Þjóðólfur - 26.10.1900, Blaðsíða 3

Þjóðólfur - 26.10.1900, Blaðsíða 3
195 ir þvi virðist mesta nauðsyn á, að bera ofan í meiri hluta af vegi þessum að sumri komandi; mun þá ekki annað ráðlegra en sækja ofaníburð upp fyrir Ölfusárbrú eða niður á sjáfarbakka. — Vitanlega er sá galli á hvorutveggju þessu, að leið- in er löng. — Samt virðist þetta liggja næst, þeg- ar annarsstaðar á leið þessari fæst ekki nema fínn moldarsandur, er bæði fýkur úr eða rennur burt í leysingum. I holtunum fyrir ofan Ölfusárbrúna er bezti ofaníburður, fastur og haldgóður,; og sé hann borinn ofan í vel púkkaðan veg, með nokkr- um ofaníburði mun hann duga vel. í okt. 1900. 5. y. Evrópu-siðmenning i Afriku. Með þessari fyrirsögn birtir þýzka blaðið sBerliner Volkszeitung« um miðjan f. m. grein nokkra um fáheyrð grimmdarverk, er fulltrúar belgisku stjórnarinnar í Kongóríkinu hafa gert sig seka í. Hafa opt borizt ófagrar sögur um aðfarir Evrópumanna gagnvart hinum villtu þjóð- flokkum þar syðra, svo að menn hafa naumast getað trúað því, að þær væru sannar. Og þó hafa þær opt verið staðfestar af mörgum sjónar- vottum og svo er um frásögn þessa þýzka blaðs. Heimildarmenn fyrir henni eru amerískir presbyt- erianskir tráboðar við Efri- Kongó. Er höf- uðstöð þeirra Luebo við stórfljótið Kasai, er rennur í Kongó. Þangað fréttist, að stjórnartull- trúar Belgja í Luluaburg hefðu sent hinn illræmda Zappó-villimannahöfðingja Malumba N’buso til héraðánna í grennd við Kasai, til að heimtíi skatt og að hann hefði þar gereytt meiri hluta landsins. Fregnirnar um athæfi hans voru svo hroða- legar, að trúboðarnir amerískuí Luebo trúðu þeim ekki í fyrstu og sendu klerk einn W. H. Sheppard að nafnitil rannsókna. Ogskýrir «BerlinerVolks- zeitung« þannig frá þessari rannsóknarferð hans: I héraði því, er Shepphard hitti Malumba, hafði hann framið hin verstu nfðingsverk; þannig sá Sheppard þar stóra trjágirðingu, er höfðingjar héraðsbúa höfðu verið ginntir inn í og því næst skotnir þar niður í hrúgu. Sheppard minntist á þetta við Malumba, og spurði hann, hvernig þetta hefði atvikazt, en hann svaraði: »Eg skipaði öllum höfðingjum æðri og óæðri, ásamt flokks- mönnum þeirra að koma og greiða það, sem þeir ættu ógoldið skattsins, og er þeir voru komn- ir inn fyrir krafði eg þá um það, sem mér var boðið að krefja þá um, og er þeir færðust und- an að greiða gjaldið, skipaði eg að loka hliðun- um, og drap þá svo inni í girðingunni Shepp- ard spurði þá, hversu marga hann hefði drepið. »Eg hygg um 80—90« svaraði Malumba, »auk þeirra sem liðsmenn mínir, er eg sendi í önnur þorp tóku af lffi«. Ennfremur segir Sheppard svo frá: Malumba og eg gengum út á völlinn hjáherbúðum hans. Þar lágu þrjú lík, og varhold- inu flett frá beini frá lendum niður. »Hvers vegna eru þessir búkar svona sundur höggnir, og ekkert eptir nema beinin?« spurði eg. »Fylgd- arlið mitt hefur etið kjötið« svaraði hann. Þar hjá lá höfuðlaust lík af manni nokkrum«. Hvar er höfuðið af þessum manni? spurði eg. »01 svaraði Malumba«, menn mínir hafa gert skál úr hauskúpunni hans, til að mylja í henni neftóbak«. Er við gengum lengra taldi eg 41 lík, og spurði þá hvar hin væru, en hann svaraði, að menn hans heíðu etið hin. Ennfremur þótti trúboðan- um undarlegt, að hægri hendina vantaði á öll líkin. Og er hann spurði, hvernig á þessu stæði var honum svarað, að þessar hendur yrðu að af- hendast stjórnarfulltrúunum íLuluaburgtil sanninda- merkis um, að fyrirskipunum þeirra hefði fullkom- lega verið hlýttl Og síðar sá Sheppard í herbúð- um Malumba 81 hönd, er héngu þar eins og til þerris yflr eldinum. Sagt er, að á 75 mílnasvæði umhverfis Luebo hafi 50,000 innborinna manna flúið út í skógana af ótta við herlið stjórnar- innar! Þetta er kallað útbreiðsla Evrópu-siðmenn- ingarinnarl Með þessum orðum endar blaðið skýrslu sína um þessi hroðalegu rnorð. Og þótt sumum kunni að þykja sagan ótrúleg, þá eru sarnt allar líkur til, að hún sé sönn, því að svo mörg ódáðaverk hafa verið unnin þar suðurfrá, fyrir sunnan öll landslög og rétt, að þeir sem kynnzt hafa nokk- uð ástandinu þar segja, að því verði aldrei lýst syo hroðalega eða ótrúlega, að þeir geti ekki trúað því. Stjórn Belgja hér í álfu getur við ekkert ráðið, þótt hún vildi, því að Kongóríkið er ekki nema að nafninu til undir yfirstjórn Belgjakonungs, og færi hann verulega að hlutast til um mál manna þar, ogleitast við að hegna hin- um seku, mundi allt landið óðara úr greipum hans gengið. Það vita einnig þessir svonefndu stjórnarfulltrúar Belgja þar suðurfrá, vita, að arm- ur mannlegrar réttvísi nær þeim ekki, 'nvers kon- ar glæpaverk og ódáðir, sem þeir fremja gagnvart þarlendum þjóðflokkum til að raka saman auð fyrir sig og sína. f Húsfrú Guðný Mðller. í friði drottins farðu vel, til frelsis hafin ör.d! upp er nú rofið rauna él og röknuð dauðans bönd. Vér fögnum því að stríð er stytt sem stillt ei gátu menn, — þó fremur kosið hefðum hitt: að heil þú lifðir enn. Þvl skal þér flutt vor kveðja klökk, — ei kunnum annað nú, — og heiðursorð og hjartans þökk, sem hvervetna’ ávannst þú. Og hann sem átti hjarta þitt og hjartasár nú ber, hið elskuríka ávarp sitt í anda sendir þér. Og móðir þín í myrkri þreytt ei megnar orð að fá er söknuðinn í ljós fær leitt sem leggst r.ú hjartað á. En gegnum myrkrið samt hún sér með sjón hins innra manns, að samvist búin ykkur er í ástvinanna krans. Hún sér í anda sæla þig í sölum drottins há, 68 sér klukkuna heim þá um kvöldið og ávarpaði þannig þá, er við voru staddir: „Vinir mínir! Gerið svo vel og komið til mín í kvöld, og svo skulum við vígja nýju stundaklukkuna mína með dálítilli samdrykkju". „Hvað snemma?" „Klukkan 9“. Auðvitað tók Pierret ekki boð þetta til sín. Þegar hann var orðinn einn brenndi hann 500 franka seðilinn. Síðan fór hann inn í herbergið, sem var innar af búðinni, og kom þaðan aptur með litla öskju. Þessa öskju festi hann inn í stunda- klukkuna. Á tilteknum tíma var klukkan flutt inn í hina veglegu borðstofu Locard’s. Hann sjálfur og vinir hans sitja hlæjandi hringinn í kring um borðið og eru að drekka og syngja. Klukkan slær 11 Hinn fagri hljómur kveður við um allt herbergið. En þeir tónar! "Allir urðu sem agndofa, er þeir hlustuðu. Um miðnætti heyrðust aptur hinir silfurskæru tónar. Allt í einu varð dimmt í herberginu — einhver snöggur gustur hafði slökkt á lampanum en blár bjarmi lék um skífuna á klukkunni, svo að á hana glóði í myrkrinu. Klukkan hætti að slá, en þá heyrðist allt í einu einkenni" leg og dularfull rödd: „Jaques Locard! Jaques Locard!" Húsbóndinn og gestirnir verða öldungis forviða og geta ekki komið upp nokkru orði". „Jaques Locard I Játaðu glæp þinn! Játaðu hann tafar- laust". Locard! sagði einn af gestunum", hvernig víkur þessu vi??“ 65 Á þessu augnabliki var það, að dró frá tunglinu og bjarma sló af geislum þess á hina silkimjúku grænku. Kælandi gustnr þaut í gegnum skóginn; með hægum nið opnaðist skógarþykknið og lokaðist síðan aptur. Og milli trjánnakom í ljós himnesk mynd með skínandi hvítt andlit, gullbjart hár er hrundi niður um herðarnar og blá, sorg- döpruð augu, og á hinum snjóhvíta hægri handlegg, er úr blæddi af þyrnisting, svaf rólega lítið barn. „Þú heilaga mey", æpti Anna óttaslegin. Gabor huldi andlitið með báðum höndum. „Vei mér, blessaða guðsmóðir! Miskuna þú mér! sagði Anna kjökrandi, og fleygði sér til jarðar, og sló örvæntingarfull á brjóst sér “Eg er kona syndug. Eg hef stolið peningum þínum; eg hef logið í þínu nafni..................“ Móðirin með hinu sorgbitna útliti brosti blíðlega. „Við höfum ekki neitt saman að sælda, vesalings kona! Þú Gabor, þér færi eg hér son þinn. Eg vi!di eigi gera þér vanvirðu í margmenninu". Þá bætti hún í klökkum róm við: Eg hef njósnað um þig. .. . Eg hef gengið á eptir þér, og nú finn eg þig loksins hér“. Gabor neri enni sitt með hinum vinnubörðu höndum sín- um og færði sig hræddur nær henni, er talaði. Barnið hafði þá einmitt opnað augun og brosti. „Þú hefur fundið mig, María Kóvacs, og skalt aldrei missa mig aptur, ef þú fyrirgefur mér...........“ María rétti honum barnið til sátta. Hann greip fljótt ept- ir því, en dró hendina þegar til sín aptur. „Nei nei! Láttu mig horfa á þig á þennan hátt, — á þig og barnið okkar". (Þ. J. þýddi).

x

Þjóðólfur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðólfur
https://timarit.is/publication/72

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.