Þjóðólfur - 14.06.1892, Blaðsíða 4

*
(
112
Tala liáskóla í öllum heiminum er nú 147, og
er háskólinn í París þeirra fjölsóttaatur (9215 stúd-
entar), en fámennastur er háskólinn í Fourha Bay
á Ljónsfjallaströnd í Afríku, [ivi að þar voru í
fyrra að eins 12 stúdentar og 5 kennarar.
Cesar Borgia. Fursti nokkur í Róm hefur
selt auðmanninum Alphonse de Rotschild í París
andlitsmynd af ódáðamanninum Cesar Borgia, sem
er máluð af Rafael og fékk fyrir hana 420,000
krónur.
Dýr klæðnaðux•. Á silfurhrúðkaupsdegi sínum
9. nóv. f. á. har rússneska keisaradrottningin (dóttir
konungs vors) spánnýjan klæðnað, er kostaði 59,300
krónur. Dað hefði mátt kaupa fyrir það fé nokkra
málsverði handa kungruðum þegnum keisarans.
AUGLÝSINGAR
1 samfeldu míUi með smáletri kosta 2 a. (þakltaráv. 3 a.)
hvert orð 15 stafa frekast; með öðru letri eða setning
1 kr. fyrir pumlung dálks-lengdar. Borgun út i könd.
Ekta Singers-saumavélar
úr stáli (sbr. auglýsingu í „Þjóðólíi“ 19.
tölubl. og í „Ísaíold" 32. tölubl.)
fast hjá úrsmið
Magnúsi Beújamínssyni
312 í Reykjavík.
Ágætur skúfatnaður fæst með mjög
vægu verði í
313 verzlun Sturlu Jónssonar.
í Reykjavíkur Apóteki fæst:
Cliampagne flaskan 5,00
314 ---- — 4,00
Saltfiskur, harðfiskur, tros,
sauðskinn og ýms önnur íslenzk vara
fæst í verzlun
315 Sturlu Jónssonar.
Undirskrifaður kaupir smáar blikk-
dósir háu verði.
Óþrjótandi birgðir til sölu af hinum
góða og alþekkta vatnsstígvélaálburði.
316 Rafn Sigurðsson.
• Ekta anilínlitir 0
•r-<
r—< rH fást byergi eins góðir og ódýrir eins og P
•rH í verzlun P fl
fl c3 Sturlu Jónssonar B
cð Aðalstræti Nr. 14. H*

•Jiqnunran uuia 317
Sjöl alls konar nýkomin í
318 verslun Sturlu Jónssonar.
Flöjel, silki, svuntutöj, vaxdúkar,
rúmteppi, prjónanærföt og alls konar
kramvara og glysvarningur nýkomið í
319 verzlun Sturlu Jónssonar.
Klukkur, vasaúr og úrfestar
fást hjá úrsmið
Magnúsi Benjamínssyni
320 í Reykjavík.
Enskt leður (molskinn) fæst í
321 verzlun Sturlu Jónssonar.
Saumavélar úr sænsku stáli, mjög
ódýrar, fást nú í
322 verzlun Sturlu Jónssonar.
Yfirlýsing.
í 24. tölubl. „Djóðólfs" þ. á. stendur grein með
yfirskript: „Margur fær af litlu lof“, og sem á að
vera svar gegn grein hr. Jóns Gunnarssonar í 12.
tölubl. „Fjallkonunnar11. tlndir þessari „Djóðólfs“-
grein standa allmörg mannanöfn, og þar á meðal
sé eg, að mitt nafn hefur þann heiður að „reka
lestina“. Dar eg alls ekki hef undirskrifað hina
áminnstu „Djóðólfs“-grein eins og hún þar birtist
— heldur léði eg nafn mitt undir meinlausa grein —
finn eg mig knúðan til að biðja menn að álíta, sem
nafn mitt hafi þar aldrei staðið.
Keflavik 3. júni 1892.
323 J. Felixson.
góðu (mörkuð
fíl) fást riú í
324 verzlun Sturlu Jónssonar.
Eigandi og ábyrgðarmaður:
Hannes Þorsteinsson, cand. theol.
Félagsprentsmiðjan.
74
Við þessa sjón sortnaði honum fyrir augum. Það kom
yfir hann nokkurs konar djöfulæði og í einu vetfangi
reif hann hlerann upp, braut gluggann, og í sömu svip-
an, sem gamli maðurinn varð var við hættuna og ætl-
aði í ofboði að Ieyna fé sínu, greip Manoquet fyrir
kverkar lionum, og eptir fáar sekúndur var Morleix
liðið lík. En Manoquet hafði brotið hlera og glugga,
og það mátti búast við, að þjónustustúlkan hefði heyrt
hávaðann. Með hinni rólegu ihugun, er getur verið
samfara æðistrylltum ákafa, sá liann hættuna og ásetti
sér að afstýra henni; hann greip þá knífinn, sem Morleix
hafði opnað spegilinn með, og skundaði út í hinn dimma
gang, þar sem þegar heyrði til þjónustustúlkunnar.
Hann var neyddur til að myrða hana til þess að
frelsa sjálfan sig frá höggstokknum og konu sína og
dóttur frá svívirðingu.
Að því búnu sneri hann við aptur, og stakk
knífnum nokkrum sinnum í líkama Morleix, til þess að
vera viss um, að hann gengi af honum dauðum, sópaði
því næst gullinu ofan í kistilinn, tók hann, slökkti ljósið
og komst heim, án þess nokkur yrði var við hann.
Hann læddist léttum fetum inn í herbergi sitt og
hið fyrsta, sem hann gerði, var að fela kistilinn undir
sængurfötunum, en að því búnu hneig hann örmagna
niður í hægindastól. Hann tók með blóðugum höndun-
75
um utan um höfuðið, því að honum fannst, að það ætl-
aði að springa. En svo kom yfir hann hið fyrsta ótta-
aðsvif. Hvernig skyldu föt hans og hendur Iíta út?
Hann hlaut að kveikja ljós, en hann varð hræddur við
núningshljóðið af eldspítunni, og hendur hans titruðu
svo, að ljósið slokknaði. En þessi ósjálfráði ótti varð
þó loksins að hverfa fyrir öðru, er var enn óttalegra,
og það var, að hann yrði ekki búinn að koma sér í
samt lag, áður dagaði. Honum tókst því næst að kveikja
ljós, og þá fór hann í náttklæði sín, gætti vandlega að
fötunum, sem hann fór iir, og sá, að þau voru lítið sem
ekkert blóðug. Því næst skoðaði hann hendur sínar, en
þær voru aldrifnar blóði; þá gekk hann að speglinum,
til þess að sjá, hvort hann værí einnig blóðugur í fram-
an. En í sama vetfangi hrökk hann aptur á bak og
það lá við sjálft, að liann æpti af hræðslu, því að í
speglinum sá hann Morleix, alveg eins og hann hafði
séð hann fyrir einni stundu við spegilinn í húsi lians.
í fyrstu varð Manoquet alveg ringlaður. Hvernig stóð
á því, að Morleix var að skoða sig þarna í speglinum?
Stóð hann fyrir aptan hann? Hvar var hann? Hafði
hann falið sig á bak við rúmið? Var hann ekki dauð-
ur? Og Manoquet fór að leita, rankaði við sér aptur
og mælti: „Hann er steindauður. Er eg hálfviti? Á
eg að vera hræddur við vofur?“