Þjóðólfur - 26.09.1902, Blaðsíða 3

154
höggið á frumvarp það til breytinga á
fátækralöggjöfínni, er leggjast á fyrir næsta
þing. En óvíst er, að þeir geti lokið svo
við endurskoðun sveitarstjórnarlaganna, að
frv. um það verði lagt fyrir næsta þing.
Læknaskipun.
Andrés Fjeldsteð læknaskólakandídat
hefur verið skipaður læknir í Dýrafjarðar-
héraði frá i. nóv. þ. á., en Magnús As-
geirsson læknir á Dýrafirði skipaður lækn-
ir í Flatey frá sama tíma.
„Vesfa“
fór héðan til Hafnar 1 fyrra dag, og með
henni margir farþegar, þar á meðal Arni
Pálsson stúdent og frk. Þuríður Jóhanns-
dóttir (dómkirkjuprests). Til Ameriku fór
Þorsteinn Davíðsson fyrrum kapt. í Hjálp-
ræðishernum og Valhallarstjóri með konu
sinni og ýmislegt fleira fólk í för með
þeim þangað.
Rangkermd í meira lagi er sú frá-
sögníálkunnu sannleiksmálgagni hér2o. þ. m.,
að 20 menn hafi sótt leiðarþing það, er þing-
menn Arnesinga héldu við Ölfusárbrú 14.
þ. m., því að þar voru að minnsta kosti
70—80 manns, þar á meðai líklega um 50
kjósendur, og var þó veður hið versta um
daginn, hellirigning og hvassviðri, og sett-
ust því ýmsir aptur, er ætluðu að sækja
fundinn.
Eptirmœli.
í vetur, þegar minnst var á lát Jóns Jasons-
sonar á Borðeyri, var þess getið í Þjóðólfi,
að seinna mundi nokkuð gerr getið æfiat-
riða þessa dugnaðar- og sómamanns.
Jón Jasonsson er fæddur að Auðbrekku
í Eyjafirði 16. jan. 1835; foreldrar hans Jason
Guðmundsson og Steinvör Sveinsdóttir, sem
þá voru þar til heimilis, voru bæði bláfátæk.
Vorið 1838 fluttust foreldrar hans að Króki
á Skagaströnd og var Jón þar hjá foreldum
sín'um hin næstu 5 ár; en vorið 1843 fór
hann frá þeim þá á 9. ári. Næstu 6 ár
dvaldist hann í ýmsum stöðum og var fermd-
ur vorið 1849; öll þessi ár vann hann fyrir
sér sjálfur og nam tilsagnarlaust fermingar-
lærdóminn í tómstundum sínum. Þessa er
þvf fremur vert að geta, sem slíkt mun vera
mjög fágætt um unglinga og er auk þess
skýr vottur þess, að það hefur snemma kom-
ið í ljós, sem sfðar f lífinu þótti einkenna
hann, að hann ávallt sýndi óvenjumikinn
dugnað og kjark til að bjárgast sjálfur. Frá
því að hann var fermdur, var hann sam-
fleytt 17 ár f vinnumennsku, þangað til 1866;
þá kvæntist hann 26. okt. og gekk að eiga
Ásu Marfu Ólafsdóttur, þau byrjuðu búskap
með litlum efnum og voru ávallt fátæk, enda
var fyrir mikilli fjölskyldu að íjá, þar sem
þeim varð 7 barna auðið þau 11 ár, er þau
bjuggu saman; dóu 3 þeirra í æsku en 4
lifa og hafa öll mannazt vel. — Eptir 11 ára
sambúð missti Jón konu sína, sem andaðist
15. jan. 1878. Lét hann þá af búskap ári
síðar og fluttist til Borðeyrar, og átti hann
þar heimili upp frá því til dauðadags. Sex
fyrstu árin, er hann var þar, hafði hann störf
við verzlun. Af því hann í uppvextinum
ekki hafði notið neinnar tilsagnar, svo að
hann hvorki kunni að draga til stafs né
reikna, þá tók hann það nú fyrir, kominn á
fimmtugsaldur, að nema bæði skript og
reikning af eigin rammleik og annað hið
nauðsynlegasta, sem staða hans krafði. Vor-
ið 1835 lét hann af. atvinnu þeirri, er hann
hafði haft við verzlun á Borðeyri, og réðst
hann þá í það, þrátt fyrir þröngan efnahag,
að reisa gestgjafahús á Borðeyri og takast
á hendur það erfiði og þau miklu umsvif, er
samfara eru slíkri atvinnu. Kvæntist Jónþá
öðru sinni og gekk að eiga Júlíönu Soffíu
Stefánsdóttur, en þeim varð skammra sam-
vista auðið, því að hún lézt 5. maí 1886 að
nýafstöðnum barnsburði, eptir að þau höfðu
lifað tæpt ár í hjónabandi. Samt hélt Jón
áfram atvinnu sinni, sem gestgjafi með að-
stoð Soffíu dóttur sinnar, sem þá var þó á
unglingsaldri. En árið 1895 kvæntist hann
í þriðja sinn, og átti þá Þóru Guðjónsdóttur
og eignaðist með henni 3 börn. Hin síðari
ár æfi sinnar var hann mjög heilsptæpur;
var það einkum brjóstveiki, er honum am-
aði og síðastliðinn vetur ágerðist hún svo,
að öll læknisráð urðu árangurslaus, og and-
aðist hann 2. febr. þ. á. Meðan Jón Jasons-
son var annara þjónn, lá hann aldrei á liði
s!nu, heldur sýndi frábæra trúmennsku, dugn-
að og atorku, Og þegar hann fór að eiga
með sig sjálfur, var hagsýni og ráðdeild sam-
fara dugnaðinum og atorkunni. Allir sem
þekktu hann, ljúka um það upp sama munni,
að þeir hafi ekki þekkt greiðfúsari mann,
né góðgjarnari, né úrræðabetri. Hann var
ör í lund, en jafnframt manna hreinlyndast-
ur. I öllum viðskiptum var hann hinn vand-
aðasti maður. Um hann sem húsföður er
það einróma dómur allra, er þekktu hann,
að hann hafi verið konum sínum hinn ást-
ríkasti eiginmaður, og börnum sínum hinn
bezti faðir, er leitaði þeim allrar þeirrar
menningar, er efni hans leyfðu. Þar sem
hans missti við missum vér einn hinn mesta
nytsemdar- og sæmdarmann. (X).
Fermingapkort fást í verzlun
Gunnars Einarssonar, Kirkjustræti 4.
WATERPROOFKÁPUR
nýkomnar í verzlun
Sturlu Jónssonar.
Landsbankinn,
Frá 29. sept.—4. októ-
ber næstkomandi að báð-
um dögum meðtöldum verður tekið
á móti greiðslum í veðdeild bank-
ans frá kl. 5—7 e. h. dag
hvern. Eigi verður öðrum banka-
störfum sinnt þennan tíma dags-
ins.
Landsbankinn í Reykjavík
24. sept. 1902.
Tryggvi Gunnarsson.
Notið Tækifærið.
Jörðin BJARNARHÖFN í Helga-
fellssveit í Snæfellsnessýslu með hjáleigun-
um Efrakoti og Neðrakoti ogÁmýrumog.
eyðijörðunum Guðnýjarstöðum, Hrútey og
Hafnareyjum (sjá nákvæmari lýsingu í 36.
tbl. Þjóðólfs þ. á.), sem er alþekkt ágætis-
jörð, er til sölu með góðum kjörum. Menn
snúi sér til hr. faktors Richters í Stykkis-
hólmi eða cand. juris Hannesar Thor-
steinsson í Reykjavlk.
VOTTORÐ.
Full 8 ár befur kona mín þjáðst af
brjóstveiki, taugaveiki og illri meltingu,
og reyndi þess vegna ýms meðul en
árangurslaust. Eg tók þá að reyna
hinn heimsfræga Kína-lífs-elixír frá
Waldimar Petersen, Frederikshavn,
keypti nokkrar flöskur hjá J. R. B.
Lefolii á Eyrarbakka. Þá er konan
mín hafði eytt úr 2 flöskum fór henni
að batna, meltingin var betri og taug-
arnar styrktust. Eg get þess vegna af
eigin reynslu mælt með bitter þessum
og er viss um, að hún verður með
tímanum albata, ef hún heldur áfram
að neyta þessa ágæta meðals.
Kollabæ í Fljótshlíð 26. júní 1897.
Loptur Loptsson.
*
■* *
Við undirritaðir, sem höfum þekkt
konu Lopts Loptssonar mörg ár og
séð hana þjást af áðurgreindum veik-
indum, getum upp á æru og samvizku
vottað, að það sem sagt er í ofan-
greindu vottorði um hin góðu áhrif
þessa heimsfræga Kína-lífs-elixírs, er
fullkomlega samkvæmt sannleikanum.
Bárdnr Sigurðsson, Þorgeir Guðnason,
fyrv. bóndi í Kollabæ. bóndi í Stöðlakoti.
KÍNA-LIFS-ELIXÍRINN fæst hjá flestum
kaupmönnum á íslandi, án nokkurrar toll-
hækkunar, svo að verðið er öldungis sama
sem fyr, 1 kr. 50 a. flaskan.
Til þess að vera vissir um, að fá hinn
ekta Kína-lífs-elixír, eru kaupendur beðnir
v. p.
að líta vel eptir því, að -þ - standi á fiösk-
unum 1 grænu lakki, og eins eptir hinu skrá-
setta vörumerki áflöskumiðanum: Kínverji
með glas í hendi, og firmanafnið Walde-
mar Petersen.
M Tii M
Varde-klæðaverksmiðju
ættuð þið að koma ullarsendingum
ykkar sem allra fyrst. Þess fyr fá menn
haldgóð, fallegr og ódýr
—=: Fataefni. —
Nýjar „prufur" til sýnis. Þar á meðal
Sjöl, Skyrtur, Teppi m. fl.
tGerið svo vel Og talið við umboðs-
manninn:
Jón Helgason.
(Aðalstr. 14).
Margarine
og
ísl. SMJÖR
í verzlun
STURLU JÓNSSONAR.
Eigandi og ábyrgðarmaður:
Hannes Þorsteinsson, cand. theol,
Prentsmiðja Þjóðólfs.
40
þeim vel í geð. — Þegar hún talaði undir borðum, tóku allir með miklu
athygli eptir því, sem hún sagði; eg hygg, að konunum hafi reyndar
eigi geðjazt vel að þessu, en eins og eg áður hefi tekið fram, voru þær
aliar mjög vingjarnlegar og kurteisar við hana. Af því að eg hafði
séð ungfrú Minnie gefa hinum fallega stýrimanni Aiken hýrt auga, réð eg,
að hún mundi vilja sýna honum tilgangslaus fleðulæti, þegar eg væri
hvergi nærri. Eg hafði þessvegna ákveðið, að ef eg sæi stýrimanninn
hafa í frammi fíflalæti við hana, skyldi hann fá duglega ráðningu; eg
hafði í raun og veru ákveðið, að verða mjög harður við hann, en taka
eigi tillit til minna eigin tilfinninga. Nú liðu margir dagar og varð eg
aldrei var við, að hann segði eitt orð við hana.
Einu sinni, er eg gekk með henni fram og aptur um þilfarið og
Aiken stóð skamt frá okkur, bað hún mig að segja sér eitthvað um hann.
Hún spurði mig, hvort hann væri kvæntur, og svaraði eg, að hann væri
ókvæntur. Ennfremur spurði hún, hverjir foreldrar hans væru, hve lengi
hann hefði verið í sjóferðum og hvenær hann myndi verða skipstjóri.
Við fórum nú að tala um annað, og upp frá þessu varð eg eigi var við,
að þau gæfu hvort öðru hýrt auga.
Nú er svo komið, eg verð að játa það, að áður en við komum til
Kanarisku eyjanna, hafði eg, Cleaver skipstjóri á „Hekla", fengið brenn-
heita ást á ungfrú Minnie, vegna hennar var eg órór í skapi daga og næt-
ur og hugsaði sí og æ um, að bera upp bónorð mitt til hennar, byggt
á þessum ástæðum : í fyrsta lagi, að eg unni henni heitt, í öðru lagi,
að hún unni eigi prestinum Jósep Moxon, í þriðja lagi, að eg gat veitt
henni heimili á Englandi og svo að lokum var faðir henrtar, vinur minn,
í sömu stöðu, og eg efaðist eigi um, að hann mundi verða frá sér num-
inn af fögnuði, ef eg kæmi heim með hana se'm konu mína.
Nú hugsaði eg eigi framar um skyldur við séra Jósep; mér var það
nóg, að eg unni stúlkunni og að eg hafði komizt að því, að hún hvorki unni
séra Jósep né virti hann. Eg var 38 ára gamall og var vanur að telja
sjálfum mér trú um, að eg væri enn ungur; samt sem áður reyndi ung-
frú Minnie, eins og mér er nú kunnugt um, af ásettu ráði, að koma þeirri
37
Mills skipstjóri leit á mig með ánægjusvip um leið og hann kipr-
aði saman annað augað og lypti upp vínglasinu sínu.
Svo var ráð fyrir gert, að hann skyldi koma með dóttur sína út á
skipið næsta þriðjudag, til þess að skoða það og velja káetu. Við og
við var eg að velta giptingu stúlkunnar fyrir mér, allt þangað til hún kom
út á skipið með föður sínum. Eg var steinhissa á því, að gamli skip-
stjórinn skyldi eigi hyggja að því, er öllum lá í augum uppi, að senda
stúlkuna til þess að giptast manni þeim, er henni eigi leizt á, og sem
hvorki kynni að dansa né syngja, heldur hefði óbeit á þvt og myndi
jafnvel eigi leyfa konu sinni það; að því er eg hugði og gat ráðið af
orðum Mills, var Moxon hvorki fagur ásýndum né andríkur prestur, þótt
hann hefði ákveðnar skoðanir, og gat því eigi gert tiHcall til, að eignast
fagra og káta heitmey.
Þetta hefði að vísu getað farið svo, að hún hefði orðið honum trú
og góð kona, en aldrei hefði hann orðið henni vel að skapi. Margt hafði
á dagana drifið á sjóferðum mínum, og opt hafði eg séð margt enda
öðruvísi, en eg hafði búizt við í upphafi.
Þá er feðginin komu út á skipið, stóð eg á þilfarinu. „Hekla" var
mjög þægilegt og snoturt skip; í henni var stór salur með svefnklefum
til beggja handa, og var allur útbúnaður eptir því sem tíðkast hjá Norð-
urálfubúum; stórt „piano" var á skipinu og gluggarnir voru stórir
og bjartir.
Eg hafði vqnað, að stúlkan myndi hafa skemmtun af því, að litast
um á skipinu og að eg myndi sjá ánægjusvip á henni, en hún var döp-
ur í bragði og þreytuleg, éins og hún væri þegar farin að kvíða fyrir
því, að skilja við föður sinn.
Þótt hún naumast gæfi nokkru gaum, tók eg samt sem áður eptir
því, að hún gaf yfirstýrimanninum Aiken hýrt auga, er hann var að líta eptir
ýmsu, er gera þurfti. Aiken var maður á að gizka um þrítugt; hann
hafði góðlegan svip, dökkgrá augu og var mjög skyldurækinn ogskemmti-
legur. Mills skipstjóri leit á hann, er við stóðum á þilfarinu, og var
auðséð, að dugnaður hins unga manns hafði meiri áhrif á hann, en feg-