Þjóðólfur - 28.09.1917, Blaðsíða 3

Þjoðolfuk
93
etagarn
fjórtvinningur
ágcet teguné
nýRomiÓ i varzlun
Andrés&r Jonssonar
legiar hitunar á skólastofunum,
heimilast að stytta kenslutímann
frá því, sem hann er ákveðinn í
reglugjörð, án þess að missa rétt
til styrks úr landssjóði, en styrk-
urinn, sem eins og fyr veiður
miðaður við námstímalengd, barna-
fjölda og tilkostnað, skal þó bund-
inn því skilyrði, að kensla fari
fram að minsta kosti 8 vikur, og
að hvert barn njóti 8 vikna kenslu.
3. Ef heimangönguskóli verður
ekki relrinn næsta skólaár, annað-
hvort vegna eldsneyt.isskorts eða
annara erfiðleika, sér skólanefndin
um, að kennari eða kennarar hafi
eftirlit með heimafræðslu barna og
aðstoði fleimilin við liana jafn
langan tíma af skólaárinu og skól
inn á að starfa samkvæmt reglu-
gjörð.
4. Til farskóla og eftirlits með
heimafræðslu næsta vetur verður
styrkur veittur úr landssjóði sam'
kvæmt fyrirmælum fjárlaga og
fræðslulaga, þar sem kensian er
rekin samkvæmt, gildandi íræðslu-
samþykt og reglugjörð.
5. Þeim farskólum, sem reyn-
ist örðugt að útvega nægilegt elds-
neyti til upphitunar kenslustofum
næsta vetur, eins iangan fima og
reglugjörð gjörir ráð fyrir að far-
skólinn starfi, veitist undanþága
frá reglugjörðinni, að því er tírriai
lengdanákvæðið snertir. Þó fær
enginn farskóli styrk til kensluun-
ar úr landssjóði, nema hann staifl
í 8 vikur að minsta kosti.
6. Nú reynist í farskólahéraði
örðugt að halda uppi farskóla
næsta vetur, annaðhvort af því
að hæfileg't eldsneyti vant.ar eða af
öðrum orsökum, og ber fræðslu-
nefnd þá að ráða eft.irlitskennara,
er starfar í 24 'úkur í fræðsluhór-
aðiuu að eftirliti með. heimilis-
fræðslunni, enda nýtur héraðið þá
styrks úr landssjóði til ksnslunn-
ar, svo sem lög mæla fyrir um
styrk úr landssjóði til eftirlits nreð
heimafræðslu.
íýr
til sölu, 6 vetragömul, miðs-
vetrarbær, og fieiri í boði.
Lágt verð.
JON JONASSON, Stokkseyri.
Ófriðurinn.
Af vesturvígstöðvunum fréttist
fátt annað en að Bretar hafl sótt
fiam austanvert við Ypres, sem
oft heflr áður verið nefnd, hafa
þeir handtekið þar 2 þúsund Þjóði
verja. Aftur hafa Þjóðverjar ráð
ist með mörgum flugvélum á her>
mannaskála Breta í Oatham skamt.
fyrir sunnan London, varpað þar
niður fjölda af sprengikúlum og
drepið maigt manna. í almæli er,
að Bjóðverjar fjölgi nú flugvélum
sínum í ákafa, og grunað að Breh
ar muni eiga von á alvarlegum
loftárásum frá þeirra hendi.
Frá vígstöðvum ítala heyrist
ekkert markvert.
Á austurvígstoðvunum er sagt
að Kússar hafl sótt á að undan-
förnu, er Kerensky sjálfur þar
vestra til þess að herða á sókn
þeirra, þótt hann sé lögfræðingur
en ekki herforingi. Rússar hafa
sött á stöðvar fjóðverja hjá Fried-
richstadt og Dýnaborg, og skeyti
til Morgunblaðsins frá 23. þ. m.
segir Þjóðverja láta undan síga
bæði þar og í Rúmeníu, en aftur
segir skeyti til Vísis daginn eftir,
að Þjóðverjar hað roflð fylkingar
Rússa á austurvígstöðvunum og
tekið þúsund manns höndum. Orð*
ið heflr Alexieff hershöfðingi að
fara frá völdum út úr missætt.i
við Kerensky. Mælt er að Rússar
séu í mikilli fjárþröng.
Pá.flnn heflr enn á ný reynt aö
stilla'til fiiðar, skorað á þjóðirnar
að leggja misklíðarefni undir úr*
skurð gerðardóms, og draga úr
herbúnaði, heflr þvi verið tekiÖ
sæmilega vel af Þjóðverjum, en
væntanlega verður þó litifi úr því
að sinni.
-------0*0 •<>---

CnsRar Rúfur Mikið urvai
nýkomið í verzlun
Andrésar Jónssonar,

60
Ouðleifur geistist áfram eins og lækur í leysingu; hann vildi fá
að njóta allrar þeirrar sælu og gleði, sem æskan þráir, og fjötr-
um þeim sem faðir hans reyndi að leggja á hann, t.ókst Hans
oftast með lægni að smeygja af honum, svo kyrlátt var sjaldan
á Furugöiðum eftir að Guðleifur fór að stálpast.
Móðir Guðleifs var dauðhrædd við framferði sonar síns og
grét yflr því mörgum tárum, en faðir hans beitti við hann meiri
hörku ár frá ári. Ekki var Guðleitur sár á að leggja á sig hverja
vinnu sem var, svo að um það þurfti Þórleifur ekki að kvarta,
en þegar vinnu var lokið á kvöldin, hvarf hann burtu af bænum.
Heima fyiir var engra skemtana að vænta, og þá leitaði hann
þeirra hvar sem þær var að hafa. Ef honum hugkvæmdist að
vera eitthvert kvöld heima hjá móður sinni, hafði Hans oftast
lag á því að ýta undir hann svo holdið varð andanum yftrsterk-
ara.
Eina nótt, þegar Guðleifur kom heim frá næturslarki sínu,
mætti hann föður sínum í dyrunum, var Þorleifur ófrýnn svo
Guðieifl bauð ótti af. Hann leit undan, reyndi að komast sem
fyrst upp á herbergi sitt, þót.t ekki væri liann sem fastastur á
fótum, en Þorleifur þrammaði á eftir honum þungstígur svo að
brakaði i stiganum.
Þegar Guðleifur kom upp á herbergi sitt, keyrði Þorleifur
hann svo óvægiJega niður á stól, að hrikti í stólnum, og hvesti
á hann augin svo Guðleifur varð dauðhræddur.
„Framferði? þitt er nú orðið svo, drengur minn“, sagði hann,
„að þú ert ætt þinni til smánar. Alt verður einhverntíma að
enda, og slarkinu úr þér skal nú vera lokið. Með lögum er pkki
hægt að refsa þár fyrir athæfl þitt, en þú skalt fá að flnna það,
að hann faðir þinn er maður fyrir að ráða við þig. tit úr iier-
berginu því arr.a færðu ekki að fara fyr en þú hefir lofað að
57
hann ofurlítið, en þá fór barnið að gráta, svo hann flýtti sér að
fá móðurinni það aftur og sagði: „Ef drengurinn á að verða
að manni og ljkjast mér, verður þú sem fyrst að venja hann af
skælum; grátur hæfir ekki karlmönnum.
Síðan i'étti hann úr sér og gekk út, úr herberginu, og fögm
uði þeim sem lifnað hafði i huga Ingiriðar var lokið, því hún
þóttist fara nærri um það af orðum Þorleifs, að iitli ljúflingur-
inn hennar ættí erfiða æfi fyrir höndum, og hún bað guð þess
innilega, að drengurinn hennar yrði aldrei eins harðlyndur og
faðir hans.
Það var eins og skafiarinn hefði heyrt bæn hennar. Guði
leifur varð stór og sterkur eins og faðir hans, en veiklyndur og
þreklítill eins og móðirin. I’að var auðvelt að leiða hann t.il
þess sem gott var, en það var jafn litlum erflðleikum bundið að
ginna hann á glapstigu. Hann lét leiðast af hverjum sem vildi.
Það fór eins fyrir Guðleifi og öðrum. Frá því hann var barn
var hann hræddur við föður sinn; og yrði honum eitthvað á
reyndi bæði inóðir hans og heimilisfólkið að dylja Þorleif þess
vandlega. Nú var Þorleifl svo varið, að hann tók á engu harð*
ar en þvi, að vikið væri frá þvi sem satt var, og það gerði Guð*
leifur litli oft þegar faðir hans átti í hlut,; sætti hann því oft
harðri meðferð í æskunni, og oft var honum refsað svo, að allir
kendu í brjóst.i um hann, og þá sjaldan hann stalst til að skemta
sér, lifði hann í sífeldum ótta við að það kæmist upp, og mörg*
um tárum varð hann að borga þær gleðistund r.
Besti vinurinn sem hann átti var vinnumaður þar á bæn-
um, sem Hans hét, og var systureonur Þorleifs. Hann var bæði
vel viti borinn og slægur að þvi skapi; gallagripur var hann, en
þó tókst, honum altaf að dyljr yfirsjónir sínar, jafnvel fyrir Þor«
leifl sjálfum, þótt athugull væri, og betri tök haíði hann á Þoi-