Þjóðólfur - 27.05.1892, Síða 3

99
Strandferðaskipið Thyra kom hingað
í morgun sunnan um land, þrotin að kol*
um og vatni. Haíði kúu verið að svamla
í ísnum fyrir Austfjörðum síðan 15. þ. m.,
að Mn lagði inn á Seyðisfjörð að kveldi
dags í bleytuhríð og mesta dimmviðri, og
þótti alldjarft, því að fjörðurinn var full-
ur af ís. Ekki kornst hún lengra norður
en að Langanesi, iá þar teppt í ísnum 5
daga, en setti 40 Færeyiuga og íslendinga
upp á ísinn á Vopnafirði og komust þeir
á honum í land. — „Yaagen“ var nýkom-
in inn á Seyðisfjörð og Skapti með henni.
„Austri“ lifir“. — Enn fremur er oss skrif-
að af áreiðanlegum manni á Seyðisfirði 16.
þ. m., ,,að það sé liér um bil afgert, að
ísland verði undanþegið fjárfliUningsbann-
inu, og sé það eftaust mikið að þakka otulli
framgönguhr. Zöllners í Newcastle11. — Nán-
ari fréttir verða að bíða næsta blaðs.
Hitt og þetta.
Frá Ameríku. Af síðustu hagfræðisskýrslum
Bandaríkjanna sést, að gjaldkerar, bankastjórar og
aðrir bankastarfsmennn, bókarar o. fl., hafa árið
sem leið stóliö 19,720,294 dollurum (nál. 73 milj.
króna), auk þess, sem borgað hefur verið í laumi
eða ekki komizt upp. Einn þessara heiðursmanna
var Edward M. Ficld, sonur hins nafnknnna miljóna-
eiganda Cyrusar Field, sem tók svo mikinn og góð-
an pátt í að leggja fyrsta fréttaþráðinn yfir Atlants-
haf. Sessi efnilegi sonur hafði í félagi við aðra
rekið stóra verzlun í Brooklyn, en sveik út úr fé-
lögum sinum og skiptavinum um 2 miljónir dollara
og falsaði þar að auki verðskjöl, en fór svo til
fóður sins og kvaðst vera i fjárþröng. Gamli Cyrus
Field, er lá hættulega veikur, fékk honum lyklana
að járnskáp sinum og sagði honum að taka þar það,
sem hann þyrfti, en þar var aleiga hins gamla,
sjúka manns í verðbréfum og peningum. Sonurinn
sópaði skápinn innan og laumaðist burtu með allt
sarnan, en var rétt á eptir tekinn höndum fyrir
svik. Beyndi liann þá að drepa sig, en mistókst
það. Kviðdómurinn lýsti yfir því, að liann væri
vitskertur og var hann svo fluttur úr fangelsinu á
vitfirringaspítala.
Árið 1884 var stolið 22 miljónum dollara frá
opinberum stofnunum og einstökum mönnum í
Bandaríkjunum, og 1889 og 1890 um 8 miljónir,
en á árunum 1878—88 voru fjársvikin að upphæð
2—4 miljónir, svo að Ameríkumönnum ter auðsjáan-
lega störkostlega fram í þessu efni.
Yfirlitið yfir tjón af eldsvoða í Bandaríkjunum
síðastliðið ár er heldur ekki glæsilegt. Það hefur
verið metið 166 miljónir dollara, hvorki meira né
minna, og er það 22 miljónum meira en mest lief-
ur verið á síðustu 10 árum. Brunabótafélögin,
sem hafa orðið að greiða um 140 miljónir dollara
í skaðabætur, fullyrða, að Vs Uuti eldsvoðanna að
Uiinnsta kosti stafi af íkveykingu, og þykjast þau
ekki „spinna silki“ við slíka ábyrgð.
Tala sjálfsmorða var þar árið sem leið 3,331
en tala morðingja 5,906, og er hvorttveggja miklu
meira en nokkru sinni áður. 123 menn voru tekn-
ir af lífi samkvæmt dómi, en um 200 umsvifalaust
án dóms og reglulegrar rannsóknar, en 74 ræningj-
ar skotnir við sjálfa ránsathöfnina og 182 menn
skutu lögregluþjónarnir, er þeir vildu ekki fúslega
fylgja þeim í varðhald. Dað er fjör og líf og
dugnaður i Ameríku.
Þverrun fólksfjölda á Frakklaudi hefur farið
mjög i vöxt á síðari árum. 1881 voru 108,000
fleiri fæddir en dánir, en 1888 ekki nema 44,000
og 1890 voru 38,446 jleiri dánir en fœddir. Að
vísu hefur „inflúenzan" það ár valdið meiri mann-
dauða en venjulega, en engan veginn' getur þó
þessi fækkun eingöngu stafað af henni. Eru
Frakkar sjálfir orðnir allsmeikir viö jafn bersýni-
lega þverrun fólksfjöldaus á fáum árum, en Þjóð-
verjar brosa í kampinn og eru farnir að spá því,
að ár 2000 þurfi þeir ekki að óttast Frakka, því
að þá muni ekki verða uppi nema fáeinar liræður
af allii þjóðinni.
Hærra og hærra. Kona nokkur, að nafni
Emilie Kempin, sem hefur hlotið doktors-nafnbót í
lögfræði, tók í vetur að halda fyrirlestra i þeirri
grein við háskólann í Zfirich, og er húu fyrsti
kvennmaður, sem haldið hefur fyrirlestra í lögum
við háskóla í Evrópu.
Selt óskilalaiub í Selvogshreppi liaustið 1891:
mark: miðhlutað hægra, blaðstýft fr. vinstra. Bétt-
ur eigandi getur vitjað andvirðisins, að frádregn-
um kostnaði, til veturnótta 1892 hjá undirskrif-
uðum.
Arni Arnason. 259
Farfi og rúðuglei* fæst í
257 verzlun Sturlu Jónssonar.
68
Hannequin heilsaði borgarstjóranum Gouyac og því-
næst Manoquet, og bað þá að koma inn og spila.
Eg þakka yður fyrir, svaraði lítill, gildvaxinn, sköll-
óttur maður, en eg má það ekki, klukkan er orðiu 10;
eg hef nýlega verið lasinn, og konan biður mín heima.
Góðar nætur!“
Eptir ýmsar árangurslausar tilraunir, er Vanvré
gerði til að láta Manoquet bíða, sagði hann: „Hvað á
þetta að þýða? Þér eigið ekki svo langt heim. Þér
eruð víst ekki hræddur við þetta veitingahús“.
„Eg hræddur!“ svaraði hinn litli maður, og rétti
úr sér. Þetta lítilfj örlega tilefni virtist að hafa undar-
leg áhrif á hann. „Eg er ekki hræddur við neitt, eg
hef enga ástæðu til þess“. Um leið og Manoquet mælti
þetta gekk hann inn þungum fetum, og lét aptur augun,
eins og maður, er í fyrsta sinn gengur á móti skothríð;
hann heilsaði varla þjónustustúlkunni, og settist út í
horn, þar sem mest bar skugga á hann.
Hinir settust hjá honum. Vanvré lagði „domiuo"-
töflurnar á borðið, borgarstjórinn bað um „toddy“ og
þeir tóku að spila.
„Yður skjátlast Manoquet", mælti borgarstjórinn
að litlum tíma liðnum, þér leggið tvo við í staðinn fyrir
fimm“.
Manoquet hrökk upp, eins og úr draumi.
Átölur samvizkunnar.
Eptir Claude Vignon.
Það var eitt kveld í aprílmánuði 1840, að tveir
menn sátu saman á einhverju helzta veitingahúsinu
í smábæ nokkrum á Suður-Frakklandi og voru að
spila „domino“. Annar þeirra, Hannequin að nafni, var
fulltrúi borgarstjórans, en hinn hét Vanvré og var
málaflutningsmaður. Hafði hann aflað sér mikils orð-
stírs þar í fylkinu sakir mæisku sinnar, kænsku og
frjálslyndra skoðana. Þeir voru að skeggræða um hitt
og þetta og segja hvor öðrum frá helztu nýjungum úr
bænum, og barst þá meðal annars í tal, að hinn fyr-
verandi borgarstjóri, Manoquet, hefði nýlega keypt bú-
garð mikinu, er Barbettes nefndist. Manoquet var mjög
auðugur og í miklum metum, svo að enginn þótti hon-
um fremri í öllu fylkinu og þótt víðar væri leitað.
„Ójá, karltetrið11, mælti Vanvré, „liann er hreint
genginn af göflunum, eða að minnsta kosti meira en
lítið geggjaður. Það er aumkvunarvert ástand".
„Hví mælir þú svo, Vanvré?“ mælti Hannequin.