Þjóðólfur - 18.04.1902, Blaðsíða 4

64
Tóuskinn
eru keypt háu verði í verzlun
Sturlu Jónssonar.
Sápur
allskonar ágætar í verzlun
Sturlu Jónssonar.
J | KRANSAR, stórt nryal, HLÓM- J [
J [ KRANSBORRAR og SLAUFU-PÁLMA- J [
GREINAR. Einnig’ ailskonnr
KORT
| J fást ætíð hjá inér. J J
|| Skólavörðustíg 5. jj
11 Svanl. Benediktsdóttlr. j j
Verzluu
Sturlu Jónssonar
hefur ná með „Laura" fengið mikið
af alls konar
RAMMALISTUM.
semseljastódýrara en nokkrusinni áður.
Gólf- og borðvaxdúkur
ýmsar teg. fást í verzlun
Sturlu Jónssonar.
Allskonar prjónanærfatnaður
fæst í verzlun
Sturlu Jónssonar.
Leikfélag Reykjavikur.
Næstkomandi sunnudag verður leikin í
Síðasta sinn
„Hin týnda Paradís“.
Eptir Ludv. Fulda.
Votto rð.
Eg undirrituð hef mörg ár þjáðst
af móður sýki, hjartaveiklun og þar af
leiðandi taugabilun. Eghefi leitað margra
lækna, en allt árangurslaust. Loksins
kom mér til hugar að reyna Kína-lífs-
elixírinn frá Waldemar Petersen í Fred-
erikshöfn og þegar eg hafði lokið að
eins úr 2 glösum, fann eg bráðan bata.
Þúfu í Ölfusi.
Olafía Guðmundsdóttir.
KÍNA-LIFS-ELIXfRINN fæst hjá flestum
kaupmönnum á íslandi, án nokkurrar toll-
hækkunar, svo að verðiðeröldungis sama
sem fyr, 1 kr. 50 a. flaskan.
TU þess að vera vissir um, að fá hinn
ekta Kína-lifs-elixír, eru kaupendur beðnir
v.p.
að Hta vel eptirþví, að —p— standi á flösk-
unum í grænu lakki, og eins eptir hinu skrá-
setta vörumerki áflöskumiðanum: Kínverji
með glas í hendi, og firmanafnið VValde-
mar Petersen.
Eldfastur leir. Múrsteinn
fæst í verzlun
Sturlu Jónssonar.
Syltetöj, Niðursoðnir ávextir.
Brauðtegundir. — -
Gerpúlver. —
Rúsínur. —
Gráfíkjur. —
Vanille. —
Döðlur. —
Chocolade. —
Citronolía. —
Sveskjur. —
Cardemommer. —
Appelsínur. —
Möndlur. —
Brjóstsykur.—
Hveiti. —
Kartöflumjöl. —
Haframjöl.—
Kanel. —
Laukur.
Kartöflur« «
Nýkomið í verzlun
Sturlu Jonssonar
Auglýsing
u m
póstferðir árið 1903.
Með því að allar póstferðir á landinu verða lausar um næstu áramót, er skor-
að á alla þá, sem kunna að vilja takast á hendur póstferðir árið 1903, að senda hing-
að fyrir 1. júlí þ. á. lægsta boð, sem þeir vilja gera í ferðirnar.
I boði í aðalpóstferðir skal sérstaklega tekið fram, hve mikið hlutaðeigandi vill
hafa fyrir flutning á einum hestburði, eða 120 pundum, í hverri ferð, og hve mikið
fyrir flutning á hverjum hestburði þar fram yfir.
I boði í aukapóstferðir skal hlutaðeigandi taka fram, hve mikið hann vill fá
fyrir flutning á 40 punda þunga 1 hverri ferð, og hve mikið fyrir hvert pund þar
fram yfir.
Póststofan í Reykjavík 14. apríl 1902.
Sigurður Briem.
SKILVINDAN
,ALFA‘,
sem notuð er mest allra skilvinda í Evrópu kostar:
ALFA L. aðskilur 40 potta á kl.t og kostar 95, kr.
ALFA KOLIBRI —»— 175 - » — — — 150,
ALFA D. —»— 200 — » — — — 225,
ALFA BOBY —»— 250 — » — — — 290,
ALFA BOBY H —»— 300 — » — — — 325,
ALFA B. —»— 450 — , » — — — 500,
Skilvindan ,ALFA‘ hefur fengið yfir 500 fyrstu verðlaun og 250,000
af þeim eru nú notaðar í Evrópu.
OC Nánari upplýsingar fást síðar.
Menn snúi sér til hr. verzlunarstj. Arna Einarssonar í Reykjavík,
eða aðalumboðsmanns Flóvents JÓhannssonar á Hólum í Hjaltadal.
Brúkuð íslenzk frímerki, helzt gömul, en
einsþau,sem nú eru ígildi.erukeyptháu verði.
Fiiin Ainiindseii
Haakonsgade 26. Bergen, Norge.
VINDLAR, REYKTÓBAK,
RULLA, RJÓL.
ágætar tegundir. I verzlun
Sturlu Júnssonar.
Waterproofkápur
fyrir karlmenn og kvennmenn og
Regnhlífar
fást í verzlun
Sturlu Jónssonar.
Eigandi og ábyrgðarmaður:
Hannes Þorsteinsson, cand. theol.
Glasgow prentsmiðjan.
22
hana, eins og aldrei hefði neitt verið þeirra á millum — að vísu ekki
mikið, en blátt áfram og vingjarnlega. Herþjónustan virtist hafa haft
heppileg áhrif á hann, því að hann var nú ekki framar eins dulur og
fáskiptinn og hann hafði löngum verið; ef til vill var það líka vegna
þess, að hann var öldungis hættur að hugsa nokkuð um Ingiríði.
Presturinn mælti fyrir skál hermannanna; hann þakkaði þeim í nafni
föðurlandsins fyrir hreysti sína, og í nafni sveitarinnar fyrir þann sóma,
sem þeir hefðu gert henni. og því næst einnig í nafni Andrésar, því að
hann lýsti nú opinberlega yfir því, er þegar var á allra vitorði, að And-
rés hefði verið leystur úr ánauð fyrir bænastað hinna hraustu hermanna.
Síðan hélt hreppstjórinn ræðu fyrir minni Andrésar og Ingiríðar,
og er menn voru teknir að gerast örari, þá tók einn af hermönnunum til
máls og sagði, að þar eð presturinn hefði talið það þeim til sæmdar, að
Andrés frá Velli hefði hlotið frelsi fyrir þeirra bænastað, þá fyndi hann
sér skylt að geta þess, að þann heiður ætti Knútur frá Neðra-Rjóðri
einn skilið, því að þá er ráðgazt hefði verið um, hvers þeir skyldu beið-
ast, þá hefði hann minnt þá á Andrés, og fyrir því mæltist hann til
þess, að menn drykkju minni Knúts.
Andrés tók í hendina á Knúti og bölvaði sér upp á það, að þetta
hefði verið fallega gert af honum, og það því fremur, sem Knútur var ekki
með í félagsskapnum og einkanlega „af því, að eg hef þó tekið þessa
þarna frá þér“, sagði hann.
Ingiríður roðnaði, og Knútur fölnaði við þessi orð. Hann svaraði
dapurlega: „Þú þarft ekki að vera að þakka mér fyrir neitt. Eg gerði
það vegna Ingiríðar".
„Það skiptir engu, hvort þú gerðir það vegna hennar eða mín“,
sagði Andrés. „En auli varstu eigi að síður, því að þú hefðir vel getað
tekið hana sjálfur".
„Hættu nú, Andrés!" bað Ingiríður, og var allmikið niðri fyrir.
Andrés rak upp skellihlátur og ætlaði að taka utan um mittið á
Ingiríði, en af því að hún færðist undan, lét hann sér nægja að kreista
ölkolluna.
23
Eptir þetta var Ingiríður mjög þögul um kveldið. Ef einhver
yrti á hana, svaraði hún optast einungis með ofurraunalegu brosi, og
stundum bærðust varirnar, rétt eins og hún ætti bágt með að verjast
gráti.
Næsta sunnudag var lýst til hjónabands með Andrési og Ingiríði.
Hann setti nú bú á stofn í Götu, og var þar ærið fyrir hann að starfa,
en Andrési varð ekki mikið úr verki. Hann var orðinn svo gersamlega af-
vanur öllum búskaparstörfum, og að vera sjálfs sín herra, að hann langaði
ekki neitt sérlega til þess að vera bundinn frá morgni til kvelds við
sama starfið, dag eptir dag, svo sem bændur verða að vera. Hann varð
að finna til þess, að hann var orðinn frjáls maður; hann þurfti að heim-
sækja gamla vini og kunningja, en þeir urðu nokkuð margir, þegar hann
fór að telja þá saman, því að enginn hafði verið svo kunnugur um allan
Leirdal, sem hann, og jafnvel handan yfir fjallið og langt niður um
Valdres. Og var það ekki skylda hans að heimsækja a]la þá, sem hald-
ið höfðu þeim Ingiríði veizlu við komu hans? Þeir höfðu þó allir kvatt
hann að skilnaði með handabandi og beðið hann að heimsækja sig og
endurnýja gamlan kunningsskap. Enn um langa hrið mátti telja Andrés
heiðursgest sveitarinnar, og honum var það ekki neitt ógeðfelld skylda.
að ferðast aptur um dalinn þvert og endilangt, annaðhvort fótgangandi
eða í vagni, eins og með Rjóðurbóndanum forðum, finna að og andæfa,
og skamma bæði stjórn og yfirvöld, löggjöf og réttarfar og leggja þunga
lóðið á metaskálarnar, — er hann var nær því búinn að sannfæra alla
aheyrendur með orðum sínum — með því að segja þá frá hryllilegu
dæmi um misþyrmingar og grimmdarmeðferð á föngum, annaðhvort af
eigin reynd eða eptir sögusögn annara, annaðhvort frá þessari öld eða
hinni síðastliðnu.
Veslings Ingiríður! Frá þeirri stundu, að hún sat undir borðum
milli Andrésar og Knúts, sat jafnnærri báðum og bar þá saman í huga
sér, frá þeirri stundu að hún varð þess vísari, að Knútur var frjáls mað-
ur, en Andrés þræll, þræll ósiða og illra tilhneiginga, og hún sá, að