Þjóðólfur - 28.09.1917, Blaðsíða 4

94
Þjoðolfur
cIréítir.
Island
kom 23. þ. m. hlaðið ýmsum
vörum.
Yillemocs
kom 19. f. m. hlaðið steinolíu,
fór þann 22. af stað umhverfis
Jand til þess að skila henni af sér.
Lagarfoss
á leið hingað frá Ameríku.
GrUllfoSS
væntanlegur um það að fara
frá Ameriku og fengið ieyfi til að
ferma sig, að fullu. Annars hafa
Bandaríkin bannað útflutning á
hveiti, smjöri, sykri og járni til
hlutlausra landa.
Dáinu
er síra Kristján E. Þórarinsson
að Tjörn í Svaifaðardal.
Samkcpiiiimi
um docentsembættið í guðfræði
er nú lokið. ng varð síra Magnús
Jónsson á ísafii'ði hlutskarpast.ur
eftir einróma áliti dóinnefndarinn-
ar. Hinir keppinautarnir voru
prestarnir Ásmundur Guðinunds1
son í Stykkishólmi og Tryggvi
E’órhallsson frá Hesti í Borgarfirði.
lir þveisuin tlokknum
segír Isafold að þeir Björn Krist-
jánsson og síra Kristinn Daníelsi
son hafi sagt sig.
Yílmundnr Jónsson
læknir er settur héraðslæknir á
Isafirði.
Fuudist hefir við vegamót
Litiu Sandvikur og alfaravegs,
kassi með bögglum í og ýmsu I
öðru. Uppiýsingar í prentsm.
Ritstjóri og ábyrgðarmaður:
Gísli Skúiason.
Prentsmiðja Suðurlanels.
000000000000000900000
Saumavélar
O
o
I,
O með tvöföldu
Mjög sterkar.
IOOOOOOO fást í verzlun 00000004
Andrésar Jónssðnar, Eyrarbakka.
I verzlun Sig. Ingimundssonar
Stokkseyri ættu menn að kaupa fyrir veíurinn, svo sem:
Rúgmól — Hveiti — Hafva — Kaffi — Export — Steinolíu —
Högg.vinn og steyttan melís, sem fæst þar kortaiaust.
Vefnaðarvörur ,f o*stem,teg' Ullartuskur keyptar hæsta verði,
Liýsi. Harðfiskur. Þorskhausar. Önglar
nr. 8. Öngultaumar. Línur. Kústhaus-
i
ar. Gjarðaborðar. Blýhvíta. Kópalakk
ódýrt. Hrátjara. Koltjara
cr selt i
Verzlun Jóns Jónassonar
Stokkseyri
Kýr
sem á að bera í mars, 12
vetra gömul, heldur góð til
mjólkur. fæst með góðu verði
ef samið er nú þegar við
J. D. Hielsen, Eyrarbakka
Alianak
1918
fæst í veraluninni
Cinarsfíöfn fíf.
58
leffi, en nokkur annar, og fókst oft með kænsku og varfærni að
vefja hor.um um fingur sér. Roríe fur mat hann mikiis, og hann
var eini maðurinn, sem hann virti þess að.tala við i einlægni.
í öll þau ár sem Hans hafði dvalist í Furugörðum, gekk
aðeins einu sinni fram af Þorleifi. Honura varð gengið út að
næturlagi og hitti þá Hans úti við matarskemmu, va^ hann að
bera mél og svínsiæri út á vagn sem stóð þar við dyrnar. , Hér
gat ekki verið um nein misgrip að ræða, og þótt Hans væri
siunginn, þá vaið hann nú í vandræðum með að gera f’orleifi
grein fyrir at.hæfl sínu. Hann nötiaði af ótta þegar hann mætti
augnaráði Þorleifs, sem ekki var blíðlegt; hann sá að þar stóð
hann frammi fyrir miskunnarlausum dónrara, og honum kom
ekki til hugar að biðjast vægðar, halín vissi, að það mundi að
engu haldi koma, en hatrið sem hann hafði alla æfi borið til
Þorleifs braust nú fram og hann hét því með sjálfum sér, að
hefna sín þótt síðar yrði.
Hann sýndi engan mótþróa þegar farið var með hann til
lögreglustjórans, sem bjó þar í grendinni og ekki gerði liann held-
ur neina t.ilraun til þess að strjúka burtu; hann vissi, að Þon
leifur hafði bæði t.öglin og halgdirnar. Hann játaði umsvifalaust
glæp sinn, og þoldi refsingu þá sem á hann var lögð án þess að
mögla, en þegav hann var iaus orðinn úr betrunarhúsinu, fór
hann rakleiðis að Furugörðum; hann þekti skaplyndi frænda síns
og kunni á honum tökin.
f>að var á dimmu vetrarkvöldi, að Bans gekk inn í stofuna,
þar sem þau Þorleifur og Ingiríður sátu.
„Komið þið sæl“! sagði hanu stilIJega og gekk til þeirra.
Kona Rorleifs stöðvaði rokkim svo s/iögglega að bandið slitn*
aði. Henni hafði sviðið það sáit, þegar f ' ið vnr með h-tnn burtu
af bænum til lögieglustjóraris, þótt ekki tyiði hún að mæla hon>
59
um bót. Nú stóð hún upp, gekk á móti honum og rótti honum
hendina, og hann sá, að góðiegu augun hennar buðu hann veli
kominn.
Þorleifur sat kyr, eins og ekkert, væri um að vera, þó leit
hann snöggvast upp þegar Hans kom inn. „Komdu sæll“, sagði
dræmt og kuldaiega.
„Eg er riú kominn til þess að leita ráða hjá þér, Þorleifur",
sagði Hans, „þau ertu vanur að láta hverjum í té, sem þeirra
biður. Þér er líkiega ijóst, að eg á enga framtíð í vændum.
Sá sem kemur þaðan sem eg kem er fáum velkominn gestur.
Refsinguna sem eg fékk átti eg skilið, en án fæðis get eg ekki
lifað, svo einhvernvegin verð eg að bjarga mér, helst þó á heið-
arlegan hátt.
Þorleifur þagði stundarkom og hvest.i á hann augun, en
Hans leit ekki undan. Loks tók Þorleifur til máls og talaði nú
bæði seint og lagði áherzlu á hvert orð:
„Sá sem hefir þolað refsingu fyrir framið lagabrot, hefir með
því goidið fullar bætur fyrir það. Það er best að þú takir aftur
við verkunum þínum hérna á bænum eins og áður“.
Síðan stóð Þorleifur upp og gekk út, og aldrei mintist, hann
framar einu orði við Hans á það sem undan vnrgengið; það var
eins og nýtt, hjú hefði komið á heimilið. En þótt Þorleifur þegði,
þá taiaði heimilisfólkið þeim mun meira, og margt bituryrði varð
Hans að heyra, en hann tók þvi með mestu geðspekt, og beið
þess að þeir t.ímar kæmu að honum gæfist fæii á að hefrta sín.
Guðleifuv varð stór og skörulegur eiris og faðir hans, en
harðneskjusvip hans hafði hann ekki erft. Andlitsdrættirnir voru
mjúkir og bliðlegir eins «g á móður hans og hann var fríður
sýnurp svo öllum stúlkum leist vel á harm. Þunglamalegur og
þéttur fyrir hafði Þorleifui þramroað áfram æskuferil sinn, en