Þjóðólfur - 02.05.1899, Blaðsíða 2

82
34 laxveiðendur við Ölfusá og Hvítá fóru þess
á leit við sýslunefndina, að hún breytti friðunar-
tíma þeim, sem nú gildir viðvíkjandi laxveiði í
Ölfusá og Hvltá þannig, að leggja mætti r. júní-
og taka öll net upp 30. ág. i stað 15. júní, til 15.
sept. Leyfi þetta var að nokkru veitt, gegn 48
klt. vikufriðan í stað 36. klt. í viku, sem nú gildir,
en þar sem líklegt er, að laxveiðendur komi sér
ekki saman um þetta atriði, nú að svo stöddu,
mun þetta fallið að sinni. —
Samþykkt var, að sýslan tæki 5000 kr. lán
til brúargerðar á Soginu hjá Alviðru, gegn því
að Grímsneslireppur leggi fram 2500 kr. hitt lands-
sjóður og þetta sé komið í framkvæmd fyrir 1903.
Farið fram á og samþykt, að öll vinna að
hreppavegum og sýsluvegum verði framvegis unn-
in með venjulegum vegabótaáhöldum og undir
umsjón manns, sem verið hefði við vegagerð með
ErJ. Zakaríassyni eða öðrum hans nótum. —
Af vegafé sýslunnar, var lagt til vegaálmunn-
ar að Stokkseyri 827 kr. 25 a. Hitt var bútað í smá
búta milli ýmsra hreppa, og sleppi eg að minnast
á það frekar. —
Gjöld sýslusjóðs áætluð 4062 kr. 48 a. eptirstöðv-
ar 162 kr. 48 a. niðurjöfnun 3,900 kr.
Samþykkt var að biðja um, að vegurinn frá
Svínahrauni að Lækjarbotnum yrði varðaður hið
bráðasta, heJzt á næsta sumri. —-
Beðið var um, að gufubáturinn „Reykjavík"
kæmi hér við á höfnum, eins og í fyrra, og enn
fremur samþykkt að fara þess á leit við þing-
ið að fá gufuskipafél. ti! að taka hafnir hér, eink-
um Þorlákshöfn inn í viðkomustaði strandferðabát-
anna. — v
Fundurinn skorar á þingmenn að flytja á næsta
þingi frumv. um að laun yfirsetukvenna greiðist
úr landsjóði — og eins var þeim falið að vera
með vínsölubanni, ef það mál yrði tekið fyrir á
þingi. -
Miklar umræður urðu um fjársölumálið og um
það hvemig úr því yrði bætt. 2 mena kosnir til
að undirbúa það mál, og tíl þess kosnir séra St.
Stephensen á Mosfelli og Agúst bóndi Helgason
í Birtingaholti — þeim falið að semja helzt við
1 kaupm. í Reykjavík um kaup á fé, og hvenær
það megi koma; eins var þeim falið að skrifa
samskonar mönnum í nágrannasýslunum; á slátr-
unarhús var talsvert minnzt, og álitið, að heppileg-
ast mundi að koma þvf upp með hlutabréfum o. fl.
Samiagsverzlun var álitin bráðnauðsynleg fvr-
ir sýsluna, og hugsa menn fyrirkomulag allt lík-
ast þvíogerhjá Reykvíkingum í kaupfélagi þeirra.
Hver sýslunefndarm. gengist fyrir peningaloforð-
um hver í sínum hreppi, sömuleiðis vörnpöntun-
um og sendi þetta sfðan til Eggerts bónda Bene-
diktssonar f Laugardælum, sem kosinn var til að
standa fyrir þessu. Semur hann svo viðeinhvern
kaupmanna, annaðhvort á Eyrarbakka eða í Reykja
vík. Með þessu fyrirkomulagi er álitið, að varan
geti orðið ódýrari, og er þetta fyrirkomulag nær
að festa rætur, getur það tryggt betur félagsskap
ög samheldni, en nú gerist. Borgun fyrir þennan
starfa er: 2% og 1%, svo ferðakostnaður að nokkru
leyti. --
Skýrslur um kynbætur hesta vantaði úr nokkr-
um hreppum, en þaðan sem þær komu báru þær
vott um góðan árangur. —
Hundalækningaskýrslur komu úr öllum hrepp-
um sýslunnar, en nokkuð þóttu þær sundurleitar
og báru sumar þeirra með sér, að lint mun um
eptirlit hjá stöku hreppsnefndum og var forseta
falið að semja form fyrir skýrslur þessar og senda
það hreppsnefndum á næsta vori. Þegar það mál
var rætt, var í sambandi við það samþykkt að
allir hundar í sýslunni skyldu frá næsta vori vera
með hálsbandi, með árituðu bæjarnafni og brenni-
marki eiganda, talið bezt að hafa málmspjaldá graf-
ið, sem bundið væri um ólina. - Hverjum hundi,
sem ekki hefði þetta merki eða annað, er sýndi
heimili hans, skyldi tafarlaust lógað. Harðlega
bannað að sveitamenn hafi hunda með sér í ver-
sföðvar, og skulu þeir tafarlaust sendir heim á
kostnað eiganda eða þá lógað.
Þjóðminningardag ákveðið að halda f sumar
helzt fyr en í fyrra og íyrirkornulag líkt að öðru
leyti; í þá nefnd kosnir sömu menn og í fyrra að
skyldi þessum ísafoldarstýrendum lærast að haga
orðum sínum, eins og siðuðum mönnum sæmir?
Svar: Aldrei. Ritstj.
viðbættum séra Ólafi Sæmundssyni í Hraungerði
og gerir nefnd sú allar ráðstafanir hátíðahaldinu
viðvíkjandi og kemur því í framkvæmd. —
Heiðursgjöf.
Hinn 23. þ. m. var hr. dbrm. yóni Arnasym
kaupm. í Þorldkshöfn færður silfurbúinn stafur
og gull-úr með festi og konu hans húsfrú Jór-
unni Sigurdardóttur, Biblíuljóóin og Davíðssálmar í
mjög skrautlegu bandi, til minja um framúrskar-
andi hjálp og góðar viðtökur, er þau hjón hafa
svo ótal opt látið sjóhröktum mönnum úr Eyrar-
bakka- Stokkseyrar- og Loptsstaða-veiðistöðum í té,
er þeir hafa leitað nauðhafnar í Þorlákshöfn.
Þeir, sem aðallega gengust fyrir samskotum
meðal sjómanna í þessu skyni, voru þeir hr.
prestur Ólafur Helgason á Stórahrauni, hr. verzl-
unarstjóri P. Nielsen á Eyrarbakka, hr. hrepp-
stjóri Guðm. Isleifsson á Eyrarbakka, hr. organ-
isti Jón Pálsson á Eyrarbakka og hi. hreppstjóri
Jón Jónasson á Stokkseyri og kusu formenn þessa
alla, ásamt hr. Benedikt Benediktssyni hrepps-
nefndarm. í Iragerði, til þess að velja munina og
sjá um, að þeir væru í góðu lagi; en nefndin
kaus aptur hr. Sigurð sýslum. Ólafsson í Kaldað-
arnesi tll að vera viðstaddan, er hún afhenti mun-
ina. Verzlunarstj. P. Nielsen gat, vegna lasleika,
ekki verið viðstaddur, en hafði sent þeim hjón-
um ámaðaróskir sínar og annara fjarv. vina
þeirra á Eyrarbakka.
Stafinn hafði gert hr. Ebenezer gullsm. Guð-
mundsson á Eyrarbakka, eptir uppdrætti og fyr-
irsögn hr. leturgrafara Odds Oddssonar frá Sáms-
stöðum, er grafið hafði á annan enda handarhalds-
ins: „Jón Arnason, dbrm." og „þökk fyrir við-
tökur" á hinn. Stafurinn var prýðisfallegur og
sniildarlega frá honum gengið, bæði að smfði og
öðru. A bókunum stóð, auk annars gullskrauts,
með gylltu letri: »Jórunn Sigurðardóttir« og „A
sumardaginn fyrsta 1899.«
Nefndin hafði beðið aldavin þeirra hjóna, hr.
kaupm. Geir Zoéga í Reykjavík, að útvega úrið
og bækurnar og geta því kunnugir farið nœr um
vöndun alla og frágang á þeim.
Ennfremur fœiði nefndin þeim hjónum ávarp
í óbundnu máli, undirskrifað af nál. 50 for-
mönnum, auk nefndarmanna og nokkurra fleiri
manna, er beiddust þess, að mega taka þátt í
gjöfinni.
Loks fœrði og nefndin þeim eptirfylgjandi
ávarp í ljóðum, eptir hr. prófast Valdemar Briem
á Stóra-Núpi, er sungið hafði verið í samsoeti í
Þorlákshöfn sama kvöldið og nefndin afhenti
gjafirnar. —
Það er alkunnugt, hve ágætum viðtökum sjó-
menn á Eyrarbakka, Stokkseyri og Loptsstöðum
og víðar að, hafa átt að mæta, er þeir hafa orð-
ið að leita nauðhafnar í Þorlákshöfn, þegar sund-
ín hafa annaðhvort verið lokuð af brimi eða þoka
eða byljir hafa skollið svo skyndilegaá, að menn
hafa ekki getað náð landi annarstaðar, að hr.
Jón dbrm. Arnason hefur ekkert tækifæri látið ó-
notað til þess, að hjálpa mönnum til að lenda,
er þeir hafa komið til Þorlákshafnar, svo sem,
með góðum árangri, að hella lýsi og olíu í var-
irnar, til að lægja brimofsann, kveikja á ljósker-
um til að lýsa mönnum, er þeir hafa orðið að
lenda þar í náttmyrkn, sem opt hefur komið fyr-
ir, og setja önnur nauðsynleg merki, til að stýra
eptir, gegnum brimið í varirnar, að hann hefur
— hvort sem menn hafa hrakizt þangað á nóttu
eða degi, um sumar eða vetur, eitt skip eða svo
tugum skipti, eins og átti sér stað 16. marz 1896,
þegar skipin voru að sögn full 50 og hinir sjó-
hröktu um 600 að tölu — ekkert til sparað þeim
til hjálpar og þæginda, sem hann gat til náð, og
ekki fengu mat eða húsaskjól annarstaðar, og
I þeir voru þá eins og optar fjölda margir. Það
I er því engin uppgerð eða undur, þótt sjómenn
hafi lengi langað til að sýna þessum höfðings-
hjónum einhvem vott virðingar og þakklátssemí
sinnar, enda hafði hver einasti formaður, sem
undirskrifaði, talið sér það bæði Ijúft og skylt að
minnast þeirra nú, og orðið því fegnastur, að
geta haft tækifæri til þess, og það má sannar-
lega gleðja þá aptur á móti, að þau höfðu veitt
gjöfunum viðtökur með innilegustu þakklátssemi
og ánægju og óskað sjófarendum allrar gæfu og
blessunar.
27/i 99
J.
Ávarp
frá sjómönnum á Eyrarbakka, Stokkseyri og
Loptsstöðum til hjónanna dbrm. Jóns Árnasouar
og húsfrú Jórunnar Sigurðardóttur í Þorlákshöfn
fyrsta sunnudag í sumri 1899.
Lag: Gnoð úr hafi skrautleg skreið.
Sigldum vér um saltan mar,
sjáfarrót og blindhríð var;
enginn fékk um úfið gráð
eigin lending sinni náð,-
hlutum vér að hörfa frá,
hrekjast út um kaldan sjá;
eptir langa leið um dröfn
loks vér náðum Þorlákshöfn.
Enn ei hættan úti var,
öldu-garður reis og þar.
Nið’r að strondu þú komst þá
þitt með l'ð er mest á lá;
greiddir þú oss leið til lands,
lægðir ofsa sjáfargrands;
sfðan eptir öldurót
oss sem faðir tókstu mót.
Mikið sigur-verk þú vannst,
verðlaun í þér sjálfum fannst.
Sigurverk, sem örsmátt er,
aptur nú vér færum þér.
Sterkum arm oss studdir þú,
Staf til minja þiggðu nú.
F.ins og Móses yfir haf
oss til hjálpar réttu staf!
Húsfreyjan, sem heima var,
höfðingssetri stýrði þar,
eins með göfug höfðingshót
hjartanlega’ oss tók á mót.
Hér þó verði harla stutt
hjartans þökk í kvæði flutt,
ijóð um það, sem æðra er,
eiga það að bæta þér!
Meðan lífs þið siglið sjó
sífelt verði leiði nóg;
* æ við stýrið standi sá,
stýrt er getur boðum frá;
og er farin öll er leið
ykkar verði lending greið;
verðið þið of voða dröfn
velkomin í lífsins höfn.
V. B.
Spítalalæknir á Akureyri.
Eg hefi ekki lagt það í vana minn, að ónáða
þing eða stjórn með bendingum eða áskorunum,
en nú verð eg að gera það, með því að enginn
annar tekur sig fram um það.
Það er talið óhy.ggilegt, ef einhver eignast
góðan grip, en fer svo illa eða óvarasamlega
með hann, að hann endist helmingi skemur en
hann átti að endast eða gat enzt. — En þá er
og sú þjóð óhyggin, sem á afbragðsmann, en
fer svo illa eða ónærgætnisl^a með hann, að
kraptar hans bila fyrir tímaflp
Vér Norðlendingar eigum sllkan afbragðs-