Þjóðólfur - 22.07.1893, Qupperneq 3

139
af landi með ginnandi fortölum, eða með
því, að kalda ræður eða fyrirlestra í þá
átt, að gera menu óánægða með þetta land,
en gylla fyrir þeim önnur lönd, þá skuli
það varða sektum frá 20—2000 kr. Þetta
frv., sem að öðru leyti keíur í sér fólgnar
stórmiklar umbætur á útflutningalöguimm,
ætti að fá kinar beztu viðtökur á þingi,
og munum vér kafa vakandl auga á til-
lögum manna í því. Það varðar landið
afarmiklu, að þessu máli sé einhver gaum-
ur geflnn.
Afgreidd sem lög frá þinginu eru nú
alls 4. Þrjú kin síðustu, er samþykkt hafa
verið, eru um iðnaðarnám (allmikill laga-
bálkur) um 1800 lcr. sérstök eptirlaun
kanda Páli sögukennara Melsteð og um
breyting á lögum 27. febr. 1880, þannig
að safnaðarfundir skuli kaldnir í maímán-
uði en kéraðsfundir í júní eða september
ár kvert, og að 5 menn skuli vera í sókn-
arnefndum, í þeim kirkjusóknum, er kaíi
yflr 1000 íbúa o. s frv.
Strandferðaskipið „Thyra“ kom hing-
að norðan um land i fyrra kveld og með
því allmargir farþegar íslenzkir, er kér
verða ekki taldir, þar eð oss er ekki kunn-
ugt um nöfn þeirra allra, og höfum ekki
tíma til að smala þeim saman, en það
hefur stundum keyrzt, að farþegar, sem
ekki hafa verið nefndir í upptalningunni
í blöðunum hafa styggzt við og ætlað, að
ritstjórar gerðu það af ásettu ráði, og
kefur oss því þótt réttast að gera öllum
jafnkátt undir köfði að þessu sinni.
Strokumaðurinn Bjarni Sigurðsson,
er getið var um í 25. tölubl. „Þjóðólfs“
var kandsamaður á Seyðisfirði af Bjarna
hreppstj. Siggeirssyni 15. f. m. og var flutt-
ur hingað suður með „Thyra“. Sagði
Bjarni þessi þar eystra, að hann væri send-
ur af H. Tk. A. Thomsen kaupm. kér í bæn-
um austur á Djúpavog til þess að fá þar
útmælda lóð fyrir verzlunarhús, er Thom-
sen ætlaði að reisa þar. Hafði hann ráð-
ið sig á norskt(?) fiskiskip þar eystra
um sumartímann. Annan kestinn, sem kann
strauk með kéðan að sunnan, kvað kann
hafa selt austur í Suðursveit, en hinn (hest
Jóns á Bústöðum) kvað liann hafa komizt
með alla leið austur á Seyðisfjörð, mjög
illa til reika.
Dómur í máli Skúla sýslumanns Thor-
oddsens var loks felldur í héraði 10. þ. m.
af settum sýslumanni og rannsókuardóm-
ara L. Bjarnason og urðu úrslitin þau, að
Sk. Tkoroddsen er dæmdur frá embætti
sínu og skal auk þess greiða málskostnað
allan, sem verður feikilega mikill. Dóms-
ástæðurnar kváðu vera 20 arkir skrifaðar.
Hversu sanngjarn þessi dómur er getum
vér auðvitað ekki dæmt um, og viljum
ekki dæma um að svo stöddu. Það verð-
ur ekki að eins landsyfirrétturinn, sem
fær að fjalla um kann, heldur einnig
hæstiréttur á eptir honum, og er því
stórmál þetta ekki til lykta leitt fyrst
um sinn.
MANNALÁT.
19. þ. m. andaðist í Stykkishólmi séra
EiríJcur Kuld Ólafsson, prófastur Snæfell-
inga og r. af dbr., 71 árs að aldri. Hann
var fæddur í Flatey á Breiðafirði 12. júní
1822, og voru foreldrar hans Ólafur stú-
dent (Sigurðsson) Sivertsen, síðar prestur
og prófastur í Flatey, og kona lians Jó-
kanna Friðrika Eyjólfsdóttir prests í Skut-
ulsfirði Kolbeinssonar prests í Miðdal Þor-
steinssonar, en móðir Jóhönnu var Anna
Pétursdóttir Kuld, systir Eiríks Kulds
kaupmanns í Flatey, og bar séra Eiríkur
nafn kans. Séra Eiríkur kom í Bessastaða-
skóla 1838 og var útskrifaður þaðau 1843
með ágætum vitnisburði fyrir gáfur og
80
síðar, og var nú orðinn auðugur, enda var kann hiun
mesti elju- og dngnaðarmaður og hafði áunnið sér traust
og hylli nágranna sinna. Landeign hans og fénaður var
að minnsta kosti metinn 40,000 dala virði. Hann var
ókvæntur og hér um bil hálffimmtugur að aldri, þegar
þessi atburður gerðist, er hér segir frá.
Svo bar við einhverju sinni, að hann hvarf skyndi-
lega. Einn nágranni lians, Smith að nafni, sagði, að
hann hefði tekið sér ferð á hendur til Englands, og
mundi ekki koma aptur fyr en að tveim eða þrem ár-
um liðnum. Þar að auki sýndi hann skjal nokkurt,
sem Fischer átti að hafa skrifað, og samkvæmt því var
Smith falið á hendur að hafa umráð yflr eignum hans,
meðan hann var burtu. Fischer hafði jafnan verið nokk-
uð undarlegur í háttum og sérvitur, svo að þeir, sem
þekktu hann og heyrðu talað um hina skyndilegu burt-
för hans, sögðu, að „þetta væri rétt eptir lionum“.
Hér um bil sex mánuðum eptir hvarf hans bar svo
við, að gamall maður nokkur, að nafni Ben Weir, er
bjó nálægt Penrith, ók heim til sín af markaði frá
Sidney seint um kveld. Allt í einu sá hann Fischer
sitja á girðingunni við veginn. Það var niðamyrkur og
girðingin var að minnsta kosta í 4 faðma fjarlægð frá
miðju vegarins, eu samt sá Weir þetta greinilega. Hann
stöðvaði þá vagninn og kallaði: „Fischer! Ert þú þarna?“
77
Þá er jarðarförin var úti flýtti eg mér að komast
í fylkingarbroddinn eins og áður og allur skarinn lagði
af stað hröðum fetum, en skammirnar og rifrildið tók
út yfir innan um hinn hátíðlega klukknahljóm: bim,
bam. Eg hef aldrei á æfi minni heyrt neitt, er hljóm-
aði eins óttalega í eyrum mínum, sem þessi ósamræmi.
Vér komum að lítilli stundu liðinni til sorgarkúss-
ins, en í því biii, sem eg ætlaði að ganga inu um klið-
ið, þreif forstöðumaður jarðarfararinnar óþyrmilega í
handlegginn á mér og sagði:
„Snautaðu burtu, ólánið þitt, og það þegar í stað,
það varst þú, skelmirinn þian, sem varst pottur og
panna í allri þessari óhæfu.
„Eg, eg hef ekki sagt nokkurt orð, eg hló bara eins
og allir aðrir“, mælti eg forviða yfir því, að hann skyldi
einmitt skella skuldinni á mig einan.
„Já, það varst þú, sem kallaðir „kúkkúk“, sagði
hirðpresturinn og kreisti illilega hinn handlegginn á
mér. „í hvaða skóla ertu? Þú skalt verða rekinn úr
honum á morgun, það fullvissa eg þig um“.
„Hafið þér yður hægan, hirðprestur góður“, sagði
gamall skipstjóri, sem talaði finnsku-blending, „bæði
drengurinn og allir aðrir hafa hegðað sér svo, að þeir
ættu að fá ráðningu, af því að þeir hafa raskað helgi
grafarinnar, en það skal eg segja yður, hv. konungl.