Þjóðólfur - 19.01.1894, Blaðsíða 2

14
Árnessýsla hlaut sérstaklega að verða tek-
in til greina í þeim.
Mál þetta er annars yfir liöfuð orðið
svo rækilega rætt, að ætla mætti, að ekki
þyrfti frekar að sinni, en úr því að þing
maðurinn gerir sig svo digran, af því sem
„Sveitabóndinn“ og „Grrímsnesingurinn“
hafi ritað um þetta í „ísafold“, þá viljum
vér leyfa oss að benda honum á greinina
frá „Árnesingi“ í 58. og 59. tölubi. Þjóð-
ólfs f. á., þar sem meðal annars er kom-
izt svo að orði, að aðaluppástunga Þjóð-
ólfs-greinarinnar—um sameiginlegan brúar-
sjóð — sé miklu betra en allt annað, er
fram hafi lcomii) í því máli, og honum (höf.)
sé kunnugt um. Það má einnig með sanni
segja, að hafi þingmaðurinn í Fifuhvammi
ekki betri ástæður fram að færa, en
„flugu“-greinin hans ber með sér, þá er
ekki á miklu völ hjá honum, en viti menn!
hann lofar meiru, eins og síðar verður
vikið að.
Þingmaðurinn getur aldrei neitað því,
að Árnesingum kom samþykkt þessa brúar-
gæzluftumvarps öldungis á óvart, og allur
samanburður hans á því og frumvarpinu
um byggingu Ölfusárbrúarinnar er ram-
skakkur og á engu byggður; því að þótt
sýslubúar vissu fyrirfram, þá er brúin var
komin á, að þeir yrðu að leggja eitthvað af
mörkum til að kosta gæzlu hennar, þá
mun engum hafa komið til hugar, að það
yrði svona lagað, ekki einu sinni þing-
manninum sjálfum. Hann komst ekki að
fastri niðurstöðu um þetta, fyr en eptir
allmiklar vífilengjur á síðasta þingi, og
var almæli, að hvorki hann né meðnefndar-
menn hans hefðu smíðað fleyginn, eins og
hann varð að síðustu, heldur annar þeim
snjallari, er meir leit á hag landssjóðs en
sýslufélaga Árness- og Rangárvallasýslu,
og þeirri fiugu ginu þingmenn kjördæm-
anna óðar yflr, og létu svo heita, að það
væri gert til samkomulags(!), sbr. nefndar-
álit á þingskj. 269 í skjalapartinum (C bls.
374). Þeir hurfu nfl. frá hinu upphaflega
frumvarpi sínu (C bls. 312), þar sem þeir
(i 3. gr.) vildu losa sýslufélögin við að
greiða helming af landssjóðsláninu. Hefði
frumv. í þeirri mynd orðið að lögum, þá
var allt öðru máli að gegna. En að fella
einmitt þetta atriði úr frumv., það var
afar-fljötfærnisleg tilslökun og ber vott
uu óskiljanlegan hringlanda og stefnu-
leysi, sem Þorlákur getur ekki breitt yfir
gagnvart kjósendum sínum. Hann ætti
því að vera svo hreinskilinn og segja blátt
áfram, eins og góðu börnin : „Eg vildi hafa
þetta öðruvísi í fyrstu, en eg hef þann
breyskleika að breyta stundum óheppilega
skoðun minni, og vil eg biðja kjósendur mína
að fyrirgefa mér þetta fljótræði. Eg skal
aldrei láta slíkt henda mig optar“. Þessi
hreinskilnislega játniug mundi eflaust festa
hann miklu betur í þingmannssessinum, en
þótt hann hreyti úr sér ástæðulausum ó-
notum og getsökum til Þjóðólfs, þyí að
óséð er, að Þ. G. græði svo mikið á því,
áður en lýkur.
Líklega þarf þingmaðurinn ekki að bera
mikinn kvíðboga fyrir því, að tillaga vor
um sameiginlegan brúasjóð verði borin
upp á þingi fyrst um sinn, með því að
þaðmundiþýðingarlaust, einmitt sakir þess,
að brúargæzlufrumv. þetta verður eflaust
að lögum, eins og vér tókum fram í upp-
hafi, og verður sjálfsagt látið við svo búið
sitja að siuni. Það er auðveldara að semja
og samþykkja óhagfeld lög en að fella
þau jafnharðan úr gildi. Árnesingar verða
nú að una því, sem komið er og sætta sig
við þessi nýju lög, sem nú eru í vændum,
og unnum vér Þorláki vel þess þakklætis,
er hann fær hjá þeim fyrir alla frammi-
stöðuna við þessa Iagasmíð.
Jafnframt því, sem þingmaðurinn gizkar
á, að hin upphaflega grein „Fljóthugsuð
Iagasmíð“ hafi verið send til höfuðs sér,
kemst hann svo að orði í grein sinni, að
það sé ljóst (!), að hún sé send Árnesing-
um til höfuðs í heild sinni þeim til óvirð-
ingar (!!) og vissum framtíðar- og framfara-
málum héraðs þessa til stórtjóns (!!!) og
kveðst hann ætla að færa rök (! ?) að því
á öðrum stað og tima [hvers vegna ekki
undir eins í ísafold?] ef hann endist til
[þ. e. ef hann ærist ekki til fulls af Þjóð-
ólfsgreininni optnefndu]. Væri þingmann-
inum annt um að vernda kjördæmi sitt
gegn þessu voðatjóni, sem grein þessi ætl-
ar að vinna því að hans sögn, verður
hann tafarlaust að hervæðast og ganga á
hólm við þennan háskalega gest, er hefur
gert hann sjálfan ringlaðan í höfðinu, já
svo umhverfan, að hann Iætur sér um
munn fara, að með þessu sé sáð hinu
„versta illgresi í akur þjóðlífsins, er gangi
næst trúleysi og guðleysiu (!!). Veit þing-
maðurinn, hvað hann er að segja? Vér
efumst um það. Það er „ekta“ ísafoldar-
bergmál í þessum orðum hans. Það eru
órökstudd stóryrði út í loplið, sem hver
heilvita maður sér, að er fjarstæða ein.
Það gengur sjálfsagt trúleysi næst, að trúa
ekki á óskeikulleik Þorláks í Fífuhvammi
sem þingmanns, og það gengur líklega
guðleysi næst, að slá honum ekki opin-
berlega gullhamra fyrir það, sem hann á
fremur skilið óþökk fyrir en þökk.
Að lokum klykkir svo þingmaðurinn
út með því, að kiappa ritstjóra ísafoldar
á vangann fyrir allt meðhaldið með sér
og lýsa óþóknun sinni á því, að sá mað-
ur hafi sætt óverðskulduðu harðhnjaski af
vorri hálfu, og það er ekki nóg með það,
heldur fyllist þingmaðurinn eins konar
guðlegri vandlætingu fyrir hönd presta-
skólakennaranna og gefur í skyn, að þeitn
muni ekki þykja skemmtilegt, að lesa
sumt, er vér höfum ritað (nfl. að það sé
svo óguðlegt!!). Þar kastar tólfunum og
viljum vér blátt áfram leyfa oss að skora
á þingmanuinn að sýna fram á það, hvar
vér höfum í blaði voru farið óvirðuleguin
eða hneykslanlegum orðum um andleg efui,
en þótt vér höfum farið lítt auðmjúkum
orðum um einhverja dularkiædda skugga-
pilta eða svarað illgirnislegri áreitni ísa-
foldar, eins og húu hefur átt skilið, þá
mun euginn geta láð oss það, er hlut-
drægnislaust lítur á málavexti. Og þótt
þingmanninum taki sjálfsagt sárt til þess
húsbótida, sem hann nú virðist þjóna, þá
ætti hann samt að varast að stæla hann
í öliu, og taka sér heldur snið eptir hin-
um fyrri leiðtoga sínum, sem mælt er, að
hann hafi gengið í skóla hjá sem þing-
maður, en með því að sá maður, er í alla
staði var óhætt að fylgja, átti ekki sæti
á síðasta þingi, varð Þ. G. að reika um
„auða og þurra staði“, unz hann virðist
hafa hafnað sig þar sem sízt gegndi, og
hjá þeim lærimeistara mun hann hafa
gleypt ýmsar ólieill i-flugur hingað til, og
gleypir víst enn, hvort sem þingmennska
hans verður löng eða stutt héðan i frá.
• oflo <r
f Sesselja Pórðardóttir, er andaðist hér
í bænum næstl. nýársdag, eins og minnzt var á í
1. tbl. Þjóðólfs, var fædd á Torfastöðum í Biskups-
tungum 4. msrz 1821. Foreldrar hennar voru séra
Þórður Halldórsson á Torfastöðum (f 1837) einkar
vinsæll og vel látinn prestur, og síðari kona hans
Guðrón Halldórsdóttir frá Vorsabæ á Skeiðum. For-
eldrar séra Þórðar voru séra Halldór á Torfastöðum
(f 1831, 80 ára) Dórðarson frá Haukholtnm IIu.ll-
dórssonar og fyrri kona hans Vigdís Pálsdóttir
prests á Torfastöðum (f 1805) Högnasonar prófasts
á Breiðabðlsstað í Fljótshlíð Sigurðssonar og er sú
ætt komin í beinf.ri karllegg frá séra Ólafi Guð-
mundssyni sálmaskáldi á Sauðanesi, er dó 1608.
Br það kölluð „Högna-ætt“, sem frá Högna prófasti
er komin, og er hún afarfjölmenn, því að séra
Högni átti 8 sonu, er allir urðu prestar og juku
kyn sitt, og 7 dætur, sem nokkrar ættir eru frá
komnar. Sesselja sál. giptist 29. júní 1841 Þórði,
syni Jóns bónda á Syðri-Keykjum í Biskupstungum
Þórðarsonar, er þar bjó einnig, Jónssonar Þórðar-
sonar á Spóastöðum Jónssonar. Kona Jóns Þórðar-