Þjóðólfur - 19.07.1893, Blaðsíða 4

136
Dulsmál. Fyrir skömmu fannst lík af ný-
fæddu barni rekið upp úr Ölfusá skammt frá Arnar-
bæli. Hðf sýslnmaður þá þegar rannsðkn um þetta
og kvisaðist von bráðara, að vinnukona á Bgils-
stöðum í Ölfusi, Bannveig Jðelsdóttir að nafni ættuð
úr Hafnarfirði, mundi hafa alið barn í dul og fyrir-
farið því. Reið þá sýslumaður þegar þangað og
játaði Kannveig tafarlaust á sig brotinu.
Frá útlöndum bafa borizt blöð til 12. þ. m.
Yoru þá umræðnr um írska málið svo langt komn-
ar í neðri málstofu enska þingsins, að búizt var
við endileguin úrslitum í því um næstu helgi. —í
kolanámu í Thorubill í Jðrvxkurskíri biðu 137 menn
bana við sprengíngu, er stafaði af eldkveikjulopti.
— Frakkneski rithöfundurinn Ghiy de Maupassant
lézt 6. þ. m. rúml. fertugur. Hafði orðið vitskertur
af áreynslu fyrir 1—2 árum, eins og getið hefur
verið um í „Þjðððlfi11. — „Víkingur“ eptirmynd
víkingaskipsins forna, er tannst við Sandefjord í
Noregi, komst með heilu og höldnu vestur yfir
Atlantshaf og varpaði akkerum við New York 17. f. m.
Var skipverjum þar vel fagnað, sem vænta mátti.
Skipstjórinn heitir Magnús Andrésson, afarduglegur
maður og harðger.
Þetta ættu menn að lesa!
Eg vil láta hina heiðruðu þingmenn og
aðra ferðamenn, er koma til Reykjavíkur
í sumar, vita, að hvergi fá þeir jafngóðan
skófatnað og ódýran eptir gæðum, sem hjá
undirskrifuðum.
308 Rafn Sigurðsson.

! „Piano“-verzlun
„Skandinavien“,
verksmiðja og sölubúð
j Kongens Nytorv 22, Kjöbenhavn.
Verksmiðjunnar eigið smíði ásamt
verðlaunuðum, útlendum liljóðfærum.
Birgðir af Orgel-IIarmoniiun.
Er allt selt með 5 % afslætti gegn
borgun í peningum, eða
gegn afborgun.
Gömul hljóðfæri tekin í skiptum.
Yerðskrá send ókeypis.
Allskonar farfí, fernis, terpentína og
kítti fæst með ágætu verði 1
310 verzlun Sturlu Jónssonar.
Ekta Singers saumavélar úr stáli
fást í
311 verzlun Sturlu Jónssonar.
Silfur-cylindenír með ekta gullrönd
20 kr. Akkerisgangúr, sem ganga í 15
steinum, 16—20 kr. Cylinderúr í nýsilfurs-
hulstrum 10 kr. Búmannsúr 12 kr. Við-
gerðir á allskonar úrum leystar af hendi
með vægu verði. Selzt allt gegn 2 ára
tryggingu og er sent í allar áttir.
S. Rasmussen, Sværtegade 7.
Kjöbenhavn K. 312
Cap Vin (Vin d’ Afrique). Einka-
útsölu hefur
313 Sturla Jónsson.
Svo liundruðum skiptir kaupi eg
smáar blikkdósir mót peningum út í
^önd. Iiafn Sigurðsson.
Ljáblöðin góðu með fílsmerki komu
nú aptur í verzlun
315 Sturlu Jónssonar.
Sauðskinn fást í verzlun
316 Sturlu Jónssonar.
Eigandi og ábyrgöarmaöur:
Hannes Þorsteinsson, cand, theol.
Félagsprentsmiöjan
74
starfi hafði hann annað enn þýðingarmeira á liendi, sem
fulltrúi við hina konunglegu styrktarstofnun, 0g þessu
embætti gegndi hann til elliára með lifandi áhuga, öllu
félaginu til gagns og heilla. Hvað hann var sem mað-
ur, um það vitna nægilega hinir mörgu vinir, sem í dag
hafa fylgt honum til hins hinnsta hvílurúms og uú standa
hér með tárin í augunum . . . .“
„Nei, nú fór hann með það“, kallaði einn með all-
hárri röddu, og allir, sem viðstaddir voru, tóku að kreista
kjúkur og smáhlæja, en dálítið hik kom á prestinn í
ræðunni. Sá. sem hafði tekið fram í fyrir honum, var
gamall veitingamaður, er stóð skammt frá mér hálfbog-
inn og studdist fram á þykkan reyrstaf með beinknappi.
v ■ ■ Og nú standa hér með tárin í augunum“, hélt
presturinn áfram, er hann liafði ræskt sig nokkrum
sinnum. „Það eru tárin, sem lýsa betur en nokkur orð,
hve hins framliðna er sárt saknað af þeim, sem hér eru
staddir. Hann var ekki einn þessara „mammons“-þræla,
er ekki hafa hugann á öðru, en hinum fallvöltu, hverf-
ulu gæðum þessa heims, því að hann tók sér í munn
orð Salómons í orðskviðunum 30. kap. 12. v.: „Gef mér
hvorki fátækt né auðæfí, en láttu mig hafa mitt af-
skammtað uppeldi“.
„Afskammtað? Það er reyndar lygi“, var kallað með
sömu rödd sem fyr. Eg hafði til þessa leitast við að
75
halda mér í skefjum, en nú gat eg ekki lengur stillt
mig: eg fór að skellihæja og allir horfðu á raig, eink-
um presturinn, sem varð eldrauður í framan og skotraði
til mín augunum, heldur illilega.
Þá er hann hafði ræskt sig að nýju og þurkað sér
um munninn með stóra, hvíta vasaklútnum sínum, hélt
hann áfram og dró nú enn meira seimínn en áður.
„Ekki var hann heldur einn af þeim, er sóa því í
hugsunarleysi, er þeir hafa aflað sér með eigin hugsun
og erfiði; hann hafði ávallt drottinn í hug og hjarta,
eins og Sírak kemst svo fagurlega að orði í 18. kap.
10. v.: „Viljir þú gera gott, þá vittu hverjum þú gef-
ur, því þá öðlast þú þakklæti fyrir þínar velgerðir“.
Mínir elskuðu áheyrendur! Þeim gæðum, sem hon-
um hlotnuðust, varði hann ekki eingöngu til að gera
sjálfum sér lífið þægilegra, hann miðlaði einnig öðrum
af þeim, eins og sannkristnum sómir. Um þetta bera
vitni öll þau tár, er liann hefur þerrað, allir hinir sorg-
mæddu, er hann hefur huggað. Hann vissi, að þau góð-
verk, sem gerð eru hér í heimi, fá sjöfalt endurgjald
annars heims . . . .“
„Sjöfalt endurgjald!" greip veitingamaðurinn enn
einu sinni fram í. „Það fékk hann einnig í þessu lífi“.
„Hann gerði sig svei mér ekki ánægðan með það“,
sagði annar, „hann tók aldrei minna en hundraðfalt“.