Þjóðólfur - 19.07.1893, Blaðsíða 3

135
grip en 5 au. fyrir hverja sauðkind. Toll-
heimtan af Ölfusárbrúnni á að byrja 1. jan.
1894 og af liinni jafnskjótt sem hún er
fullger. Aptur á móti á landssjóður að
gefa upp 20,000 kr. lán sýslnanna og
jafnaðarsjóðs til Ölfusárbrúarinnar.
Eyðing sela í laxveiðiám. Þingmenn
Árnesinga bera upp frumvarp um, að sel-
ur sé réttdræpur í öium ám, sem lax geng-
ur í, í ósum þeirra áa og 1 mílu út frá
þeim, en skaðabætur skulu ákveðnar þeim
til handa, er eiga friðlýstar selalagnir í
þeim ám eptir mati óvilhallra dómkvaddra
manna, en þó ekki lengur en næstu 5 ár
eptir að lögin öðlast gildi, og skulu skaða-
bæturnar miðaðar við arðinn af selveíði
þeirra um næstu undanfarin 5 ár, og greið-
ast af þeim, er laxveiði stunda í ánum
eptir meðalarðinum af laxveiði þeirra á
jafnlöngum tíma.
Grríska og' latína (afnám þeirra sem
skyldunámsgreina í lærða skólanum). Um
það mál urðu allharðar umræður í neðri
deild í fyrra dag, og var tillagaflutnings-
manna loks felld, en í þess stað samþykkt
rökstudd dagskrá (frá Guðl. Guðmunds-
syni) um að deildin væri á sömu skoðun
í þessu máli, eins og tekið hefði verið
fram í þingsályktun til stjórnarinnar 1891
um tilhögun á kennslu í lærða skólanum
m. fl.
Geysir og Strokkur. Þingmenn Ár-
nesinga bera fram frv. um, að úr lands-
sjóði veitist allt að 3;000 kr. til þess að
landstjórnin kaupi þessa hveri.
Hin einu lög, sem nú eru afgreidd frá
þinginu eru þau: að Austurslcaptafellssýsla
að því er sveitarstjórn snertir, sé skilin frá
suðuramtimt og sameinuð við austuramtið.
1^?*" Nánari þingfréttir verða að bíða
næsta blaðs, er kemur út á laugardaginn.
Norðurmólasýslu 25. júiií: „Tíðarfar
befur verið ágætt; ekkert hret komið, en þurrviðra-
samt nema inn í Fljótsdal, þar sem hagfeldar gróðr-
arskúrir hafa komið. Yfirleitt er grasvöxtur góð-
ur; að eins um Mið-héraðið eru tún fremur snögg
sökum þurka, en aptur annarstaðar víða í hezta
lagi. Á Út-héraði eru margir tekuir til heyskapar
sumir enda um miðjan þennan mánuð. Verzlunar-
útlit heldur betra en árið sem leið, en þó ekki hægt
með vissu að segja, hversu miklu munar. Heilsu-
far gott. Engir nafnkenndir dáið. Fáir vestur-
farar fóru með „Tkyra“ um daginn, en nokkrir
ætlameð Sigurði og Sveini, einkum af Vopnafirði.
Þeir er minnzt hafa á vesturför Matth. Jochums-
sonar láta vel yfir, að hann gat hana farið“.
Fiskaíli hefur verið ágætur í Ólafsvík í vor,
og í sumar svo framúrskarandi, að elztu inenn
muna ekki slíkt, eptir því sem ritað er úr þeirri
veiðistöð 13. þ. m. í veiðistöðum utan Ennis hef-
ur afli verið í meðallagi, en heldur að aukast upp
á síðkastið.
Prestvígðir 16. þ. m. kandídatarnir: Einar
Pálsson að Hálsi í Fnjóskadal, Ófeigur Vigfússon
til Holtaþinga og Sigurður Jónsson að Döngla-
bakka.
Embættispróf í lögum við háskólann
hefur Eggert Briem (Eggertsson sýslumanns) tekið
í f. m. með 1. einkunn.
Leikirnir. Á sunnudaginn var (16. þ. m.)
léku dönsku leikendurnir í fyrsta skipti í hinu nýja
leikhúsi, er W. Ó. Breiðfjörð kaupmaður hefur reist
og var húsið nokkuru veginn fullskipað uppi og
niðri. Leikstjórinn (E. Jensen) kom fyrst iun á
leiksviðið og mælti fram stutt inngangs- eða vígslu-
ljóð. Gamanleikurinn „lkke en Smule jaloux“ eptir
P. Engell, er ekki hefur verið áður leikinn hér,
þótti einkar skemmtilegur og verður eflaust leik-
inn optar. Einnig þótti það skemmtun hin bezta
þá er Wulff söng nýjar tækifærisvísur í „Onkels
Kjærlighedshistorie“. Var þar meðal aunars minnzt
á vesturheimsku „agentana11 og hrakfarir þeirra m.
fl. og þótti allt broslegt. Geta má þess, að sá er
minnti leikendurna á („soufflerede11) var stundum
hámæltur um of, og truflaði það dálítið eptirtekt á-
heyrendanna.
Nýprentað: Ýmisleg Ijóðmœli eptir Haunes
Hafstein (ísaf. prentsm.) 192 bls. 8. Ljóðmæla
þessara verður síðar getið nánar, þá er rúm
j leyfir.
76
Það kom dálítil ókyrrð á alla líkfylgdina við þetta;
sumir mögluðu eitthvað í barm sér og sumir hlógu hátt
og eg var einn í þeirra flokki, því að í einfeldni minni
fór eg að lialda, að presturinn talaði þetta allt í háði
af ásetningi og leikurinn væri til þess gerður, að koma
fólkinu til að hlæja. En að því væri ekki svo varið,
hefði eg átt að sjá, er eg leit framan i hirðprestinn, er
ýmist var rauður sem blóð eða hvítur sem nár, meðan
hann var að fá orðið aptur.
„En, minir ástkæru áheyrendur!" sagði hann loks-
ins í örvæntingartón, „mínir ástkæru áheyrendur! . . .“
Hann sagði ekki meira. Það leit út fyrir, að hann ætl-
aði að segja eitthvað, er ekki stóð skrifað á blöðunum,
hvort sem það hefur átt að vera áminning til áheyrend-
anna, eða hann hefur ætlað eitthvað að breyta umtals-
efninu í enda ræðunnar.
„Mínir ástkæru áheyrendur, já mínir ást... .“
„Kúkkúk!" var hrópað með hvellri rödd í hópnum
og það var kórónan á öllu saman. „Kúkkúk“ var á
þeim dögum smánariiafn, er var liaft um alla poka-
presta. Nú varð svo mikill ys og þys, að það var engin
leið að Ijúka við líkræðuna. Til allrar hamingju tók
þá presturinn hið eina skynsamlega ráð, er hann gat
gert, og tók að mæla fram hinn venjulega greptrunar-
formála, og hlustuðu þá einnig allir á það þegjandi.
73
mikið úr þessari ræðu, og ef lesarinn setur sér fýrir
hugskotssjónir, að framburðuriuu var langdreginn og
tilgerðarlega kjökraudi, mun hann auðveldlega geta
ímyndað sér þau áhrif, er ræðan gerði. Einn kafli henn-
ar var á þessa leið.
„Sannarlega er guðsótti samfara nægjusemi mikill
ávinningur. Þessi orð, er standa hjá Timóteusi 6. kap.
6. v., má segja, að eigi vel við hinn sæla framliðna, —
sem vér nú vígjum til moldar í dag —, því að hann
gekk götu sína í guðsótta og með glöðu geði, og upp-
skar þá ávexti, er að lyktum hlotnast hinum útvöldu og
réttiátu.
Yíirmaður talnabúðarinnar og fulltrúi við hiua kon-
unglegu styrktarstofnun, Eiríkur Jóhannes Holmstrand,
var fæddur af ókunnum og fátækum foreldrum í Smá-
landi, sem er alþekkt sakir iðjusemi og sparsemi íbú-
anna. Hann veik snemma úr foreldrahúsunum og fór
til Stokkhólms, er átti að njóta ávaxtanna af liinni bless-
unarríku starfsemi liaus. Þegar um tvítugsaldur hafði
hanu aflað sér svo mikillar þekkingar að eins með liinu
skarpa hyggjuviti sínu og óþreytandi atorku, að hanu
fékk embætti við hina konunglegu talnabúð og varð þar
skömmu síðar æzti umsjónarmaður. Hann ávann sér
virðingu hjá yfirmönnum sínum og embættisbræður hans
elskuðu hann sem föður. En jafnhliða þessu mikilvæga