Þjóðólfur - 18.04.1917, Blaðsíða 3

þjOÐOLFUR
23
Dppboðsaugiýsing.
J^augardag 12. maí n. k. verða veiðarfæri mótorbátsins Suðra, er
fórst 3. febr. síðastl., seld á opinberu uppboði á 'Stokkseyri. Meðal
þess er kemur til uppboðs má nefna: Net með teinum, netagarn,
netaslöngur, kaðla, dreka, kúlur, steina, öngla, tauma og línur og
ennfremur salthús.
Uppboðið hefst á hádegi og verða skilmálarnir þá birtir.
Skrifstofu Arnessýslu, 17. apríl 1917.
CiríRur Cinarsson,
settur.
Lík hans var flutt, austur á
Eyrarbakka og jarðsett þar í við-
urvist mesta fjölmennis.
0. 0.
---- -OrO-O ... -
d'ráttir.
Veðrátta. Norðanátt og frost
urn alt land það sem af er þess-
um rnánuði.
„Crullfoss" á að fara norður
fyrir land braðlega.
„Island" liggur kyrt í Reykja-
vík og bíður átekta.
„Lagarfoss" liggur enn í Kaup-
mannahöfn.
Tryggvi Crunnarsson, fyrv.
bankastj., liggur veikur.
Amcríkmskipin sem áttu að
koma hingað með vörur, heflr
ekkert heyrst '1110.
Orðið úti heflr á aðfaranótt
páskadags Sesselja, kona Jóns
hreppstjóra á Valbjarnarvöllum á
Mýrum. Var á leið fra Stangar-
holti heim til sín.
ísliroða rak nýlega inn á
Skjálfandaflóa, en ekki mjög mik-
inn og farinn er hann aftur.
Dráttur sá er orðið heflr á
útkomu þessa blaðs, kemur til af
því, að prentsmiðjuna vantaði kol i
bili.
Mannaiat.
A Seyðisflrði er dáinn nýlega
Lárus bóksali Tómasson.
A ^igluflrði er nýlega dáinn
Háflíði Guðmundsson, bróðir Björns
sál. Guðmundssonar og Þorsteins
fiskimatsmanns í Reykjavík.
Jarðarför fyrv. landshöfðingja
Magnúsar Stephensen, fór fram í
Reykjavík laugardaginn 14. þ. m.
Ur Austurskaftafcllssyslu
hefir frézt, að páskabylurinn hafi
valdið miklu tjóni: Maður hrap-
aði til dauðs í Suðursveitinni, og
f]árskaðar urðu á nokkurum stöði
um. 2 mótorbátar sukku á
Hornafirði, en manntjón varð ekk>
ert. Búist við að takast muni að
ná bátunum upp aftur.
Adolf von Bekring, frægur
þýzkur læknir er nýlega dáinn.
Hann var fæddur 1854, og er
frægur um allan heim fyrir það,
að hann um líkt leyti og frakkn-
eski læknirinn Roux fann upp
blóðvökva þann sem nú er ai-
ment notaður til innspýtinga við
barnaveiki (Difteri).
Spiritusframleiðslu hefir
danska stjórnín takmarkað mjög;
gefið út auglýsingu 6. marz síð-
astl. og bannað að nota korntegi
undir og kartöflur til þess að g«ra
úr annan spíritus en þann sem
nauðsynlegur er til iðnaðar, og
verð á þeim spiritus hækkar srór-
um. Mun þykja meiri nauðsyn á
að nota þessar matartegundir til
manneldis en til brennivíns nú í
matareklunni.
Jöhannes Kaarsberg, prófess-
or og læknir dó í Kaupmannahöín
25. marzmán. síðastl. Hann var
sórfræðingur í kvensjúkdómum og
þótti ágætur læknir. Hafa ýmsar
konur héðan af landi leitað hans
og fengið bót meina sinna hjá
honum; munu þær minnast hans
með þakklæti. Hann varð að
eins 61 árs.
Grænsápa
Sólskinssapa
Rcd Seal sápa,
og handsápur
í miklu úrvali í verzlun
Andrésar Jónssonar.
Cxportié
\
úiafJtRannan.
Síðan Norðurálfuófriðurinu hófst.,
hafa flust hingað ýmsar tegundir
af exportkaffi. Hafa þær reynst
misjafnlega, sumar miður vel. En
öllum sem reynt hafa, ber saman
um það að exportkaffið með merk-
inu kaffikannan sé lang bezta
tegundin. Það fæst alt af í verzl.
Bergst. Sveinssonar,
cŒjol og ruíla
frá Brðdrene Braun
er bezt og ódýrast í verzlun
Andrésar Jónssonar
8 5
eins og hundur á eftir húsbónda sítium, en hann gaf henni eng-
an gaum. Pá sagði hún með grátstafl í kverkunum : „Hákon“.
Hann sneri sér við, leit á hana og sagði; „Mór er illa við
ketti“. — Svo hólt hann áfram. „Hákon, ertu reiður við mig“,
spurði hún blíðlega. ,„-Þú átt ekki að klóta og bita á jólunum,
heldur fara í kirkju eiris og aðrar ungar stúlkur", svaraði hann
og varð nú blíðari 1 máli. Þá leit hún fyrst á hann og svo
niður á kjólinn sinn, allan bættan; hún varð fyrst blóðrjóð 1
framan, en svo hrundu tárin ofan kinnarnar. — Það var blygð-
unin yfir því, hvað fátækleg hún var til fara, sem hleypti roðan-
um fram í andlit hennar, en svo komu tárin og reyndu að
slökkva roðann; þau vissu sem var, að ekki gat hún að fátækt-
inni gert. Síðan gekk Hákon fram til móður sinnar, en Ragna
hljóp til föður síus, faldi andlitjð í fangi hans og spurði hálf-
hrædd: „Hvenær förum við að fara hóðan?“.
Hann varð ’nlessa á að heyra þetta, því að henni hafði altaf
tallið svo vel að vera á Arbæ, og þvi spurði hann hana blíðlega:
„Hefir nokkur verið vondur við þig barnið mitt? j?ú ert alt af
vön að Una þór svo vel hérna".
Hún svaraði engu en varð niðurlút. Rét.t á eftir leit húu á
hann og spurðí hálf.hrædd: „Þarf ósköp mikla peninga til þess
að kaupa sór fyrir nýjan kjöl?“. „Já barnið mitt“, svaraði hann
dapur í bragði, „miklu mfeiri peninga, en við e'gum til“.
Jlun tók strax eítii því, hvsð niálrörnur löður hennar var
raunalegur, strauk dökka hárið frá mninu, horfði glaðlega á hann
og sagði brosandi: „í’að gerir ekkert til p tbbi, þessi kjóll er
fullgóúur“.
lln þegar Hákori og móðir fcans koaiu heim frá kirkju,
tljóp Ragaa út úr stofuini og laldi nig fiatmni í eldhúsi. Skömmu
níðar kallaði Guðríður á hana, ;n barnið tróð sór inn 1 dimt
ætlað sér að festa upp í stærsta tréð, hátt grenetré, sem farið
var að hrörna. Tréið var gamall vinur hans, sem honum hafði
þótt vænt um frá barnæsku. Aður fyr höfðu tvær krákur bygt
sér þar hreiður, og þegar ilt var veður og lítið um björg, hafði
hann oft fært fuglunum mat. En árin liðu, tróið fór aÖ feynkj'
ast og hver greinin á fætur annati visnaði og fóll til jarðar.
Nú bar það hvergi grænar gioinar nema efst í toppinum; þar
sást hreiðrið ennþá, en það v r autt og yfirgefið. Fuglarnir höfðu
bygt sér annað hreiður í ungu grenitré, þar sem þéttar, grænar
greinar skýldu því. Árum sarnan hafði Hákon einsett sér, að
hætta að láta jólavöndul í tréið, sem vaila var orðið fært um
að bera mannsþunga. En þtgar jólin komu, og búið var að
koma jólavöndlum fyrir á öll tréin umhverfis, þótti honum leitt,
að gjöra gamla vininn sinn afskiftan, og hætti sér enn einnsinni
upp eftir hrörlegu greinunum þes*.
Hann mundi vel hvar bann hafði látið jólavöndulinn, en
þegai hann ætlaði að taka hann, var hann horfinn. Hann svipi
aðist um, en sá hann hvergi. Hann stóð undir trénu og það
var farið að dimma að kveld ; þá heyrði hann ískur, eins og
þegar oinhver heldur niðri í ror hlátri. „Það er þó ekki reimt
á sjálft aðfangadagskvöldið “ s igði hann og leit upp í tréið. Sa
hann þá þegar, að vöndullimr hafði vorið fettur rétt upp hjá
hreiðrnu. Hann var viss r.;n, að enginn piltanna á bænum
hafði þorað að hætta sér upp i tróið, en hvernig var þá vöndull-
inn kominn þangað ? Það st. 3 ekki lengi á svarinu, því stór
grein brotnaði fyrir ofan höfoðið á honum og féll niður við fæt-
ur hais, og um leið kvað viC hlátur ofan úr trénu. Hláturinn
kannaðist hann fljótt við, og fcagar hrer greioin á fætur annari
hentist til jarðar, þá vissi ha .n, hver valdur var ^ simleikan-
um og hann fyltist gremju, þ 4 við hverja 1 "oru