Þjóðólfur - 25.10.1895, Blaðsíða 2

202
hann mikils virður, að það má kalla, að I
hann hafi með áliti sínu þvingað Breta-
stjórn til þess, að senda her manns í
Miklagarð. — Hvað af því verður, gefur
tíðin að vita.
En mikið hafa Englendingar vaxið af
þessu, að hafa her úti í tveim stöðum til
þess að hegna illgerðum konunga og þjóða.
Það sýnir hve mannúðin og menningin er
orðin rík og föst í §essi.
Hér í höfuðstaðnum er risið upp nýtt
blað: „Folh og Land“, heldur rautt, og
fylgir því fast, að taka stjórnarskrármálið
upp á ný og skiljast ekki fyr við, en lok
eru komin á það mál, svo að vel megi
við una. Krabbe heitir sá, er á blaðið,
sýslumaður, merkur og vel virður; hann
hefur áður fyr verið forseti í fólksþinginu,
neðri deild alþingis Dana, en lét af þing-
störfum og pólitík, þegar mest var uppi-
standið. Sá sem varð glaður var Hörup, og
sparar nú ekki vinstri mönnum brynsluna.
Er nú vanséð að hverju rekur í poli-
tík Dana.
Áskorun alþingis um breyting stúdenta-
styrksins, ætlar stjórnin ekki að sinna;
hún veit víst miklu betur en þingið um
það mál, eins og önnur. Það væri víst
ekki vanþörf á, að það væri skýrt fyrir
fólki; eg hef enn þá engan hitt, semekki
hafi misskilið það. Það væri þarft verk
og þakka vert af þingmanni þeirra Borg-
firðinganna, að taka því tak; það virðist
liggja honum næst, því að hann er höf-
undur og flutningsmaður að áskoraninni.
Á morgun á að halda fund um það
mál í stúdentafélaginu íslenzka. Eg veit
ekki, hvort út af honum fæðist „protest“,
bæn til stjórnarinnar, um að skipta sér
ekki af, hvað þingið hefur sagt — eða
ekki neitt.
Dr. Ehlers heldur áfram ferðasögunni
í Berlingi; skrifar nú lítið um holdsveiki
en mikið um fjöll og óbyggðir, og er svo að
sjá, sem hann hafi ferðazt meira að gamni
sinu, heldur en til vísindalegra rannsókna.
Hér eru glepsur.
* *
Á einum stað minnist hann á væring-
arnar milli sín og íslendinga. Segir að
hann hafi feugið það fyrir allt sitt starf,
að það hafi verið slegizt upp á sig með
illindum og hrottaskap. Og ísafóld hafi
t. a. m. „lofað einum sýslumanni að húð-
skamma sig“, og hann hafi kallað sig
húmbúgista!
Þær hafa vaxið honum í augum árnar
fyrir austan, og jöklarnir. Hann lýsir því
ægilegu og ófæru, nema fuglinum fijúganda
og íslenzku hestunum. Þeir félagar héldu,
að árnar væru beztar yfirferðar, „þar sem
bakkarnir væru grænir", og þar þeysti
einn þeirra út í einu sinni; þar fór allt
á kaf og maðurinn — hann var enskur —
af hestinum. Þeir skoluðust. samt upp úr
báðir og síðan var þeyst heim að Þor-
valdseyri. Þorvaldur bóndi var hinn bein-
asti og lét hita þeim „toddy“ meðal annara
góðra hluta. En Englendingurinn vildi
ekki „toddy“. Þá seig brúnin á Þorvaldi.
Lézt hafa orðið þess var, að hann héldi
meira upp á vatn en „spíritus", hann hafi
borið það heim í stígvélunum. — Það er
nú saga að segja af þessum stígvélum
enska læknisins. Hann hafði lært það af
íslendingum, segir dr. Ehlers, að þurka
þau upp á þann máta, að troða í þau
bréfarusli og tréspónum og kveikja svo í.
En á einum bænum þótti vinnukonunum
illa brenna, og helltu steinolíu í og logaði
þá bæði vel og lengi. Stígvélin þornuðu
svo rækilega, að þau rifnuðu í hengla,
þegar sá enski datt í ána. — Þetta er
hér skráð til viðvörunar þeim, sem hafa
þann sið, að kynda bál í stígvélunum sín-
um. — Gaman þótti Ehlers að koma að
Þorvaldseyri, og þar sá hann heyhlöðu
sem tók 20,000 hesta.
* *
Þegar Ehlers reið frá Heklu, kom
hann á bæ og sá þar vitlausan mann.
Þar hafði sýslumaðurinn komið daginn áð-
ur; þann vitlausa setti fyrst hljóðan, síðan
leggur hann undir flatt og bendir á sýslu-
mann: „Þarna fær skrattinn vænan bita“,
segir hann. — Fólkið var hróðugt yfir
þessu, segir dr. Ehlers.
Hann notar tækifærið til þess, að lýsa
það mikið mein, að enginn vitlausraspítali
sé til á íslandi, eins og þörfin sé mikil
fyrir hann.
Eg ætla ekki að elta doktorinn upp
um fjöll og firnindi og ekki að Geysi, þó
að hann lýsi því öllu fagurlega af list og
prýði.
Pasteur hinn frakkneski vísindamaður
og læknir er látinn. Hann var frægastur
allra vísindamanna á þessari öld, að
Darwín fráskildum. Starfa hans og upp-
fundninga hefur áður verið getið annars-
staðar. En til merkis um frægð hans er
það, að honum var reist höll til þess að
starfa og kenna í, fyrir samskot frá öll-
um hinum menntacfa heimi. Hann var
um sjötugt, er hann lézt, og verður graf-
inn á ríkis kostnað.
Jómfrú Benedikte Arnesen-Kall er ný-
látin 82 ára gömul. Hún var íslenzk í
föðurætt (dóttir Páls Árnasonar rektors)
og hélt mikið upp á ísland. Hún hefur
og skrifað bók um ferðir sínar heima.
Merkilegast rita hennar er: „Livserindrin-
ger“. Annars hefur hún ritað margt. Þeg-
ar kvennaskólinn í Reykjavík var reistur,
átti hún góðan þátt í að safna gjöfum til
hans. Hún var hin merkasta kona og
drengur góður.
Yiðauki. Eptir enskum blöðum, er
ná til 12. þ. m., er þessu fréttnæmu við
það að bæta, sem hér hefur sagt verið.
í Miklagarði héldu rósturnar áfram 4—5
daga. Voru þá margir Armenar af
dögum ráðnir með hinni mestu grimmd og
líkum þeirra varpað í Sæviðarsund, en
miklum felmtri sló á bæjarbúa, og þustu
Armenar hópum saman í kirkjurnar og
leituðu þar hælis, en tyrkneskt varðlið
gætti dyranna. Nú þótti stórveldunum til
vandræða horfa, og hertu enn fastara að
soldáni, að taka nú í taumana og gera
enda á þessum ófögnuði, en hann fór undan
í flæmingi, lofaði öllu góðu, en varð minna
úr framkvæmdunum. Armenar fengust ekki
til að hverfa heim til sín úr kirkjunum,
fyr en þeir fengju fulla tryggingu fyrir,
að þeir yrðu ekki drepnir eða teknir hönd-
um, er þeir gengju út. Lofaði soldán því
loks eptir ítrekaðar áskoranir frá sendi-
herrum stórveldanna, að þeim skyldi
enginn óskundi ger, ef þeim þóknað-
ist að labba heim, og bað sendiherrana
jafnframt liðveizlu til að rýma fólkinu úr
kirkjunum og við það sat, er síðast frétt-
izt. Annars voru sendiherrarnir allóánægð-
ir með undirtektir soldáns og þóttu þær
ófullnægjandi. Sátu þeir á ráðstefnu um,
hvað gera skyldi, og er ekki enn frétt,
hvað gerzt hefur á þeim samkomum, en
Englendingar hafa herflota til taks við
Lemnos, ef eitthvað skyldi í skerast, og
soldáninn gerist erfiður. Er soldáni mjög
illa við flota þennan í nágrenninu, og hef-
ur hvað eptir annað beðið enska sendi-
herrann að gera það fyrir sig, að senda
hann burtu, en sendiherrann hefur þver-
neitað því. Hvort þetta dregur til írek-
ari tíðinda þar suður frá, er ekki unnt
að segja. Englendingar hafa hingað til
stutt einna mest að því, að halda Hund-
Tyrkjauum uppi, en nú er svo að sjá, sem
þeir séu orðnir þreyttir á því, og að minnsta