Þjóðólfur - 07.09.1900, Blaðsíða 3

i63
dálítið einkennilegur, þvl að þar var áður full-
yrt, að dr. Jón hefði mjög mikið fylgi, einkum
hjá Mýrdælum, og mundi því verða Guðlaugi
mjög skeinuhættur. En eptir þessum kosninga-
úrslitum, er sannfrétt munu, sést, að þeir hafa
brugðizt dr. Jóni hraparlega, llklega með fram
vegna þess, að góður þurkur var kjörfundardag-
inn, en áhugi manna á landsmálum ekki svo
mikill, að kjósendur vilji vinna til að fara á einni
bikkju á kjörfund og eyða til þess hálfum eða
heilum degi, einu sinni á 6 ára tímabili, ef þeir
geta haft ofurlítinn hagnað af að vera heima—ogséu
J>eir ekki einyrkjar, því að þeim er nokkur rorkunn.
—Það er einnig vandaminna, að láta ekki sjá sig á
kjörfundi, einkum ef sýslumaður á í hlut og er
sjálfur í kjöri, og kjósendur eru hónum mótfalln-
ir. Kjarkurinn hjá öllum þorra almennings, þeg-
ar á skal herða, er optast nær ekki meiri en
þetta, að það getur komið sér vel, að hafa eitt-
hvað að yfirvarpi t. d. þerri. Það er því mjög
einkennilegt fyrir Islendinga, að fulltrúar þeirra
komist á alþing »vegna þerris«(!!), eifis og »ísa-
fold« hefur látið í veðri vaka í skyndifregn um
kosningahorfur Guðlaugs sýslumanns. En annars
ættu kjósendur að varast, að narra menn úr fjar-
lægum héruðum í kosningabaráttu, með fögrum
loforðum, en hafa svo ekki þrek til að styðja þá,
þegar á hólminn er komið.
I Mýrasýslu kvað sýslumaðurinn (Sigurður
Þórðarson) hata lagt sig mjög í framkróka til að
afla séra Magnúsi fylgis og er það miður við-
kunnanlegt af kjörstjóra. Biskupsliðið í 2 vestustu
hreppum sýslunnar, er nú réðu úrslitum, hafði og ver-
ið á miklum erli fyrirséraM. Sýslumenn virðast
annars vaða nokkuð mikið uppi nú á síðustu tímum.
Væri ekki vanþörf á, að kosningarlögunum væri
breyttíþá att, að enginn sýslumaður mætti bjóða
sig fram til þings í sinni sýslu, og eins ættu kosn-
ingar um land allt að fara fram á einum og sama
degi, eins og víðasthvar mun tlðkast í öðrum
löndum.
Smalamennska ,ísafoldar‘.
Björn ritstjóri, sem ætlaði af göflunum að
ganga um daginn út af því, að menn væru á ferð-
inni með áskorun til Tryggva bankastjóra og kall-
aði það óheiðarlega smalamennsku, heldur nú hvern
pukursfundinn á fætur öðrum með smölura sínum.
Einn var haldin á þriðjudagskveldið var uppi á
lopti í »Iðnó« í hálfmyrkri við kertiljóstýru. Hafði
Iðnaðarmannafélagið þá um leið fund niðri í stóra
salnum og bar þvf lítið á í stórrigningunni um
kveldið, þó að ýmsir skryppu þar inn um leið í
húsið og brygðu sér á leynifund uppi á lopti.
Voru þar helztu kappar úr liði Jóns Jenssonar:
Björn og Einar, Björn Kristjánsson, Geir Zoéga
kennari og Pálmi Pálsson og sendlar þeirra: Ól-
afur í Lækjarkoti, M. Benjamínsson, Hjálmar,
Kristján Ó. Þorgrimsson, Árni Éiríksson og Har-
aldur hinn hebreski, sem skyldi leggja blessun
slna yfir myrkraverkin. Þótti Birni ritstj. nú í ó-
vænt efni komið og vildi hann kanna liðið og sá
brátt, að ósigur væri vís, ef réttum kröptum væri
beitt; skyldi því nú þau ráð upp taka, að senda
út um bæinn á ný til að telja menn yfir úr liði
Tryggva, þá er veilastir væru og skyldu Árni og
Haraldur leggja undir sig vesturbæinn með aðstoð
Kristjáns, en hinir dreifa sér út og suður og upp
um austurhverfin.
Gamansamur maður, sem var á fundinum,
kvaðst hafa skemmt sér vel við að sjá gamla Björn
rýnandi í kjörskrána á hnjánum við kertistýruna,
sem varpaði einhverjum forneskjublæ yfir kemp-
urnar í hálfrökkrinu og gat maðurinn ekki annað
en hlegið dátt að öllu saman.
Eru þeir nú heldur en ekki á ferðinni um
bæinn, Haraldur með handayfirleggingar, Hjálm-
ar tifandi á tánum, baðandi út frambægslunum
og Árni í einu kófi, Láfi með sitt „perpetuum
mobile" og Kristján Ó. með „batteríið". — Eiga
nú borgararnir von á þessum heiðttrsmönnum
þrammandi inn til sín til liðsbónar, en „makt
myrkranna" verður • vonandi lítil, þegar gengið
verður fram f ljósbirtuna á kosningadeginum.
Memor.
Lygaþvættingur ,ísafoldai*‘.
í síðasta tölubl. (54.) segja ritstjórar Isafold-
ar, að bankastjórinn hafi gert út »mann hér í bæ,
sem lagði á stað suður meðsjóíþeim erindum«,
að útvega bankastjóra atkv. til þingkosninga í
Gullbringusýslu. Síðan eg kom heim hef eg ekki
haft frið fyrir áleitni manna og spurningum; skora
eg því á ritstj. að segja, hvern þeir hafa meint.
Sé það eg, sem mér er almennt sagt, þá lýsi eg
því yfir, að þessi ummæli ritstjóranna eru helber
lýgi; eg fór að eins í mínum erindum, og talaði
ekki við nokkurn mann um þingkosningu banka-
stj. í Gullbringusýslu, hann hafði aldrei minnzt á
neitt slíkt við mig, og vissi ekkert um för mína.
Rvík 6. sept. 1900.
Þórður Guðmundsson.
(fyr í »Glasgow«).
Yfirlýsing.
Eptir beiðni skal þess getið, að bankastjóri
Tryggvi Gunnarsson kom til mín daginn áður en
eg sigldi í f. m. og bað hann mig þá um að
reyna til að útvega fjárkaupamann á Englandi
eða annarstaðar, ef unnt væri í haust, og bauðst
hann til að borga mér allan kostnað, er eg kynni
að hafa við það, en eins og gefur að skilja gat
eg engan fengið til að byrja á því nú í haust; það
var of seint að reyna það á þessu ári, því til þess
þarf talsverðan undirbúning á báðar hliðar, ef
vel á að fara. Það er vonandi, að bankastjóri,
ásamt fleirum, reyni að undirbúa það í tíma fyr-
ir næsta haust.
Rvík. 6. sept. 1900.
Sigfús Eymundsson.
* *
*
Af þessari yfirlýsingu sést, að það er til-
hæfulaus ósannindi hjá ísafold, eins og
fleira, að bankastjórinn hafi ekkert gert til að út-
vega fjárkaupamenn hingað, þótt það tækist ekki
í þetta sinn af þeim ástæðum, er hr. Sigfús Ey-
mundsson, sem falið var á hendur að annast
þetta, skýrir frá. Ritstj.
Símon á Kossl biður »Þjóðólf« enn að
gera svo vel og skila til »ísafoldar, að viðvíkj-
andi »afæti« því, sem hann muni verða fyrir í
Flóanum sbr. »ísaf.« 53. tölubl., að hann kveðst
hafa róið út í 13 vetrarvertíðir og stöðugt verið
á færaskipi á Faxaflóa og formaðursá, sem hann
var lengst hjá beri það stöðugt, að Símon hefði
sjaldan misst af veiði; hyggur þvl Símon, að sama
verði fyrir sér enn þá.
Svo mælist Símon til þess, að þeir af sýsl-
ungum hans, sem framvegis þurfa eitthvað að segja
um hann í blöðunum geri það undir nafni. Sí-
mon heldur, að það sé drengilegra, og álítur enda
betra að taka á móti þeim sem gestum, eða hýsa
þá, þegar þekktir séu að einhverju, ekki sízt, þeg-
ar mikið hafa unnið að öðrum eins nytsemdar-
málum og flutt hafa verið í »ísafold« nú nokk-
urn tíma, sem Símoni hefur optast eitthvað ver-
ið við dreift, — og landinu á sjálfsagt að vera
til hagsmuna.
Látln er í Stykkishólmi 26. f. m. frúElln
Bjarnason, kona Lárusar Bjarnason's sýslu-
manns. Hún var, eins og kunnugt er, dóttir J.
P. Havsteens amtmanns og frú Kristjönu Gunn-
arsdóttur, er hefur átt að sjá á bak öllum (4)
dætrum sínum á bezta aldri. Elín heit. var sögð
góð kona og vel menntuð, lætur eptir 2börnálífi.
Banamein hennar varð lungnatæring. Var rúm-
lega þrítug að aldri, er hún lézt. Lík hennar verð-
ur flutt hingað til Reykjavlkur með »Skálholti«.
Eptirmæli.
Arnór Egilsson, ljósmyndasmiður, andaðist hér
á Akureyri 4. maí síðastl. eptir langvinnar og miklar
þjáningar (af krabbameini).
Hann varð ekki fullt hálffimmtugur, f. 4. ágúst
1856; voru foreldrar hans hjónin Egill á Reykjum
á Reykjabraut Halldórsson prófasts að Melstað, og
Sigurveig Jóhannesdóttir frá Laxamýri; var hann því
vel kynjaður í báðar ættir. Hann ólst upp með for-
eldrum sínum, og menntaðist vel, bæði heima og
hjá séra Páli Sigurðssyni, er þá var að Hjaltabakka;
var og snemma bæði vel viti borinn og listhæfur.
Um tvítugsaldurinn þjónaði hann við verzlun á Blöndu-
ósi, og þaðan sigldi hann til Hafnar og nam Ijós-
myndalist. Árið 1882 kvongaðist hann ungfrú Val-
gerdi Olafsdóttur bónda á Leysingjastöðum, sem lifir
ásamt þrem sonum þeirra, ungum, en efnilegum;
þau hjón bjuggu fyrstu ár sín á Blönduósi og höfðu
veitingasölu, en fluttu svo að Hæli, eptir látinn
tengdaföður Arnórs. Ári síðar keypti hann Bjamar-
staði í Vatnsdal og bjó þar sæmilegu búi þangað
til í fyrra vor, er þau fluttu alfarin hingað til Akur-
eyrar. Settist hann hér að sem ljósmyndari: hafði
keypt Ijósmyndaskála og aflað sér dýrra og góðra
áhalda. Fékk hann og skjótt drjúga aðsókn, þvf
hvorki skorti dugnað vé vandvirkni, og líkuðu mynd-
ir hans mætavel. En er áleið sumarið versnaði
vanheilsa hans, svo að þegar haustaði þraut fótavist
hans að mestu. Lá hann síðan allan veturinn við
vaxandi óhægð, en með nálega ósigrandi sálarþreki
og þolinmæði.
Arnór sál. var maður mjög merkur og vel
gefinn. Hann hafði verið hreppstjóri áður, en
hann flutti norður hingað og jafnan við opinber
störf riðinn og mikils metinn sem hygginn maður
og réttvís. Hann var manna viðfeldnastur, kurteis
og alúðlegur, en þó dulur og alvörugefinn; hann var
maður grandvar og guðrækinn, og hið mesta still-
ingar- og þrekmenni. Eiginmaður var hann hinn
ástríkasti og hjúskaparlífið til fyrirmyndar.
Hann var jarðsunginn 15. maí f viðurvist fjölmenn-
is: flutti séra Jónas á Hrafnagili, auk sóknarprests-
ins, ræðu yfir greptri hans.
Sem lognhviða
sem lesin saga —
smásaga,
sögð og búin:
svo er líf lýða,
líður og hverfur
með þess eilífu
eptirsóknum.
Enginn svari:
Til einskis kemur
þroska að þrá
í þessu ljósi;
gys og gabb
er gæfa manna
og góðs mann gróði
gröf og mæða.
Svo mátti að sönnu sýnast Arnór,
meðan þú við oss varst að skilja:
heilt misseri við hvílu þína
brúðurin sat og beið þíns dauða.
En þú sem aldrei æðru mæltir
fullur af guðstrú og göfgri hreysti:
þú sást betur með brostnu auga
mörgum heilskygnum hin helgu rök.
Dýpra svar en dauðinn ristir
letrað þú last á lífsins bók.
En sumarsól sælli heima
vantar flesta svo fái lesið.
Far vel, Arnór; enginn gráti
banabrautir beztu manna,
þeir eru dýrblik dauðans báru,
en gullið á guðleg sunna.
En dimma mér döpur augu
fyrir þig svanni og saklaus börn,
þvf að mér finnst við forlög ykkar
hjarta mín sjálfs sé höggvið nærri.
Matth. Jochumsson.