Þjóðólfur - 06.04.1894, Blaðsíða 4

64
menni. Nokkiir liggja enn bættulega veikir í
lungnabólgu. — Þessi landfarsótt hefur valdið hér
næstum óbætanlegu tjóni. Einmitt rétt um það
leyti, sem hún kom, var kominn bezti afli, en ekki
gat 1 skip af 20 dregið sig út á sjóinn. Þeir fáu,
sem út komust næstum hlóðu dag eptir dag. Það
er ekki hægt að reikna slíkt tjón, kvalræði og
mannslíf, sem af henni leiðir. — Heyrt höfum vér
að landlæknirínn hafi skrifað i blöðin leiðbeining-
ar fyrir „fólkið11 um hvernig „það ætti að fara
með sig“ í þessari veiki; en þau blöð eru enn ekki
komin hingað til útkjálkanna. Og þykir nú mörgum
satt að segja slík íeiðbeining ótímabær burður.
Margur vænti þess fremur, að landlæknirinn hefði
svo undirbúið, að sótt þessari hefði eigi verið hleypt
yfir allt land. Óvíða er þó hægra að stemma stigu
fyrir sóttum en á fslandi; en við stöndum i sama
farinu með sóttvarnir, sem við stóðum á öldinni
sem ieið. — Það er hörmulegt til þess að vita, að
slíkum vogest skuli leyft að loga yíir allt land,
þegar jafnmikið er i húfi. Nú er þó læknir i hverri
sýslu og viðar. Skeiðará er líka enn til sunnan-
lands og Jökulsá á Fjöllum að norðan. Þær renna
báðar ðlgandi og niðandi, og aðskilja byggðir Aust-
lands frá öðrum byggðum, en iandlæknirinn og allir
hinir læknarnir sitja rólegir og nota þær ekki til
þess, sem hægt er að nota þær, og horf'a á, að
Inflúenzan æðir drepandi og lainandi yfir landið“.
-j- Hérmeð tilkynnist ættingjum og vin-
um, að mín ástkœra eiginkona, Slgrun
Þorsteinsdóttir, andaðist í morgun eptir |
þunga legu, 56 ára gömul.
Reykjavík 5. apríl 1894.
Þorsteinn Narfason
frá Brú.
Fnndur í stúdentafélaginu verður
haldinn annað Jcveld kl. 9 á hótel Island. I
XJndirskrifuð veitir kennslu í sðng,
Fortejfiano og Gruitar.
Guðrún Waage.
Pósthússtræti 16.
Tll leigll frá 14. maí 3—4
herbergi í miðjum bænum með eidhúsi og
kjallara. Ritstj. vísar á.
Hér með tilkynnist þeim, er keypt
hafa seðla í „Lotteríi“ því, er haldið hefur
verið til ágóða fyrir „Kvennmenntunar-
sjóðinn“ á Ytriey, að nú er framfarinn
dráttur, undir umsjón herra sýslumanns
Lárusar Blöndal, er þannig féll:
Harmonium nr. 567
Dýrara sessuborðið nr. 308
Ódýrara sessuborðið nr. 1075
Armband nr. 1727.
Munanna má vitja til undirritaðrar.
Ytriey, í febrúar 1894.
Elín Briem.
CSrOlrt tLerTDergí í
miðjum, bænum fyrir einhleypan mann fæst
til leigu frá 14. maí næstk. Ritstj. vísar á.
Hali einhverjir kaupendur „Þjóðólfs“
fengið ofsend bliið af þessum árgangi, eru
þeir beðnir að endursenda þau sem allrafyrst,
einkum 7., 8., 9. og 10. tölubl.
„Piano“-verzlun
J5Skandinavien“,
verksmiðja og sölubúð
Kongens Nytorv 22, Kjöbenliavu.
Ek
Verksmiðjunnar eigið smíði ásamt
verðlaunuðum, útlendum hljóðfærum
Birgðir af Orgel-Harmonium.
Er allt selt rueð 5 °/0 afslætti gegn
borgun í peningum, eða
gegn afborgun.
Glömul hljóðfæri tekin í skiptum.
Verðskrá scnd ókeypis.

Eigandi og ábyrgðarmaður:
Hannes Þorsteinsson, cand. theol.
PélaBsprentsmiðjan.
18
ur, að hann sé einsamall, talar hann við sjálfan sig og
baðar um leið höudunum út í loptið. Fólkið þar í sveit-
inni hyggur þess vegna, að hann drekki.
En þessu er ekki þannig varið. Hvar sem hann
er staddur, hvort heldur það er á nótt eða degi, hefur
hann aldrei frið fyrir þeirri hugsun, að hann hafi myrt
Niels Bryde. Hinir andlegu hæfileikar hans hafa sljófg-
azt og stirðnað við þessa endalausu skelfing, því að þá
er hugsunin um þetta alltsaman vaknar, þá erþaðekki
svipað samvizkubiti eða duldum harmi, heldur kemur
það fram, sem iifandi, logandi ógn og voðalegt æði, er
truflar sjónina, svo að allt, er á ferð og flugi: svo foss-
andi, drjúpandi, undarlega seytlandi, og allt hefur breytt
litum, allt er orðið nábleikt eða dumbrautt af blóði. Það
er eins konar útsog í öllu þessu rennsli, svo sem allar
æðar væru sognar og allir hinir smágerfu taugaþræðir
teygðir og tottaðir og brjóstið þrútnar og titrar af óum-
ræðilegum kvíðahroll, en þó heyrist ekkert hljóð, ekkert
andvarp, er veiti líkn og létti, því að hinar fölu varir
bærast ekki.
Það er hugsunin, er hefur svona lagaðar sýnir í
för með sér, og þess vegna var Henning hræddur við
sínar eigin hugsanir; þess vegna var augnaráð hans
flóttalegt og gangurinn veiklulegur. Það var þessi ótti,
er hafði eytt kröptum hans, og sá þróttur, er hann enn
19
átti eptir, lýsti sér nú að eins í hatri hans, því að hann
hataði Agötu, hann hataði hana sakir þess, að hjarta
hans hafði brostið af ást til hennar, sakir þess, að hún
hafði svipt hann hamingju og friðsælu lífsins, en eink-
um hataði hann hana sakir þess, að hún hafði enga hug-
mynd um alla þá kvala- og eymdafyllingu, er hún hafði
skapað í sálu hans, og þá er hann þvaðraði við sjálfan
sig með ógnandi látbragði, þá var það hefnd, sem hug-
ur hans beindist að, það voru hefndaráform, sem hann
bjó yfir og var að leggja niður fyrir sér. En hann lét
ekki á neinu bera og var einkar vingjarnlegur við Agötu,
gaf henni heimanmund og var síðar svaramaður henn-
ar, er hún giptist, og vinsemd hans þvarr ekki þegar
eptir brúðkaupið. Hann varð mesta hjálparhella Klau-
sens og studdi hann með ráðum og dáð á allan hátt.
Réðust þeir hvor með öðrum í nokkur umfangsmikil
verzlunarfyrirtæki, er heppnuðust ágætlega. Svo hættí
Henning við það, en Klausen langaði til að halda áfram
og Henning lofaði að styðja hann eptir föngum og það
gerði hann einnig. Hann lánaði honum allmikla pen-
inga og Klausen réðst nú í hvert fjárgróðafyrirtækið
á fætur öðru. Gtíæddi hann á suraum, en varð þó fyrir
fjártjóni á fleirum, en því lengur sem hann hélt áfram
þessu vogunarspili, þvi ákafari varð hann. Loksins
ætlaði hann sér að auðgast drjúgum af stórkostlegu