Þjóðólfur - 28.11.1902, Síða 4

192
8TÓRT ÚRVAL af FATAEFNUM
kom nú með „LAURU" til
R. Anderson s,
Aðalstræti 9.
Svo sem: KAMGARN, KLÆÐl, BÚKSKINN, EFNI í YFIRFRAKKA
[Úlstera), VETRARKÁPUR og BUXUR, er selzt óvenjnlega
ódýrt gegn borgnn út í h 'ónd.
Fataefni þessi eru keypt beint frá verksmiðjunni, og eru þau þessvegna
nokkru ódýrari en fyr, svo að nu geta menn fengið góðan klæðn-
að fyrir gott verð.
ZZ Fataefni m VÁTRYGGINGARFÉLAGIÐ
falleg, lialdgöð og ödýr, ,SUN‘
fá menn fiá Yarde-klæðaverksmiðju. í Lundúnum (stofnað 1710) tekur að
Aliir, sem þekkja til, koma þangað með sér með sanngjörnum kjörum ábyrgð
sínar ullarsendingar. Og öllum líkar á húsurn, allskonar áhöldum og inn-
tauin mæta vel. anstokksmunum, fénaði, er inni brenn-
Komið því sem fyrst að skoða sýnis- ur og skipum, sem í höfn eru eða á
land eru sett.
hornin hjá umboðsm. Aðalumboðsmaður á íslandi
Jón Helgason. Dr. Jón Þorkelsson yngri
Aðalstrœtl 14. í Reykjavík.
ilp
LEIFS BÚÐ.
II 1111
Korndu í Leifs búð: hann LeífUP er þar
og leikur við sérhvern sinn fingur.
Við raðir af ostum og rúsínurnar
og riiílinginn glaður hann syngur.
Og „eonfect hann selur með ástarbragð allt,
og epli og vínber hann hefur,
og trosið svo ágætt og „elegant" salt
hann allt að því fólkinu gefur.
Þar haframjöl knúsað á heiltunnum fæst
og hræðileg ósköp af ksefu,
eldllústau, leirtau svo ljómandi glæst
og lifandi firnin af gæfu.
En gangir þú aleinn um örlagahjarn
og ógni þér heimslífsins vígvé!,
þá eignastu lítið og litfagurt barn:
hjá Leifi fást handa því stígvél
Hjá Leifi fást skínandi kærleikans kort,
um kandísinn rauða eg segi,
að sá, sem að etur hann, elskar sport
og óvíst cr bara’, að hann deyi.
Klæðaverzlunin í Bankastræti 12.
Mikið úrval af:
KAMGARNI, KLÆÐI, BÚKSKINNI, CHEVIOT, einnig fjölbreyttogfall-
eg BUXNAEFNI og sérstakt Úrvai Í VETRARFRAKKA og ULSTERA,
Verð frá 2 kr 25—p kr. al.
er nú nýkomið og selzt með góðu verði eptir venju. Komið og gerið kaup við mig.
Virðing’arfyllst.
GUÐM. SIGURÐSSON
klæðskeri.
Hálslín af öllum stœrðum HVERGI ÓDÝRARA, og allt því til-
heyrandi fœst þar einnig.
Og stúlkurnar hlæja og hvískra þar dátt,
á himneskum SSetÍndum smjatta.
En strákarnir brjóstsykur bryðja þar hátt
og botna ekkert í þessum skratta.
Mustads norska
margarine
komið aptur með „Laura“ til
Sturlu Jónssonar.
Haustull
hvít og mis-
lit er langbezt
borguð í verzlun
Jóns Helgasonar,
Aðalstræti 14.
66
„Það er víst hægt að tylla sér hérna niður", mælti Þorsteinn, og
hlammaði sér niður á hornið á bekknum.
Hinir þjöppuðu sér saman.
„Látið mig ekki trufla samtalið", tók hann aptur til máls, þá er
hann varð þess var, hve hljótt varð við komu hans. En hvernig sem
á því stóð var gleðskapurinn úti. Þeir buðu Þorsteini öl og hann drakk.
„Ert það þú, sem ert svo ramur að afli ?“ spurði'Þorsteinn loks, og
virti Svíann fyrir sér frá hvirfli til ilja með hæðnislegu glotti.
„Já, lítið kveður nú að því", svaraði Svíinn stillilega.
„Getur þú tekið í hönd Norðmanni ?“ mælti Þorsteinn og rétti fram
hnefann. Svíinn rétti fram hond sína og Þorsteinn hélt henni um stund
laust og horfði á hana.
„Það er fínasta jómfrúhönd", mælti hann og hristi höfuðið, „hún
hefur ekki verið í smiðju".
Og í sama bili herti Þorsteinn að af öllu afli, en Svíinn var við bú-
inn, og kreisti á móti, án þess að bregða litum eða gretta sig minnstu
ögn. Þorsteinn varð sótrauður af gremju, því að hann hugði, að Svíinn
mundi þegar glúpna og gugna, en hann varð að sætta sig við, að sú
von brást honum algerlega.
„Ojú, það er bezt að fara hægt og bítandi", sagði hann, „handar-
skömmin er ekki svc iéleg. En eptir á að hyggja! Hefurðu sterklega
fætur? Láttu mig taka á þeim".
Og nú hafði Þorsteinn hendur á fótum hans og kleip hann í lærið
og kálfana.
„Það er eins og hlaup átektar", mælti hann og brosti háðslega.
„Eg vissi það fyrirfram, að sænska skonrokið er ekki mikils virði".
„Það er að minnsta kosti ekki lakara en norska flatbrauðið með
úrsigti saman við", sagði Svíinn reiðulega.
„Viltu sjá mismuninn ?" mælti Þorsteinn hvatskeytlega. „Þorir þú
að takast á við mig?"
Hinir drengirnir hnipptu í Svíann, og gáfu honum vísbendingu um,
67
að hann skyldi neita, því að þeim var vel við hann. Og hann færðist
því undan.
„Það stendur heima! eg þekki það frá fornu fari, að Svíar eru heigl-
ar“, sagði Þorsteinn, „þetta er kerlingalýður".
Svíinn sat kyr um stund og beit á vörina, en svo gat hann ekki
stillt sig lengur, og barði hnefanum í borðið, svo að ölkrúsirnar ultu um koll.
„Þessi ummæli skalt þú fá borguð, karl minn!" mælti hann og hljóp
yfir borð og bekki út á völlinn.
Þorsteinn stóð upp og gekk fram, og nú fóru þeir saman. Hvor-
ugur þeirra mælti orð frá munni, en þrútna, reiðulega andlitið á Svían-
um, og hið illilega, skuggalega augnaráð Þorsteins, er hann virti Svíann
fyrir sér, sýndi, að hér mundi verða voðalegur aðgangur. Og það varð
einnig. — Rykið þyrlaðist upp úr jörðunni og þeir bárust fram og apt-
ur um völlinn, en eldur brann úr augum þeirra, skyrturnar fóru upp úr
á þeim og hálsklútarnir rifnuðu í tætlur, þeir kreistu hvorn annan, hófu
á lopt og hoppuðu upp, en þótt annar félli komst hann jafnharðan á fæt-
ur aptur. Svíinn var tágmjúkur, en stinnur sem stálfjöður, og hann sveigði
sig og beygði. Þorsteinn óð að honum stór og ósveigjanlegur með hand-
leggi eins og reksleggju, hann beit á jaxlinn, og virtist ætla að gleypa
Svíann með augunum. Drengirnir stóðu höggdofa óg horfðu á, það var
ekki gott að sjá, hver varð undir og hver ofan á — en allt í einu var
annar hafinn á lopt, féll á völlinn og stundi við. Og þar lá Þorsteinn
fölur yfirlits með lokuð augu. Hann hreyfði hvorki legg né lið. Hann
hafði dottið á bakið ofan á hvássa steinnybbu. Stóð Svíinn þar yfir hon-
um óttafullur og tók hina til vitnis um, að Þorsteinn hefði að fyrra bragði
abbazt upp á hann.
Þorsteinn var borinn heim til sín og lagður í rúm, en hann mælti
ekki orð frá munni. Presturinn var sóttur og læknis var vitjað, en Þor-
steinn talaði ekkert. Hann lá hreyfingarlaus Og starði út í loptið. Lækn-
irinn hristi höfuðið, og sagði að þetta gæti orðið hættulegt, því að Þor-
steinn hefði meitt sig hroðalega á hnakkanum og laskazt í hryggnum.
Hann yrði að liggja kyr í rúminu, að minnsta kosti vikutíma. Móðir
hans sat optast yfir honum nótt og dag, horfði á hann og hagræddi honum.