Þjóðólfur - 28.03.1893, Qupperneq 4

60
Fyrirspurnir og svör.
1. Ef sá, sem hefur fjárhald kirkju, tekur hærri
ljóstoll, en honum ber, en reiknar kirkjunni ijós-
tollinn eptir yerðlagsskrá, og hirðir sjáifur það, sem
afgangs er, ber honum ekki að borga aptur gjald-
anda það, sem hann hefur tekið ofmikið, hvenær
sem hann er krafinn?
Svar: Jú.
2. Maður rekur verzlun og hefur búskap, tíund-
ar 20 hndr. í fasteign og lausafé til samans. Hvort
ber honum þá að borga offur sem kaupmaður eða
sem bðndi?
Svar: Bæði sem kaupmaður og bóndi.
3. í kjörstjórn við kosning til alþingis var
fyrst sýslumaður, annar úr kjósenda flokki og sá
þriðji, sem næsta vor á undan hafði vikið úr sýslu-
nefnd. Er þessi kosning lögleg? og ef svo er
ekki, verður þá liinum kosna alþingismanni bægt
frá að sitja á alþingi fyrir það?
Svar: Hinum kosna alþingismanni mun ekki
verða bægt frá að sitja á alþingi, þótt kjörstjórnin
hafi verið samsett eins og spyrjandinn segir.
4. Hverra víta er sá verður, sem með fullu ráði
kemur óvörum til sambýlismanns síns, þegar hann
er að lesa húslestur á hátíðisdegi, velur húshónd-
anum og heimilisfólkinu ósæmileg orð, lemur utan
bæinn með staf, sem hann ber i hendinni, og ó-
náðar þannig heimilið með tilburðum sínum og há-
reysti, að hætta verður lestrinum til þess að verj-
ast árásum haus?
Svar: Athæfi það, sem spyrjandinn skýrir frá,
getur varðað sektum, sjá 217., 219. og 223. grein
hinna almennu hegningarlaga.
5. Er eg, sem kærandi, skyldur til þess að sýna
sýslupassa minn á sáttafundi, þó hinn ákærði krefj-
ist þess?
Svar: Nei.
6. Get eg ekki neitað að hafa þann sáttanefnd-
armann, og það þótt prestur væri, á sáttafundi í
máli því, er eg kæri, ef eg veit með rökum, að hann
er hlynntur mótparti mínum, að minnsta kosti mót-
failinn mér?
Svar: Nei, ekki nema sáttasemjarinn hafi kom-
ið opinberlega fram sem óvinur kærandans.
Ostur, kaffi, sykur, exportkaffi
og ýmsar nauðsynjavörur. Allt komið i verzlun ný-
93 Sturlu Jónssonar.
Smáar blikkdósir kaupir
94 Rafn Sigurðsson.
Ekta anilínlitir M
•fH W
•H F-H fást hvergi eins góðir og ódýrir eins og 5
VH •pH í verzlun 89
Cð Sturlu Jónssonar Hx
ce Aðalstræti Nr. 14.
M rf-
w

«iú5í 95
SliófatnaöTixr mjög
ódýr og vaudaður fæst í verzluu
96 Sturlu Jónssonar.
[ ensku verzluninni
fæst:
Te — Ostur — Ananas — Perur — Pickles
Apelsínur — Döðlur — Brjóstsykur
Margskonar kaffibrauð
Erísgrjón — Hveiti — Bankabygg
Haframjöl — Maismjöl
_ og aðrar matvörutegundir
Enskt reyktóbak — Steinolía
Glysvarningur — Margs konar vefnaðar-
vörur, þar á meðal:
sjöl — herðasjöl — flonel — gardínuefhi —■
stumpasirz — ullargarn — zephyrgarn o. fl.
Brúkuð íslenzk frímerki verða keypt í
Aðalstræti nr. 14. 98
Harðfiskur, riklingur, saltfiskur,
skata, grásleppa og tros
fæst 1 verzlun
99 Sturlu Jónssonar.
Útkomu þessa blaðs liefur verið
liraðað sakir póstskipsins og bœnadagahelg-
arinnar. I nœstu viku kemur „Þjóðólfuru
tvisvar út (líklega miðvikudag og laugar-
dag).
Eigandi og ábyrgSarmaíur:
Hannes Þorsteinsson, cœnd. theol.
Félagsprentsmiðjan.
38
Síðan fóru þau inn í dyrnar. Hurðinni var hallað
í hálfa gátt. — — — — — — — — —
Æðilöngum tíma seinna gengu þau Magnús og Guð-
rún út túnið á Úlfá og út að húsunum, sem eru yzt á
túninu. Hestur Magnúsar var þar úti i skriðunni fyrir
utan. Þau gengu fyrir ofan húsin, og beint til hestsins.
Magnús tók hestinn og teymdi hann út og ofan með
ánni. Guðrún gekk við hlið honum.
Fossarnir í gilinu niðuðu og suðuðu uppi í biksvörtu
gljúfrinu.
Norðurljósin flugu sem leiptur fram og aptur um
loptið.
Stjöruurnar blikuðu og tindruðu eins og smáljós á
hinni bláu hvelfmgu alheimskirkjunnar.'
Allt var kyrt og rótt — svo hijótt, eins og haust-
lágnættið getur hljóðast verið í blækyrru veðri.
Að eins fossarnir suðuðu sitt gamia sönglag við
froststönglana, sem voru að koma í kriugum þá.
En ókyrt og órótt var að eins í hjarta illræðis-
mannsinR, sem notaði nú ástina og vinartraustið til þess
að koma fram ásetningi sínum.
Guðrún hélt á litlum strigapoka undir hendinni;
var í honum brennivínstunaan sú hin litla, er hún hafði
sótt út að Hólsgerði um kv.eldið.
39
Tvisvar sinnum tók hún hana upp — tvisvar saup
Magnús á henni — og hún tók við henni, og lét hana í
pokann aptur.
Svo bar þau niður að ánni.
Þar sem þau komu að ánni, var sandeyri við hana
allbreið, skammt eitt austar, en Úlfá fellur í hana. Þar
var vað á ánni; þangað teymdi Magnús hestinn, og
stóð við.
Fáa faðma þaðan stóð Jón Hálfdanarson, og hélt í
hest sinn.
Þau sottust niður á bakkann við eyrina.
Guðrún tók upp tunnuna, og bauð Magnúsi; hann
saup á henui enn og sagði síðan:
„Þá held eg við verðum uú enu að skilja — og nú
ferðu að sofa inni — eg vil ekki þú liggir svona frammi
lengur“.
„En hvernig á eg þá að finna þig, elsku góði!“
Einhver ráð verða tii þess; en þó að eg geti ekki
sagt svo um það nú, skal eg það fyrsta láta þig vita
um það“.
„Svo er það allt gott“ — því að alltaf leiðist mér
hver stundin, sem þú ert ekki hjá mér“.
„Sama get eg og sagt“ — en nú verð eg að fara —
og kveðja þig“.