Þjóðólfur - 20.12.1895, Side 4

236
b, CO
STO>
B *
$o,
g sr
eS*
B N
a*
r> >s
I verzlun J. P. T. Bryde’s í Rvík
— fæst: —
Flöskuepli. Laukur. Kartöflur. Citrónur. Rauðkálshöfuð. Þurkadar £
jurtir: Selleri. Purre. Grænar baunir. Rauðkál. Snitt-baunir. Rosenkál. n
örænar ertur. Grænkái. Spinat. Voxbaunir. Karotter. Juleanne. Hassel-
hnetur. Valhnetur. Parahnetur. Perur í dósum. Ananas. Saft. Soya.5
Konfect Gráfíkjur í 1 pd. kössura. Rúsínur. Sveskjur. Sætar Möndlur."*
Sukkat. Kirsebær. Kúrennur. Gerpulver. Citrondropar. Husblas. Mus-vo-
0?
O «ð
katsblom. Kardemoramer. Allrahanda. Pipar steyttur o. fl.
Brúkuö íslenzk frímerki
verða jafnan keypt fyrir hæsta verð, t. d.:
Almenn frímerki: Þjðnustnfrímerki:
og 5 aur. pr. 100 á kr. 2,50
6 — — 100 - — 4,00
10 — — 100 - — 2,00
20 — — 100 --- 6,00
3 aur. pr. 100 á kr. 3,00
og 10 — — 100 - — 5,00
16 — — 100 - —15,00
20 — — 100 - — 9,00
Innkaupsverðskrá send ókeypis, ef óskað er.
Olaf örilstad,
Trondhjem, Norg.e
verzlun J. P. T. Bryde’s í Rvík
— fæst: —
í verzlun J. P. T. Bryde’s í Rvik
— fæst: —
^»4 tegundir af ágætum Sardínum. g g
^§'2-------—-----------Huramer. g|
S a. Oxetunge. Leverpostej. Gáselever-
g-' postej. Lax. Skinke. Salt. Flesk. ^
^é-Reykt Fiesk. Spegipulsa. Cer-’,.g
|g velatpylse. Sveitzer Ostur. MejarDoí
** Ostur. Rokkeford Ostur. * i?
Manchett-skyrtur. Kragar. Flibbar. Brjóst-
hlífar. Humbug. Slipsi. Uliar-hanzkar.
Ullar- og bómullar sokkar af öllum stærð-
um. Hálsklútar og Vasaklútar. Woter-
proof kápur. Gummi regnkápur. Yfirfrakk-
ar. Drengjaföt og Kápur. Hattar. Otur-
skinnshúfur.
Kirkjublaðið.
V, 14: Vetrarsálmur, þýddur af V. B. —
Æfisaga Ág. Hermanns Franckes,
útg. — Fyrsti jólagestur barnanna,
saga, — Umburðarleysi. — Kirkju-
legar fréttir o. fl.
VI. árg., 1896, verður sem áður 15
arkir, auk 5 nr. af Kristilegum smáritum
Nýir kaupendur að VI. árg. fá allt út-
komið af Smáritum, nr. 1—15 ókeypis.
Sérstakt vildarboð:
Nýir kaupendur fá með fyrirfram-
greiðslu, meðan endist, alla 6 árganga
Kirkjubl., eða árin 1891—1896 (meðtalið),
fyrir 2 kr., ef 5 eldri árg. eru afhentir
hér, en 3 kr. ef þarf að senda þá með
póstum.
Alls 82 arkir af Kbl. og 20 nr. af
Smáritum.
í verzlun F, Finnssonar
fæst nú kjðt af spikfeitu 2 ára gömlu
nauti.
igæt jól agjöf lianda stúlknm er
hannyrðabokin. Fæst á skrifstofu Þjóðólfs
Eigandi og; ábyrgðarmaðnr:
Hannes Þorsteinsson, cand. thcol.
FélagsprentsmiBjan.
80
herbergi, ásamt fyrirtaks snotrum hesthúsum. Þar mátti
hver heldri maður, sem vildi, setjast, að, dvelja svo Iengi
sem honum þóknaðist og eta og drekka, allt á kostnað
eigandans, því að hann tók enga borgun fyrir veiting-
arnar, og þjónar hans máttu jafnvel ekki krefjast, drykkju-
peninga. Eins og nærri má geta var þetta einkennilega
veitingabús. þar sem allt fékkst geflns, jafnan troðfullt,
en Mathew var svo auðugur, að hann stóðst þennan
mikla kostnað svo árum skipti. Hvort hann að síðustu
fór á höfuðið eða hætti sjálfkrafa við þetta fáheyrða
fyrirtæki, er ekki getið.
Auðugur bóndi nokkur, er var uppi á 13. öld í
þorpinu Dunmow Parva í greifadæminu Essex, gerði þá
ákvörðun í arfleiðsiuskrá sinni, að stofna skyldi dálítinn
sjóð, er eptirkomandi kynslóðir skyldu verja til að veita
einn reyktan svínshupp sem verðlaun handa sérhverjum
ungum, kvonguðum manni í þorpinu, sem einu ári eptir
brúðkaupið gæti svarið þess hátíðlegan eið fyrir háaltari
kirkjunnar og í viðurviet alls safnaðarins, að hann hefði
hvorki deilt við konu sína á þeim tíma né nokkurn tíma
iðrazt þess að hafa átt hana. Annálar þorpsins nefna
að eins 4 menn, er hafi hlotið þessi einkennilegu verð-
laun — svínshuppinn. Fleiri nýkvongaðir ungir menn
hafa ekki getað unnið eiðinn á þessum 600 árum, sem
liðin. eru frá því, að karlinn dó. Það hefur þó varla
verið meira rifrildi eða ófriður milli ungra hjóna í þessu
þorpi, heldur en alstaðar annarsstaðar í heiminum.1
*) í hitt. eð fyrra var síðast útbýtt þessum einkennilegu verðlaun-
urn, og var þess getið í ýmsum enskum blöðum.
77
að velli, og settist svo ofan á hann og söng langan sig-
ursöng. Meðal áhorfendanna var jafnan ungur maður
nokkur, er var þaulæfður skilmingamaður. Honum fór
loks að leiðast það, að veiðimaðurinn skyldi ávallt sigra
björninn, einkum þegar honum virtist, að leikandinn,
sem lék veiðimanninn, væri alls ekki neinn afbragðs
skilmingamaður. Honum datt því það snjallræði í hug,
að gera dálitla tilbreytingu á þessu. Hann mútaði þá
þeim, sem lék björninn, til þess að mega skríða í bjarnar-
húðina í stað hans, og labbaði svo inn á leiksviðið, og
urðu áhorfendurnir þá heldur en ekki hissa, þegar björn-
inn skilmdist svo ósleitulega, að veiðiroaðurinn gat ekki
borið af sér höggin og féll niður. Þá settist hinn sigr-
andi björn ofan á veiðimanninn og söng með hárri röddu
hin vanalegu sigurljóð, en allir áhorfendurnir ætluðu að
springa af lilátri, og klöppuðu ákaft, eins og nærri má
geta.
Lávarður nokkur í Derbyshire, er var hniginn á
efra aldur og ekkjumaður, ásetti sér eina nótt, er hann
gat ekki sofið, að kvongast að nýju þeirri ógiptri stúlku,
er hann sæi fyrst næsta morgun. Þá er bjart var orðið
reis hann úr rekkju og hringdi, og er herbergisþjónn
hans kom, bauð hann honum að sækja einhverja ógipta
kvennpersónu. Þjóninum þótti þetta nokkuð undarleg
skipun og sótti ráðskonuna. Þá er hún kom, sagði