Þjóðólfur - 19.02.1897, Page 3

35
Verð á innleudum vörum félagsins hefur
áður verið talið í blöðunum og þarf því
ekki að takast hér upp.
Því miður skuldaði félagið mikið í þetta
sinn, en öll þau ár, sem það hefur verzl-
að, hefur það átt til góða og fengið í pen-
ingum margar þúsundir króna, nema árið,
sem sauðirnir féllu sem mest í verði, en
strax var sú skuld borguð, og meiri hlut-
inn er borgaður nú af skuld félagsins til
Zöllners, svo ekki nær það til Stokkseyrar-
félagsins þar sem „Dagskrá“ segir, að
félögin séu bundin á skuldaklafa við um-
boðsmenn sína, og er mér vel kunnugt,
að þau hafa átt stórfé til góða flest árin;
síðast í fyrra munu þau hafa flutt inn
rúma hálfa miljón króna, en það köllum
við hinir efnaminni engan skuldaklafa.
Orsökin til þess, að Stokkseyrarfélagið
skuldaði í þetta sinn, var það fyrst, að
algert aflaleysi varð á Stokkseyrarfélags-
svæðinu, svo að eigi var um fisk að tala
sem vörutegund, og í öðru lagi treystu
menn á fjárkaup Thordahls og héldu eptir
sauðum og ætluðu að selja honum, sem
þeir ætluðu eða áttu að láta í félagið, en
mjög höfðu menn illt af því, og ætlar
mönnum seint að lærast að varast slíkar
óhappaflugur.
Ráðgert er, að félagið haldi áfram
verzluu framvegis, en mjög verður það í
smáum stýl, sem mest stafar af því, að
sauðainnflutningnum til Englands er lokað.
Líka ætla víst sumir að slá sér saman við
annað félag, sem er yngra, því að hugsa
til að halda saman félagsskap til lengdar
hér á Suðurlandi, hefur reynslan sýut að
gengur ekki, en hversu óheillavænlegt það
er, að skipta litlu verzlunarmagni á marg-
ar hendur, þarf ekki að lýsa hér.
Hala 1. febrúar 1897.
Þ. Guðmundsson
(formaður Stokkseyrarfélagsins).
Fiskisamþykktarbreyting. Á fjöl-
mennum héraðsfundi í Hafnarfirði 12. þ.
m. var samþykkt nálega með öllum at-
kvæðum að leggja mætti þorskanet í sjó
20. marz í stað 1. apríl, og lóðir 1. maí
í stað 11. Eðlilegast hetði verið, að tíma-
takmarkið fyrir þorakanetalagningu hefði
verið sett 14. marz, eins og í lögum er
úkveðið, en breytingamennirnir munu ekki
hafa þorað að fara fram á svo mikla færslu.
En fleiri og fleiri verða þeir, sem telja
samþykkt þessa yfirhöfuð „humbug“ eitt,
eða réttara sagt, að slík takmörkun sé
mjög óheppileg.
Dáin hér í bænum 14. þ. m. frú Bagn-
heiður Christianssen ekkja Kristjáns Krist-
jánssonar ammtanns nyrðra á 73. aldurs-
ári, fædd hér í íteykjavik 22. nóv. 1824
og voru foreldrar hennar Jón Þorsteinsson
landlæknir (f 1855) og Elín Stefáusdóttir
amtmanns Stephensens á Hvítárvöllum
Ólafssonar stiptamtmanns. í hjónabandi
sínu varð henni ekki barna auðið, en hún
ól upp nokkur börn, þar á meðai Kristján
Kristjánsson stud. med. við háskólann.
Frú Ragnheiður var gáfuð kona, frábær-
lega glaðsinna og lipur í umgengni.
Eptirmæli.
Hinn 23. maí f. á. andaðist að heimili sínu,
Bjargi á Kjalamesi, merkisbóndinn Þórður Ás-
mundsson. Hann var fæddur að Bjargi 20. júlí 1836,
og vorn foreldrar hans: Ásmundur Gissurarson
skipasmiður (d. 1867), og kona hans Guðrún Þórð-
ardóttir bónda Ólafssonar frá Saurbæ.
Yorið 1865 tók Dórður sál. við búsforráðum á
Bjargi, og kvæntist um haustið Málhildi Jónsdóttur
| frá Arnarholti, sem enn lifir; þau eignuðust saman
tvö börn, sem bæði eru á lifi. Þórður sál. var
hinn mesti iðju- og dugnaðarmaður, smiður góður
bæði á tré og járn, en einkum lagði.hann fyrir
sig skipasmíðar á yngri árum sínum, meðan heilsa
hans leyfði. Hann var mjög.heilsutæpur alla æfi,
en vann þó verk sinnar köllunar, með frábærri elju
og atorku, meðan heilsa og kraptar leyfðu,
(Á. Þ.).
Hinn 4. nóv. f. á. andaðist að Arnarfelli í
Þingvallasveit konan Ouðríður Hálldórsdóttir.
Hún var fædd á Hvítanesi í Kjós í septemberm.
árið 1826. Voru foreldrar hennar Halldór Steina-
son og Guðfinna Pálsdóttir, sem þar bjuggu um
hríð. Fimm ára gömul fluttist hún að Þingvöllum
til móðurbróður gins, prestsins séra BjörnsIPálsson-
ar og ólst síðan upp hjá honum fram á tvitugs-
aldur Síðan fór hún að Skálabrekku til bóndans
Einars Jónssonar, sem hún gekk að eiga árið 1846
þá á 20. ári. í því hjónabandi eignaðist hún 5
börn: 4 syni og 1 dóttur, einn soninn missti hún
á unga aldri; en hin 4 eru á lífi, þar á meðal
Halldór sýslunefndarmaður á Brúsastöðum. í þessu
hjónabandi var hún 20 ár, þá missti hún mann
sinn; en ári síðar 1867 giptist hún eptirlifandi
manni sínum Bjarna Sigurðssyni og lifði í hjóna-
bandi með honum nærfellt 30 ár, eignaðist með
honum son og dóttur, sem einnig ásamt eldri syst-
kinum sínum harma nú ástrika móður. Guðríður
sáluga hafði mikla hæfileika af skaparanum þegið,
hún hafði liprar sálargáfur, var sérlega glaðlynd
og gamansöm og gerði því öðrum lífið ánægjulegt
og skemmtilegt. Hún var mjög gestrisin og góð-
gerðasöm við fátæka, þó aldrei hefði hún af mikl-
um efnum að taka; hún bjó lengst af sínum húskap
í þjóðbraut, og gat því fengið tækifæri til að sýna
hjálpsemi sína og greiðvikni, og sjaldan mun hún
hafa verið með glað-ira bragði, en þegar hús henn-
ar var fullt af gestum og þurfamönnum. Hún
fékkst einnig talsvert við ljósmóðurstörf og hafði
svo mikla heppni með sér, að sjaldan þurftu þar
aðrir að að koma. Hún var guðhrædd og trúuð
kona, mjög þolinmóð i hinum langvinna sjúkdómi
sínum. Hennar er almennt saknað og þakklátlega
minnzt af þeim hinum mörgu, sem þekktu hana.
(X.).
Hinn 21. jan. síðastl. andaðist Bj'órg Jónasdótt-
ir að heimili sínu Garðhúsum á Eyrarbakka eptir
12 daga legu.
Hún var fædd í ágústmánuði 1830 að Mörk í
Laxárdal í Húnavatnssýslu. Foreldrar hennar voru
Jónas hreppsstjóri Einarsson Jónssonar og Guðrún
Illhugadóttir Ásmundssonar, er bjuggu allan sinn
búskap á Gili í Svartárdal, og ólst Björg sál. þar
upp, frá því hún var á öðru ári, þangað til hún
giptist 22 ára gömul Einari Guðmundssyni (bróður
séra Jónasar Guðmundssonar siðast prests að Stað-
arhrauni); fyrst bjuggu þau í Þverárdal i Laxár-
dal, síðan i Kálfárdal og síðast að Gili. Þau eign-
uðust 9 börn: 5 pilta og 4 stúlkur, þar af eru að
eins tvö á lífi: Gnðrún kona Halldórs trésmiðs
Gíslasonar á Eyrarbakka og Ingibjörg kona Krist-
jáns Loptssonar á Brimilsvöllum í Snæfellsnessýslu.
Síðustu 11 ár æfi sinnar dvaldi Björg sál. hjá þeim
góðkunnu heiðurshjónum Haiidóri og Guðrúnu dótt-
ur sinni og naut þar ástríkrar umhyggju þeirra;
á þeim tíma varð húu fyrir þvi sorglega mótlæti
að missa uppkominn son sinn Jónas, mjög efuileg-
an og greindau maun, er drnkknaði á Eyrarbakka
12. april 1890. Björg sál. var sannkölluð sæmdar-
kona, góðum gáfum gædd, vel að sér til munns
og handa, framúrskarandi guðhrædd og hjálpsöm
við alla þá, er eitthvað áttu bágt og um sárt að
binda. Margvíslegt mótlæti, er henni bar að höndum
svo sem að missa ástrikan eiginmann sinn, er um
langan tíma lifði við mikinn heilsubrest, og börn
sín, er svo sviplega sviptust henni, bar hún með
stakri hugprýði og þolinmæði. Hún var mjög
þrifin, iðin og reglusöm, síglöð í anda, umhyggju-
söm móðir barna sinna og ástríkur ektamaki; henn-
ar er þvi að maklegleikum sárt saknað af öllum
þeim, er henni kynntust tjær og nær. (.].).
Hinn 25. jan. þ. á. andaðist að Oddhól á Kang-
árvöllum Sigurður Einarsson, 55 ára að aldri, er
lengi bjó í Fróðholti á Bakkabæjum. Kona hans
var Anna dóttir Guðmundar bókbindara Pétursson-
ar á Minna-Hofi, og andaðist hún sumarið 1882.
Með henni átti hann 5 syni, sem nú eru allir upp-
komnir og efnilegir, þar á meðal Sigurður, sem nú
er við bókband í Reykjavík. Sigurður sál. var sér-
staktega vandaður maður til orða og verka, trúmaður
mikill, reglusamnr og hinn mesti iðjumaður. (N.j.
Vottorð.
Út af grein séra Skúla Skúlasonar i Odda og
vottorði bréfhirðingamannsins á Seljalandi, sem
prentað er í 22. tölubl. Þjóðólfs f. á., hefur herra
Jón Sigurðsson í Syðstu-Mörk sent eptirfarandi
vottorð til birtingar:
I.
Bækur þær (Saga Magnúsar prúða, saga Jóns
Espólíns og Auðnuvegurinn), er eg sendi herra
Jóni Sigurðssyni á Syðstu-Mörk, voru af mér látn-
ar á pósthúsið hér í Reykjavík 2. desbr. 1895.
Reykjavík 16. júlí 1896.
Arinbj. Sveinbjarnarson.
II.
Næstliðinn vetur, að mig minnir, kom hingað
(eg man ei, hvort það var frá Odda eða Prestsbakka)
blaða- eða bókapakki til Jóns Sigurðssonar á
Syðstu-Mörk, sem auðBÍáanlegt var, að hafði farið of-