Þjóðólfur - 25.05.1894, Blaðsíða 3

9 5
Fyrirspurnir og svör.
1. Seinni part vertíðar er hásetum af störu skipi
Bkipt á 3 minni skip, en aflanum öllum skipt til
jafnaðar, eins og af einu skipi væri. Nú finnur
eitt af skipunum timhurflaka allstðran, og rær
hann til lands, en hefur fyrir hið sama rýrari fiski-
afla en hin skipin. Er rétt að skipta timbrinu að
eins því skipinu, sem finnur það, eða öllum skip-
unum til jafnaðar, þegar fiskinum er skipt til jafn-
aðar þann dag, sem endrarnær ?
Svar: Hafi ekkert verið fyrirfram um það á-
kveðið, að sérstök höpp, er eitt skipið hlyti fram-
ar öðrum, skyldi einnig koma hinum til nota, þá
verður svo að álíta, að þess verði happ, er hlýtur,
og að hin tvö skipin geti ekki átt tilkall til timbur-
flakans, er þriðja skipið fann, með því að jafnaðar-
Bkiptin millum skipanna ná til fiskafla, en ekki
annars, nema öðruvísi hafi í fyrstu ákveðið verið.
2. Hafa sýslumenn heimild til að skipa hrepp-
stjórum að innkalla óborguð þinggjöld frá vorinu,
fyrir ekki neitt, og ef hreppstjórar eiga borgun
fyrir það, hver á þá að borga það?
Svar: Sé innheimtan ekki fólgin í lögtaksgerð,
fer það eptir samningum milli hreppstjóra og sýslu-
manns, hve mikla þóknun sýslumaður greiðir hrepp-
stjóranum, þvi að hann er ekki skyldur að takast
þetta á hendur endurgjaldslaust. En eigi hrepp-
Btjórinn að innheimta skuldina með lögtaki, þá
tekur hann jafnframt lögtaki ákveðna borgun handa
sér, eins og venja er, af eigum skuldunautB.
3. Er eg ekki frjáls að hagnýta mér mótak í
óskiptu landi, er jafnt tilheyrir ábúðarjörð minni
og hinum öðrum næstliggjandi ? Eða á ábúandi
þeirrar jarðar, er mótakið er næst, nokkra borgun
fyrir það, ef hann ekki getur sannað, að það hafi
nokkurn tíma tilheyrt hans ábúðarjörð fremur en
hinum ?
Svar: Spyrjandi hefur heimild til að hagnýta
sér mótak í óskiptu landi til sinna eigin þarfa, en
ekki til sölu, án leyfis þeirra, er þar eiga hlut í.
Ábúandi þeirrar jarðar, er mótakið er næst, getur
enga borgun heimtað, ef hann getur ekki sannað,
að það fylgi sérstaklega ábúðarjörð hans.
4. Eru ær, sem bera frá fardögum fram að mess-
um, gjaldgengar í jarðarkúgildi?
Svar: Nei.
5. Eru ær, sem bera frá fardögum fram að mess-
um, jafngildar við hinar, sem bornar voru i far-
dögum c: málbærar ær?
Svar: Nei.
Fundarboð.
Með því að eg ætla að gefa kost á
mér til þingmennsku fyrir Reykjavík næsta
kjörtímabil, leyfi eg mér hér með að bjóða
hinum heiðruðu kjósendum á fund með
mér nœstkomandi mánudag, kl. 8 e. m., í
fundarsal hr. W. Ó. Breiðfjörðs,og mun eg
þar skýra frá skoðun minni á helztu þing-
málum og svara spurningum, er kjósendur
kynnu að vilja leggja fyrir mig þaraðlút-
andi. ____
Reykjavík 25. maí 1894.
Jón Jensson.
Haröfiskur, saltfiskur og tros
fæst í verzlun
Sturlu Jónssonar.
Normal-Kaffi
írá verksmiðjuuni „Nörrejylland“
er, að þeirra áliti er reynt hafa, hið
hezta kaffL í sinni röð.
Normal-Kaffi er bragðgott, hollt og
nærandi.
Normal-Kafíi er drýgra en venjulegt
kaffi.
Normal-Kaffi er að öllu leyti eins gott
og hið dýra brennda kaffi.
Eitt pund af Normal-Kafíi endist á
móti l1/, pd. af óbrenndu kaffi.
Normal-Kafíi fœst í ftestum búðum.
Einkaútsölu hefur: Thor. E. Tulinius.
Strandgade Nr. 12
Kjöbenhavn C.
NB. Selur að eins kaupmönnum
Grösug eyja með
töðugæfu heyi fæst til slægna nú í sumar
gegn því, að leigjandi skili eiganda eyj-
arinnar helmingi heysins þurru og heim-
fluttu. Eyjuna, er liggur allskammt frá
Reykjavík, geta 2 menu slegið á 7 dög-
um. Nánari upplýsingar fást hjá ritstjóra
Þjóðólfs.
32
sér, um leið og hann nam staðar hjá fögru linditré, sem
hann hvessti augun á, „gott mannorð, heiðarleg staða
og takmarkalaus ást eru eigi fullnægjandi skilyrði fyrir
því að geta fengið dóttur þína. Ó, harðhjartaði faðir!“
endurtók hann og gekk nokkur skref áfram og hallaði
sér drembilega upp að kastaníutré einu, er stóð þar í
blóma sínum.
Eptir stundarþögn, og er hann hafði virt fyrir sér
tréð ógurlegur í látbragði, tók hann aptur til orða á
þessa leið:
„Þú veizt víst ekki, að þú með þessu skapar mér
aldur og uppkveður dauðadóm minn með því. Án Lovísu
fæ eg eigi afborið þetta líf og þú hefur neitað að gipta
mér hana, þó eg hafi á mér gott orð, þyki nýtur mað-
ur í stöðu minni og elski hana út af lífinu, einasta af
því, að eg hef eigi auðæfi að bjóða henni“. „Fégjarni
Weissberg!" mælti hann ennfremur og hélt áfram leið-
ar sinnar, „guð mun einhvern tíma hirta þig fyrir það
að steypa mér og barninu þínu í ógæfu“.
Aptur varð nokkurra mínútna þögn.
„Eg skal vera hughraustur“, sagði hann aptur og
var nú kominn Prater-skóginn á enda; „það er ekki
öH von úti enn. Lovísa ann mér, um það er eg sann-
færður. Máske henni takist að blíðka föður sinn, og
svo mun guð miskuna sig yfir okkur“.
29
Um leið og keisarinn mælti þessum orðum rétti
hann að yfirsmiðnum svartan flókahatt, sem hans keis-
aralega hátign jafnan hafði verið vanur að bera, er
hann skrýddist bláa dularbúningnum.
Áður en farið er að skýra lesendum vorum frá hinu
kynlega við þessa gjöf Austurrikiskeisara, viljum vér
beina þeirri spurningu að þeim, hvort þeir nokkurn tíma
hafi séð brjóstmynd af Franz II., t. d. brjóstlíkneski það
úr marmara frá Carrara eptir Zauner, sem er að finna
uppi á þriðja lopti í náttúrugripasafninu í Vínarborg?
Þeir, er numið hafa staðar frammi fyrir þessu fræga
iíkneski og veitt því eptirtekt, hversu framúrskarandi
líkt það er, geta sannfærzt um, að keisarinn var hvorki
höfuðstór né höfuðlagið hnöttótt eða sporöskjumyndað,
eins og hjá fiestum er títt, heldur miklu fremur grann-
vaxið og strýtumyndað og flatt mjög báðum megin apt-
ur að gagnaugum, svo að undrum gengdi. Þetta kynlega
höfuðlag olli því, að Franz II. átti næsta erfitt með að
fá sér höfuðfat, er væri honum mátulegt. Það var tor-
velt ef eigi ómögulegt, að nokkrum hattara í Vínarborg,
þótt hanu hefði sig allan við, tækist að ráða fram úr
þessum lítt sigranlega torveldleika, er náttúrunni hafði
þóknazt að lofa þeim að sýna list sína og kunnáttu á.
Tíminn einn og stöðug brúkun mátti sigrast á þessu
náttúru-undri með því að láta höfuðfatið laga sig eptir