það er víðar guð
en i Görðum, þótt i viaunni standi:
„Hvergi er nema i Görðum guð,
sem gefið hefur oss soninn“.
í Þjóðólfi 4. þ. m. ber sonur prófastsins, Jóa
Þórarinsson, sig hörmulega undan meðferðinni á
þinginu i suinar í skólaiðnaðarmálinu. „Þeir
(o: þinginenu) greiddu allir atkvæði móti því“,
hrópar hann upp yfir sig, þótt kostnaðurinn væri
ekki nema „8800 kr. i eitt skipti fyrir öll“ og
36
Eg gekk því aptur inn í stofuna til þeirra og sett-
ist í sæti mitt. Þeir voru enn að reykja, en allt ölið
höfðu þeir drukkið og töluðu saman í hálfum hljóðum,
eins og engiun hlustaði á þá.
„Heldurðu að hana gruni nokkuð?“ spurði Joe og
gaut hornauga til mín.
Tom hálfhló vfð og mælti: „Nei, heldurðu að hún
væri svona róleg, ef hana grunaði nokkuð? Hún veit,
að við viljum fyrir hvern mun fá lækninn með okkur,
hvort hann vill eða ekki. Það er allt og sumt. Auð-
vitað færi hann ekki með okkur, ef haun gæti á ein-
hvern hátt komizt hjá því. Hann þyrði það varla, er
hann hefur myrt barn mitt og eg hótað honum öllu
illu“.
„En hvers vegna eigum við að hafa vitni, sem geta
kært okkur?“ sagði Joe.
Það leið stundarkorn áður en Tom svaraði honum.
Hvílíkt voðalegt augnablik fyrir mig! En eg stillti
mig og tók að þræða nálina, eins og ekkert væri um
að vera.
Loksins svaraði Tom dræmt, um leið og hann liristi
öskuna úr pípunni:
„Nei, Joe, ekki nema það sé óhjákvæmilegt. Það
er að eins læknirinn, sem á illt skilið af okkur. Eg er
ekki sólginn í annara blóð en hans“.
33
lífi barnsins í hættu til að frelsa líf mannsins míns?’
Þessar spurningar lagði eg fyrir mig.
Tom Smith og fylgdarmaður hans tóku nú tvær
reykjarpípur mannsins míns, fylltu þær með tóbaki..
kveiktu í þeim og tóku að reykja ákaílega.
„Læknirinn hefur eflaust útidyralykilinn hjá sér?“
spurði Tom mig.
„Útidyralykilinn!“ endurtók eg. „Nei, hvers vegna
skyldi hann hafa hann?“
„Ó! eg spurði svona út í bláinn“, svaraði hann,
eu eptir á að hyggja, hafið þér ekki öl hérna heima
hjá yður?“
Eg þakkaði guði íyrir, að eg hafði að eins lítið eitt.
Þessir níðingar liefðu verið til alls vísir, ef þeir hefðu
drukkið sig íulla.
„Eg hef dálítið af öli“, svaraði eg og stóð upp,
„en það er ekki mikið“.
Eg gekk fram í borðstofuna, þar sem öltunnan var
geymd. Tom gaf Joe bendingu um að fara á eptir
mér, auðvitað til að grennslast eptir, live mikið
öl við ættum. Eg skalf af ótta, þá er eg heyrði hið
þunga fótatak mannsins á ganginum og í eldhúsinu. Eg
hélt, að maðurinn minn kynni að vakna við það, en sem
betur fór lieyrði eg ekkert til hans. Þá er við geng-
um um eldhúsið lézt Nellie vera önnum kafin við mat-