Norðri - 31.10.1854, Blaðsíða 2

78
leggja á sig, aö vinna og prjedika og rækja em-
bætti sitt, sem Páli postula.
|>á margra alda tilhögun stjörnarinnar, get-
um rjer hrorki kallaib rísdómsfulla nje rjettláta,
aí) láta suma embættismenn ríkisins hafa varla
í sig nje á, en aptur suma þeirra margskyns
munafe og klæbast perli og purpura. Ojöfnubur
þessi er því furbanlegri, sem vandi sumra verz-
legu embættanna, er þó ekki meiri enn svo, ab
ekki allsjaldan ólöglærbir, enda leikmenn eru sett-
ir til aö gegna þeim, og ferst þab ab sjá og reyna
eins vel, ef ekki betur, enn sumum þeirra, er
löglæröir eru eba heita. þ>ar á móti verba þab
þó ætíb ab vera lærbir og vígfeir menn, sem
gegna prestsembættum. Laun hvers embættis-
manns fyrir sig ættu þó a& vera nákvæmlega
títhlutub í sama hlutfalli, sem undirbtíníngur hvers
embættis og embættiö sjálft er kostnaÖarsamt, fyr-
irhafnar mikiÖ og vandasamt, og hvab því síban
er dyggilega gengt; en ekki eptir venju og rjett
eins og eptir tilviljun og handahófi; þaö er líka
eins og sum embættin sjeu óskabörn stjórnarinnar,
en aptur sum olbogabörn hennar.
Eins og þab er t. a. m. meö rjettu, álitin
ólyfjan í atvinnu og hagsæld bóndans eöahand-
yÖnamannsins, ab hann gefi sig ofmjög vife um-
hugsun þeirra hluta, er ekki beinlínis áhræra
stjett hans efea stöfeu, líkt og hinn pólitíski könnu-
steypari efea vefarinn með tólf kónga vitinu,
svo verfeur þafe og hife sama fyrir embættismann-
inum, afe gefa sig vife öferu enn því, sem embætti
hans og köllun krefur, því hann getur ekki, eins
og áfeur er sagt, þjónafe tveimur herrum f senn,
utan afe hann afræki þann eina efea afehyllist
hinn annan.
{>afe er meiníng vor, afe ef, efea þegar hinir
verzlegu embættismenn hafa afesetur sitt á verzlun-
arstafe efea í kaupstafe, gefist þeim allra bezt færi
á, afe hafa nákvæman kunnugleik á því, hvafe
í embættisumdæminu fram fer, því þángafe koma,
fremur enn til nokkurs annars stafear, menn úr
öllum áttum, sem eru talandi frjetta blöfe um
þafe, sem nær og fjær vife ber, og menn þar
afe auki geta haldife spurnum fyrir um þafe, sem
nokkru varfear. þar geta menn og sjefe margann
í þeim speigli, sem annarstafear er ekki kostur á,
en sem þó opt getur verife ómissandi. J>ar geta
menn og vife hvert tækifæri fengife vissu fyrir
hvernig hag þessa efea hins er háttafe, betur enn
mafeur kæmi á heimili hans, því afe skiptin vife
kaupmanninn, munu optast geta Iýst þvf, hvernig
fjárhag flestra ef ekki hvers eins er varife, og
líka ráfedeild hans yfir höfufe. Og eins og
menn þannig geta komist eptir ástandi einstakra
manna, svo geta menn og komist eptir ástandi
heillra hjerafea efea sýslna, sem embættismanninum
getur opt rifeife á miklu, enda utan umdæmis síns;
og þó þafe sje gott, afe geta sjefe og heyrt mefe
annara augum og eyrum, þegar ekki verfeur öferu
vife komife, þá eru þó sjálfs manns augu og eyru
opt bezt, eins og „sjálfs er höndin hoIIust.“ Og
þótt ntí embættismafeurinn þæktist á einhverjum
öferum stafe í umdæmi sínu, geta jafnvel útveg-
afe sjer þenna kunnugleik og þessa þekkíngu hjer
ræfeir um, efumst vjer mjög um þafe, því þafe
flýtur af ásigkomtílagi kríngumstæfeanna, afe hann
getur hvergi í verkahríng sínum haft jafn mik-
ife yfirlit og jafn mikla verkun á afera utan heim-
ilis síns, og aferir honum kunnugir, efea sem eitt-
hvafe hafa vife hann afe sælda, verife í eins nánu
og naufesynlegu sambandi vife hans persónulegu
og embættislegu kríngumstæfeur, sem á og frá
hinum fjölmennasta stafe efea byggfearlagi í um-
dæmi hans, og því betur, sem stöfevar þessar
geta verife sem næst mifebiki umdæmisins. f>afe
er oss því óskiljanlegt, afe embættismafeurinn geti
fengife haganlegri stöfeu heimili sínu og tiigángi
embættis síns samkvæmari, enn á fjölmennasta
verzlunarstafenum — ef fleiri eru enn einn — í
umdæmi hans. Og þótt honum ímyndafeist, afe
vera sín þar, gengi minna efea meira í bága vife
aferar kríngumstæfeur sjálfs hans, og enda þótt
svo væri, sem sjaldnast mundi afe bera, þá höld-
um vjer, afe þafe megi ekki nje eigi í þessu til-
liti afe takast til greina, því eins og áfeur er á-
vikife, er embætti hans ekki orfeife til fyrir hann,
sem einn einstakan mann, nema afe því leyti,
sem hann á afe hafa fyrir þjónustu þess, sóma-
samlegt uppeldi sitt, heldur vegna skyldna og rjett-
inda fjelags þess, hann á yfir afe segja og stend-
ur í embættislegu sambandi vife. J>afe virfeist því
vafalaus skylda embættismannsins, afe vera þar
innan vebanda umdæmis síns, sem hann sjer, afe
sem flestir aferir hafi aufeveldastann afegáng til
sín og köllun hans nái sem bezt tilgángi sfnum.
(Framhaldife sífear).
Híýtt ríklsráð í Damnörku.
í neata blafel hjer afe framan, er getife breytíngar
þeirr&r, er f rífeí Tar á atjórn&rskrá Dana, og af hverri