Þjóðólfur - 28.01.1898, Side 4

20
um, en óverublotar þess á milli. Er nú mesta
harðindatíð til sveita.
Leikfélag bæjarins hefur nú byrjað á 2 nýj-
um sjónleikjum. Annar þeirra: y>Sagi upp vist-
inni'i, eptir Carl Möller, var leikinn hér fyrir
skömmu af danska leikendaflokknum, er hér var.
Hinn leikurinn: »Aprílsnarrarnir« eptir J. L.
Heiberg, hefur ekki verið leikinn hér síðan um 1880.
„Hið íslenzka kvennfélag'' hélt 4 ára afmæl-
isfund sinn í fyrra kveld (26. þ. m.) Þar talaði
skáldið Steingrímur Thorsteinsson um þjóðkvæði
(„Folkepoesi") miðaldanna hér á Norðurlöndum,
’ einkum í Danmörku og lýsti snilldariega helztu
einkennum þessa skáldskapar, er hefði svo mikla
fegurð að geyma, svo mikinn .hugfangandi töfra-
krapt, þar sem hann væri beztur, að hann hefði
sömu áhrif á mann, eins og sjálf skoðun náttúru-
fegurðarinnar, með þvl að hann væri eins og nátt-
úran sjálf, óbrotinn og látlaus í framkomu, en
göfugur og tignarlegur í eðli sínu. Að síðustulas
hann upp nokkur kvæði, þar á meðal „Stjúpmóð-
urkvæði“ og „Axel og Yalborg". Yar gerður að
því hinn bezti rómur. Þar skemmti og söngflokk-
ur með því að syngja nokkur lög, þar á meðal
lagið við hið alkunna Lóreleikvæði Heines, er
Steingr. Thorsteinsson hefur þýtt („Eg veit ei aí
hverskonar völdum“). Að síðustu voru nokkur
félagsmál rædd. Eorseti félagsins, Þorbjörg ljós-
móðir Sveinsdóttir, er mest og bezt gekkst fyrir
stofnun þessa félagsskapar, fór nokkrum orðum
um þýðingu hans, og hvert markmið hans ætti
að vera, þótti áhuginn í félaginu eigi nógu vak-
andi eða jafnfjörmikill, sem í fyrstu, en kvaðst
vona, að úr því rættist. Eitthvað á 2. hundrað
félagskonur sóttu fund þennan.
Davíð Östlund, sjöunda dags adventistinn
norski, er nú dvclur hér, prédikar optast nær á
hverjum sunnudegi í Good-Templarahúsinu, og
þykir bezti ræðumaður, enda þyrpist fólk til að
hlusta á hann. Hr. Östlund hefur lært íslenzku
furðu vel á örstuttum tima. Hann er ungur mað-
ur, vel menntaður, snyrtimaður í framgöngu og
býður af sér hinn bezta þokka. Væri kenning
hans ekki jafn óaðgengileg og undarleg, eins og
hún er, mundu einmitt slíkir menn, sem hr. Öst-
lund geta verið fengsælir í sálnaveiðum.
Dr. J. Jónassen landlæknir hefur samið skýrslu
um heilbrigði manna á Islandi árið 1896, eptir
skýrslum læknanna og er hún prentuð í stjórnar-
tíðindunum deildinni C. Er ætlazt til, að slík að-
alskýrsla verði birt árlega. Arsskýrslur lækna
voru áður sendar heiibrigðisráðinu í Kaupm.höfn,
frá því í byrjun þessarar aldar, en landlæknirinn
hefur komið því til leiðar, að þær hafa nú verið
sendar hingað, til varðveizlu í skjalasafni land-
læknis. Skýrsla sú, sem nú hefur verið prehtuð,
er stutt, en gagnorð og fróðleg að mörgu leyti,
en eptirleiðis munu þessar skýrslur eiga að verða
fyllri og nákvæmari, og getur þá orðið I’margt á
þeirn að græða, áhrærandi heilbrigðisástandj lands-
manna. - Dálítið kátlega er komizt að orði á
einum stað (í skýrslu frá Fr. Zeuthen). Þar seg-
ir : „Skot lenti í Stöðvarfirði framan á brjðst og
hol“, og síðan er sagt, að hann(!l) hafi spýtt fyrst
blóði nokkrum sinnum o. s. frv. Hér hefur auð-
vitað fallið úr orð, en það getur stundum breytt
setningunum broslega og ónotalega, eins og þarna.
Nýdáinn er hér i bænum gamall bóndi, Bjarni
Oddsson í Garðhúsum,bróðir samfeðra Jóns Odds-
sonar fyrv. hafnsögumanns í Dúkskoti, föður þeirra
frú Guðrúnar Wathne og frú Asdísar Wathne.
Verz I u n
W. Christensens
selur beztu tegund Jarðepla (Kartöflur).
Lauk. Citronur.
Niðursoðin matvæli ýmiskonar,
Allar nauðsynjavörur. Ostur fæst einnig
af mörgum tegundum.
Spegipulsa ágæt, tvsér tegundir
Jarðræktarfélag Reykjavíkur.
heldur ársfund sinn laugardaginn 29. janúar
/
kl. 5. e. h. í leikfimishúsi barnaskólans.
Reykjavík 27. janúar 1898.
Þórhallur Bjarnarson.
Frímerki.
Munið eptir, að enginn gefur meira fyr-
ir íslenzk frímerki en
Ólafur Sveinsson
gullsmiður, Rvík.
Um leið
og eg" þakka mínum heiðruðu skiptavinum,
sem þegar hafa greitt mér skuldir sínar fyrir
næstliðið ár, ' vil eg biðja þá, sem ekki eru
búnir að borga mér að gera það sem fyrst,
þar eð eg hef í hyggju að sigla með næstu
ferð Laura, en get það því aðeins, að eg
fái sem mest borgað af útistandandi skuld-
um. Vinsamlegast.
Rafn Sigurclsson.
Ekta anilínlitir
’-p m
c fást hvergi eins góðir og ódýrir eins og
í verzlun
E p
ctf Sturlu Jónssonar 5.
cö —
Aðalstræti Nr. 14.
w r+
■J!4!|u||iuu p.
Kol og Steinolía fást bezt og ódýr-
ust hjá
Ásgeir Sigurðssyni.
MUNID EPTIR
að nú með ,Laura‘
koma
allskonar vörur
til
verzlunar Sturlu Jónssonar,
Eigandi og ábyrgðarmaður:
Hannes horsteinsson, cand. theol.
Prentsmiðja Dagskrár.
l8
ekki á veitingahúsið í nokkrar vikur, þangað til að freistingin
var á ný orðin of mikil og hafði hinar sömu afleiðingar.
Það hefði verið óeðlilegt, ef Meg Carliston hefði orðið 17
ára og engan biðil haft, jafn vel á svo afskekktum stað, einsog
Birkwood; auk þess sem Meg var mjög aðlaðandi í allri fram-
komu sinni, hafði faðir hennar fyrir skömmu erft 200 pd. sterl.
/3600 kr.). Alla þessa álitlegu upphæð hafði hann ákveðið
handa dóttur sinni og látið í banka einn til þess að ávaxtast,
og allir þorpsbúar vissu um þetta vegna hreinskilni hans, er
hann sat við glasið sitt á veitingahúsinu.
Meg fékk marga biðla, en hún neitaði þeim öllum —
blíðlega og með vorkunsemi, því hún vildi ekki særa neinn vilj
andi, en hún neitaði þeim. Einn þeirra, William Ferguson,
sem einnig hefur störf á hendi hér við brautina, missti þó ekki
alla von; hvort sem það hefur verið af því, hversu blíðlega Meg
neitaði horrum, eða hann sjálfur elskaði hana svo innilega, þá
vonaði hann sífellt, að henni mundi þó að síðustu snúast hugur.
j Hinn hættulegasti meðbiðill hans var hinn fríði, svarteygi
Dick Carradus, sonur Alfetons lávarðar; hann var mjög óstýri-
látur og hafði faðir hans rekið hann burtu; síðan hafði hann
farið til Ástralíu og eptir fá ár kom hann aptur, jafn fátækur
og þegar hann fór. Haun bjó nú aptur heimá hjá foreldrum
sínum ,og vonaðist eptir að sér byðist starfi, er honum væri
að skapi.
Ekki hafði Dick lengi verið heima, er hann tók að gefa
Meg Carliston hýrt auga.
Hann byrjaði með því að koma sér í mjúkinn hjá föður
hennar, með því að koma á morgnana niður að brautarstöðinni
og skrafa við hann, hlusta á hinar langdregnu sögum hans og
hjálpa honum við og við með vinnuna, svo að gamla mannin-
19
um leiddist mjög, er þessi skemmtilegi og vinalegi Dick kom
ekki til hans. Hann gerði Meg ekki beinlínis neina ástarjátn-
ingu, af því að hann var svo hygginn, að hann sá, að hún var
ekki ein af þeim, sem vinna má á einum degi, en hann lét
hana á margan hátt skynja, að hann hugsaði sífellt um hana.
Ekki vita menn, hversu honum tókst að vinna hana, en það
virtist svo, sem hann hefði haft einhver áhrif á hana. Það-
mundi sannarlega hafa verið undarlegt, ef stúlka, með hinnitak-
mörkuðu reynslu Meg og hinni litl.u þekkingu hennar á heim-
inum hefði verið tilfinningarlaus gagnvart slíku aðdráttarafli, sem
í Dick var. Augu hans voru svo skær og fögur, hláturinn svo
hljómmikill og hjartanlegur og hann sýndist vera svo óspilltur
af heirninum, sem hann þó þckkti svo mikið til, að hjarta Meg
var nærri sigrað.
Þannig voru nokkrir mánuðir liðnir og það var farið að
líða á haustið, þegar Dick kom einn morgun upp til stöðvar-
innar og með honum ókunnur maður, sem hann sagði Davíð,
að væri Knlp vinur sinn frá Ástralíu. Meg var á gægjum á
bak við gluggatjaldið, sem vnr dregið niður fyrir opnurn glugg-
anum og hélt, að hún hefði aldrei séð leiða'ra eða illskulegra
andlit heldur en andlit Kulps þessa. Hann var í spánnýjum föt-
um, svörtum, sem honum auðsjáanlega geðjaðist mjög illa að,.
og það var eins og hann vissi ekki, hvernig hann ætti helzt að
vera, einkum vissi hann ekki, hvað hann átti að gera af hönd-
unum, því hann var sífellt að stinga þeim ofan í vasann og
taka þær upp úr honum aptur. í andlitinu og á hálsinum var
hann nærri svo rauður sem tígulsteinn og hárið, sem var rautt
og strítt, og sítt, rautt skegg, sem þorpsrakarinn hafði dubbað
upp, fegraði ekki útlitið. Andlitsdrættirnir voru djarflegir og
nokkurnveginn reglulegir, en augnaráðið var svo ljótt, að menn
2*