Þjóðólfur - 17.10.1893, Blaðsíða 3

195
fc'- —
Hann segir ennfremur, að sér liafi þótt
leiðinlegt aðsjáþess getið í blaðinu, aðferða-
menuirnir hafi verið féflettir, og kveðst ætla,
að það stafi af óhunnugleika og misskiln-
ingi. Kveðst hann á ferðum sínum bæði
á Norðurlandi og Suðurlaudi aldrei hafa
haft ástæðu til að segja annað um lands-
menn en: „Hafið dýrstu þatyrir fyrir frá-
bæra gestrisni og velviidu.
Að lokum tekur höf. fram, hve hress-
andi og skemmtilegt sé að ferðast hér á
landi, en menn geti auðvitað ekki gert
. jafnmiklar kröfur til þæginda hér sem
annarsstaðar í Evrópu.
í athugasemd við grein þessa farast
ritstjóra blaðsins þanuig orð: „Vér höf-
um með áuægju veitt ofanritaðri „vörn“
rúm í blaðinu og viljum að eins hnýta
þeirri athugasemd við hana, að aðfinning-
ar vorar í síðasta blaði, sem einnig eru
taldar óverulegar, hafa að eins verið gerð-
ar íslendingum til nota og ekki af löng-
un til að „finna eittlivað að“, og eins og lík-
Iega verður nægilega séð bæði af sjálfri
ferðasögunni og viðaukagreininni í sam-
bandi við hana, er það tilgangur hins
danska skemmtiferðafélags að stuðla að
því, að ferðamenn leggi leið sína til ís-
lands, eins og það á skilið, en til þess að
ná því takmarki er óhjákvæmilegt að geta
þess, sem ábótavant er og auðveldast er
að ráða bót á, en það er eiukum:
1) að nokkrir hestar (hér er auðvitað ekki
átt við hesta handa fjölmennum hóp),
sem beðið er um með sólarlirings
fyrirvara, eins og átti sér stað við
það atvik, er vér minntumst á, séu úí-
vegaðir nokkurn veginn á vissum tíma,
setn hæglega verður gert, einnig
2) að reiðtygin séu viðuuanlega úr garði
gerð“.
Vonandi er, að landar vorir taki þess-
ar bendiiigar til greina og geri sér allt
far um að ráða bót á misfellunum, svo að
útlendir ferðamenn hænist hingað, því að
það gæti orðið landi voru til ómetanlegs
hagnaðar.
Póstskipið „Laura“ kom hingað að-
faranóttina 15. þ. m. Með því komu: Frú
Þóra Thoroddsen með dóttur sinni, fröken
Kirstín Sveinbjörnsson, Sigfús Eymundsson
útflutuingastjóri úr skoðunarferð sinui um
ísleudingabyggðir vestra, cand. med. Sig-
urður Hjörleifsson, Pétur Hjálmsson stúdent
og ungfrú Pálína frá Selfossi.
Dáinn er Andreas Friðrih Krieger dr.
jur. og geheimetazráð í Kaupmannahöfn
(f. 4. okt. 1817) mikill gáfu og skarpleiks-
maður- lögfræðiskaudídat með ágætiseink-
unn- og einn af helztu þingskörungum Dana.
Hann var íslandsráðgjafi um tíma, en eink-
um er hann kunnur hér á landi fyrir
hinar höfðinglegu bókagjafir til Landsbóka-
safnsins og er margt þeirra bóka ágætis-
rit. Hann var ókvæntur alla æfi.
Þingrof og nýjar kosningar. Með
kouungsbjefi 29. f. m. hefur konungur
leyst upp alþingi vegna samþykktar á
stjórnarskránni í sumar. Með kgsbréfi
s. d. eru og fyrirskipaðar almennar kosn-
ingar til alþingis til 6 ára dagana 1—10
júní 1894.
Lýsing á lífinu vestau liafs eptir ís-
lending, er hefur, að því er ráða má, dvalið
í Ameríku frá bernskualdri, mun birtast i
næsta tölubl. „Þjóðólfs“, og ímyndum vér
oss, að lesendum vorum þyki fróðlegt að
sjá, hvernig haun lýsir högum landa vorra
þar. Ritgerðin birtist með nafni höfund-
arins.
Skiptapi. 11. þm. fórst bátur með 6
mönnum frá Vörum í G-arði. Varáheim-
leið úr Hafnarfirði úr beitifjöru, en veður
108
og leit í allar áttir, en alstaðar sá hann hina geigvæn-
Iegu mynd dauðans.
„Eg verð að deyja. Hér er ekkert, sem getur
frelsað mig, og þó þurfti eg að ljúka við svo margt
heima. Vertu sæll, Jens! Fyrirgefðu mér!“ Hann gat
ekki sagt meira, því þá lokaði bára munui hans.
Jens, sem var ágætur sundmaður, fór nú skjótt úr
brókinni og kafaði eptir Páli.
„Jeg vil ekki og get ekki lagzt þannig til hinnar
hinnstu hvíldar" hugsaði hann. „Enginn hefur skap-
raunað mér, eins og Páll. Ef eg dey meðan eg leitast
við að frelsa hanu, dey eg með rólegri samvizku“.
Hann lagði nú Pál á bak sér og synti með hann
til lands. Það var allmikið brim við ströndina. Með-
fram höfðanum lá samanhangandi hvítur kragi, sum-
staðar geigvænlega breíður. Nálægt þeim stað, þar sem
báturinn fórst, skagaði fram úr höfðanum grasi vaxinn
hjalli, er brimið við og við þeyttist yfir, en stundum
var hann þur. Jens hugfesti sér nú að reyna að koma
Páli upp á hjallann. En hann sá þó, að meiri líkindi
voru til, að þeir færust báðir, en að þeir kæmust af á
þennan hátt, því að þótt þeir jafuvel yrðu svo heppnir
að ná þar landi, þá var ekki annað líklegra en að
brimið skolaði þeim burt aptur, ef engin hjálp feng-
ist bráðlega; en hvaðan átti hún að koma?
105
anum, hjó króknum í höfuðið á flyðrunni og snaraði
henni svo inn í bátinn.
Félagar hans gutu til hans hornauga, en mæltu
ekki orð frá munni. Þessi þögn sveið honum mjög, því
hann fann glöggt, að hið fyrra álit þeirra á houum var
farið. Áður höfðu þeir æpt af gleði, er slíkur dráttur
hlotnaðist einhverjum þeirra.
Smátt og smátt fóru þeir nú að draga fiskinn og
önglarnir voru ýmist á lopti eða í sjó. Nú höfðu þeir
setið hér um bil 5 klukkustundir og voru búnir að hlaða.
En ógn voru þeir þegjandalegir í dag. Enginn mælti
orð við Jens og hann var líka þögull og í þungu skapi.
Straumurinn hafði nú margsinnis rekið bátinn af
miðinu og formaðurinn talaði um, að reyna að róa þang-
að enu einu sinni. Þá talaði Jens í fyrsta sinni og
sagði, að ráðlegast mundi að róa heim, þvi að báturinn
gæti ekki borið meira og það liti út fyrir óveður innan
skamms. Þeir voru nú að bollaleggja þetta stundar*
korn, en réðu svo af að halda heim. /
Það tók að hvessa og veðrið versnaði æ meir bg
meir. Þeir undu þá upp segl og stýrðu heimleiðis. En
þeir óttuðust allir, að hann hvessti meir, því þeim var
mjög sárt um að missa fiskiun sinn; sjómönnum þykir
ekki gott að varpa honurn í sjóinn aptur.
En því ver rauk hann upp með undrannklum hraða
á