Þjóðólfur - 15.07.1892, Blaðsíða 4

132
Hinn eini ekta
Srama-Ljífs-Ejlixlr.
(Heilbrigðis matbitter).
í þau 20 ár, sem almenningur hefur n'otað bitter þennan, hefur hann rutt sér í
fremstu röð sem matarlyf og lofstír hans hreiðzt út um allan heim.
Honum hafa hlotnazt hæstu Terðlaun.
Pegar Brama-Iífs-elixír hefur verið brúkaður, eykst öllum líkamanum þrótkir og þol,
sálin endurlifnar og fjörgast, maður verður glaðlyndur, hugrákkur og starffús, skiln-
ingarvitin verða nœmari og menn liafa meiri ánægju af gæðum lífsins.
Enginn bitter hefur sýnt betur að hann beri nafn með rentu en Brama-lífs-
elixír, en sú hylli, sem hann hefur uáð hjá almenningi, hefur gefið tilefni til einskis-
nýtra eptirlikiuga. og viljum vér vara menn við þeim.
Kaupið Braina lífs-elixír vorn einungis lijá útsölumönnum vorum, þeim sem
fengið hafa umboð frá oss, sem eru þessir:
Akureyri: Hr. Carl Höepfner.
---Grránufélagið.
Borgames: Hr. Johan Lange.
Dýrafjörður: Hr. N. Chr. Gram.
Húsavík: Örum & Wulffs verzlun.
Keflavík: H. P. Duus verzlun.
---Knudtzon’s verzlun.
Beykjavík: Hr. W. Fischer.
---Hr. Jón Ó. Thorsteinson.
Einkenni: Blátt Ijón og gullhani á einkennismiðanum.
Mansfeld-Búllner & Lassen,
hinir einu, sem búa til hinn
verðlaunaöa Brama-lífs-Elixír.
400 Kaupmannahöfn, Nörregade 6.
Baufarhöfn: Gránufélagið.
Sauðárkrðkur: ----
Seyðisfjörður:--------
Siglufjörður:---------
Stykkishólmur: Hr. N. Clir. Gram.
Yestmannaeyjar: Hr. J. P. T. Brgde.
Yík í Mýrdal: Hr. Halldór Jónsson.
Ærlækjarsel: Hr. Sigurður Gunnlögsson.
Víðsvegar um heim allan
er hinn heilsusumlegi matarhæfisbitter
„Kína-Ufs-elixír“ orðinn alkunnur og mik-
ils metinn, því að eigi er hann að eins
sendur um alla Ev-ópu, heldur og til
Ameríku, Afríku og Astralíu, og hefur
hann hvervetna áunnið sér mikið orð
fyrir frábærlega góð áhrif í heilsusam-
legu tilliti, og sýnir það sig Ijóslega af
ýmsum lofsamlegum ummælum, er þeim
manni hafa borizt, er býr hann til, úr
löndum þeim, sem hann er hagnýttur í.
Það er eigi alllítil freisting til að
stæla eftir svo viðurkenndu og víðfrægu
lyfi, og fyrir því er almenningur varað-
ur við, er menn vilja fá sér ekta „Kína-
lífs-elixírlí, að láta villast af áþekkum
nöfnum eða svipuðum útbúnaði, en hafa
jafnan athuga á, að á hverri flösku sé
hið lögskráða vörumerki: Kínverji með
glas í hendi og firmaið Váldemar Petersen
y p .
Frederikshavn, og á innsiglinu þ * *
í grœnu lakki.
Fæst hjá flestum velmetnum mönnum,
er verzlun reka á Islandi. 401
Eptirfylgjandi jarðir og hús fást
til kaups:
1. Jörðin Húsatóptir í Grindavíkurhreppi
15,6 hundruð að dýrleika.
2. Vs partur úr jörðinni Helgastöðum í
Biskupstungnahreppi, 8,10 hundruð að
dýrleika.
3. hús í Reykjavík:
nr. 2 á Klapparstíg 2-Ioptað.
— 21 í Þingholtsstr.------
— 38 í Vesturgötu---------
— 44 í Vesturgötu einloptað.
Öll með kálgörðum. Ritstjórinn vísar á
seljanda. 402
Eigandi og ábyrgðarmaður:
Hannes Þorsteinsson, cand. theol.
Félagsprentsmiðjan
86
dimmt inni. Þá bnr svo við, að einhver greip í krók
nokkurn, sem eitt gluggatjaldið var fest með, svo að
það dróst til hliðar og júlísólin skein inn í herbergið —
blessuð sólin, sem veitir manninum svo mikla gleði. er
hún skyndilega bægir myrkrinu burtu. En í sama vet-
fangi æpti Manoquet og féll á gólfið. Kona hans og
dóttir hlupu honum til hjálpar, og þeim tókst loksins
að vekja hann úr öngvitinu. „Það stendur heima — það
stendur heima, vér erum hjá honum“, voru hin fyrstu
orð, er hann mælti.
„En hjá hverjum? vinur minn!“ spurði kona hans
skjálfandi af hræðslu, um leið og hún gaf öllum bend-
ingu um að ganga burtu.
„Hefur þú ekki séð hann ?“ mælti hann, „sástu hann
ekki koma á móti mér frá speglinum, eins og hann væri
að bjóða mig velkominn með sínu hrollvekjandi augna-
ráði“.
„Guð hjálpi mér! Manoquet“, mælti kona hans.
„Hvern talar þú um? „Hvern sér þú í öllum speglum,
öllu gleri og alstaðar?11
„Hann“, svaraði Manoquet.
„Hvern hann?“ mælti hún. „Kveldu ekki úr okk-
ur lífið með þessum óskiljanlega ótta. Hver er það ?“
„Hann Morleix!“ svaraði Manoquet.
Hún varpaði sér yfir hann, eins og hún vildi kefja
87
orð hans og sagði: „Þegiðu, þegiðu, ógæfumaður! það
varðar líf þitt og hamingju dóttur þinnar“.
„Hvað hef eg sagt?“ spurði Manoquet, er fékk apt-
ur fullt ráð við ótta konu sinnar.
„Ekki neitt, vinur minn!“ svaraði aumingja konan.
En upp frá þessu fékk hún nokkurn veginn vald
yfir honurn. því að þótt hann væri einráður og drottn-
unargjarn, var honum þó ekki óljúft að láta nokkuð
leiðast. Hið óttalega, það sem gerði lífið kveljandi og
óbærilegt fyrir þau bæði, það var hin hulda, ósagða
orsök, er kom lienni til að vaka yfir öllu, er hann tók
sér fyrir hendur og gerði hann fúsan á, að fara að
hennar ráðum. Þótt hún væri engin fyrirtakskona að
gáfum og ómenntuð, sýndi hún samt svo mikla hyggni
og atorku á þessum tíma, að hann gat ekki annað en
dáðst að því. Hún hugði, að framar öllu ætti hann að
komast. burtu úr bænum til Parísarborgar, en hún sá
einnig, að hér varð varlega að fara, svo að það liti ekki
út sem flótti. Hún varð áður að skýra mönnum frá,
hve ferð þessi væri óhjákvæmileg, og svo tjáði ekki
annað, en bíða, þangað til sakamálsrannsókninni væri
lokið. En hvílík óttaleg bið. Að hlusta á orðasveim-
inn, og hlera eptir hverju fótataki, er heyrðist í nánd
við húsið á nótt eða degi, það var ekki neitt skemmti-
legt. Manoquet gat ekki haft stjórn á sjálfum sér, þrátt