Þjóðólfur - 15.07.1892, Page 3

131
varúðarvert þykir að flytja. Var ákveðið að veita
mönnum þessum sanngjarna þóknun fyrir starf sitt.
Ennfremur var forseta falið á kendur að fara þess
á leit við amtsráðin í hinum ömtunum, að sams-
konar ráðstafanir verði gerðar þar.
Því næst var rætt um sameining Austur-Skapta-
fellssýslu við austuramtið og skipting Skaptafells-
sýslu í tvö sýslufélög, og höfðu hlutaðeigandi sýslu-
nefndir látið í ljósi álit sitt um það. Eptir nokkr-
ar umræður samþykkti amtsráðið svohljóðandi álit,
að ráðlegt væri að sameina A.-Skaptaf.s. við aust-
uramtiö, að því er sveitastjórn snerti, og við Suður-
Múlasýslu í umboðslegu tiiliti með þeirri breyting,
sem tekin er fram í bréíi landsk. 1. febr. (sbr. 15.
tölubl. Þjóðólfs þ. á.), en að eigi væri ráðlegt að
svo stöddu að sameina Vestur-Skaptafellssýslu við
Kangárvallasýslu, heldur yrði hún sérstakt lög-
sagnarumdæmi, en Þykkvabæjar og Kirkjubæjar-
klaustursumboð skyldi þá sameinað við það em-
bætti og launin ákveðin í tilliti til þess, enda
mundi sú breyting ekki hafa kostnað í för með sér
fyrir landsjóð. (Frh.).
Skeiðará ófær. Póstafgreiðslumaður-
inn á Prestsbakka á Síðu (Bjarni próf. Þór-
arinsson) hefur 4. þ. m. ritað póstmeistar-
anum og lagt til, að senda, engan pöst-
flutning, sem fara eigi austur yfir Skeiðar-
ársand, sunnanlands á þessu sumri til 13.
ferðar 21. sept. að minnsta kosti. I bréfi
þessu, er póstmeistarinn hefur góðfúslega
látið oss í té, segir svo:
„Pósturinn frá Bjarnauesi kom í dag að austan
og flytur þau tíðindi, að Skeiðará sé nú með öllu
ófær. í austurleið komst hann yfir hana við illan
leik, þannig, að hún var „undir sund“. Þá liafði
legið við hana í 12 daga séra Sveinn Eiríksson með
konu og börn og eigi ráðizt í að fara út yfir hana.
Þegar póstur kom að henni aptur í útleið, var áin,
að allra manna dómi, gersamlega ófær. Að visu
var vatnsmegn árinnar talsvert minna en vanalega
gerist um þennan tima árs, en hún hefur grafið sig
svo niður í sandin, að háar sandöldur oru mynd-
aðar beggja meginn, eins og gljúfur, alla leið frá
þeim stað, sem áin kemur úr jöklinum og þangað,
sem hin mikla íshrönn byrjar, sem myndaðist af
jökulhlaupinu í vetur. Póstur tók því það ráð, að
freista, hvort hann kæmist eigi „á jökli“ út yfir,
og tókst það loks að komast yfir jökulinn, en slíkt
er voðalegasta glæfraferð. Sveinn prestur Eiriks-
son var með pósti yflr jökulinn, en menn fengu
þeir til að reka hesta sína, upp á líf og dauða, á
sund í Skeiðará og tóku þá aptur hinu megin ár-
innar, er þeir voru komnir niður af jöklinum. Póst-
urinn hafði meðferðis í þessa ferð, eins og allar
ferðir í vetur, siðan áin hijóp, forsiglaðan lykil að
póstkoffortunum, sem hann hafði leyfi til að taka
til, ef eitthvað bjátaði á, en var skipað að láta
næsta póstþjón forsigla hann aptur. Pósturinn tók
því það ráð, að skilja koffortin eptir á Skaptafelli
í Öræfum og tók með sér á jökulinn allan þann
póstflutning, er hann hafði mcðferðis. Pósturinn
og séra Sveinn lýsa svo þessari jökulför, að það
sé eigi hættandi á, að fara Blikan veg aptur á
þessu sumri. Hinn nyrðri jökulvegur, er menn
héldu, að mundi fær vera, er með öllu ófær, þar eð
lón eitt stórt hefur myndazt í jöklinum, sem nær
vestur undir svonefnda Súlu, er rennur i Núps-
vötniu skammt fyrir austan Lómanúp í Fljóts-
hverfl.
Jón póstur Jónsson á Núpstað vill ekki hætta
á að fara póstferð til Bjarnaness að svo stöddu
máli á þessu surnri, eigi heldur Jón, bróðir hans,
sem hann að undanförnu hefur haft fyrir aðstoðar-
mann í póstferðunum. Þessir monn eru báðir
kjarkmenn, en þó gætnir, og engin ástæða til að
telja það fært, sem þeir telja ófært“.
Saltfiskur, harðfiskur, tros,
sauðskinn og ýms önnur ísleuzk vara
fæst i verzlun
387 verelun Sturlu Jbnssonar.
Undirskrifaður kaupir smáar blikk-
dösir háu verði.
Óþrjótandi birgðir til sölu af hinum góða og alþekkta vatnsstígvélaáburði.
388 Rafn Sigurðsson.
Ekta anilínlitir

•pH •f-4 fást hvergi eins góðir og ódýrir eins og P
a í verzlun 89 B
C cs Sturlu Jónssonar ►—• K
ffS Aðalstræti Nr. 14.
»-•
•dmiUJIIUl! UJlia 389 •

XJátolööi ix góðu (mörkuð
f'íl) fást nú í
390 verzlun Sturlu Jónssonar.
88
fyrir allt hið mikla þrek sitt, er þó óx meir við liina
yfirvofandi hættu. Yið ýms atvik varð hann svo gagn-
tekinn af ofboðslegri hræðslu, að hann missti allt ráð
og rænu, og þá gat verið hætt við, að hann gerði allar
tilraunir konu sinnar árangurslausar. Á margvíslegan
hátt voru „vinir og kunningjar“ til trafala, stundum
komu þeir af forvitni að heimsækja hann, og stundum
var honum boðið í liinar og þessar veizlur, og kæmi
hann þá ekki, skorti ekki hinar vingjarnlegustu og jafn-
framt óþægilegustu fyrirspurnir nálega úr öllum bæn-
um.
Kona Manoquets var því ávallt á nálum, hvenær
sem maður hennar var ekki heima og hún beið eptir
honum, og það verður því vel skiljanlegt, hvernig á því
stóð, að grindahliðið virtist að bíða eptir honum um
kveldið forðum og opnast eins og af töfrakrapti, sem
fyr er getið. Hún gat með naumindum fylgt honum
eptir inn í herbergi hans. Hann leit út sem vitskertur
maður, skalf ailur og nötraði og fleygði sér upp í
rúmið.
„Hvað hefur komið fyrir?“ spurði hún.
„Það er úti um mig“, sagði Manoquet í hálfum
hljóðum, og það sogaði niðri í honum, eins og haun væri
að heyja sitt dauðastríð.
85
einhver vandræði bera að höndum; hún þekkti ekki þann
óvin, sem hún þurfti að sigrast á, og þótt hún hefði
þekkt hann, hefði hún samt ekki getað á fullnægjandi
hátt fært dóttur sinni, vinum og þjónustufólki lieim
sanninn um það, hvernig á því stæði, að atferli manns
hennar var svo undarlegt. Þar að auki höfðu störf hans
í för með sér, að hann hlaut að liafa einhverja sam-
blendni við aðra menn utan húss; hann varð að finna
menn að máli, og alstaðar þar sem hann kom inn í eitt-
hvert hús voru speglar, er ávallt minntu hann áþreifan-
lega á hina óttalegu nótt, og svo kom hann heim til
sín sem vitskertur maður.
Einhverju sinni, nokkrum vikum eptir uppboðið,
sagði Elisa, að sig langaði til að fara og skoða nýju
eignina, og Manoquet lét með ánægju að ósk hennar,
því að það gat vakið löngun lians til lífsins, að hann
kæmi fram sem húsbóndi meðal þjóna, og gæti þannig
sýnt hina verulegu þýðingu, er hann hefði í mannfélag-
inu. Þau óku því öll þangað, Manoquet, kona hans og
dóttir; þau stigu á þann stað, er var keyptur svo dýru
verði — með lífi og fé Morleix. Sólin skein í heiði og
skógar og akrar stóðu í blóma sínum; leiguliðarnir og
þjónustufólkið var svo auðsveipt, og lífið var Ijúft og
broshýrt. Þau gengu inn í húsið. Græn tjöld huldu
gluggana eptir siðvenju suðurlandabúa, svo að það var