Þjóðólfur - 19.07.1893, Blaðsíða 2

134
og tryggra návina harmur sár;
— úr dökkva risu’ ei dagar ljósir —
þitt dýrðarskraut — bara hélurósir.
Svo merkti dauðinn þér stað og stund,
er styrkan skyldir þú festa blund
um aldaraðir, sem eigi þryti
og enginn glepjandi kraptur bryti.
Svo komdu, stormur, og hríndu hátt,
og hleyptu brúnum, þú dimma nátt,
og brjóttu, jarðskjálfti, björg í mola,
því — bylting náttúru dánir þola.
Ei dauðans fortjaldi fæ eg lypt,
af fylgsnum grafar ei hjúpnum svipt.
En eitt er víst: það, að engir brjóta
um eilífð friðinn, sem dánir njóta.
G. F.
Óvænlegar horfur
eru á því, að „ísafold“ takist að senda
séra Odd „forsendingu“ til Chicago, þrátt
fyrir tvær vit-greinar hvora á fætur ann-
ari, sem ritaðar eru af miklu viti, til að
koma vitinu fyrir þingmenn og láta þá
vita með átakanlegum orðum, að ekkert
vit sé í neinu nema þessari einu „sendiför
af vitiu. Og svo kemur þetta reiðarslag,
að öll fjárlaganefndin er á einu máli um
það, að hún sjái sér alls ekki fært að veita
séra Oddi neinn styrk til þessarar sendi-
farar. Þeir hljóta að vera meir en meðal-
óvitar þessir 7 menn í fjárlaganefndinni,
að þeir skyldu ekki sannfærast af „ísafold"
og sjá þetta mikla vit, sem Odds-sendiförin
átti að grundvallast á. En það sem tek-
ur út yfir er þó það, að allur þorri þing-
manna mun vera alveg samdóma fjárlaga-
nefndinni. Endirinn verður vafalaust sá,
að allir þingmenn, er þennan óvitaflokk
fylla, fá vottorð í „ísafoId“ um, að þeir
séu ótilreiknanlegir skynskiptingar, er þjóð-
in eigi að varast að senda á þing, þar eð
þeir hafi af fávizku sinni, skammsýni og
hleypidómum svipt landið hinum ómetan-
lega, ósegjanlega og óútreiknanlega hagn-
aði af þessari Chicago-sendiför séra Odds.
A.ð því er snertir efni hinnar síðari
„ísafoldar“-greinar, þá er fátt um það að
segja. Þar eru að eins fáein olnbogaskot
til séra Matthíasar, en lofdýrð um lands-
höfðingja, er hafi komið svo viturlega og
þjóðlega fram í því máli, með því að
sinna ekki þessu áskorana-uppþoti í vetur
sem leið. En það er eitt, sem ritstjórinn
hleypur yflr og það er aðalatriði málsins,
aS hefði séra Matthías engin samskot feng-
ið að vestan, þá er alveg tvímœlalaust, að
þingið hefði óðar veitt lionum styrk á fjár-
aukalögum. Það segja allir þingmenn, er
vér höfum heyrt minnast á þetta. Það
er ennfremur nokkuð skrítið, þá er ritstj.
gerir svo mikið úr þeirri „náð“, þeirri
vægð, er séra Matth. hafi notið hjá yfir-
boðurum sínum sem embættismaður kirkj-
unnar, með því að það hefur jafnan verið
álit manna, að þessi svokallaða vægð við
hann hafi alls ekki verið sprottin af vel-
vild kirkjustjórnarinnar til hans, heldur
að eins af því, að hún dirfðist ekki að
beita harðneskju við hann, *bæði sakir em-
bættisbræðra hans, er flestir mundu hafa
tekið það óstinnt upp, og allrar þjóðar-
innar yfir höfuð, er mundi hafa litið slíka
stjórn illu auga. Það voru afleiðingarnar,
sem munu hafa hindrað kirkjustjórnina frá
harðneskjumeðferð við séra Matth., og þar
var hennar skynsemi meiri, að taka tillit
til þeirra, en af „náð“ mun það alls ekki
hafa verið sprottið. Það er og ennfremur
nokkuð kátlegt í þessari „ísafoldar“-grein,
að séra Matth. hafi farið vestur sem full-
trúi til að sýna sig, en séra Oddur sé
maður(!) sem fari til að sjá og læra. Vér
hyggjum, að séra Matth. sé jafn heilskyggn
sem séra Oddur, en hafi ritstj. þá skoðun,
að hin andlega sjón séra Matth. sé „for-
myrkvuð“ af únítaravillunni, er hann svo
nefnir, þá liggur næst fyrir hann að rita
sannfærandi „leiðara11 í eitthvert kirkju-
legt tímarit um blindni séra Matth. í and-
legum efnum.
Eitstj. talar um, að það sé hrekk-kennt
af oss, að vér bentum á dálitla ósam-
kvæmni, er komið hefði fram í þessu
sendifararmáli. Skárri var það dirfskan.
En hvað segir ritstj. um þá drengilegu
aðferð, er hann beitir gagnvart oss í grein
sinni, þar sem hann gefur í skyn, að vér
höfum meðal annars kastað rýrð á séra
Odd, af því að hann sé fátækur(!). Þessi
áburður er samvizkusömum blaðamanni ó-
samboðinn, með því að engin minnsta á-
tylla fiunst í allri grein vorri fyrir slíkum
getsökum, eins og hver heilvita rnaður
getur séð, sem hefur fullt skyn og skiln-
ing, enda hefur oss aldrei komið til hug-
ar, eins og nærri má geta, að áfella séra
Odd sakir fátæktar hans. Svona Iöguðum
vopnum er ekki leyfilegt að beita í rit-
deilum, liversu bágborinn sem málstaður-
inn er, og lýsum vér því þessa aðdróttun
„ísafoldar“ gagnvart oss tilhæfulaus ósann-
indi.
Að síðustu viljum vér ráða ritstj. „ísa-
foldar“ að stryka séra Odd út af dagskrá
sinni nú þegar. Það mundi vera langmest
vit í því.
A1 þ i n g i.
IV.
Stjórnarskráin var samþykkt í neðri
deild í gær með 22 samliljóða atkvœðuni
þingdeildarmanna að við höfðu nafnakalli.
Þingm. Rvíkinga (H. Kr. Fr.) var hinn eini,
sem skoraðist undan að greiða atkvæði af
þeirri ástæðu, að frv. væri ekki samkvæmt
hugmyndum hans um stjórnarskrárbreyt-
ingu (!), en deildin tók ekki þá ástæðu
gilda. Það er annars dálítið undarlegt af
þingmanninum, að hafa ekki einurð til að
greiða hreint og beint atkvæði gegn frum-
varpinu, því að trautt er hann svo skyni
skroppinn, að hann ímyndi sér, að þetta
einurðarleysi bæti nokkuð málstað hans
hjá kjósendunum.
Engar umræður urðu um mál þetta
að kalla mátti áður atkvæðagreiðsla fór
fram. Flutningsmaður (Sighv. Árnason)
mælti að eins nokkur orð fyrir frv., og
landshöfðingi fann sig knúðan til að lýsa
yfir þeirri skoðun stjóruarinnar, að nóvem-
berauglýsingin nafnkunna 1885 væri eun
sem fyr hin eina,algilda regla og mælisnúra,
er stjórnin fylgdi í þessu máli. í þetta
sinn hefur því stjórnarskráin gengið gegn
um neðri deildina, alveg mótmælalaust af
hálfu þingmanna, og ber það að minnsta
kosti gagnvart almenningi gleðilegan vott
um lofsverða einingu þeirra í því máli,
þótt áhuginn sé eflaust ekki jafnmikill hjá
öllum. Nú kemur því málið fyrir efri deild,
og má ganga að því vísu, að úrslitin verði
þar svipuð, eins og í neðri deildinni.
Almannafriður á lielgidögum þjóð-
kirkjunnar var til umræðu í neðri deild
í gær, og var þar sókn og vörn allsnörp.
Einn meðal þeirra, er mælti á móti þessu
frv. var 1. þm. Árnesinga (Þorl. Guð-
mundsson) er greiddi atkvæði með því á
síðasta þingi, og minnti framsögumaður
málsins (Klemens Jónsson) hann á þá sam-
kvæmni, og urðu varnir litlar af Þorláks
hendi til að réttlæta hina nýju opinberun,
er hann hefði fengið síðan 1891. Frumv.
þessu ásamt frv. um afnám helgidaga var
að síðustu vísað til 2. umr.
Brúartollar. Jón Þórarinsson og þm.
Skaptfellinga bera fram frumvarp um brú-
artoll á Ölfusá og Þjórsá minnst 20 au.
fyrir lausríðandi mann, 10 au. fyrirklyfja-
hest, gangandi mann, lausan hest og naut-