Þjóðólfur - 27.11.1896, Blaðsíða 1

Arg. (60 «rklr) ko«t»r 4 kr.
Krlendii 5 kr.— Borgiit
fyrir 15.
ÞJÓÐÓLFUE,
Dppiögn, bnndln við Aramtti
ögild nsm* komitilfltgtfande
iyrir 1. oktöber.
XLYIII. árg.
Reykjayík, föstudaglnn 27. nÓTcmber 1896.
Nr. 55.
ÞJÓÐÓLFUR
1897.
Hlunnindi fyrir nýja kaupendur að
næsta (49.) árgangi:
Sögusafn Pjóöólfs
þrjú bindi (7., 8. og 9.), 1894, 1895 og
1896.. Alls um 800 bls. Mjög skemmti-
safn, og þar á meðal nokkrar íslenzk-
ar sögur. Nýir kaupendur geta einnig
átt kost á að kaupa 1.—4. hepti af hinni
fróðlegu sögu af Þuríði formanni og
Eambsránsmönnum fyrir 2 kr. 50 aura
öl* (1- h. 1 kr., 2. h. 50 a., 3. h. 50 a. og
4- h. 50 a.). Af 1. heptinu eru að eins
eptir nokkur eintök. Þessi hepti verða
ekki send neinum fyr en þeir borga þau.
Engir aðrir en nýir Jcaupendur Þjóðólfs
geta átt kost á að eignast söguna.
Fimmta (og síðasta) hepti sögunnar
kemur út næsta vor, og fá það allir
kaupendur blaðsins, gamlir og nýir.
Útlendar fréttir.
Kaupmannahöfn, 7. nóv.
í'orsetakosning í Bandaríkjunum er
ou um garð gengin og náði Mc Kinley
)óri með miklum atkvæðamun gagnvart
ryan. þyj er yej a£ þiöðunum í
vropu 0g stjórnmálamönnum og ekki sizt
*UP,m!!nnum; því að með McKinley
siöra i s‘ okkurinn, sem heldur fram gulli
sem undirstöðu peninga. Hinir, sem héldu
Bryan fram, vildu hafa silfur að mynt-
fæti; það var i hag bændnm 0g stóreigna-
mönnum í vesturfylkjum Bandaríkjanna, þó
þeir hafi enga verzlun við Evrópu, en
mikill óhagur fyrir austurfylkin, þvj að
þeir þar verzla mikið við Evrópu og höfðu
mikið tjón af, að myntarstofninn í Ameriku
var silfur. En síðan það varð víst, að Mc
Kinley var kosinn hafa peningar og fégildi
Bandaríkjanna hækkað á öllum mörkuðum
í Norðurálfunni. Mc Kinley er kenndur
við tolla, en fiestir vona, að hann lA*i staðar
nema hvað þá snertir, því að því yrði iila
tekið, ekki eingöngu í austurfylkjum Ame-
riku, heldur um alla Evrópu, og er lík-
legt, að liann hætti sér ekki í tollastríð
við alla Norðurálfuna. Hvað McKinley
sjálfan snertir, þá er hann sagður þrek-
maður, fátalaður og fastlyndnr og mjög
líkur Napóleon keisara mikla í útliti.
Rússakeisarinn ungi er nú kominn
heim aptur úr orlofsferð sinni til stór-
veldanna. Hann byrjaði í Austurríki og
endaði í París. Hann var hér í Höfn um
tíma og fór héðan til Englands. Mönnum
lék forvitni á tali hans við Salisbury, hvort
þeir mundu koma sér saman um Armeníu
og Egyptaland, en þaðan hefur ekkert
frétzt. Það bar heldur meira á komu hans
til Frakklands. Forsetinn hélt til móts við
hann með fríðu föruneyti alla leið til Calais
og fagnaði honum vel, þegar hann steig á
land. Og í París var uppi fótur og fit
eins og nærri má geta: allar götur prýdd-
ar blómum og fánum sem mest mátti, og
hvar sem sást til keisarans æpti allur lýður
af fagnaði. Alla þá daga gekk ekki á
öðru en heimboðum, stórveizlum og her-
sýningum. Keisarinn var léttur í máli
og Ijúfur og lét vel yfir öllu, og þótti
öllum sýnilegt, að eitthvað byggi undir.
Og nú virðast allir vera sannfærðir um,
að samband sé með Frökkum og Rússum.
Sjálfir Þjóðverjar virðast vera gengnir úr
skugga um það, og voru reiðir Vilhjálmi
keisara fyrir að hann gekk í veginn fyrir
Rússakeisara, þegar hann var á heimleið
frá Parísarborg; austurrísku blöðin blésu
að þeim kolunum og kölluðu Frakka og
Rússa opinbera bandamenn, það samband
væri stílað móti þríveldinu og væri und-
arlegt, að Vilhjálmur keísari vildi nudda
sér upp við Rússann eptir slíkar aðfarir.
Bismarck gamli gat ekki á sér setið. Hann
lét blað sitt flytja þau tíðindi, að þegar
hann (Bismarck) sat við stýrið hefði hann
gert samning við Rússa um, að þeir skyldu
halda sér í skefjum, ef ráðið væri á Prússa
og sömuleiðis skyldu Þjóðverjar sitja hjá,
ef Rússum lenti saman við einhvern. Jafn-
framt fór blaðið hörðum orðum um stjórnina
°g Caprivi, sem hefði traðkað verki hins
mikla meistara Bismarcks og einangrað
Þýzkaland. Þessi tíðindi þóttu mikil, og eink-
um óttuðust Þjóðverjar, að Austurríkismenn
mundu verða æfir, því þeim gengur ekki
annað til að vera í þríveldinu, en hræðsla við
Rússa. Austurrísku blöðin tóku þessu þó
betur en vænta mátti, sögðu, að hin nú-
verandi stjórn á Þýzkalandl ætti ekki sök á
afglöpum og refjum gamla Bismarcks. Mörg
af þýzku; blöðunum urðu óð og uppvæg við
Bismarck út af þessu, og haft var eptir
stjórninni, að hún mundi ekki þola skað-
vænlegan uppljóstur á leyndarmálum rík-
isins. Þá hló Bismarck og sagði, að sér
þætti ekki nema gaman að því að eiga
leik við stjórnina, jafnvel fyrir dómstólum.
Menn vita ekki vel, hvað Bismarck hef-
ur gengið til að segja frá þessu einmitt
nú, en líklegt þykir, að það sé Frakklands-
ferð Rússakeisara, sem hefur komið hon-
um til þess. Sumir segja, að Rússakeisari
hafi ætlað að heimsækja Bismarck, en
Vilhjálmur Þýzkalandskeisari aptrað hon-
um frá því; Bismarck hafi reiðzt og svar-
að með þessu. Hvað sem um það er:
gamli maðurinn hefur fengið heiminn til
að tala um sig ennþá einu sinni og feng-
ið tækifæri til að svala sér á stjórninni
um leið.
í Danmörku er þing sett, og þegar
orðið tíðindasamt. Það var byrjað á fjár-
lögunum, og eins og vandi er til, áður en
stungið er upp á nefnd, héldu flokksfor-
ingjar ræður um stórpólitíkina, lýstu stefnu
sinni og áhugamálum og kröfðu ráðgjafana
sagna. Reedtz-Thott svaraði eptir langa
mæðu, að ráðaneytið vildi fara hinu sama
fram og áður. Vinstrimenn gerðu sig ekki
ánægða með það og lögðu fast að ráð-
herranum. Loks svaraði liann, að ef til
þess skyldi koma, að til bráðabirgðalaga
þyrfti að taka, mundi ráðaneytið líta svo
á, sem erindi sínu væri lokið. — það mundi
hreint og beint segja af sér.
Þessu var vel tekið af vinstrimönnum.
Og Hörup sló því strax föstu í „PoIitiken“,
að þetta svar væri þýðingarmikið. Fyrst
og fremst gæti ekkert ráðaneyti komizt
hjá því hér eptir, að lýsa yfir áliti sínu
um bráðabirgðalög, og sú stjórn, sem áliti
þau leyfileg, eða segðist mundi beita
þeim ef á þyrfti að halda, mundi ekki
lengi geta haldizt við. í öðru lagi væri
ekki ýkja langt milli þess að viðurkenna,
að; bráðabirgðalög værn óleyfileg og skað-
leg, og þess, að reyna að koma í veg fyrir