Þjóðólfur - 12.10.1917, Blaðsíða 4

102
Þjoðolfur
Listi
Heklu,
yfir ýmsar íiýkomnar vörur til Kaupfélagsins
viðskiftamönnum til athuguna áður en þeir fara í haustferðalög.
cQíýfanóuvörur:
*ffafnaéarvörur
Kaffi, kaffibætir, rúsínur, syeskjnr, cliocolade, brjóst-
sykur, rindlar, rulla, ostur, eldspítur, kerti, græn
súpa, sólskinssápa, liandsápa, mðndlur, súkat, lárvið
arlauf, heill pipar, muskat, kardemominer, sítronolía,
gerduft, eggjaduft, borax, vaselin, svampar, allra'
handa, baðlyf o. fl.
Matvörur;
rúginél, hveiti (tvær
teg.), haframél, salt-
fiskur, tvíbökur,
kringlur, skonrok.
I
s
margskonar, svo sem:
Léreft (tleiri teg.), tristtau, sirz, strigi, stormfatai
efni, alullar fataefni (islcnzk vinna), cheviot, kam-
garn, nærfatnaður, kápur, rekkjuvoðir, vatt-teppi,
rúmábreiður, vefjargarn, axiabönd, sokkabandategja
og mjórri tegja. li^H[ia|faHfM^i^íM^|[fflBip]|lPiiE[ig||GiiB^
Kraftfóður
Lampav0rur, mikið úrvai.
Saumavélar — 'Paurullur
1
Síld i oliufötum,
síidarmél, lýsi.
[ÉllEfíáiiCnisnaifBJBlHIEJBFöl
[gjBisifgjBi5iipnsrp]|icíiEiTöi
Saltpétur
kvenna og karla — skóreimar — áburður. ýfc ^maVOrUV
^ Vasahnífar, fiskhnífar, rak- ||
. ,, ^ vélar, axir, þvottabretti, >f>
zinklivíta — kitti — blýhvíta ’ ’ 1 ’ j)g£
koitjara — skiivínduoiia — ^ þríkveikjur, vasaljós, jjfí
cylinderolia — eldfastur leír. ^ ketkvarnir ^
StRofaínaéur
cTií smíéa:
Plankar og borð
fernis — hrátjara
o.m.fl.
Allir horfðu forviða á þessa hugdjörfu stiílku og fýrst varð
Forleifur bæði hlessa og reiður, eu honum gazt vel að hugdirfð
hennar einmitt af því að hann til þessa hafði aldrei kynst konu
som þyrði að malda i möinn við hann.
Einn dag í björtu veðri og sólskini sagði Míra við Ingiríði:
Mikil blessuð blíða er úti í dag Ingiríður. Þú erf svo stúr-
in og angurvær; það væri hressing fyrir okkur að aka eitthvað
að heiman í nýja vagninum".
„Hann Þorleifur þarf sennilega á 'hestunum að halda til ein-
hvers þarfara, og nýji vagninn er ekki snertur nema á hátíðum
og tyllidögum", svaraði Ingiríður.
„Þegar okkur langar til að nota hestana ög vagmhn, þá
verður hann að aka af stað með okkur“, sagði Mira. Láttu mig
um það“. Hún þaut út úr stofunni og mætti Þoileiíi í dyrun-
um.
„Má eg ekki segja honum Hans að beita hestunum fyrir
vagninn"? sagði Míra djarflega, „okkur Ingiríði langar til að aka
ofurlítinn spot,ta“.
Porleifur Iiorfði agndofa á hana,.
„Aka sér til skemtunar á virkum degi“! sagði hann kaldri
analega. „Eg held að þú sért ekki með öllum mjalla. Eg þarf
á hestunum að halda til annars".
„Og þetta lætur þessi mikli Þorleifur út, úr sér! sagði Míra.
Konan ríkásta og helsta bóudans i sveitinni fær ekki að aka svo
lítinn spotta sér til skemtunar í góða veðrinu! Hvað ertu að
hugsa maður? Nei, svo vel er eg farin ; ð þekkja þig, að eg
veit að þú sérð hvorki eftir að Jána bestu hestana né nýja vagn-
inn. Jæja. Eg l'æt liann Hans þá boita hestunum fyrir vagninn.
Eg er búin að taka ofan Írakkann þinn og hattinn".
„Frakkann minn og hattinn", stamaði l’orleifur, eg þarf ekk-
ert að fara svo eg viti til“.
67
„Því ætli þú farir ekki með okkur“, sagði Míra, „þú verður
sjálfur að stýrá hestunum fyrir nýja vagninum. Komdu nú inn,
svo skal eg sjá um þetta, alt“.
Svo hljóp hún út til Hans, en Þorleifur lötraði inn í stofu.
Honum þótti hálfgetð minkun að því að láta undan Míru, og
hann var ekki smeikur við það, þótt hún reiddist sér en hann
kveið lyrir háðinu úr henni, og það fór svo, að þegar vagninn
kom að dyrunum, settist Þorleifur í sæti ökumauns og tók við
taumunum.
Hefði Míra komið á bæinn meðan Guðleifur var heima,
mundi hún aldrei hata náð þessum tökum á Forleifi. Það þurfti
mikið á að ganga til þess að Þojleifur misti stjórnar á sér, en
þegar sonur hans strauk burtu, lækkaði bæði dramb hans og
honum sveið það sárt. Harm þóttist reyndar fyrst framan af
vera sjálfum sér nógur og geta vel án piltsins verið, en brátt fór
hann að sakna sonar síns og þrá hann, þótt. hann vildi ekki
kannast við það fyrir öðrurn. Nú fyrst fór að votta fyrir ein-
hverjum tilfinningum i hjarta Þorleifs, og honum duldist ekki,
að sonur hans var einhversstaðar. á hrakningi, og okki sennilegt,
að hann gæti tekið við af honum og haldið öllu við í gamla
horfinu. Og þegar hugur hans og hjarta var þannig komið á
ringulreið, hafði Þorleifur ekki eins fasta og óbifanlega stjórn á
sér. Hann hafði aldrei þurft við neina ástríðu eða mótlæti að
berjast á æskuárunum. Nú steyptist hvorttveggja yfir hann for*
tugan að aldri eins og þrumuskúr úr heiðríkju. í huga hans
voru einhver ógurleg umbiot, sem hann gat ekki gert sér grein
fyrir.
Ef Míru þótti Þorleifur aka of hægt, tók hún af honum svip-
una og sló í hestana, og ef Þorleifur reiddist þessu og setti ofan