Þjóðólfur - 06.09.1895, Page 3

175
Englands. Hefur fjárkaupafélag það, er
útgerð skipsins annaðist og minnst var á
í síðasta blaði, beðið allmikinn hnekki við
för þessa, enda lítur út fyrir, að hún hafi
verið iítt skynsamlega stofnuð, og því
mjög óvíst, hvort nokkuð verður úr frek-
ari starfsemi þess hér við land.
Slys. Seint í f. m. vildi það voða-
slys til, að Gísli Jónsson bóndi á
Eystri-Loptsstöðum datt ofan úr heyi og
hryggbrotnaði, en lifði þó viku við mestu
harmkvæli.
Drukknun. í fyrra dag fannst
maður rekinn í flæðarmáli við „batteríið“
hér í bænum, Ólafur nokkur Jónsson,
allmikill drykkjumaður, og er ætluu
mauna, að hann hafi einhvern vegiun
oltið í sjóinn.
f Hinn 12. maí síðastl. andaðist að heimili sínu
Reykjum á Reykjabraut húsfrú Þorbjorg Árna-
döttir eptir stutta banalegu. Hún var fædd 30.
nóv. 1823 á Ásum í Svínavatnssókn, en dvaldi
lengst æskuáranna á Tindum í sömu sókn. Árið
1847 giptist hún Sigurði óðalsbónda Sigurðssyni á
Reykjum, en missti haun eptir 16 ára sambúð. Áf
5 börnum þeirra lifa 2, Kristján, sem nú býr á
Reykjum, og Ingibjörg húsfrú í Mjóadal. Árið
1869 giptÍBt hún í annað sinn Agli snikkara Hall-
dórBByni, er andaðist vorið 1894; áttu þan 1 son
Hjálmar að nafni.
Þorbjörg sál. var ein af merkia- og sómakonum
þessa lands, fyrirtaks dugnaðarkona, og skörung-
ur í allri bústjórn, enda var 'neimili hennar eigi
síður orðlagt velmegunar heimili en alkunnugt,
sem gestrisnis- og velgjörða heimili. Hún var
kona skynsöm í bezta lagi og vel að sér, gætin og
hógvær, kjarkmikil og stillt.
Einkar hjálpfús var hún við alla, ekki sízt
við snauða menn og bágstadda, sem hún einatt
sýndi örlæti og veglyndi.
Búskaparár hennar á Reykjum voru orðin 48,
og öll þau ár stóð bú hennar með miklum blóma.
Hafði hún þannig bæði vel og léngi verið sveit
sinni til styrktar. Álmennum vinsældum átti húú
að fagna. — Jarðarför hennar var íjölmenn.
Þeir héldu sína húskveðjuna jhvor séra“Bjarni
Pálsson í Steinnesi og séra"St. M.gJónsson á,jAuð-
kúlu. í kirkjunni talaði sérapjarni en við gröfina
séra Jón Jónsson á Hofi. n.
Yottor ð.
Herra ritstjóri! Með| því eg hef einusinni ár-
angurslaust beðið Ísaíold um rúm^til þess, að verja
mig gegn ósönnum áburði, er hún flutti um mig,
leyfi eg mér nú að leita til yðar, og biðja yður að
ljá eptirfarandi vottorðum rúm í yðar heiðraða
blaði. Eg vona að nöfn þeírra manna (bréfhirð-
ingamanna og póstafgreiðslumanns) er undir vott-
orðunum standa séu eins þung á metunnm í aug-
um allra góðra manna, eins og dylgjur og aðdrótt-
anir ísafoldar í fréttapistlunum úr Austur-Skapta-
fellssýslu.
Fossi á Síðu í ágústm. 1895.
Sigurður Pétursson, póstur.
* * *
Að því er snertir röggsemi Sigurðar Pétursson-
ar, sem pósts milli Prestsbakka og Odda, þá get eg
yfirleitt gefið honum góðan vitnisburð, að því leyti,
sem eg þekki til; jt. d. er hann gætinn og djarfur
við ófærur þær, sem hér eru á báðar síður á véfr-
um, og er mér eigi kunnugt, að hann tefji að ó-
þörfu á ferðum sinum.
Mýrum 24. júlí 1895
Bjarni Einarsson.
Ofanskrifuðu vottorði er eg samþykkur.
Yík 25. júli 1895
Halldör Jónsson.
Oíanrituðu vottorði er eg að öllu leyti sám-
þykkur.
Holtijundir Eyjafjöllum 26. júlí 1895.
Kjartan Einarsson.
Ofanrituðu vottorði er eg samþykkur.
Seljalandi 26. júli 1895.
Sig. Sigurðsson.
Ofanskrifuðu vottorði er eg samþykkur.
Staddur að Fagradal 29. júli 1895.
Ingim. Eiríksson.
Við framanskrifuð vottorð hef eg fáu öðru að
bæta en að ég er þeim samþykkur; þó skal þess
getið út af ummælum ísafoldar 49. tölubl. þ. á.
að engin póstferð hefur fallið niður af völdum aust-
anpóstsinS, eins og þar er géfið í skyn. Pósturinn
kom hingað 19. janúar, eins og hann átti að koma,
svo við þá ferð er engu seinlæti né hirðuleysi að
dreifa. Pósturinn fór svo héðan áleiðis til Reykja-
vikur 21. jan., svo að ólíklegt er, að bréf þau, er
hann hafði meðferðis hafi ekki náð í póstskipið,
sem fór f'rá Reykjavík 8. febr. og orðið að bíða
marzferðarinnar, eins og ísafold segir.
Odda 24. ágúst 1895.
Skúli Skúlason,
(póstafgreiðslumaður).
52
siuna, og þá, er þeir höfðu tekíð ráð sín saman stuudar-
korn, veik hann aptur til kirkjuunar og sagði:
„Jæja þá, vér viljum veita þér bæn þína, en gleym
því ei, að getir þú ekkert konunglegt náðarbréf lagt
fram, áður en kveldmessan verður sungin, þa hnígur
höfuð þitt hér til jarðar. Og þér, heilögu feður, hlustið á
syndajátning hans, því auðsætt er, hvernig þetta mun
fara“.
Nú víkur sögunni að litlu húsi; það stóð í fögrum
beykilundi, ekki mjög langt frá Redwynde Court. Þar
bjó einn af leiguliðum gósseigandans, hinn gamli gull-
gerðarmaður Evenden, með einkasyni sínum Hinrik.
Hinn ungi maður hafði tekið alimikinn þátt í hátíð vors
ins, og gekk því mjög seiut til hvílu um kveldið, en
vaknaði skjótt við, að barið var hart á útidyrnar. Það
lá við sjálft, að Hinrik missti Ijósið úr hendi sér af
undrun, er hann leit hina ungu dóttur yfirboðara síns,
Blanche Heriot, standa frammi fyrir sér og biðja með
titrandi rödd um leyfi til þess að fá að tala við hann
og föður haus.
Blanche sagði nú frá öllu, er vér hofum heyrt, og
frá því, er síðar bar við. Hún hafði raknað við, þegar
háreystið hófst í húsinu, og flúið dauðhrædd til klaust-
ursins. Þar hafði hún hitt Audeley og hann hafði sagt
henni, að öll lífsvou hans væri fólgin í fingurgulli, er
49
annað að gera fyrir Audeley en að reyna að forða sér
á flótta, því að öll vörn var árangurslaus. Harin skaut
þverslánni fyrir hurðina til að tefja fyrir og hljóp upp
stigann, vék svo til vinstri handar og lauk þar upp
leynihurð; komst hann við það út á veggsvalirnar, en
um leið og hann lokaði á eptir sér, var fordyrishurðin niðri
mölvuð upp og gerðist af hark mikiö. Nú var um lífið
að tefla. Audeley hélt niðri í sér andauum og heyrði
að hinir þungfæru riddarar hlömmuðust upp stigann.
Hann vonaði, að þeir mundu ganga fram hjá leyuihurð-
inni og rannsaka herbergin uppi, og þá gæti hann á
meðan komizt niður í garðinn og á hestbak.
Eu hundurinn, sem hljóp íyrir, fann spor hans, og rak
upp gól mikið. Á svipstundu fundu hermennirnir leyni-
hurðina og brutu hana upp. „Haldið hundinum", kall-
aði sá, er fremstur gekk, „því að anuars tætir hann
manninn suudur til agna og heldur — — “
Þá brá fyrir leiptri og hvellur heyrðist, og maður-
inn, er mælti orð þessi, datt dauður um koll. Hundur-
inn réðst þá á Audely og glepsaði í öxlina á honum.
Eu tennur sporhundsius bitu ekki á brynjuna, og þreíf
riddarinn þá í hnakkakambinn á honum og fleygði hon-
um með svo miklu aili yfir riðið niður í garðinn, að
hann fór úr hálsliðunum.
Audeley þaut nú sem kólfi væri skotið þvert yfir