Þjóðólfur - 12.10.1917, Blaðsíða 3

Þjoðolfur
101
um eða kaupstöðunum eftir alger>
lega ósamstæðum mælikvarða, og
þær svo allsstaðar gerðar að út-
hlutunargrundvelli.
En alt er ekki búið með þessu.
Þegar þingið gaí út lög um lág-
marksverð á kolum, lét það beim
línis ijósi þá tilætlun sína, að þessi
kol skyldu seld með sama. verði i
öllum verzlunarstöðum landsins.
Er senniiegt að fyrir þinginu hafi
vakið, að lótta einkum undir með
þeim landshlutum, sem erfiðast
eiga með flutning og síz^geta not-
ið íslenzku kolanna. En þennan
vilja þingsins hundsar stjórnin;
kólin til Eyrarbakka, þett.a litla sem
flyzt, eru seld með ákvæðisverði
í Reykjavík, og bætist, svo við
fiutningur til Eyrarbakka og upp-
skipun þar, og heimild laganna og
vilji þingsins hafður að engu.
Það er sízt að furða, þótt mönn>
um hér við sjávarsíðuna, þyki þetta
allmikið gjörræði af stjórnarinnar
hálfu. Kom þetta greinilega fram
á alm8nnum fundi, sem haldinn
var á Eyrarbakka 10. þ. m. Var
þar í einu hljóði samþykt, svolát1
andi fundarályktun:
„Fundurinn iýsir yflr megnustu
óánægju sinni með þá ráðstöfun
landsstjórrsarinnar að ætla Eyran
bakka svo lítið af kolum í sam-
anburði við Reykjavík og ennfrem-
ur yfir þvi, að kolin ekki skuii
vera seld hér á staðnum með lög-
ákveðnu verði, T.elur fundurinn
þetta brot á gildandi lögum og
beina tröðkun á vilja þingsins.
Fund.urinn skorar þvi á þing-
menn sýslunnar að gera sitt ýtr
asta til að ráða bót á þessu“.
Atvinnumálaráðherrann má
hrósa happi yfir því að vera ekki
„dreginn út“ á þinginu. Hann
myndi ekki settur inn afturfyrsta
kastið, því að fleiri eru óánægðir
en Eyrbekkingar.
Slys.
Rósa María Brynjólfsdóttir fiá
Merkisteini á Eyrarbakka, er fór
með foreldrum sínum norður í
laud siðastliðið vor, fest.í ekki yndi
þar nyrðra og vildi flyt.ja hingað
aftur. En á leiðinni til skips
druknaði hún í á þar á leiðinni.
Rósa var góð og efnileg stúlka
og verður mörgum kunningjum
harmdauð hér um slóðir.
*3trattir.
Gullfoss
fór frá Halifa'x hingað á leið
þann 0. október.
Skólarnir.
Nú er ákveðið að gagnfræða-
deild mentaskólans skuli starfa að
hálfu leyti (3 sundir á dag í hver>
jum bekk). Kennaraskólinn er
þvi eini landsskóiinu, sem liggur
niðri i vetur, og buðust, þó kenn
arar hans til að veita nemendun
um tilsögn heima hjá sór, gegn
því að þeir fengju hver 1 ton af
kolum.
Við kennaraskólann er sú breyt-
ing orðin, að dr. Björn Bjarnason
hefir fengið lausn frá einbætti, dr.
Ólafur Daníelsson orðinn 1. kenh
ari og Sigutður Guðmundsson
magister skipaður 2. kennari.
------0*0^
Ófriðurinn.
Sífeld orrahríð á vestui vígstöðv-
unum. Skeyti segja að Bretar
hafi sótt fram a 8 mjiua löngu
svæði á veginum frá Ypres að
Langemark, og tekið bæ sem Poel.
capelle heitir, en hanr. er talsvert
i austur frá Langemark, svo þarna
heflr þá Baudamöunum eitthvað
orðið ágengt þótt. lítið sé, segjast
Bretar hafa tekið þarna 3 þúsund
Þjóðverja höndum. Er þetta kali
aður stór sigur, og mikið látið
yflr. Af vígstöðvum Frakka heyn
ist lítið. Fréttir þær eru hafðar
eftir Bretum, að Þjóðverjar ætli
sér að leggja alt norður Frakkland
og Belgíu í eyði, er sagt að páfinn
hafi fært Bandainönnum þessi skila.
boð frá Þjóðverjum. Þá er sagt
að Belgía heimti 8 milliarða franka,
í skaðabætur að ófriðnum lokm.
um, en leggi Þjóðverjar alla Belgiu
í auðn, er hæt.t við að sú upp-
hæð hrökkvi lítíð. Loftárásir hafa
Frakkar gert á vesturhluta Þýzka
lands og varpað sprengikúlum yfir
margar borgir, t. d. Stuttgart,
Trier og Coblenz.
Á suðurvígstöðvunum er sagt
að ítalir s^eki á hjá St. Gjibiiele,
en lítið munn þar vinnast á enn.
Af Balkan fréttist lítið og alt
mun standa við sama í Rúmeníu.
Af austurvígstöðvunum eru
óvenjulega litlar fréttir; er ekki
að heyra að þar gerist neitt stór-
vægilegt. — En fréttir komu um
það nýlega, að flut i Þjóðverja
héldi austur á bóginn og giskað á
að hann mundi heimsækja Péturs-
borg.
Þingforset.i Fínna lét, sprengja
upp hurðina að þinghúsi þeirra,
sem rússneski landsstjórinn hafði
lokað og innsiglað. Hefir þing
Finna komið saman, samþykt a|i
koma þar á lýðveldi og ætlar áp
lýsa yfir að Finnland sé sjálfstætt
ríki, og sagt, er að borgarstjóri
Finna i Viborg vilja láta reka
Rússa úr landi burt.
Ósamlyndt or um stjórn Rússa,
vilja jafnaðarmenn þar mynda
ráðaneyti, en þá hótar Kerensky
að fara frá vöidupi og yrði varid.
fenginn maður i#hans stað.
Yfirleitt lítur alt annað en frið
vænlega út; miklu fremur sýnist
ófriðurinn vera að verða grimm-
ari og hatrið milli þjóðanna að
vaxa, einkum milli Þjóðverja og
vesturþjóðanna.
í Mesopotamiu hafa Tyrkir heldi
ur farið halloka fyrir Bretum, en
seigt og hægt gengur sóknin þar
sem annarsstaðar.
o»o«o-o-o-o
RanpíéL Hekla
kaupir fyrst um sinn
HAUSTUU. Á 2.20 KG.
SMÉR 3.60 -
o-o-o-o-o-o
Ritstjóri og ábyrgðarmaður:
Gísli Skúlason.
Prentsmiðja Suðurlands.
68
í við hana fyrir það, skellihló hún að honum svo hann þagnaði
og roðnaði við.
Þegar þau voru komln heim aftur sagði Míra við Ingiríði:
„Þú ert þreytt Ingiríður, það er best fyrir þig að hvíla þig;
eg skal sitja’ í sætinu þínu og skamta fólkinu".
Tatarastelpan, sem öll vinnuhjúin litu niður á, settist. nú í
sæti húsmóðurinnar á heimili Þoileifs. Honum fanst reyndar
hálfvegis minkun að þessu, en var of stærilátur til þess að við-
urkenna það. Það vai svo sem sjálfsagt, að ef hann leyfði lienni
að sitjast við borð sitt, þá virti hann hana meira en hitt fólkiði
þótt það liti niður á hana, en þó var því nú svo varið með þetta,
að þar sem Þorleifi hafði áður verið' það eðiilegt, að þykjast öðr-
um meiri, þá varð hann nú að telja sjálfum sér trú um að svo
væri.
Hann fór að verða hræddur við Miru og reyndi að sneiða
hjá henni, en hún hafði eitthvert lag á því að vefjast allstaðar
fyrir honum, og það fór svo, að hann var altaf að hugsa um
hana, jafnvel á nóttunni. Honum fanst hann .ennþá finna koss
hennar á vörum sér, eina kossinn sem hann hafði verið kystur
á æfinni, og þrátt fyrir alt viljaþrek og stórmensku tókst honum
ekki að útrýma henni úr huga sér.
Upp frá þessum degi var Ingiriður sífolt þreytt og þurfti að
láta Míru hjálpa sér. HúS'inóðurinni vnr bolað burtu úr sínum
Sessi og gerð að bormeku í sínum eigin húsum. Fólkið á heim-
ilínu undi þessu afar illa; það lá við sjáift, að alt lenti í upp-
hámi, þótt hjúin hefðu beig af Þorleifi; allir voru koinnir á
Þ’emsta hlunn með að ganga úr vistinni, ef Míra yiði þar lengur
°g Hans var fólkinu samtnála í öllu, en í laurni var hann að
Þiskra við Miru og studdi hana eftir megni“.
65
Stúlkan sem Hans hafði komið með hét Mira, og þvi lengur
sem hún dvaldist á bænum, því betri tökum náði hún á heirm
ilisfólkinu. Öllum var vel við hana, og enginn tók eftir því, að
allir urðu smámsaman að lúta hennar vilja. Ekki var hún vit-
und smeik við Þorleif, og altaf hafði hún það fram sem hún
vildi.
Fyrsta daginn sem hún var á fótum, sat Þorleifur við end.
ann á stofuborðinu. Míra læddist inn til haus svo hægt, að
hann varð hennar ekki var fyr en hún var búin að vefja hand>
leggjunum um hálsinn á honum og reka að honum rembings
koss.
Honum varð svo hverft við, að hann rauk upp af stólnum
og ýtti henni frá sér í ofboði, en Míra skellihló og sagði: „Varð
þér svona hverft við Þoileifur? Kossinu var bara í þakklætis
skyni fyrir hjálpina. En ef þú ert óánægður með hann, get eg
vel tekið hann aftur! og áður en hann gæti áttað sig var hún
búin að reka að honum annan kossinn.
„Ertu vitlaus stúlka"? spurði Þorleifur hálf-reiður.
„Eg tók bara kossinn aftur af því að þú vildir ekki þiggja
hann“, svaraði Mira.
Ilún settist ekki við neðri borðendann þar sem hjúin voru
vön að vera, heldur við hægri hlið Þorleifs. Hann leit til henn-
ar flóttalega, en hún tók eftir því og sagði:
„Gestur verður að sitja í heiðurssæti, og sá er sóminn m.est-
ur að sitja hjá þér“.
Hann lét hana sitja þar sem hún var koinin, þót.t honum
væri næst skapi að visa henni til sætis hjá fólkinu. Aður hafði
varla nokkur maður talað o,ð fra munni með,.n á máltíð stóð
aunar en Þorleifur sjálfur, en nú greip Mira oft fram í þegar
haun talaði, og var ekki . ltaf á sama máli og hann.