Þjóðólfur - 28.07.1893, Blaðsíða 2

Þjóðólfur - 28.07.1893, Blaðsíða 2
142 Mekka, og kefur síðan drepið þar þetta 2—10 hundruð manns á dag. Háskólapróf. Lög: Eggert Briem, 1. einkunn (1. eink. í öllurn greinum). Lœhnisfrœði: Stefán Stefánsson, 1. eink.; Bjarni Tkorsteinsson, 2. lakari einkunn; Sigurður Hjörleifsson, 3. einkunn. Heimspeki: Magnús Sæbjörnsson, ágætl.; Sigfús Blöndal, dável; Pétur Guðjoknsen, vel, og Þorsteinn Gíslason, laklega. Tíðarfárið. Steikjandi kitar (22° á degi kverjum í Höfn). Grasbrestur mikill sökum ofþurkanna. Kornið lágvaxið enn Þá. ___ Chicago-sendiförill sæla kans séra Odds kefur nú, eins og kunnugt er, visn- að og veslazt upp i örmum „ísafoldar“, samkvæmt kugboði voru í 34. tölubl. „Þjóð- ólí's“. Það var eðlilegt, að ritstj. þætti sárt að sjá þetta óskabarn sitt „lognast“ út af að vörmu spori eptir fæðinguna í „ísa- fold“, þrátt fyrir alúðlegustu aðkjúkrun af hálfu móðurinnar. Til huggunar í harmi sínum kefur svo ritstj. sent oss í 48. tbl. „ísaf.“ einskonar grafskriptir í þrennu lagi, er allar lýsa sárri hryggð og jafnframt mikilli gremju yfir forlögum óskabarnsins, þótt það sé kvergi nefnt á nafn. Það er auðséð, að ritstj. vill gleyma þessum sorg- aratburði sem allra fyrst, og kynokar sér við að rifja kann upp fyrir lesenduuum, eins og eðlilegt er. Þess vegna nefnir hann kvergi séra Odd með fuilu nafui í þessum þremur pistlum. Hann nefnir að eins einu sinni séra 0(1). Það gleður oss, að ritstj. kefur tekið aptur getsakir þær um oss, er vér lýstum tilhæfulaus ósannindi. Hann hefur auð- vitað séð það á eptir við rólegri íkugun, að kann kafi hlaupið á sig, og þótt hann reyni að breiða ylir það með vífilengjum, þá eru þess konar útúrdúrar alveg þýð- ingarlausir til að koma sér úr klípunni. Það gat víst enginu lesið þessi ummæli hans öðruvísi en vér gerðum, en að kann vill þau nú ótöluð kafa er vel skiljanlegt, og að því leyti tökum vér afsökunina gilda. Hvað séra Mattkías snertir, þá er ofur handkægt fyrir ritstjóra „ísaf.“ að kugga sig við það, að kann (séra M.) kefði eng- an styrk fengið af þinginu, ef til þess kasta liefði komið, en vér hyggjum satt að segja, að hann sé engu fróðari um það en vér. Það væri reynandi fyrir kauu að f'á yfirlýsingar frá þingmönnum um þetta til að taka af öll tvímælin. Það væri gaman að sjá, kve stóran flokk kann fengi. „Náðina", sem séra M. hafi öðlazt af kálfu kirkjustjórnarinnar, hefði ritstj. aldrei átt að nefna á nafn, enda kom það ekkert því máli við, sem um var að ræða. Það sem ritstj. kefur sérstaklega til vor talað í þessum þrem pistlum, sver sig fylli- lega í ættina við ritgerðir kaus í vor í Matthíasar-málinu, og er yfir köfuð alveg samkvæmt þessum gamla „ísafoldar11 kurt- eisis-rithætti (!), sem ritstj. er ávallt svo hreykinn af. Að gera alla að kvikindum, sem eru á annari skoðun en „ísafold11, það er augnabliks-verk á pappírnum og ofur kandkægt til að fylla upp í eyður röksemdanna. Þessar margháttuðu dýra- lýsingar „ísafoldar“ eru nauða broslegar og geta hæglega leitt til þess, að ein- hverjir fari að kalla sjálfan ritstj. „ísaf.“ „skepnu“, sem geti t. d. brugðið sér í allra kvikinda líki, tekið á sig ýmsa hami, ýmist stjórnarkam eða þjóðræknisham, og fiogið í þeim svona á vixl í ótal krókum fram og aptur, allt eptir veðurstöðunni og áttaskiptunum, eptir því sem kagfelldast væri í það og það sinn o. s. frv., en það er auðvitað fjarri oss að við kafa slíkar líkingar um skynsemi gædda veru. Að síðustu viljum vér láta þá ósk í ljósi, að ritstj. „ísaf.“ slái nú stóru stryki yfir allt þetta Odds-sendifarar-flan og forð- ist að láta bera á því f'ramar, að kann hafl þar nærri komið, því að á þann hátt kynni þetta frumhlaup að gleymast, en alls ekki með þvi að stæla um það leng- ur af eintómu þrái, er hlyti að verða hon- um sjálfum til skapraunar, „ísafold“ til minnkunar og lesendum hennar til leið- inda. Þungar búsifjar eru það, sem ís- lenzkir vesturfarar verða nú að sæta sak- ir þess, að loforð agentanna hafa reynzt fremur táldræg. Þessir vesalingar, sem hafa reitt sig á, að allt stæði svo vel keima, sem agentarnir segðu, kafa nú feng- ið skarþefinn af trúgirni sinni. Þeir sitja nú kópum saman á ýmsum köfnum nyrðra, bíðandi dag frá degi eptir lausninni kéð- an og mæuandi vonaraugum til fleytunn- ar kanadisku, sem átti að sækja þá á viss- um tíma samkvæmt fyrirkeiti ageutauna, en kún var ókomin, þá er „Thyra“ var þar nyrðra. Baldvin sjáifur sat yfir ein- um vesturfarahópnum á Sauðárkrók og Sigurður Kristófersson yfir öðrum á Akur- eyri. Á Húsavík kváðu á 2. hundrað vesturfara kafa beðið og á Vopnafirði lík- lega enn fleiri, og allt þetta fólk hafði setið aðgerðalaust og atvinnulaust á öll- um þessum köfnum fullan máuuð eða leng- ur. Hefur maður, sem kom að norðan með „Tkyra“, skýrt oss frá kinum bágborna kag þessara vesalinga. Sagði kanu, að ýmsir mundu vera búnir að eta upp far- gjaldið, er bjá mörgum kefði verið af skoruum skammti uppkaflega, karlmenn- irnir liefðu ekki þorað að ráða sig í vinnu, kvað sem í boði kefði verið, því að ávallt segðu agentarnir, að skipið kæmi þá og þegar, en kvennfólkið hefði setið hágrát- andi yfir krökkunum organdi af sulti í fletunum, og allt væri ástand þessa fólks aumlegra, en með orðum yrði lýst. Sagði liann, að Sig. Kristófersson kefði jafnvel verið farinn að klaupa í felur, euda lilýt- ur það að vera óþægilegt fyrir „agentana“, að standa svona eins og sakbitnir menn frammi fyrir fólkinu, er þeir liafa fengið með f'ögrum loforðum til að snúa bakinu við fósturjörð sinni. Enda þótt vér séum ekki sérléga með- aumkvunarsamir við landa vora, er vestur flytja, þá getum vér samt ekki aunað en talið það krópleg rangindi og óbærilegt tjón, sem þessir vesalingar eru látnir bíða, og virðist oss það skylda yfirvaldanna að skerast í ieikinn, og lieimta drjúgar skaða- bætur af' Kanadastjórn og „agentunum", því að aldrei þarf að búast við, að vestur- farar sjálfir hafi rænu í sér til að krefjast þeirra, enda kváðu „agentarnir41 hafa tekið því allfjarri að sinna nokkuð þeim kröfum. Þeir kalla þetta auðvitað ekki „narr“ eða svik, þótt þeir hafi skipað fólkinu að vera til staðar á ákveðnum tíma, og það verði svo að bíða ef til vill mánuðum saman. Nei, það er auðvitað allt gott og blessað, fyrst „agentarnir“ eiga hlut að máli. Það er náttúrlega ekkert gabb, þótt loforð þeirra standi ekki alveg heima, því að lögfræðingarnir eru hins vegar og breiða líknarblæju laganna, sem teygja má eins og krátt skinn, yfir allt saman. Það er einkar fagurt ástand. Yér erum sannfærðir um, að þessum ófögnuði verður ekki afstýrt nema alvar- lega verði tekið í taumana af löggjöf vorri og landsstjórn, nema „agentunum“ sé sýut það svart á kvítu með ótvíræðum fyrir- mælurn, að vér getum ekki lengur þolað þetta fargan, sem viðgengist kefur af þeirra kálfu kér á landi nú á síðari tímum. Það kefur að vísu optar komið fyrir, að vesturfarar hafa beðið ómetanlegt tjón við afarlanga bið á höfnum eptir útflutn- ingaskipi; en alls einu sinni kafa skaða-

x

Þjóðólfur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðólfur
https://timarit.is/publication/72

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.