Norðri - 28.02.1857, Blaðsíða 7

31
stefnu um hin næstu aJdamót hafi gjtfrt öllu Is-
landi og Norímrlandi sjer í Iagi margan óleik;
og eins og vjer álítum, aí) þaÖ sje naufesynlegt,
aÖ hver hluti hvers ríkis fái jafnrjetti vif) hina
hluti þeirra, ef af> stjórnarfyrirkomulagib á aS
geta heitib frjálslegt og gott, eins tetlum vjer
nau&synlegt, ab hver hluti hins sama lands, og
hvert hjerafe, fái sem mestan þátt í stjórn sinni,
eins og tíbkast á Englandi, og vjer liöidnm ab
ekkert efli eins kröptuglega framfarir allra og
einstakra eins og sú keppni í framförum, sem
þetta optast hefur í för meb sjer.
Vjer Iátum nú lenda viö þessi fáu orb um
mál þetta ab sinni, en bibjum lesendur vora,
og einkum alþingismenn ab hugsa sig um ábur
en þeir leggja þab til í þessu og hverju öbru
máli sem er, ab stjórn öll sje dregin til Snbur-
lands, og allt land verbi þannig fótaskinn Reykja-
víkur; þó hún sje gób í rnörgu og margir ágætir
menn sjeu þar, ætla jeg hún hafi þó ekki allt
til ágætis sjer, og víst ættum vjer Norblendingar
ab vita eins vel hvab okkur hagar sjálfum eins
og Sunnlendingar.
(Atunt).
Eptip ineylbapii.
Daubans engill frá drottni tlýgur,
dyr honum enginn varib fær;
cn sverbib gegnum sálu smýgur,
er svífur burtu vinur kær.
Og grátin augu, ástarrík
ekkert sjá nema stirbnab Iík.
Makar, foreldrar, börn og bræbur
barma sjer návist daubans í.
En hann sem ðlium hlutum reetnr
í himni sínum veit af því;
þaban telur vor höfubhár
hann og allt eins vor sorgartár.
Kjörin á rjetta vog hann vegur
og veginn skamtar öllum bezt,
hans er oss vilji hcilriæmlegur,
hvort sem þab dylst oss eba sjest;
því skal leggja’ á hans líknar-arm
lffib og daubann , glebi og harm.
Börn sín þegar meb böli hann særir,
og borin vel er reynsla sú ,
meb elsku sinni hann endurnærir,
og eflir þeirra von og trú.
Og er vinir þeim víkja frá,
vinur cr hann þeim beztur þá.
Vandamenn því og vfnir gráti
vægilega, þó dpottins ráb
vegu til skilnabs liggja láti,
lifandi er samt iians eilíf náb
ba-bi yfir þeim, sem hjeban hvarf,
og hinutn enn sem reynast þarf.
þessti skulum vjer treysta og trúa,
og taka fúsir rábi hans,
sem hæbi vill og veit ab snúa
í veiferb öllurn rauntim raanns,
og gjörir þab ef þreyjum vjer
þolgóh'r, meban stríbíb er.
þegar oss clattbans dimma hræbir
og deybir vonar - blótnin skær ,
þá slculum bibja’ um þolinmæli,
er þrautir allar sigrab fær.
Fabirinn blíbi bæn þá mun
blcssa meb fribi og hugsvölun.
Foreldrar þib sem mey’na misstub
og minnist fornra harma’ um leib,
en hingab til í lijarta kysstub
höndina þá, er undan sveib,
komib nú enn, þó krömd sje önd,
og kyssib þessa drottius hönd.
Sú kemur stund ab sama höndin,
sem lagbist þungt á ykkur hjer ,
samtengir aptur ásta - böndin
og aldrei framar sundur sker;
en sorgin snýst í siguróp
samfagnabar meb vina hóp.
0, hvílíkrar í himnaríki
liafa megib þib glebi von ,
ab sjá þar öll í engla líki
elskub börnin og mannsins son,
frelsarann, sem í fabm þau tók,
fyrrum skrifub í lífsins bók.
F r j e 11 i r.
HJtlcndar.
(tír brjefl frá Kaupmannahöfn). þegar jeg skrifaV'i þjar
seinast roru, ef mig minnir rjett, sumir af rábgjöfum kon-
ungs vors búnir ab bibja um lausn frá embíettnm sínum,
og ætlubu þeir hinir abrir einuig ab fara ab dæmi hiuna,
er meb engu móti vildu vera vib; gekk tregt ab fá menn
til ab veíbh rábgjafa, er hvorki vantabi viljann nje máttinn
til þess; gekk svo hjer um bi) í 3 vikur ab kalla mátti ab
ríkib væri rábgjafalaust. Loksins heppnabist þó ab bæta
úr þessum vanda: 18. október endabi þeíta rábgjafaieysi á
þann hátt, ab Andræ sem hefur verib, og er enn, fjárhags-
rábgjafl varb æbBti rábgjafl £ stab Bangs sem fjekk lansn;