Norðri - 22.05.1855, Blaðsíða 2

58
og tildrögum þess málstofns, sem ábyrgfcarmaíiur-
inn f J>jófcólfi 2. febrúar þ. á. segir, a& „stjúrn-
in hafi skipab amtmanni aí) höfba múti Olsen, út
af eignarhaldi hans á rekaítökunum og selstöíiu-
ítakinu í Vífeidalsfjalli“, þá er vert a& athuga þau
nokkuö betur; og litlu ne&ar leggur ábyrgbarmab-
urinn sína eigin ályktun á máliö, nefnilega: „ab
þaí) sje rángt, aö svipta Olsen umbofeinu, en
rjett, a& nöföa mál á múti honum, út af ítökun-
um*; en, ef þetta hvorutveggja er satt og rjett, eins
og ábyrgbarmaburinn segir, a& bæf)i hann og stjúrn-
in hafi ályktaö, þá vildi jeg mega spyrja hann:
hvafe mörg hundruö dala útlátum, efta hvab mörg-
um vandarhöggum, eba hva& miklum ærumissir
hinn „ágæti höfundur“ megi nú kvíba fyrir stúru
meibyrbin, þessa injnriam verbalem, sem hann valdi
Ólsen, nefnilega: „aö þab mundi geta leibst í Ijús
af ýmsum brjefum, aÖ abferb amtmanns Havsteins
væri ekki eins ísjárverb og úrjettlát, eins og þjúb-
úlfur dylgjar um, og aí) Ólsen muni hafa stígib
feti fram lengra enn trúum og hollum konúngs
umbobsmanni hefbi vel sæmt, hvort vitandi eba
úvitandi ljeti hann úsagt“. þarna erunú or&rjett
öll stúryrbin, öll meibyr&in, sem ábyrgbarmabur-
inn stekkur upp á nasir sínar út af, og dylgjar
mestum, ab sjeu svo yfir allan máta úforsvaran-
lega víta verb; en til þess hann missi ekki af því
gamni, sem ábyrgbarmaburinn ætlar mundi verba
f
af því, ef Olsen lögsækti hinn „ágæta höfund“
fyrir þessi „meibyrbi“, þá vil jeg rábleggja hon-
um — ábyrgbarmanninum — og ráblegg jeg honum
enn, aí) fá af Ólsen, aí) útvega einhverja „Pútu“
„leigupútu“ þá, ef hún fæst ekki gratis, og, ef
ekki fengist „gratis púta,“ þá pútuson, heldur
enn ekki neitt, til a& höföa þetta mál á hendur
hinum „ágæta höfundi“; því þab Yerbur líklega
ekki til a?) tala, ab herra lögfræbíngur vor, Jún
Gubmundsson, fengist til þeirrar ferbar; honum
var þú betur trúandi fyrir því, heldur enn svona
hverri úvalinni pútu, því hann er bæöi svo lög-
frúbur og viljagú&ur. En heyrbu, ábyrgbarmab-
url hvar standa þau or& hins „ágæta höfundar“,
8em þú á bla&sí&u 39. fyrra dálki, 16. línu, hef-
ur eptir honum, og einkennir me& þeim vanalegu
merkjura, sem bæ&i þú og a&rir brúka, þegar þeir
hafa sönn en ekki login or& eptir ö&rum?
nefnilega þau: a& hann þekki til, a& Ólsen hafi
*) f>»& Tir&ist bezt, »& haid» þessu fagra nafni, sem læt-
ttt »vo vel í munni lögfræ&fngsins, og prý&ir sto miki& rit-
iBít* bl»&» Torr», honum til Ter&ugr»r minníngar.
veri& „ránglátur rá&sma&ur“. Ekki ertu enn af baki
dottinn! því þessi or& hefur liinn „ágæti höfundur“
aidrei brúkab, og lýsir hann þig hjer, fyrir aug-
um og eyrum allrar þjú&arinnar, lygara ab þeim
sem sínum, því sitt mnndi ver&a hvab, I lagaleg-
um skilníngi, a& vera „ránglátur rá&sma&ur“, e&a
a& gæta ekki a& öllu súma síns sem umbo&smab-
ur, og þa& má ske af vanþekkíngu; og hafi nú
stjúrn og lögfræ&íngi komi& saman um, a& rjett
sje, a& höföa sök á hendur Ólsen, þá er þa& ann-
a&hvort fyrir alls ekkcrt, ellegar einhverjar meint-
ar ástæ&ur; sje þa& gjört fyrir ekkert, þá er þa&
túmt leikspil, heimska e&a íllgirni, sera a& sönnu
ábyrg&arma&urinn mundi ekki álíta úvanalegt af
stjúrninni, þú a& vi& fáfræ&fngarnir vitum ekki
til, a& hún hafi skipab svoddan málasúknir, rjett
út í bláinn; en sje þa& fyrir ineintar ástæ&ur, þá
ætlar þa& a& ver&a eitthva& sviplíkt tilgátum og
meiníngum „hins ágæta höfundar“ í 16. núvember
Nor&ra f. á.; en til vonar og vara, ef Ólsen gæti
ekki einhvers vegna ná& rjetti sfnum á „ágæta
höfundi“ fyrir þessi ummæli, svo sem t. a. m. ef
lagapútan uppgæfist á mibri leib, þá er „ágæti
höfundur“ fús á, a& apturkalla þessi mei&yr&i og
þa& opinberlega í blö&unum, svo þau ver&i ekki
Ólsen framar til hnjú&s, og vill því gefa þeim
gagnstæ&a merkíngu vi& þa&, sem þau á&ur höf&u*
nefnilega: „a& Ólsen muni hafa stígib feti fram
skemmra enn trúum“ o. s. frv.
|>a& sjá nú allir, bæ&i hvab hcimskulega og
hrekkjalega ábyrg&arma&urinn gengur til verks í
a& útsvívir&a hinn „ágæta höfund,“ hvort svo hann
verbur umbo&sma&ur þíngeyraklausturs nokkurn-
tíraa e&a aldrei; því hva& haf&i hann til sakar unnib
annab enn þa&, a& liann eins og margir fleiri súkti
um umbo&i&, sem kunngjört var í blö&unum a&
laust væri? E&a má ske þa& sje glæpaverk, a& sækja
um embætti, umbo& e&ur þjenustur? þ>a& hefur þú
ábyrg&arma&urinn optar enn einu sinni gjört; þa&
hef&i verib nokkur ástæ&a, a& svívir&a hinn til-
komandi umbo&smann, hef&i svo lángt veri& kom-
i& málum, a& hann hef&i veriÖ búinn a& taka vi&
umbo&smcnnsku, og búinn a& kynna sig «& ein-
hverjum svívir&ilegum úþokkaskap í henni, e&a
hef&i hann, til a& minda, gengi& sama eigingirnis-
veginn, eins og umbobsma&ur Kirkjubæjarklaust-
urs og Flögujar&a kríngum ári& 18403, nefnilega:
*) Jún noklinr Gu&mundason, s»m nú er kallabar lög-
fræbíngur, T»r nmbo&»m»&nr Kirkjubæjarklaqsturs og FlígR-
jar&a kríngnm árt& 1840.